Morgunblaðið - 22.04.2021, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 22. APRÍL 2021
Elsku Hafþór
minn. Mig langar
svo að þakka þér
fyrir öll okkar
dásamlegu ár sem
við unnum saman í Áskirkju.
Alla gleðina, virðinguna og
væntumþykjuna sem þú gafst af
þér, ekki bara til mín heldur
allra sem komu. Það var mikil
Guðsgjöf að leiðir okkar fengu að
renna saman. Það var sama hvað
ég tuðaði eða reifst, alltaf tókstu
utan um mig og sagðir: „Æ, Lára
mín, ekki var þetta nú nógu
gott!“ Þá gat ég nú lítið annað en
brosað enda dæmdir þú aldrei
nokkurn mann. Þið Lilja hafið
gefið mikið af ykkur til safnaðar-
starfsins innan kirkjunnar og
ávallt verið okkur til liðsinnis og
gleði. Þær eru ófáar kökurnar og
sultukrukkurnar sem þið hafið
framreitt til okkar á basarinn
góða og fermingarbörn hafa not-
ið góðs af ykkar mikla óeigin-
gjarna starfi í þeirra þágu. Ég
held að ég hafi aldrei sagt þér
nógu oft hversu mikið ég elskaði
þig! Lilja sagði að ég mætti segja
það eins oft og ég vildi, enda
værir þú vel að því kominn, og
mikið hlegið. Nú er víst komið að
kveðjustund, minn kæri vinur.
Það sem ég á eftir að sakna þín,
enda fáir gimsteinar glitrað jafn
fallega í lifandi lífi og þú. Ég veit
að vel verður tekið á móti þér í
gyllta salnum, blómið mitt.
Hafðu ævinlega þökk fyrir allt
Þín
Lára.
Skyndilegt fráfall Hafþórs
Jónssonar kom mér og öllum
öðrum sem þekktu hann í opna
skjöldu. Ég hitti hann og Lilju
eiginkonu hans við guðsþjónustu
í Áskirkju fyrir fáeinum vikum,
þegar opnaðist möguleiki til
guðsþjónustuhalds eftir margra
vikna covid-hlé, og spurði um
heilsufar, sögðust þau bæði vera
við hestaheilsu. Þegar ég kom til
starfa í sóknarnefnd Áskirkju
rétt fyrir aldamótin höfðu þau
hjónin þegar unnið lengi að vel-
Hafþór Jónsson
✝
Hafþór Jóns-
son fæddist 7.
apríl 1944. Hann
lést 5. apríl 2021.
Hafþór var jarð-
sunginn 20. apríl
2021.
ferð kirkjunnar og
tekið þátt í starfi
safnaðarfélagsins,
en auk þess höfðu
þau gefið kirkjunni
kyrtlana sem ferm-
ingarbörnin klædd-
ust og höfðu umsjón
með þeim alla tíð
síðan og sáu um að
halda þeim við.
Það æxlaðist
þannig að ég tók að
mér formennsku í sóknarnefnd-
inni en henni fylgdi m.a. sú
ábyrgð að ráða í stöður innan
kirkjunnar og nokkrum árum
síðar, þegar starf kirkjuvarðar
losnaði, réðst Hafþór til starfa
sem kirkjuvörður. Fullyrða má
að Hafþór hafi reynst hin mesta
hjálparhella í því starfi, hann
bókstaflega sinnti öllum verkum
sem til féllu af slíkri kostgæfni,
alúð og vandvirkni, að starf mitt
sem formaður varð mikið auð-
veldara en verið hafði í byrjun.
Þegar mikil viðgerð á ytra byrði
og þaki kirkjunnar fór fram fyrir
allmörgum árum annaðist Haf-
þór fyrir mína hönd eftirlit með
verkinu og dagleg samskipti við
verktakana. Sat hann ásamt mér
nánast vikulega fundi með þeim
og hygg ég að fyrir vikið hafi
framkvæmdin unnist jafn vel og
raun bar vitni vegna góðrar sam-
vinnu hans við verktakana.
En honum var meira til lista
lagt en góð verkkunnátta, hann
var hagmæltur mjög og kveð-
skapur virtist liggja fyrir honum
eins og nokkurs konar snilligáfa.
Á hverjum jólum sendu hjónin
okkur jólakort með einhverjum
brag, oftast tengdum jólahátíð-
inni. Hann samdi ljóð við allar
mögulegar uppákomur eða sér-
stakar tækifærisstundir og víst
er að þessi ljóð hans munu lifa
löngu eftir hans dag.
Ég minnist Hafþórs með
þakklæti í huga og fyrir einlæga
vináttu. Samúð okkar hjóna er
með Lilju, eiginkonu hans, og
Tómasi syni þeirra og eigin-
manni hans og óskum við þeim
Guðs blessunar.
