Heimilispósturinn - 15.02.1951, Qupperneq 14

hún skrúfaði frá baðhananum.
Meðan hún var þar inni, klæddi
ég mig. Ég var að ljúka við það,
þegar hún kom út úr baðher-
berginu. Það var ótrúlegt, að
ég skyldi hafa unnið ástir þess-
arar stúlku.
Hún brosti, þegar hún sá að-
dáunina í augum mínum.
„Viltu gera mér greiða?"
spurði hún.
„Allt, sem þú óskar.“
„Viltu kaupa sokka handa
mér? Það hefur farið niður
lykkja á þessum og ég hafði
enga aðra með mér.“
Hún sagði mér stærðina.
„Sjálfsagt,“ sagði ég og flýtti
mér að fara í frakkann og setja
upp hattinn.
„Ég kem strax aftur,“ sagði
ég.
Þegar ég ætlaði að opna dyrn-
ar, gekk hún til mín, lagði hönd-
ina á öxl mér og starði á mig
með alvarlegu augnaráði.
„Ég ætlaði að segja eitthvað,“
sagði hún eftir stundarkorn, „en
ég held ég sleppi því.“
Og þarna stóðum við. Svo
kyssti hún mig allt í einu, beint
á munninn. Það var fyrsti koss-
inn okkar, enda þótt hún vissi
ekki um það.
„Þú ert ágætis piltur,“ sagði
hún. „Og flýttu þér nú!“
Ég fann kvenfatabúð og
keypti beztu sokkana, sem þar
voru til. Ég valdi þá sérstak-
lega vandlega. Þegar ,ég sá þá
á búðarborðinu, kom mér í hug,
hve lítilsvirði þeir væru, áður
en hún hefði snert þá, hve langt-
um dýrmætari gamlir og slitnir
sokkar væru, sem hún væri hætt
að nota! Ég stakk sokkunum í
vasann og hraðaði mér til hót-
elsins.
Mér fannst lyftan aldrei ætla
að komast upp á hæðina, þar
sem herbergið mitt var. Ég hljóp
eftir ganginum og barði að dyr-
um.
Enginn anzaði. Ég fullvissaði
mig um, að þetta væri rétt her-
bergi, og barði aftur. Hjartað
hamaðist í brjósti mér. Ég kall-
aði, en mundi þá eftir því, að
ég vissi ekki hvað hún hét. Það
var þögn í herberginu.
Allt í einu datt mér í hug, að
hún hefði orðið veik, og bað því
þjónustustúlku um að opna
dyrnar. Allt var með kyrrum
kjörum í herberginu. Jafnvel
viskíflaskan stóð á skápnum, þar
sem hún hafði sett hana kvöld-
ið áður. En hún var horfin.
Ég þaut út á ganginn, fór nið-
ur með lyftunni og svipaðist um
í anddyrinu og úti á götunni.
Ég náði í bíl og ók til brautar-
stöðvarinnar.
Hún hefur framið sjálfsmorð
með því að stökkva út um glugg-
ann, sagði ég við sjálfan mig.
Það var ekkert uppnám á göt-
unni, af því að hún hefur lent
á múrbrík á húshliðinni. Þegar
ég ók aftur til hótelsins, datt
mér í hug: Hún er að gera
mér grikk. Hún verður komin
upp í herbergið, þegar ég kem
heim aftur. Samt bað ég dyra-
vörðinn um lykilinn. Hann var
á sínum stað. Hann afhenti mér
bréf um leið.
„Þú verður að fyrirgefa mér,“
stóð í bréfinu, „þó að ég yfir-
gefi þig svona. Það er einkenni-
legt að votta þakklæti sitt þann-
ig, því að ég er þakklát, eða
ætti að vera það. Þú hefur hjálp-
að mér til að losna úr álögum.
Þó að þetta kunni að virðast
dularfullt eða hátíðlegt, þá er
12
HEIMILISPÓSTURINN
9 9 9