Heimilispósturinn - 15.02.1951, Síða 20

Sagan, sem hann sagði mér, var
á þessa leið:
Ég fer alltaf á hollenzku skipi,
þegar ekki er völ á ensku, það er
að segja þegar hægt er að ná í hol-
lenzkt skip.
En á því eru engin vandkvæði fyr-
ir austan 95. lengdarbaug og fyrir
vestan Papúa, því að þarna eru ,,Ne-
derland“-skipin og fjöldi annarra
skipa, sem bera „Amsterdam" utan
á sér og hægt er að velja úr.
Maður sagði við mig í Sandabar:
„Ef þú ætlar heim í næsta mánuði
og hefur ekki ráðið þér far, þá skaltu
fara á Haag; það veltur ekki, það
er hollenzkt, maturinn góður, og þú
hittir þar fleira athyglisvert fólk
heldur en á enskum skipum.“
Þetta var fyrir löngu, þegar ég
var nýr í Austurlöndum, og mér
reyndist þetta vel ráðið, en enda
þótt maturinn væri sæmilega góður
á þessu skipi, var mannfólkið frek-
ar leiðinlegt.
Ég var mjög imgur, þegar þetta
var, rétt um tvítugt, var ekki far-
inn að gefa mig við þeirri atvinnu,
sem ég hef nú, og vissi lítið um
heiminn og háttu hans, sérstaklega
um þann hluta hans, sem hylur sig
undir marglitu og glitrandi yfirborði
Austurlanda. Það var ekki vandi minn
að horfa á eftir ungum stúlkum,
en á skipinu var stúlka, sem kom
mér til þess að líta um öxl.
Ég sá hana daginn sem ég steig
á skip. Hún var ekki af Norðurálfu-
kyni, að minnsta kosti bar ekki á
því, hafi Norðurálfublóð runnið i æð-
um hennar. Hún var raunar, ég komst
síðar að því, kínversk í föðurætt.
Sumir sækja fríðleik til Kínverja,
og það vissi ég, þegar ég stóð þama
sem hún hafði varpað á mig augum
og litið aftur af mér andartaki of
seint.
Þú munt segja, að nú ætli ég að
segja þér ástarsögu. Þú átt kollgát-
una, — eina ástarævintýrið, sem ég
hef verið við riðinn, og góð saga,
að ég ætla, — en ekki fyrir þá sök.
En þú getur sjálfur dæmt um.
Hún stóð við hliðina á konu, sem
bersýnilega var hollenzk, förunautur
hennar, komst ég að síðar. Þær þok-
uðust í gegnum hópinn, sem flykkt-
ist á skip, á eftir þjóni, sem sýni-
lega var að vísa þeim til herbergis,
og ég elti þær með augunum og sá,
að hann fór með þær að tveggja
klefa íbúð á bátaþiljunum. Sýnilega
efnafólk, að minnsta kosti ekki á
öðru farrými, og ég man, að ég hugs-
aði til þess með ánægju, að mér gæf-
ist ef til vill færi á að kynnast stúlk-
unni, þar sem við værum á sama
farrými. Svo fór ég inn í reykskál-
ann.
II.
I reykskálanum sat herra Pel; við
vorum málkunnugir, og hann var á
leið til Rotterdam í orlofi. Þarna sat
hann, sveitur og fumandi og var ný-
búinn að ná í tösku, sem lestarstjór-
inn hafði látið fara niður í lest í
staðinn fyrir klefa herra Pels. Hann
var að dreypa á blcndu af vermút
og' brennivíni, og ég fékk mér glas
með honum, og hann kvaðst því feg-
inn, að ég væri samferðamaður hans,
og því næst spurði hann mig urn
farangur minn. Hann var einn af
þessum föðurlegu mönnum, sem aldr-
ei eru ánægðari en þegar þeir eru
að ráða öðrum heilræði, enda þótt
hann lenti sjálfur oft í vandræðum,
— samanber töskuna, sem hafði mis-
farizt af fyrirhyggjuleysi hans að
láta ekki merkja hana með klefa-
merki. Svo spurði hann mig um fram-
tíðarhorfur mínar og hvað ég ætl-
aðist fyrir í Evrópu. Við höfðum átt
viðskipti saman og hitzt í klúbbn-
um, og hann hafði aldrei sýnt mikla
forvitni um mína hagi. Það var skip-
18
HEIMILISPÖSTURINN
2 2 2