Blik - 01.04.1953, Qupperneq 29

B L I K
27
„Fyrir andans framför
eina, fólksins hönd er
sterk“.
Á tímum þeinver maðurinn
lifði áþekku lífi og dýrin, var
ekki mikið um andlegt starf
í heila hans. En svo þroskaðist
hann og andinn varð til. Og
þegar andinn var orðinn til,
byrjaði maðurinn að taka nátt-
úruna í þjónustu sína. Fyrst tók
hann sér steina í hönd og not-
aði þá sem vopn eða verkfæri.
Og svo tók starf andans að auk-
ast og maðurinn fór að búa til
áhöld úr steini og jafnvel beini.
Svo lærði maðurinn að kveikja
eid. Manninum þótti eyðilegur
hellisveggurinn sinn, og því tók
hann að skreyta liann með mynd
um, fyrst mjög ófullkomnum,
en srnátt og smátt fór myndlist-
inni fram, er andi mannsins tók
að þroskast meir. Er andans
framför mannsins var komin
svona iangt, tóku sumir að
skreyta sig með fagurlega lituð-
um steinum og öðru slíku tii
þess að bera af öðrum mönn-
um.
Þá voru mennirnir komnir á
það hátt andlegt stig, að þeir
fóru að rnetast á um það, hver
þeirra væri mestur og fullkomn-
astur. Og þá reyndi vitanlega
hver sem betur gat að vera sem
fullkomnastur. Og þá fleygði
mönnunum ört fram andlega,
því að nú þurftu þeir að hugsa
meira en áður. Við það þrosk-
aðist heilinn, og andinn óx enn.
Svo tóku mennirnir að safnast
i stærri hópa en áður og mynd-
uðu einskonar þjóðíelög. Þá var
maðurinn óhultari fyrir dýrurn.
Svo tók andinn enn meiri
framförum, og mennirnir fundu
upp að rita niður hugsanir sín-
ar, fyrst með ófullkomnu
mynda- eða táknletri, en smárn
saman var letrið endurbætt, og
andinn óx enn. Þá fundu menn-
irnir málma og tóku að gera
hluti úr þeim. Fyrst í stað srníð-
uðu þeir vitanlega vopn og ýmis
konar verkfæri, því að maður-
inn varð að geta varið sig. Svo
eftir því sem andinn óx, tóku
mennirnir að finna upp og búa
til ýmiss konar vélar. Þær voru
xitaniega ofur ófullkomnar í
fyrstu, en þegar andi mannsins
óx enn, urðu vélarnar fullkomn-
ari, og styrkur handa hans jókst
að sama skapi. Og þannig hélt
andinn áfranr að vaxa, og hönd
fólksins varð æ sterkari. Þess
vegna á nútímamaðurinn allt
sitt að þakka andans framför-
um mannsins.
Aðalsteinn Brynjólfsson.
3. b.
IJr ritgeröum um „Fgrir
andans framför eina fólks
ins hönd er sterk“.
Svo er mái með vexti, að