Morgunblaðið - 05.01.2021, Page 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. JANÚAR 2021
✝ Elís Jón Sæ-mundsson
fæddist 20. júní
1935. Hann lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurnesja 20. des-
ember 2020.
Foreldrar hans
voru Sæmundur
Kristjánsson frá
Efra-Hóli í Stað-
arsveit, f. 23.5.
1910, d. 7.3. 2007,
og Bjarnlaug Jónsdóttir frá
Stað í Staðahverfi, f. 9.12. 1911,
d. 20.9. 1972.
Systkini Elísar eru Kristín
Þóra, f. 27.1. 1937, Agnes, f.
5.12. 1938, d. 4.8 2016, Jón Eyj-
ólfur, f. 27.10. 1942, Ólafur Guð-
jón, f. 20.11. 1949, og Helgi Vil-
berg, f. 13.7. 1953.
Elli fæddist í
Staðarhverfi. Hann
bjó á Melstað til
ársins 1950 en þá
brann Melstaður.
Þá flutti fjöl-
skyldan í Járngerð-
arstaðarhverfið.
Elli giftist Signýju
Ósk Ólafsdóttur 1.
apríl 1961. For-
eldrar hennar voru
Karen Ólafía Sig-
urðardóttir, f. 11.11. 1909, d.
21.12. 2002, og Ólafur Ólafsson,
f. 10.3. 1904, d. 13.3. 1956. Börn
Ella og Signýjar eru: 1) Ólafur
Ragnar, f. 1961, maki Hrafn-
hildur Bjarnadóttir. 2) Sæmund-
ur Bjarni, f. 1963, maki Kristinn
Sigurður. 3) Karen Mjöll, f.
1964, maki Rúnar Björgvinsson.
4) Vilborg, f. 1971, maki Ómar
Jensson. Elli og Signý slitu sam-
vistum árið 1976.
Árið 1978 hóf Elli búskap
með Sólveigu Árnadóttur, þau
giftu sig 31. mars 2017. For-
eldrar hennar voru Elín Guð-
mundsdóttir, f. 20.6. 1915, d.
24.3. 1996, og Árni Guðjónsson,
f. 29.12. 1907, d. 26.5. 1977.
Börn Sólveigar eru: Árni, f.
1961; Sigurlaug, f. 1962; Gunn-
ar, f. 1963; Kristján, f. 1966; og
Viðar, f. 1968.
Elli átti 26 barnabörn og 22
barnabarnabörn.
Útförin fer fram frá Grinda-
víkurkirkju í dag, 5. janúar
2021.
Útförin fer fram frá Grinda-
víkurkirkju 5. janúar 2021
klukkan 13. Í ljósi aðstæðna
munu einungis nánustu aðstand-
endur vera viðstaddir athöfnina.
Athöfninni verður streymt á
https://youtu.be/KJIcscDzhQM/.
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat/.
Þá er elsku pabbi búinn að
kveðja okkur og loksins laus
þrautunum frá.
Yndislegri og góðhjartaðri
pabba var ekki hægt að hugsa
sér. Alltaf var hann til staðar
fyrir okkur fjölskylduna sína.
Allt vildi hann fyrir okkur gera,
hvort sem það var að smíða eitt-
hvað eða laga bílana fyrir okkur.
Frá unga aldri fór pabbi fót-
gangandi frá Stað til Grindavík-
ur í skóla og síðar til vinnu. Um
1950 brann Melstaður og fluttist
þá fjölskyldan til Grindavíkur í
hús sem þeir feðgar byggðu.
Pabbi keypti sér vörubíl og
starfaði við akstur alla sína tíð.
Þá var vinnan öllu erfiðari en í
dag, t.d. mokaði hann með hand-
afli sandinn á vörubílinn. Hann
var á vissan hátt frumkvöðull í
Grindavík í vörubílarekstri. Var
fyrstur til að fá sér krana á bíll-
inn, bjó til fyrstu víravinduna og
að nota blökk við nótaskipin.
