Bæjarins besta - 03.12.1997, Síða 8

8 MIÐVIKUDAGUR 3. DESEMBER 1997
Körfubolti, viðskiptafræ
Frammistaða Körfuboltafélags Ísafjarðar á síðustu
misserum hefur ekki farið framhjá landsmönnum. Þar
hefur verið unnið af krafti og metnaði og meistaraflokk-
ur félagsins er kominn í hóp hinna bestu í úrvalsdeild-
inni. Íþróttahúsið á Torfnesi gengur undir nafninu
Ísjakinn en þó er hvergi heitara en einmitt þar þegar
körfuboltaleikir í deild eða bikar eru spilaðir fyrir
fullu húsi snarvitlausra fylgismanna KFÍ.
Guðni Guðnason, fyrrverandi landsliðsmaður og
leikmaður KR í fjölda ára, var ráðinn þjálfari meist-
araflokks KFÍ haustið 1996 og hefur þjálfað liðið
síðan. Eiginkona Guðna er Sólveig Pálsdóttir og þau
eiga tvo stráka, Guðna Pál sem er 5 ára og Kjartan Elí
sem er eins árs þessa dagana. Sólveig er á fjórða ári í
hjúkrunarfræði við Háskóla Íslands og stefnir að því
að ljúka náminu í vor. „Strákarnir settu svolítið strik í
reikninginn hjá henni“, segir Guðni þegar við hittumst
og spjöllum saman uppi á lofti í Ísjakanum. Sólveig
vinnur nú að lokaritgerðinni sinni og getur því átt
heima hér vestra á lokasprettinum í náminu.
Guðni er rétt að verða 32ja ára og á 78 landsleiki að
baki (ekki 87 eins og segir á heimasíðu KFÍ). Fyrsta
landsleikinn spilaði hann 18 ára og var næsta áratuginn
með landsliðinu. Félagslið hans var alla tíð KR, þar
sem hann var lengst af fyrirliði og tók meðal annars á
móti bikarmeistaratitli árið 1991 og Íslandsmeistara-
titli árið 1990. Í lokin spilaði hann þó tvö ár með stú-
dentum í 1. deildinni. Fyrir rúmum áratug fór Guðni
til Wisconsin í Bandaríkjunum og var þar eitt námsár
í viðskiptafræði og lék jafnframt körfubolta með liði
University of Wisconsin Oshkosh.
Hann kom til Ísafjarðar í ágúst í fyrra, fyrst einsamall
en síðan komu konan og börnin á jólaföstunni. Fjöl-
skyldan á núna heima að Silfurgötu 1, fyrir ofan
Björnsbúð, en annars er Guðni búinn að eiga heima á
þremur stöðum á Ísafirði frá því að hann kom.
– En af hverju til Ísafjarðar?
„Við Guðjón Þorsteinsson
hittumst á lokahófi KKÍ í
fyrravor og einhvern veginn
kom þar í spjalli okkar að til
greina gæti komið að ég kæmi
vestur að þjálfa ef aðstæður
væru réttar og ég fengi ein-
hverja aðra vinnu með. Ég
var ekki tilbúinn að vera ein-
göngu þjálfari. Guðjón setti
þá allt á fullt og viðræður voru
í gangi þá um sumarið. Þetta
small saman og ég fékk vinnu
hjá Gísla Jóni í Sandfelli.“
– Hvað gerirðu þar?
„Ég sé um fjármálin.
Reyndar er ég titlaður fjár-
málastjóri, en starfslýsingin
er mjög almenn og ég geng í
hin ýmsu störf.“
Guðni er viðskiptafræðing-
ur að mennt. Áður en hann
kom vestur starfaði hann um
árabil hjá VÍS í Reykjavík,
var þar í innheimtudeild og sá
meðal annars um bílalán.
Út í óvissuna
– Nú voruð þið rótföst í
Reykjavík. Var ekkert erfitt
að taka sig upp með fjölskyld-
una og fara vestur á firði út í
óvissuna, ef svo má segja?
