Blik - 01.04.1953, Blaðsíða 27

B L I K
til einskis framar nýtur“, svar-
aði hesturinn. ,,En einu sinni,
þegar ég var upp á mitt' bezta,
þá varð ég að þola margt.
l>;i voru engir bílar, svó að nota
\arð okkur hrossin til alls. Við
vorum sett fyriv vagria, reitt
heím á okkur, við höfð til reið-
ar og mafgt, margt fleira, og svo
fenguin við ekki að vera inní.
nema þegar allra harðast var í
\ eðri og fengum ekkcrt almenni-
legt að éta. frekar en vant var
úti. Við urðum að láta okkur
nægja smátuggu af góðu heyi
og þar að auki drýgða með
úrgangi, sem kýrnar vildu ekki.
Hvað ætli þið bílarnir segðuð.
ef þið ættuð að búa við svona
lagað. hið, sem eruð úti að
skemmta ykkur á sumrin með
glöðu fólki í glaðasólskini, en
hafið svo hús á veturna. Getur
þú sagt mér það?
„Nei, það get ég ekki sagt. þér,
því að tímarnir eru nú allt aðr-
ir. Nú eru bílar notaðir tíl alls
þess, sem hross voru áður notuð
við, bæði til sjávar og sveita.
En heyrðu, góði minn, hvað
ertu gamal!?“
„Ætli ég viti það nú, látum
okkur sjá, ég er víst að verða
24 vetra. Móðir mín hét Brúnka
og faðir minn Kári, og ég fædd-
ist vorið 1929. En hvað ert þú
gamall?"
„Eg er vist rúmlega eins árs.
Húsbóndi minn vann mig í
happdrætti, en annars cr ég ætt-
aður'frá Nev: York, úr bílaverk-
smiðju þar. En Iieyrðu ,nú verð
ég að fara, því að þarna kemúr
húsbóndi mirin. Vertu sæll,“
sagðí bíllinn.
„Vertu sæll,“ sagði hesturinn,
og gekk burtu. „Ja, nýi tíminn,
harin er nú heldur öðruvísi en
sá gamli. Nú eru vélar til alls“,
hugsaði hcsturinn og hristi höf
uðið.
Hrönn Hannesdóttir, J. b.
Vr ritgeröum um heimiliö.
Eins óg sagt er að fötin skapi
manninn, eins xná með sanni
segja, að lxver og einn mótist
af heimili sínxi, þar sem hann
elst upp.
Sumir foreldrar hafa tamið
sér áð amast við félögum barna
sinna. ]>eim finnst of mikill háv-
aði og svaldur, þar sem þau eru.
Eru þeir þeirri stundu fegnastir,
er þau fara út. Þetta er að mínu
áliti aharlegt mál og algjörlega
skakkt. Húsbændurnir eiga að
keppa að því að hafa heimilið
sem hlýlegast og sem mest að-
laðandi, — hafa það þannig, að
manni finnist eins og veggirn-
ir, húsgögnin og heimilisfólkið
komi með opna arma og bjóði
mann hjartanlegá velkomínn.
Til jxess að svo sé, þarf heimilið
ekki að vera íburðármikið. Það
skiptir mestu, að það sé hrein-
legt, og hjartahlýja húsbænd-