Þær voru margar gæðastundirn-
ar sem við og barnabörnin áttum
með honum í vörubílnum. Pabbi
var sérlega handlaginn og má
segja að hann hafi verið þúsund-
þjalasmiður. Vinnan var honum
allt og þegar hann var búinn í
vinnu fór hann í bílskúrinn að
sinna ýmsum verkum, t.d. að
gera við bílana og einnig gerði
hann upp trillu. Hann var þá
góður smiður og kom að bygg-
ingu margra húsa, pússaði, pípu-
lagði og ýmislegt fleira. Hann
byggði einnig sumarbústað í
Grímsnesi og var það sælureitur
hans og Veigu og undu þau sér
vel löngum stundum í bústaðn-
um. Í seinni tíð, eftir að heilsan
gaf sig, fór hann að dunda sér
við tréútskurð. Hann naut þess
að skera út og hlusta á félagana
spjalla. Elsku pabbi, takk fyrir
allt og allt og hvíl í friði. Þín
verður sárt saknað.
Ólafur (Óli), Sæmundur
(Sæmi), Karen, Vilborg
og fjölskyldur.
Elís Jón
Sæmundsson
✝ Bella Snorra-dóttir fæddist
á Gestsstöðum í
Fáskrúðsfirði 16.
júní 1922. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Sólvöllum
Eyrarbakka 25.
desember 2020.
Hún var einka-
barn foreldra
sinna, Þórunnar
Þorgrímsdóttur, f.
21.1. 1885, og Snorra Goða Er-
lendssonar, f. 12.11. 1896.
Tíu ára flutti Bella með for-
eldrum sínum í nýbyggt hús
sem farðir hennar hafði smíð-
að í Búðarkauptúni. Hún fór
16 ára í Húsmæðraskólann á
Hallormsstað og þaðan lá leið-
in til Reykjavíkur þar sem hún
var ráðin á saumastofu.
Hinn 31. ágúst 1941 giftist
Bella Kristjáni Karli Þórarins-
syni búfræðingi, f. 20.11. 1913,
Kjartansstöðum í Flóa þar sem
þau ráku bensínstöð og sjoppu
ásamt búskap um 17 ára skeið.
1967 fluttu þau á Selfoss og
ráku þar söluskálann Arnberg
ofan við Ölfusárbrú. Söluskál-
inn fékk fljótlega gælunafnið
Bellubar enda var hún þar í
forsvari af miklum dugnaði.
Þau byggðu sér hús í Lind-
arbæ í Ölfusi og þar bjó Bella
meðan heilsan leyfði og Karl
lifði. Þá flutti hún ásamt
Bruno syni sínum að Græn-
umörk 2 á Selfossi. Eftir
skamma dvöl á dvalarheim-
ilinu á Kirkjubæjarklaustri
endaði hún sína lífsgöngu á
hjúkrunarheimilinu Sólvöllum
á Eyrarbakka.
Hún átti heimili með Bruno
syni sínum um 40 ára skeið.
Útförin fer fram frá Selfoss-
kirkju 5. janúar 2021, aðeins
nánustu ættingjar viðstaddir.
Athöfninni verður streymt á:
https://tinyurl.com/y7976hnv/.
Virkan hlekk á streymi má
nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat/.
d. 11.7. 1990. For-
eldrar hans voru
Jóna Sigríður
Guðjónsdóttir, f.
11.7. 1894, d.
21.12. 1972, og
Þórarinn Kristján
Ólafsson, f. 12.7.
1885, d. 11.4.
1959. Börn Bellu
og Karls eru: 1)
Unnur Kolbrún, f.
3.2. 1942, gift Jóni
Kjartanssyni, f. 10.9. 1939, hún
á fjögur börn. 2) Sigurður
Snorri Þór, f. 11.8. 1945, d.
10.9. 2009, hann og Kristín
Steinþórsdóttir, f. 18.2. 1949,
kona hans eignuðust fjóra
syni. 3) Guðmundur Bruno, f.
29.10. 1947. Barnabarnabörnin
eru 23.