„Nei, það get ég ekki sagt.
körfuboltanum en kúrði síðan
eins og vitlaus maður fyrir
prófin, las átján tíma á dag og
náði fínum einkunnum. Ef til
vill er svona lagað ekki gott
til afspurnar.“
– Kristján Arason fyrrum
landsliðsmaður í handbolta og
núverandi þjálfari er líka
viðskiptafræðingur...
„Já. Við vorum þó nokkrir
keppnismenn á sama tíma í
viðskiptafræðinni, svo sem
Skúli Gunnsteinsson, Gunnar
Beinteinsson, Matthías Ein-
arsson og fleiri. Nám og
íþróttir fara í sjálfu sér ágæt-
lega saman ef námið er ekki
þeim mun geðveikara, eins
og læknisfræðin. Ég byrjaði
reyndar í henni en missti fljót-
lega áhugann.“
Körfuboltinn á Ísafirði
– Hvernig var körfuboltinn
hérna á Ísafirði þegar þú
komst og hvernig er hann
núna?
„Hér voru mjög áhugasamir
strákar þegar ég kom og þeim
hefur farið mikið fram. Helsti
munurinn er líklega sá, að þeir
hafa öðlast meira sjálfstraust
og átta sig betur á því hvar
þeir standa. Það gildir raunar
bæði um stjórn félagsins og
leikmennina. Í fyrra voru
menn dálítið feimnir við
„stóru liðin“ en núna erum
við frekar orðnir fullgildir
meðal þeirra bestu. Svo er
starfið í yngri flokkunum farið
Baldur. Ef menn eru góðir
keppnismenn, þá komast þeir
áfram.“
– Þarf ekki einmitt líka
sömu eiginleikana í háskóla-
námi, sömu keppnishörkuna?
„Það gildir væntanlega í
öllu ef menn ætla að komast
áfram. Viljinn og eljusemin
eru forsendurnar að góðum
árangri í íþróttum. Ef menn
vilja verða góðir, þá geta þeir
það. Það kostar einfaldlega
mikla vinnu. Eins er það í
námi. Ef menn vilja sætta sig
við fimmur í einkunn, þá er
það svo sem gott og blessað.
En ef menn vilja ná góðum
árangri, þá krefst það mikillar
vinnu.“
– Svo virðist sem góður
árangur í námi og góður
árangur í íþróttum fari oft
saman...
„Oft er það svo, að minnsta
kosti. Ég held að skapgerðin
skipti þarna mestu máli. Í báð-
um tilvikum er forsendan fyrir
árangri ósérhlífni og gott
skipulag. Skipulagið lærist
þegar menn þurfa að vera í
mörgu samtímis. Miklar gáfur
eru ekki helsta uppistaðan í
góðum námsárangri. Margir
sem teljast ljóngáfaðir nenna
ekki að leggja neitt á sig og
slampast einhvern veginn í
gegnum skóla.“
Afgreiddi pylsur
í fimmtán ár
séu nú ekki alveg eins góðar.
Kannski er nafnið Bæjarins
bestu einmitt rangnefni, vegna
þess að það er ekki nógu
víðtækt. Þú færð hvergi betri
pylsur en þar, hvorki í Reykja-
vík né annars staðar!“
– Nú er alltaf verið að tala
um óspektir og djöfulskap í
miðborg Reykjavíkur á kvöld-
in og um helgar. Er ekki mikill
kostur fyrir Bæjarins bestu að
hafa miðborgarstöð lögregl-
unnar beint á móti?
„Jú, ég held að það hafi
mikið að segja. Að vísu hef
ég nú aldrei séð þá hreyfa sig
neitt út, blessaða lögreglu-
mennina, þó að það hafi kom-
ið til einhverra ryskinga. En
það hefur aldrei komið neitt
upp á niðri í vagni.“
Bæjarins bestu í
meira en hálfa öld
– Hvað er þessi pylsuvagn
eiginlega gamall? Nafnið á
honum bendir til þess að hann
hafi verið settur á laggirnar á
meðan Reykjavík kallaðist
bær en ekki borg. Einnig má
nefna að undirritaður er
gamall Vesturbæingur og man
ekki eftir miðbæ Reykjavíkur
án Bæjarins bestu...
