Heimilispósturinn - 15.02.1951, Qupperneq 21

iS, sem kom út þessari hliðinni á
honum. Fólk á skipsfjöl er ólíkt fólki
á landi; á skipsfjöl gerast menn for-
vitnari um náungann, og furðuleg
kynni spretta upp eins og gorkúlur
og hjaðna og hverfa jafnskjótt sem
komið er í landsýn.
Það er traust vinátta, sem stofn-
ast í tollgaszlunni, í viðureign við
burðarkarla og kapphlaupinu að lest-
inni, Sem bíður í áfangastað. En það
var eitt um herra Pel, sem var í
senn lærdómsríkt og skemmtilegt.
Þessi málgefni maður, sem svo virt-
ist, lét aldrei neitt uppi um hagi
sjálfs sín, enda þótt hann hafi vafa-
laust haft frá mörgu að segja, þar
sem hann hafði grætt stórfé á tog-
leðri og talið var, að hann væri í
þann veginn að verða stórauðugur
á tini. Ekki talaði hann heldur um
aðra menn, nema með almennum orð-
um eða til lofs. Mjög varkár mað-
ur og hefur farið eftir heilræðinu
„tungu geymdu þína“.
Þegar landfestar voru leystar og
vélarnar famar að hrista skipið, tók
að fjölga í reykskálanum, flestir hol-
lenzkir, og herra Pel, sem virtist
þekkja alla, sneri athygli sinni að
öðrum en sjálfum mér.
III.
Ég sá stúlkuna yndislegu við kvöld-
verðinn. Hún og förunautur hennar
sátu einar við lítið borð hægra meg-
in við salardyrnar.
Þar sem ég sat við borð yfirstýri-
manns, hafði ég lítið færi á að yeita
henni nána eftirtekt eða láta hana
verða áskynja um athygli mína með
augnaráði eða svip. Eg þurfti reynd-
ar að snúa höfði til hliðar til þess að
sjá hana, en það sem ég sá af henni,
dró ekki hið minnsta úr þeirri tilfinn-
ingu, sem var farin að dafna í brjósti
mér.
Hún var sannarlega mjög yndisleg,
og enn fegurri hjá druslulegri kerl-
ingunni, sem hún var með; hún hafði
jafnvel ekki hirt um að fara í kvöld-
kjól, — ósvikin hollenzk húsmóðir,
en fyrirmannleg' í yfibragði og ein-
beittnisleg, var sýnilega mikils
háttar.
Ég veitti því lika eftirtekt, að
frammistöðumennirnir, það voru
Javabúar, voru sérstaklega stima-
mjúkir við hana. Já, sýnilega mikils
háttar, en skipti mig engu allt um
það; ég sá ekki annað en förunaut
hennar.
Stúlkan var ekki í samkvæmiskjól,
eins og sumt hollenzka kvenfólkið,
sem þarna lét bera á frekar hoid-
ugri fegurð sinni. Hún var með eins-
konar austurlenzkt sjal og bar það
eins og austrænar konur geta einar;
enga hafði hún skartgripi, það ég
gat séð.
Þetta gladdi mig einhvern veginn.
Hlægilegt, má það ekki heita, að
mér skyldi vera orðið svo annt um
hana ? Jæja, ef til vill ekki svo hlægi-
legt, þegar gætt er töfra hennar og
augnaráðs, sem hafði virzt hvíla eitt
andartak með velþóknun á mér, —
og æsku minnar.
Að kvöldverðarlokum leit ég við
af tilviljun. Hún var að standa upp
frá borðinu og í þann veginn að fara
á eftir förunaut sinum. Augu okkar
mættust, dvöldu andartak, svo var
hún horfin.
Skömmu síðar fór ég úr mat-
salnum og upp í hljómleikasalinn,
þar sem kaffi var á borðum. Þar
fylltist brátt, en stúlkan mín var
ekki þarna, hvorki hún né förunaut-
ur hennar. Hljómsveitin lék, en ég
lagði ekki hlustir við hljóðfæraslætt-
inum né skrafi herra Pels. Ég fékk
mér vindil og fór út á þiljur og
horfði á túnglið, sem var að rísa
úr hafi. Tunglið, einkavinur elskenda
og ástsjúkra um allar aldir.
9 9 9
HBIMILISPÖSTURINN
19