Bella og Karl keyptu ásamt
foreldrum hennar árið 1945
jörðina Hofstaði og hófu þar
búskap. 1950 fluttu þau að
Elsku amma Bella. Hvar á
ég að byrja? Svo stórkostlegur
karakter, það var eitthvað svo í
þínum anda að kveðja okkur á
jóladag en þú varst orðin
þreytt enda búin að eiga langa
ævi og stórbrotið líf. Við trúum
því að nú sértu komin á betri
stað, full af orku og krafti. Ég
kynntist þér fyrst þegar við
Snorri fórum að vera saman, þú
mættir með þriggja hæða brúð-
artertu í tvítugsafmælið mitt út
í Gesthús, frönsk súkku-
laðikakka af flottustu gerð.
Þannig varstu alltaf með öll af-
mæli á hreinu og færðir þínum
pakka sem búið var að eyða
miklum tíma í að pakka inn og
gera fallegan. Það var aldrei
lognmolla í kringum þig og eig-
um við ófáar minningarnar þar
sem börnunum voru lagðar lífs-
reglurnar varðandi hin ýmsu
mál. Stærðfræðidæmið sem
lagt var fyrir og átti niðurstað-
an að leysa ráðgátuna um raun-
verulegan aldur þinn en var svo
óleysanlegt.
Þið Bruno voruð svo hjá okk-
ur á jólunum eftir að tengdó
lést og eigum við góðar minn-
ingar frá þeim tíma og margt
sem við hlæjum upphátt að í
dag. Það er ómetanlegt að fá að
umgangast og kynnast ömmum
sínum og öfum og hvað þá lang-
ömmu sinni, en sú yngsta okkar
var sannfærð um að amma
Bella yrði hundrað og eitthvað
ára því hún var alltaf svo hress.
Undir það síðasta varstu
staðráðin í því að Snorri myndi
reisa hús við aðalgötuna hér á
Selfossi og í því yrði Bellusafn-
ið en þar áttu að vera til sýnis
alls kyns hannyrðir frá þér.
Það var ekkert verið að slá
slöku við í að plana framtíðina
alveg fram á síðustu stund. Við
kveðjum þig elsku amma Bella,
hvíl í friði og takk fyrir allt.
Dagur er liðinn,
horfin er sól
himni, sjó og landi.
Allt er gott!
Í friði hvílir
líkami, sál og andi.
Góður Guð og
englar hans
verji öllu grandi.
(Höf. óþekktur)
Guð geymi þig og varðveiti,
minningin um þig mun lifa í
hjarta okkar.
Fjóla, Snorri, Daníel
Arnór, María Ísabella
og Elín Aðalheiður.
Elsku amma Bella kvaddi
okkur á jóladag 98 ára gömul.
Þrátt fyrir háan aldur komu
fréttirnar á óvart, við héldum
að amma yrði a.m.k. 100 ára.
Amma var litrík persóna, svona
„týpa“ eins og fólk myndi segja
enda fyrsta manneskjan sem ég
þekkti sem gekk í fötum með
hlébarða- og tígrismynstrum,
sem var kannski ekki óvenju-
legt nema að árið var 1980 og
þetta var utanyfirvinnusloppur
á bóndakonu í Ölfusi. Hún elsk-
aði að vera uppáklædd í áber-
andi kjólum með gullbrydding-
um og pallíettum og í gullskóm.
Fyrir utan gullið, þá var ljós-
fjólublár uppáhaldsliturinn sem
gerði allt fallegra. Amma var
sérlega flink í höndunum og
saumaði kjóla, púða og skerma
og allt milli himins og jarðar.
Síðustu ár saumaði hún ein-
hvern lifandis helling af búta-
teppum sem hún sendi til út-
landa á barnaheimili. Þessi
ástríða fyrir handavinnu og að
hafa verk að vinna hefur vafa-
laust hjálpað mikið til að amma
væri svona glöð og næði þess-
ari löngu ævi. Amma varð
reyndar heilsufrík á undan öll-
um öðrum og hætti að borða
jólakökurnar, pönnukökurnar
og allt sem bústýra bakar í
sveitinni og fór að borða lár-
perur, banana, rjóma og lax í
öll mál. Hún var fyndin hún
amma! Hún elskaði að vera í
hita og vildi helst vera á Spáni
á veturna og ekki þótti henni
verra að Bella þýðir falleg á
spænsku. Amma var ótrúlega
hress fram á síðustu mánuði og
vegna Covid töluðum við bara
saman í síma en þá hljómaði
hún eins og miklu yngri mann-
eskja og lagði mér lífsreglurn-
ar.
