Vinnan - 01.05.1945, Page 42

um þangað, sem Catti fór, Catti með þrýstnu brjóstin
sín.
En honum kom það á óvart, þegar hann komst að
raun um, að í þetta skipti lét hún ekki sitja við orðin
tóm. Hún giftist fisksalanum og settist að í íbúðinni
yfir fiskbúðinni hans, í hávaðasömu borginni, sem bláa
áin rann um, og þar sem voru frægar kastalarústir og
kvikmyndasýning þrjú kvöld í viku. Daginn, sem hún
giftist, fór hún fram hjá kofa Dans á leið sinni til borg-
arinnar. Hún ók í flutningsvagni, og í hann var hrúgað
öllu, sem hún átti. Og þó að hún sæi hann ygla sig
bak við gluggatjöldin, þá datt henni ekki í hug að
hreyta í lrann illyrðum eða heimta af honum ábreið-
una, sem hún hafði verið marga mánuði að sauma í.
Hún aðeins fitjaði ofurlítið upp á trýnið og sýndi fall-
egu tennurnar sínar. Hún var í ljósrauðum kjól og
virðuleg á svipinn.
Þetta kvöld stýfði Dan hausinn af feitasta alifuglin-
um sínum, reitti af honum fiðrið, steikti hann á eldin-
um og stýfði hann úr hnefa. Og fjórum pottum af
bjór skolaði hann niður. Og þegar hann var orðinn
drukkinn, söng hann fyrir sjálfan sig í daufu kertaljósi
kofans, gamlar, grófgerðar vísur, þar sem farið var
háðulegum orðurn um konur.
Fyrstu tvö hjónabandsárin bar Catti sig eins og
drottning í borginni og klæddist silki, en áður hafði
hún aðeins gengið í ullarfötum. En brátt kom að því,
að gula hárið hennar tók að grána og hékk ógreitt
umhverfis magurt andlitið. Hjónabandið var ekki far-
sælt. Selwyn, sem alltaf hafði opinn munninn líkt og
Iítill krakki, var ekki gáfaðri en þurkaða kópsíldin, sem
hann verzlaði með, og hann fann engan tilgang í lífinu,
nema þegar hann sat yfir viskýglasinu sínu í knæpu
Shepherds handan við götuna. En ef til vill hefur það
verið ósamlyndið á heimilinu, sem beindi skrefum hans
svo oft yfir götuna, að úr fiskbúðinni, sem aldrei hafði
staðið með sérlega miklum blóma, tók að berast þefur
af vörubirgðum, sem farið var að slá í.
I íbúðinni yfir fiskbúðinni sat Catti og reyndi að
gleyma raunum sínum með því að sauma sér fallega
kjóla, en þá hafði hana löngum langað til að eiga. En
nú var hún farin að líta út eins og fuglahræða, og öll
gamla fegurðin hennar var horfin. Stundum grét hún,
en hitt skeði þó oftar, að hún réðist á Selwyn með hrak-
yrðum.
En meðan þessu fór fram, tók Dan að efnast, eins og
í hefndarskyni. Hann keypti sér vörubíl með afborgun-
um, en hann vildi ekki fara úr dimma kofanum með
svörtu röftunum, og þar matreiddi hann handa sér
sjálfur eins og í gamla daga. Svartur var hann enn á
brún og brá og nefið stórt og bogið, og hann var orðinn
grimmdarlegur á svipinn. Hann sneyddi hjá veitinga-
húsunum og eyddi öllum frístundum sínum til að skera
út dýr úr tré. Hann keypti sér olíulampa, hnífapör,
klukku, og einu sinni, þegar hann langaði til að eyða,
keypti hann sér gullhring.
Hann leit aldrei á nokkra konu. I vörubílnum sínum
gat hann farið til fimm eða sex þorpa á hverjum degi
og verzlað með alifugla, egg og grænmeti. Þegar hann
tók að efnast, reyndi mörg stúlkan, þrátt fyrir grimmd-
arsvipinn á honum, að koma sér í mjúkinn hjá hon-
um og bæta honum upp missi Cattis, en hann sýndi
þeim ekkert tillæti.
Einu sinni, þegar hann ók fram hjá fiskbúðinni í
græna bílnum sínum og sá Catti koma út úr húsinu,
horaða og beinabera, hallaði hann sér út úr bílnum
og kallaði háðslega: — Hvað kostar úldni makríllinn
núna, frú Síld?
Hún starði stórum augum á eftir bílnum, sem sendi
reykjargusurnar afturundan sér.
A næðingssömu nóvemberkvöldi, um fjórum árum
eftir að hún giftist, leit hann upp frá tréskurði sínum
og sá hana stara inn um gluggann. Hann glotti kulda-
lega og grúfði sig aftur yfir verk sitt. Hún drap högg
á rúðuna og kallaði inn: — Hleyptu mér inn, Dan, og
lofaðu mér að verma mig við eldinn þinn.
— Farðu burtu! hrópaði hann. Dyrnar voru ólæstar,
en hún vildi ekki koma inn án leyfis.
— Næðingurinn er kaldur, Dan, og ég er soltin.
Hann leit upp, sá magurt og kinnfiskasogið andlitið,
og sagði: — Snautaðu burtu! Farðu heim til mannsins
þíns! Stattu ekki þarna eins og þvara! Viltu að ég kalli
á lögregluna?
Hún barði hnefanum í eina rúðuna og braut hana.
Blóðið rann úr hendinni á henni. — Það er frost í
kvöld, sagði hún aumingjalega. — Aktu mér heim í
bílnum þínum, Dan!
Hann slökkti á lampanum og læsti dyrunum. Hún
heyrði hann þramma upp stigann, upp í svefnherberg-
ið. Hún labbaði eftir veginum gegnum nöturlegan skóg-
inn og gekk sex mílna vegarlengd til borgarinnar. Hún
hafði lagt af stað kjökrandi til æskustöðva sinna, eftir
mikið rifrildi við Selwyn, sem hafði drukkið út allar
tekjur dagsins.
Um mánuði seinna kom hún aftur, tötraleg og skjálf-
andi. Hann glotti, þegar hún kallaði til hans fréttirnar
inn um gluggann, því hann hafði heyrt þær áður. —
Selwyn er gjaldþrota. Búðinni var lokað í dag. Ég á
ekkert heimili, aðeins eina undirsæng. Hleyptu mér inn,
Dan.
Hann kallaði aftur: — Makríllinn á djúpt haf til að
stinga sér í. Aktu nú í brúðarklæðum til borgarinnar.
Hann þorði ekki að fara frá glugganum, ef hún skyldi
nú taka upp á að brjóta rúðu aftur. Hann hafði orðið
að borga krónu fyrir nýja rúðu.
Þó að hinn forni hljómur væri horfinn úr röddinni,
96
VINNAN