„Fyrirtækið er að verða
sextíu ára, minnir mig. Pylsu-
vagninn hefur verið þar sem
hann er nú frá því að ég man
eftir mér að minnsta kosti, en
fyrst var hann á Lækjartorgi
fara í háskóla verða að fara
annað. Að öðru leyti sé ég
fyrir mér ágæta framtíð í
körfunni hér á Ísafirði. En
vissulega eru íþróttafélögin
hér að berjast um sama pen-
inginn. Fótboltinn, handbolt-
inn og körfuboltinn eru allir
að rembast á sama markaðn-
um. Ef Ísfirðingar eiga að ná
verulega góðum árangri í ein-
hverri íþróttagrein, þá verða
menn að einbeita sér að henni
og beina fjármagninu þangað.
En ég ætla svo sem ekki að
velja íþróttagrein fyrir Ísfirð-
inga.“
– Hefurðu einhverja hug-
mynd um það, hvað þú og
fjölskylda þín muni verða hér
lengi? Og hvernig er að vera á
svona stað eftir að hafa verið
alla ævina í Reykjavík?
„Staðan er einfaldlega sú
að við erum komin hingað og
höfum engin áform um að
fara. Það verður bara að sjá
til. Okkur líður mjög vel hér-
na. Ef við berum saman Ísa-
fjörð og Reykjavík, þá finnst
mér að mörgu leyti betra að
vera hér. Hér er ekkert stress,
maður er ekki hálftíma að
komast á milli staða. Hér
þekkir maður alla, andrúms-
loftið er mjög þægilegt og gott
að vera hér með börn. Engar
áhyggjur.“
Nokkur orð um bæjarmálin
– Ein skrítin spurning: Eng-
ar áhyggjur af bæjarmálunum,
Verkefnið var spennandi og
það var kominn viss leiði í
mig í starfi mínu í Reykjavík.
Ég var alveg tilbúinn að breyta
til. Svo hafði ég nokkurn
aðlögunartíma, því að fjöl-
skyldan kom ekki vestur fyrr
en um miðjan desember í
fyrra. Konan var ólétt og strák-
urinn kom í heiminn í lok
nóvember. Ég gerði allt klárt
áður en þau komu, þannig að
umskiptin að minnsta kosti
fyrir fjölskylduna voru ekki
svo mikil. Vissulega var dálít-
ið erfitt og ekki mjög
skemmtilegt að vera hér einn
fyrstu mánuðina.“
Námið og íþróttirnar
– Nú laukst þú stúdentsprófi
frá Verzlunarskólanum og síð-
an viðskiptafræðinámi frá
Háskóla Íslands. Hvernig var
að stunda slíkt nám og vera
jafnframt á fullu í körfunni,
bæði með félagsliði og lands-
liðinu? Var það ekki dálítið
strembið?
„Nei, í raun og veru ekki.
Það virðist kannski hroki að
segja þetta, en maður tók
námið í törnum. Ég sló kann-
ski aðeins slöku við námið
meðan mest var um að vera í
að rúlla betur. Þar leiðir eitt af
öðru. Gott gengi í meistara-
flokki hefur í för með sér meiri
áhuga í yngri flokkunum.
Baldur Jónasson sér nú um
starfið í yngri flokkunum og
er að gera þar mjög góða
hluti.“
– Nú eru körfuboltamenn
að jafnaði fremur hávaxnir,
svo ekki sé meira sagt. Hvað
ertu hár?
„Ég er bara 1,88.“
– Bara?
„Já, það er ekki stórt í
körfunni.“
Baldur er sterkur
og breiður
– Baldur hefur staðið sig
frábærlega með liði KFÍ en
þó er hann ekki tiltakanlega
hávaxinn, fjandakornið varla
meira en 1,80...
„Það er ekki nóg að vera
stór. Það er fleira sem þarf í
körfuna en stærðina og fáir
eru betri í þriggja stiga skotum
en Baldur. Hann er sterkur og
breiður mjög. Hann er líka
mjög mikill keppnismaður og
það gerir gæfumuninn fyrir
íþróttamenn. Magnús Gísla-
son er líka svipaður á hæð og
– Í aðra sálma í bili. Getur
verið að þú hafir einhvern
tímann selt mér heitar pylsur
með öllu nema steiktum...?