Elsku amma, þrátt fyrir að
mér hafi nú fundist þú helst til
flippuð þegar ég var barn, þá
eru einhvern veginn komnir
kjólar með hlébarðamynstri og
gullskór og glingur inn í skáp
hjá mér, glysgjörn eins og þú.
Við systkinin óskum þess að
þú njótir þín í Sumarlandinu í
sól og í flottum kjól og gull-
skóm.
Guð blessi þig og okkar inni-
legustu samúðarkveðjur til
Búmma frænda.
Jónína (Nína),
Þórarinn, Snorri,
Kjartan og fjölskyldur.
Talið er merki þróttar þrátt
það að vera sonur,
en landið hefur löngum átt
líka sterkar konur.
(Ólína Andrésdóttir)
Leiðin milli Patreksfjarðar
og Flóa var löng þegar ég var
að alast upp fyrir vestan og
samgöngur milli systkinanna
Jóhönnu og Ólafs er bjuggu á
Patreksfirði ásamt foreldrum
sínum við Karl bróður sinn er
bjó á Kjartansstöðum í Flóa því
strjálar. Það var mikil tilhlökk-
un þegar von var á fjölskyld-
unni á Kjartansstöðum í heim-
sókn. Hershöfðingi ferðarinnar
var auðvita Bella, um það
hvernig gistingunni hafði verið
raðað niður giltu önnur lögmál
þegar fjölskyldan mætti. Svefn-
stað Kalla frænda varð samt
ekki haggað: „ég gisti auðvitað
hjá pabba og Rósu“ og við það
sat. Við krakkarnir vorum upp
með okkur af heimsókninni,
það áttu ekki allir fjölskyldu
sem kom bara keyrandi að
sunnan í heimsókn. Í þá daga
áttu allir pennavini og skrifast
var á. Ég átti pennavinkonu
norður á Hjalteyri við Eyja-
fjörð. Hún var ári eldri en ég
og þegar hún fermdist leyfðu
foreldrar mínir mér að fara og
vera við ferminguna. En fyrst
varð að fara til Reykjavíkur áð-
ur en Norðurleiðarrútan var
tekin til Akureyrar. Ég gisti
hjá Steinbergi frænda mínum
og hans fjölskyldu. Frænda
fannst tilvalið að sýna þessari
12 ára frænku sinni heiminn og
við fórum austur að Kjartans-
stöðum. Ég sat opinmynnt yfir
öllum kræsingunum sem á borð
voru bornar en einnig yfir því
að það var rétt munað hjá mér
síðan fjölskyldan kom vestur að
húsmóðirin talaði hátt og það
var mikill völlur á henni.
Næstu minningar eru tengdar
því þegar Brúnó veiktist og var
ekki hugað líf, lá í margar vik-
ur á gjörgæsludeildinni á Land-
spítalanum. Ég vann í Hjúkr-
unarskóla Íslands og því stutt
að fara til frænda. Árin liðu og
nú var það ég sem tók á móti
Brúnó og Bellu í hvíldarinnlögn
á Klausturhólum á Kirkjubæj-
arklaustri. Mikið lasin bæði tvö
en við alla þá góðu umönnun
sem þau fengu hresstust bæði
ótrúlega fljótt. Tvisvar komu
þau til mín austur og í þriðja
skiptið keyrðum við Smári þau
austur en þá var ég hætt að
starfa þar. Það var alveg ein-
stakt að fá að kynnast þeim vel
á sínu þriðja æviskeiði. Bæði
magnaðir persónuleikar hvort á
sína vísu. Allt sem þau gátu
sagt frá, skoðanir Bellu á
mönnum og málefnum, já hún
Bella batt ekki bagga sína
sömu hnútum og samferða-
mennirnir. Mér fannst ég verða
betri manneskja við að upplifa
kærleikann í Brúnó og lífið
varð skemmtilegra svo miklu
skemmtilegra við að umgangast
Bellu. Heimsóknir, bíltúrar,
skoðunarferðir, matarboð, já
alltaf fór maður glaðari af
þeirra fundi. Bella var langt á
undan sinni samtíð hvað holl-
ustu og mat snerti. Eða öll
handavinnan hennar, dúkarnir,
púðarnir, námskeiðin í lampas-
kermagerð og kennsla á sauma-
vélar um land allt. Þegar sjónin
var farin að dofna sat hún og
saumaði bútasaumsteppi sem
síðan fóru til Rauða krossins og
hann átti að senda þau til borg-
anna í norðurhluta Síberíu, þar
væri sko kalt. Ég á svo sann-
arlega eftir að sakna Bellu
minnar, skemmtilegu konunnar
sem sagði hlutina hreint út og
dró ekkert af, en hjartað var
bæði stórt og hlýtt. Það vantar
eitthvað í litrófið hér hjá okkur
en ég sé að á himni skín stór og
falleg Bellu-stjarna.
