Heimilispósturinn - 15.02.1951, Qupperneq 12

Og nú brosti hún til mín.
Fjandinn sjálfur, sagði ég við
Sjálfan mig, ertu hættur að þola
eitt glas? Þú veizt vel, hvers
vegna þú ert að stinga upp á
að fara til Tonys. Þú ert að
vona, að hún missi af lestinni.
Þú ert að vona. . . .“
,,Ég er víst búin úr glasinu,"
sagði hún. „Hadlið þér að það
sé eftir í einn handa okkur báð-
um?“
Ég glápti á hana. Ég hafði
varla dreypt á síðasta glasinu
mínu, en samt var ég orðinn
skrítinn í höfðinu, en hún var
jafn eðlileg og róleg eins og hún
hafði verið, þegar ég sá hana
fyrst í hótelinu.
„Ég held að ég láti hann fara
fram hjá mér, ef yður er sama,“
sagði ég um leið og ég hellti í
hennar glas.
„Mér er alveg sama,“ sagði
hún. „Ég býst við að það sé
bara þannig, að mig langi í einn
eða tvo sjússa í kvöld.“
Hún drakk líka óblandað viskí
í þetta sinn.
Þegar við komum til Buffalo,
fengum við okkur bíl og ókum
beint til Tonys. Við settumst
við barinn og fengum okkur
sjúss. Dauf ljósin, hljóðfæra-
slátturinn og fólkið hafði örv-
andi áhrif á okkur. Okkur fannst
við vera orðin ástfangin. Hún
varð fjörug og hló mikið. Við
hölluðum okkur hvort að öðru
og vorum hamingjusöm.
„Þurfið þér í raun og veru að
ná lestinni?" spurði ég.
,,Ég var að bíða eftir því að
þér spyrðuð mig um þetta.“
Hún setti glasið á borðið og
lagði hönd sína á mína. Hún
horfði beint í augu mín. Andar-
tak varð hún á svipinn eins og
hún byggist við að ég ætlaði
að slá hana, en hún brosti.
„Það er nóg af lestum,“ sagði
hún og rak upp snöggan upp-
gerðarhlátur, sem kafnaði í háisi
hennar.
I hótelherberginu varð hún
aftur döpur í bragði. Hún hafði
beðið mig að kaupa flösku hjá
Tony, og jafnskjótt og ég hafði
lokað dyrunum, bað hún mig
um hana.
„Ég held, að ég ætti að fá
mér einn áður en ég fer að sofa,“
sagði hún.
„Hvers vegna ekki að geyma
það þangað til í fyrramálið?“
Hún hafði farið úr kápunni
og tekið af sér hattinn og stóð
við hlið mína með hárið eins
og ljómandi geislabaug um höf-
uðið. Við andmæli mín var sem
hún hrykki við og hún sagði
með skipandi rödd:
,,Ég veit, hvað mér er fyrir
beztu!“
Ég lét hana fá flöskuna og
fór inn í baðherbergið til þess
að skola tvö glös. I speglinum
á hálfopinni baðherbergishurð-
inni sá ég, að hún setti flöskuna
á munninn og hélt henni þar.
Ég flýtti mér að skola glösin
og fór aftur inn í herbergið.
Hún lá á rúminu í algeru dái.
Ég hélt votu handklæði við
enni hennar í margar mínútur,
en mér tókst ekki að vekja hana
til meðvitundar. Hjartslátturinn
var eðlilegur og andardráttur-
inn reglulegur. Ég hætti því við
allar tilraunir til að vekja hana
og settist á rúmið. Ég átti í
miklu sálarstríði.
Hún var ein fegursta kona,
sem ég hef séð. Hún var ung
og fersk, og þó að hún lægi
þama í dái, var sem hún drottn-
10
HEIMILISPÖSTURINN
9 5 9