Heimilispósturinn - 15.02.1951, Blaðsíða 24

um, fram hjá fólki, sem sat í stól-
um sínum, reykti og lét fara vel
um sig eða las.
Og þegar ég var kominn á réttan
stað, reif ég af mér hattinn og þuldi
ræðustúfinn.
„Ég þekki yður ekki, herra minn,“
sagði konan.
Stúlkan sagði ekkert. Hún leit á
mig í svip og fór svo að skoða blæ-
vænginn sinn aftur.
Ég vissi, að hún vissi, að ég hafði
staðnæmzt hennar vegna, og hennar
vegna hafði ég fengið ofanígjöf, því
að svipurinn á þeirri hollenzku var
ofanígjöf, hvað þá heldur röddin.
Kuldaleg rödd og ströng, sem sagði,
— já, í þessu samfélagi manna getur
lítið sagt margt, — „mig langar ekki
til þess að kynnast yður; það er
unga stúlkan, sem með mér er, sem
þér eruð að elta. í>ér fáið ekki að
tala við hana, — verið þér sælir.“
Ég bað hana velvirðingar og hélt
áfram. Ég hafði hagað mér eins og
bjáni.
V.
Og þó hafði stúlkan ekki vísað
mér á bug, síður en svo; ég vissi,
eða öllu heldur gat mér til, með ein-
hverjum undarlegum hætti, að henni
leizt á mig, — hugsanaflutningur er
til, — og að ég hafði vaxið í henn-
ar augum, en ekki minnkað, við það
að bekkjast til við þennan dreka, sem
gætti hennar við áleitni karlmanna.
Keykskálinn var á neðri þiljum.
Ég gekk inn, bað um hristing til
þess að hressa upp á mig og sagði
við sjálfan mig:
Svei henni, tæfunni þeirri arna,
ég skal fiá mér niðri á henni, en ég
verð að fá aðstoð. Annað hvort af
bragðvísi minni eða frá öðrum. Ein-
hver hlýtur að þekkja hana hér á
skipinu, Ég hef séð hana tala við
ýmsa. Þegar hún var að fara út úr
matsalnum i gærkvöldi, dokaði hún
við og sagði nokkur orð við mann,
sem fór út Um leið, — jæja, við
sjáum nú til.
VI.
Herra Pel kom inn í sömu svif-
um. Hann gekk að borðinu mínu,
settist og bað um glas.
Haag átti að koma við í Macassar
morguninn eftir, og hann spurði mig,
hvort ég ætlaði á land. Hann hafði
átt tal við skipstjórann, og hafði
hann sagt, að staðið yrði við í sólar-
hring, þar sem skipið ætti að taka
flutning. Hann sagði, að nálega allir
myndu fara á land, og stakk upp
á því, að við skyldum fara og vista
okkur í gistihúsi, snæða þar og gista
um nóttina, og ég tók vel í þetta.
Ég sagði: „Ég býst við að fara, en
ég skal láta yður vita, þegar við er-
um komnir þangað. En þér skuluð
ekki reiða yður á mig, því að mér
kann að snúast hugur á síðustu
stundu."
Ég ætlaði sem sé á land, ef stúlkan
færi, annars ekki.
„Jæja, þér um það,“ sagði Pel,
og svo fór hann að tala um loft-
leysið í klefanum sínum, sem ég lét
mig engu skipta, og um loftræsting-
una í klefunum á bátaþiljunum, og
þá lagði ég við eyru.
„Segið mér,“ sagði ég, „hafið þér
tekið eftir laglegri stúlku, sem kerl-
ingarvargur vakir yfir? Þær eru í
klefa á bátaþiljunum."
„Já,“ sagði Pel. „Hún er austur-
lenzk."
„Þekkið þér þær?“
„Aðeins í sjón, ekki málkunnugur
þeim,“- sagði hann.
„Jæja,“ sagði ég, — og ég sagði
margt fleira. Satt að segja sagði ég
allt, sem maður getur manni sagt
um þetta efni, að minnsta kosti nóg
til þess, að hann gat séð, hvað þetta
lagðist þungt á mig, og hann hlust-
22
HEIMILISPÖSTURINN
9 9 9