Guðni hlær. „Það gæti
stemmt. Pylsuvagninn Bæjar-
ins bestu við Tryggvagötuna í
Reykjavík er fjölskyldufyrir-
tæki. Ég var „ekki nema“
fimmtán ár að afgreiða pylsur
þar og er ég þó ekki nema
rúmlega þrítugur. Ég var
óneitanlega orðinn(ansi leiður
á því undir það síðasta, þó að
ég tæki eitt og eitt kvöld.“
– Þú hefur sumsé verið
jöfnum höndum í viðskipta-
fræði, landsliði og pylsusölu.
Andskoti geta menn annars
verið handfljótir að afgreiða
pylsurnar hjá Bæjarins bestu.
Ætli þeir gerist öllu sneggri
hérlendis?
„Ég efast um það. Enda er
nauðsynlegt að vera snöggur
þegar biðröðin er löng og allir
vilja fá sínar pylsur sem fyrst.“
– Er nafnið Bæjarins bestu
réttnefni? Eru þetta í raun og
veru bestu pylsur bæjarins
(borgarinnar)? Og hvað með
Ísafjörð? Eru pylsurnar hér
ekki eins góðar?
„Ég vona að Gísli í Hamra-
borg móðgist ekki, en ég hef
sagt honum að pylsurnar hans
framan við Útvegsbankahús-
ið, þar sem nú er Héraðs-
dómur Reykjavíkur. Afi minn
byrjaði með þennan vagn
ásamt öðrum manni en keypti
svo félaga sinn út fyrir eitt-
hvað um fimmtíu árum. Síðan
hefur fjölskyldan rekið þetta
fyrirtæki. Móðurbróðir minn
tók við rekstrinum fyrir eitt-
hvað um fjörutíu árum.“
– Er þetta ekki alveg rosa-
legt gróðafyrirtæki? Nú er
salan gríðarleg, ekki er hús-
næðið dýrt og varla er yfir-
byggingin mikil...
„Þetta gengur mjög vel.“
– Nú er kominn annar
pylsuvagn á Lækjartorg sem
ber nafnið Landsins bestu.
Hvað finnst þér um það?
„Það tekur því ekki einu
sinni að svara slíku. Þetta er
einfaldlega ófrumlegt.“
Framtíðin á Ísafirði?
– Aftur að körfunni. Þú
nefndir starfið í yngri flokk-
unum. Hvernig sérðu framtíð
körfuboltans hér á Ísafirði?
„Ég hygg að staðan hér sé
ekki ósvipuð því sem hefur
verið hjá Tindastóli á Sauðár-
króki. Það getur skapast
vandamál þegar strákarnir eru
komnir um tvítugt. Þeir sem
eins og nú standa sakir þessa
dagana?
„Ég hef reyndar engar
áhyggjur, en þetta kemur allt
dálítið sérkennilega fyrir
sjónir. Síðustu aðgerðir eru
óneitanlega nokkuð hastar-
legar, eins og að efna til
aukafundar í bæjarstjórn og
afgreiða mál kvöldið áður en
haldinn er almennur kynn-
ingarfundur fyrir bæjarbúa um
það sama mál. Það er kannski
ekki mitt að fella dóma í þessu
efni, en mér finnst ansi undar-
lega að verki staðið. Menn
hafa kannski ekki séð afleið-
ingarnar fyrir, en núna er nán-
ast hálft stjórnkerfið farið sína
leið.“
Að passa ekki inn
í þennan heim
– Segðu eitthvað frá ferl-
inum með landsliðinu. Ein-
hvers staðar heyrði ég að þú
hefðir setið að málsverði með
erlendum körfuboltamanni
sem var jafnhávaxinn Jóhanni
heitnum Svarfdælingi, sem
var 2,34 á hæð. Pétur Guð-
mundsson, hæsti leikmaður
Íslendinga fyrr og síðar, er
hins vegar „aðeins“ 2,17...