Heimilispósturinn - 15.12.1950, Page 13

Ég lagði stund á sölumennsku
í skólanum og mér þótti þetta
óheppilegur verzlunarmáti. Ég
ætlaði mér að segja þeim það,
en kom mér aldrei til þess. En
ég hét því að setja einhvern-
tíma lyf jabúð á stofn sjálfur og
þá skyldu Patch hjónin fljótt
verða undir í samkeppninni við
mig.
Ég var hrifinn af Önnu
Lovísu og gat ekki gleymt því,
að hún hefði hlegið að mér.
Hún var læknisdóttir og leit
stórt á sig, og ef til vill hafði
hún ástæðu til þess. En ef til
vill var hún mér engu fremri,
þó að ég væri ekki eins vel
klæddur. Ég hét því að ég skyldi
einhverntíma eignast tuttugu
alfatnaði.
Mig langaði til að fara til
hennar og segja: „Heyrðu,
Anna Lovísa, þú skalt ekki
hreykja þér svona upp. Pabbi
þinn er enginn milljónamæring-
ur, en það verð ég einhvern-
tíma. Ég ætla að eignast milljón
dollara og tuttugu alfatnaði.“
En ég sagði þetta aldrei við
hana.
Eftir að hún hló að mér og
fór að uppnefna mig, einsetti ég
mér að gera eitthvað, til þess
að augu hennar opnuðust og hún
sæi að ég væri enginn aulabárð-
ur. Þetta var ástæðan til þess
að ég tók þátt í hástökkinu.
Það var daginn fyrir keppn-
ina, og allir voru að tala um
hvort skólinn okkar myndi sigra
eða tapa. Það var auðsætt, að
við myndum tapa, ef við yrðum
ekki sigurvegarar í hástökkinu
og stangarstökkinu.
„Bara að Heck Hansen væri
með okkur núna,“ sagði Goobers
Mac Martin. „Hann myndi sigra
Fairfieldstrákana með tveim
þumlungum í hástökkinu og feti
í langstökkinu.“
„Já,“ samsinnti einhver.
„Okkur vantar hástökkvara.“
Þau stóðu þarna í hnapp,
strákar og stelpur, og ég hlust-
aði á, en hafði mig ekki í
frammi.
Allt í einu vék Goober sér að
mér og sagði: „Hver hleypti þér
inn?“ Frank Shay þreif í mig
og dró mig inn í miðjan hópinn.
„Þarna er maðurinn, sem okk-
ur vantar,“ sagði hann. „En sú
heppni!
Allir hlógu, en Anna Lovísa
hló mest. Mig langaði til að gefa
henni utan undir.
Þegar ég fór, fylgdi mér
blástur og hlátrasköll.
Hún yrði hissa, ef ég ynni há-
stökkið,“ sagði ég við sjálfan
mig. Ég fór að velta því fyrir
mér, hvort ég gæti sigrað í há-
stökkinu, og allt í einu, þegar
ég var að sópa gólfið í lyf jabúð-
inni, sagði ég: „Ég get það.“
„Geturðu hvað?“ spurði frú
Patch.
„Ekkert,“ sagði ég.
„Þú getur flýtt þér að sópa
gólfið, það er það, sem þú get-
ur,“ sagði hún.
Það var mikill mannfjöldi á
íþróttavellinum. Ég gekk til
þjálfarans okkar. Hástökkið er
að hefjast.
„Hvern fjandann ertu að gera
hérna inni á vellinum," spurði
hann.
„Ég ætla að hjálpa Binkley
til að vinna keppnina,“ sagði ég.
„Ég ætla að taka þátt í hástökk-
inu.“
„Nei, það verður ekki af því,“
sagði hann. „Farðu að leika þér
2 S S
HEIMILISPÓSTURINN
11