Heimilispósturinn - 15.02.1951, Blaðsíða 5

WALDO FRANK:
Gisting
NÓTTIN var eins og heitt vín;
og malpoki hans var léttur.
Hann ákvað að fara ekki með
strætisvagninum frá brautar-
stöðinni til gistihússins, sem var
fjórar mílur í burtu — hann
ætlaði að ganga. Nóttin töfraði
hann. Hann vildi fresta því sem
lengst að loka sig inni í leiðin-
legu hótelherbergi og fara að
sofa.
Sofa á slíku júníkvöldi! Þeg-
ar hann gekk gegnum skóginn,
brá eldflugunum fyrir eins og
stjörnum í myrkrinu. Og á
himninum voru stjörnurnar eins
og eldflugur.
Þegar hann kom auga á gisti-
húsið milli trjánna, sárnaði hon-
um, að gönguförin skyldi vera
á enda. Hann langaði til að
liggja úti í skóginum. Hann gat
gert sér svæfil úr mosa og lagzt
til hvíldar undir tré. Hann gat
horft upp til stjarnanna og út
á hafið. Og hann gat lokað aug-
unum og látið sig dreyma um
dýrð alheimsins.
En meðan hann var að velta
því fyrir sér, hvar hann ætlaði
að sofa, var hann allt í einu
kominn heim að gistihúsinu og
hafði opnað hurðina. Það var
engin manneskja sjáanleg í for-
salnum.
Tveir lampar vörpuðu dauf-
um bjarma á borð, hlaðið tíma-
ritum og dagblöðum, og á hæg-
indastólana í horninu. Allt var
þögult og kyrrt. Hann var í
þann veginn að snúa við og fara
sömu leið og hann hafði kom-
ið. Honum leizt ekki á þetta
gistihús. Hann ætlaði að halda
aftur út í skóginn . . .
„Ætlið þér að finna einhvern,
herra?“
Bak við afgreiðsluborð í einu
horninu stóð ung stúlka. Hann
hikaði — inn um opnar dymar
barst ilmur furutrjánna og selta
hafsins. Hann lokaði dyrunum
og gekk til stúlkunnar.
,,A-fsakið,“ sagði hann. „Ég
ætlaði auðvitað að spyrja um
herbergi.“
„Ó, misstuð þér af vagninum?
En hvað það var leiðinlegt! Þér
urðuð að ganga?“
„Það gerði ekkert til. Ég
hafði gaman af að ganga.“
Hann leit varla á stúlkuna —
hann sá aðeins, að hún horfði
á hann.
„Ég vona, að það sé ekki of
seint,“ hélt hann áfram, „að
ónáða yður -— með herbergi?“
Hún þagði. Svo sagði hún:
„Það var leiðinlegt, að þér
skylduð missa af vagninum.“
Hann hugsaði með sér, að
hún væri aðeins venjuleg sveita-
stelpa, og hefði ekki áhuga á
öðru en bílum og tízkutildri.
„Þér hafið herbergi?“ Hann
langaði til að fara — hvers
vegna fór hann ekki?
„Því miður,“ sagði hún. „Mér
þykir það ákaflega leitt. Það er
ekkert herbergi ,laust.“
Þá sá hann hana fyrst: brúnt
hárský yfir augum hennar. Hún
var í þunnri treyju, og brjóst
hennar ávöl og þrýstin. Hand-
leggir hennar voru berir.
„Ekkert herbergi?“
„Það komu fjórir gestir með
vagninum. Og við höfðum að-
eins fjögur herbergi. Ef þér
hefðuð komið með vagninum —
5 ? 9
HEIMILISPÓSTURINN
3