Guð blessi minningu ótrú-
legrar konu, Bellu Snorradótt-
ur.
Samúðarkveðjur til fjölskyld-
unnar.
Sigþrúður Ingimundardóttir
Bellu, Kalla og Brúnó kynnt-
ist ég þegar ég var 11 ára göm-
ul og fluttist á Selfoss. Þarna
voru komin afinn, amman og
frændinn sem mig vantaði á
Selfossi. Löngum stundum
eyddi ég í hænsnahúsinu og á
rúntinum í traktornum með
Kalla og góða tíma átti ég með
Kalla, Bellu og Brúnó í spjalli á
Lindarbæ. Bella var svo mikil
listakona í höndunum og ég
held að ekki verði komið tölu á
öll teppin sem hún hefur saum-
að, ómetanlegt finnst mér að
börnin mín skuli eiga frá henni
vögguteppin sín.
Við áttum svo margar góðar
stundir saman og gátum spjall-
að um allt mögulegt; hún sagði
mér svo margt úr lífi sínu, sem
var svo áhugavert og gaman að
fá að heyra. Og mikið gátum
við nú hlegið þegar ég var að
koma í heimsókn til hennar og
Brúnó í Grænumörkina og ég
var að kvarta yfir því hvað væri
heitt inni hjá þeim og að næst
þegar ég kæmi ætlaði ég að
mæta í bikiníi. „Já, já,“ sagði
Bella bara, „þú veist að ég er
hitabeltisjurt.“ Eitt sinn
hringdi hún í mig og sagði að
nú yrði ég að bjarga henni á
meðan hún færi til Spánar. Og
auðvitað vildi ég bjarga henni.
En það fólst í því að ég átti að
taka upp Leiðarljós í sjónvarp-
inu í rúman mánuð því hún
vildi sko ekki missa af þætti.
Já, það var ýmislegt, sem hún
gat fengið mig til að sam-
þykkja, sem ég hefði ekki tekið
í mál fyrir nokkurn annan. Hún
var einstök kona, já, hún gat al-
veg verið krefjandi en alltaf var
hún svo góð við mig og mér
þótti svo ótrúlega vænt um
hana. Ég kem til með að sakna
hennar mjög mikið. Elsku
Brúnó, knús til þín.
Samúðarkveðjur,
Valgerður Una.
„Ég heiti Bella, hef borið það
nafn allt mitt líf og ég mun
deyja sem Bella.“ Þannig svar-
aði skörungurinn Bella mér
einhvern tíma þegar ég nefndi
hana fullu skírnarnafni. Enda
lét hún prest skíra sig upp fyrir
tveimur árum, hún var reyndar
aldrei nefnd öðru nafni en Bella
eða mamma Bella.
Bella setti svip sinn á mína
gömlu sveit. Þau Kalli bjuggu á
Kjartansstöðum í Flóa. Bellu
fylgdi gustur og gríðarþokki.
