Vinnan - 01.05.1945, Blaðsíða 53

r
P étur G eor g:
YORLJÓÐ
SÓLARLAG Á VORI
Einu sinni sá ég
sól til viðar ganga,
við sundið bláa lá ég
með hönd undir vanga.
Vorið var að koma
með vatnaflaum og aur,
og viðurinn gildi og góði
var gamall símastaur.
V0R í VERINU
Fagna ég þér, fagra vor.
fer um kinnar blærinn heitur.
Allt um kring er úldið slor
og endalausar maðkaveitur.
V 0 R í SVEIT
I anda sé ég sólblik
sælla æskudaga,
og sjálfan mig að dandalast
við fé og stóð í haga,
berja skít á tööuvelli,
bisa torfi úr flögum,
á blíðviðrisdögum.
1 vorgolunni tíÖbráin
titraði á brúnum,
tíkin var að rífa kjaft
og andskotast í kúnum.
I grautfúnum mýraflóum
gaman var að slarka
og gelda lömb og marka.
VORANNIR HRAFNSINS
Iðni krumma, ást og trú,
eru dyggðir, sem við heiörum.
Alla daga björg í bú
ber hann heim — úr öðrum hreiðrum.
v_____________________________________J
INGÓLFUR J Ó N S S 0 N jrá Prestsbakka:
HaListar að
Sumarið liðið, hinzta bros sitt bar
blóm vörum fölum, kvaddi síðan allt,
jlöktandi skuggar vefja mold og mar,
máni á dökkum himni glottir kalt.
Eylandið hörðum vetrarfrostum fægt
fjallhöfuð réttir upp til loftsins vega,
ísbundnir fossar kveða hljótt og hœgt,
hrímvœttar bárur syngja Ijóð með trega.
V _____________________________________________y
Banameinið
Á Norðurlandi skeði það eitt sinn, að þrír menn, sem
hétu Ólafur, Eggert og Frímann, gengu í kaupsýslu-
félag og lagði Frímann til fjármagnið að mestu, en
hinir verzlunarþekkinguna. Eftir skamma hríð varð
kaupsýslufélag þetta gjaldþrota, og varð Frímann eigna-
laus með öllu, Tók hann sér þetta mjög nœrri og and-
aðist skömmu síðar. Þá var kveðið:
Frímanni hló við fallvölt giftan,
feigðin sló hann undraskjótt,
Olafur fló hann, Eggert klippt’ann,
af því dó hann svona fljótt.
*
Dýrmætur þumlungur
Maður að nafni Kristján, vaskur maður og vel íþrótt-
um búinn, varð einu sinni ósáttur við annan mann, og
rifust þeir góða stund og voru hvorki spöruð stóryrði
né heitingar. Lauk þó deilu þeirra vandrœðalaust. En
þegar Kristján gekk á brott, sagði liann við þá, sem
viðstaddir voru: „Ekki vantaði nema þumlung á, að
ég gœfi mannjjandanum á kjaftinn. Þá kvað einn við-
staddur:
Þegar Kristján þunghendur
við þrjótsins kjálka missti stilli,
það var dýrmœtur þumlungur,
sem þar var staddur á milli.
VIN N A N
107