Fréttablaðið - 18.06.2021, Qupperneq 11

Guðmundur
Steingrímsson
n Í dag
Á dögunum lenti ég í óþægi-
legri lífsreynslu. Ég var að skoða
Twitter í símanum mínum, eins og
gerist og gengur, þegar móðir mín
hringdi. Við töluðum stundarkorn
um daginn og veginn, þar til allt í
einu heyrðist óp í konunni minni
sem sat í sjónvarpshorninu og var
líka að skoða samfélagsmiðla. Hún
hafði veitt því eftirtekt að ég var
í þessari andrá — þegar ég var að
tala við móður mína — að pósta
frétt um Jón Steinar Gunnlaugs-
son lögmann, og hans umdeildu
innlegg í þjóðfélagsmál, í gríð og
erg inn á alls konar samtalsþræði á
Messenger. Ég hafði póstað mynd
af honum inn í þráð foreldra í
skólanum, inn í þráð um hóp-
verkefni í háskólanáminu mínu,
til systur minnar og til ættingja í
Bandaríkjunum. Það er skemmst
frá því að segja að ég panikeraði,
og þegar karlmaður á miðjum
aldri panikerar út af tækni eru
fyrstu viðbrögðin auðvitað þau
að leita í vitfirrtu öngþveiti að les-
gleraugunum. Eftir að hafa lokið
símtalinu við móður mína í snatri
sá ég í nokkuð skýrum fókus
(gleraugun voru í skyrtuvasanum)
hvað ég hafði gert.
„Hvað er í gangi?!“ hrópaði ég í
taugaáfalli á miðju stofugólfinu.
„Er ekki hægt að eyða svona!?“
Sem betur fer bý ég svo vel að
mín unga eiginkona kann betur á
samfélagsmiðla en ég. Af yfir-
vegun og fumleysi sýndi hún mér
hvað ætti að gera. Hjartað í mér
barðist þegar ég náði titrandi að
eyða innlegginu af öllum þessum
samtalsþráðum, eins f ljótt og ég
gat. Eftir stóð bara „Guðmundur
Steingrímsson eyddi skilaboðum“.
Ég var hólpinn. Þetta var alls
ekki þægilegt. Eftir stóð spurn-
ingin: Hvað gerðist? Hvernig
stóð á því að ég póstaði þessu á
meðan ég talaði í símann? Þetta
varð mér mikill leyndardómur,
en ég spáði ekki í þetta frekar. Ég
taldi að þetta hlyti að hafa verið
einsdæmi. Annað kom hins vegar
á daginn. Nokkru síðar var aftur
hringt í mig þar sem ég sat heima í
stofu og skrollaði í símanum. Sem
ég spjallaði í rólegheitum hrópar
eiginkona mín aftur til mín úr
sjónvarpshorninu.
Snarlega batt ég enda á símtalið.
Ég leitaði lesgleraugna í adrena-
línstresskasti dauðans. Í ljós kom
að ég hafði póstað þrisvar sinnum
hreyfimynd af gæs að kroppa í
mannshúð, held ég, inn í samtals-
þráð á Messenger um væntanlega
fjallaskíðaferð. Og ekki nóg með
það. Ég hafði einnig bætt lands-
frægri leikkonu inn í þráðinn.
Nú kaus ég að setja spilin á
borðið. Engu var eytt. Gæsir fengu
að vera. Leikkonan Edda Björg
hafði gaman af því að vera áfram
í þræðinum um stundarsakir og
ég útskýrði fyrir hópnum að þetta
hefði gerst á meðan ég talaði í
símann. Brandarar um mig sem
miðaldra fengu byr undir báða
vængi.
Mér stóð hins vegar ekki á sama.
Ég varð að komast að orsökinni.
Mig grunaði að eyrað á mér hefði
gert þetta. Ég gúgglaði. Í ljós kom
að allir símar eru með innbyggðan
nema sem á að slökkva á skjánum
þegar hann er borinn upp að
eyranu. Minn sími, einhverra
Eyrað mitt
hluta vegna, gerði þetta ekki.
Eyrað á mér hélt því áfram á sam-
félagsmiðlum, að gera hitt og þetta
og pósta alls konar dóti, á meðan
ég talaði við vini og vandamenn.
Líklega hefur mér tekist að
laga þetta með því að endurræsa
símann, en eftir stendur nístandi
ónotatilfinningin. Hvað ef eyrað
hefði póstað einhverju miklu
verra? Á Twitter er alls konar
hroðbjóður. Hvað ef eyrað hefði
póstað rasistaskít? Hvað ef það
hefði lækað kvenhatursógeð? Mun
verra fólki hefði verið hægt að
bæta við fjallaskíðaþráðinn. Ég get
varla klárað þessar hugsanir.
Eyrað á mér hefði getað gjör-
eyðilagt mannorð mitt. Hefði
eyrað póstað siðleysi eða lækað
viðbjóð, sem jafnvel hefði ratað í
fréttir, hefðu útskýringar mínar
um tæknivandamál í símanum
hljómað sem hjákátlegt og aumk-
unarvert yfirklór. Hver myndi trúa
slíku rugli? Eyranu kennir illur
þræðari. Guðmundur slaufaður.
Eftir stendur þó samt, að
eyrað á fólki getur gert svona
lagað. Lærdómurinn er í mínum
huga þessi: Við lifum tíma sem
einkennast mjög af dómhörku.
Hún er oft skiljanleg og oft hljóta
einstaklingar makleg málagjöld
fyrir hegðun sína og orðræðu. En
í öllu þessi ástandi er óendanlega
mikilvægt að gleyma ekki því að
yfirleitt á hegðun sér aðra hlið.
Hið merkilega er að hin hliðin
— jafnvel á málum sem manni
virðast algjörlega kristaltær við
fyrstu tilhugsun — er svo oft
þannig, að maður getur á engan
hátt ímyndað sér hana fyrir fram.
Viljinn til að hlýða á hina hliðina,
hversu ótrúleg sem hún er, má
aldrei hverfa. Spyrja þarf: Gerði
eyrað þetta? n
Skoðun 9FÖSTUDAGUR 18. júní 2021