Þau Kalli ráku myndarlegt bú
en jörðin var lítil og því hófu
þau einnig hænsnarækt. En svo
ráku þau verslun fyrir Olís við
þjóðbrautina og oft var fjör í
olíuskúrnum. Bílstjórarnir mið-
uðu við það að hafa bílana olíu-
svanga, hvort sem þeir komu
úr austri eða vestri, því alltaf
var gott að koma við hjá Bellu
og hún bauð svo í eldhúsið og
þar var nú skrafað yfir kaffi og
kökum. Brúsapallurinn og olíu-
skúrinn ásamt sveitasímanum
voru fasbók þess tíma. Þangað
bárust fréttirnar og karlarnir
rifust um pólitík við brúsapall-
inn. Bjössi á mjólkurbílnum var
hetja héraðsins sem sungið var
um og Bellu símamey.
Bella var glæsileg kona með
háa og hvella rödd sem heyrð-
ist á milli bæja og átti magn-
aðan hlátur og kunni að tala við
ferðamennina. Það var mikið
tekið frá ferðamönnum þegar
þau fluttu að Lindarbæ í Ölfusi
en þau settust aftur í þjóðbraut
á Selfossi og reistu Olísstöðina
á Arnbergi fyrir utan á og
Bella var þar með sína töfra og
skörungsskap enda er staður-
inn enn kallaður Bellubar. Kalli
hélt áfram með eggjabúskapinn
í Lindarbæ. Oft var hann á ferð
á gamla Zetornum niðri á Sel-
fossi og þá kom hann við á Bel-
lubar með hænsnafiður á húf-
unni og í jakkanum, sem Bellu
fannst nú ekki gott. Kalli var
einn af þessum karakterum
sem settu svip á mannlífið.
Hann var sögumaður góður og
þau voru bæði eins og beint úr
ævintýrunum. Þau Bella og
Kalli voru af aldamótakynslóð-
inni sem reisti landið okkar til
dáða, svipmikið fólk sem trúði á
landið og hafði járnvilja.
Það gladdi mig innilega í
kosningabaráttunni til Alþingis
vorið 1999 þegar Bella mætti á
kosningaskrifstofuna með fal-
lega tertu sem hún kallaði land-
búnaðarráðherratertuna. Hún
lagði svo á og mælti um að nú
tæki ég við því mikla starfi að
kosningum loknum að verða
landbúnaðarráðherra. Allt gekk
þetta svo eftir, sem ekki var
sjálfgefið, en Bella var göldr-
ótt. Og enn meira varð ég
undrandi þegar hún sagðist
vera búin að segja strákunum
sínum að þeir ættu að kjósa
mig í kosningunum. Þeir voru
miklir og góðir sjálfstæðismenn
og ég trúði varla mínum eigin
eyrum og þeir gerðu það fyrir
Bellu mömmu að mæta ein-
hverjir og drekka kaffi á skrif-
stofunni. Siggi Kalla og strák-
arnir hans voru allir með
flugdellu og mamma Bella skip-
aði þeim að fljúga með mig á
TF HAL til Vestmannaeyja.
Það hreif nú Eyjamenn, sem
voru þá upp til hópa íhalds-
menn. Þegar Siggastrákarnir
reistu hótel á Selfossi fékk það
auðvitað nafnið Hótel Bella.
Margt breyttist í lífi Bellu
þegar Bruno yngri sonur henn-
ar, rúmlega tvítugur, missti
heilsuna. Hún barðist fyrir lífi
hans og heilsu. Hún vakti jafn-
framt yfir ættboga sínum
áfram en móðureðlið og skör-
ungsskapurinn var bundinn
lífsbaráttu Búmma og hann
endurgalt móður sinni hjálpina.
Síðast heimsótti ég Bellu á
Eyrarbakka í byrjun jólaföst-
unnar og færði henni Flóa-
mannabók að gjöf. Bella var þá
enn kát og glöð og andinn í
góðu lagi þótt líkamlegt þrek
væri á þrotum. Hún settist upp
og við skröfuðum margt. En
tíminn var kominn og nú er
glatt í sumarlandinu og himna-
ranninum.
Guðni Ágústsson.
Bella Snorradóttir