Birgir Arnar, fyrrv.
formaður sóknarnefndar.
Þegar æsku- og ævivinur er
kvaddur togast á söknuður,
þakklæti og ljómi bernskunnar.
Daddi í Laufholti var sá ljúfasti í
hópnum. Þeir voru jafnaldrar og
bekkjarbræður Daddi, Þórður
Tyrfings og Gulli bróðir en ég
fimm árum yngri. Þegar Gulli
fór í sveit gekk Daddi mér í
bróðurstað yfir sumarið því
sjálfur hafði hann mikilvægum
störfum að gegna á mölinni, sjó-
mannssonur, stoð og stytta móð-
ur sinnar Geirnýjar, eini dreng-
urinn, miðjubarnið, en systurnar
voru átta. Ég fylgdi honum í
flestum verkum, innkaupum fyr-
ir helgar, færa Jóni föður hans,
sem þá var kominn í land, mat í
síldarverksmiðjuna á Kletti og í
rannsóknarferðum upp í holt
sem þá bar svip óbyggða efst í
Kleppsholtinu. Þar var líka bú
sem við áttum saman. En þegar
sumarönnum lauk og allir komn-
ir á sinn stað hver í sínum skóla-
bekk voru ævintýri alltaf á
næsta leiti í strákaskaranum þar
sem allir fengu að vera með óháð
aldri en virðingarröð var þó
skýr. Stórustrákarnir voru stóru
strákarnir og minnisstæð er
hæðarmæling Gulla og Dadda
sem ég leit svo upp til. Þeir voru
að mæla hæð sína og voru báðir
einn þrjátíu og fimm. Það var nú
þá! Hápunktur samkvæmislífs-
ins hjá okkur voru annars
Haframélsfundirnir sem voru
haldnir reglulega til skiptis á
einhverju heimilanna um miðjan
dag ef húsmóðirin hafði brugðið
sér í bæinn! Í minningunni var
setið við langborð, borðað hrátt
haframél með mjólk og strau-
sykri og sagðar kímnisögur.
Mjög sérstakt orðfæri þróaðist í
hópnum eins og orðasambandið
að vera bendsverður sem hafði
nægilega skýra merkingu til
þess að allir innvígðir í hópinn á
þeim tíma nota þá líkingu enn
þann í dag.
Ævintýrum æskunnar lauk og
hver fór sína leið. Daddi, sjó-
mannssonurinn, fór á sjóinn og
síðan í Stýrimannaskólann og
varð brátt borðalagður stýri-
maður hjá Gæslunni en kom á
besta aldri í land til að vinna að
uppbyggingu Almannavarna
sem þá voru settar niður í
rammbyggðan kjallara í lög-
reglustöðinni Hverfissteini.
Þegar ég heimsótti hann þangað
var allt mjög framandi og í mín-
um huga meira tengt kalda-
stríðsógninni en því sem síðar
varð og nú er orðið. Nú eru þeir
tímar liðnir og víst er að Daddi,
sem var maður friðar og sátta,
hefur örugglega glaðst yfir vexti
og viðgangi síns gamla vinnu-
staðar og framlagi Almanna-
varna til samfélagsins nú á erf-
iðum tímum.
Þrátt fyrir þungar raunir í líf-
inu, þar sem var barnamissir
þeirra Lilju, var Daddi í mínum
huga alltaf gæfumaður og bar
það með sér í orðum og athöfn-
um. Lilja kona hans varð síðar
samstarfskona konu minnar og
þeirra mæðgna á Hrafnistu og
vinaböndin styrktust enn á síð-
ustu áratugum.
Trúhneigð Dadda og velvild
fóru vel saman og það var mikið
lán þegar hann eftir starfslok
gerðist kirkjuvörður Áskirkju
hjá séra Árna Bergi. Listgáfa
Dadda fékk líka útrás þegar um
hægðist. Hann hafði listagóða
rithönd og jólakortin hans voru
sannarlega listaverk í bundnu
máli með trúarlegu ívafi.
Fyrir hönd minnar fjölskyldu,
Gulla bróður og systra okkar
færi ég Lilju og eftirlifandi
systrum Dadda okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Magnús Ingólfsson.
Syngdu mig í svefninn, ljúfi blær.
Sorgmæddu hjarta er hvíldin
jafnan vær.
Draumgyðjan ljúfa, ljá mér vinarhönd,
og leið mig um þín töfraglæstu
friðarlönd.
(Jón frá Ljárskógum)
Það húmar að kveldi og dags-
ins ys hefur hljóðnað. Vökunni er
lokið og falleg friðarlöndin taka
við með frið, sælu og ljúfum end-
urfundum við þá sem fóru á und-
an.
Það voru dapurleg tíðindi að
heyra af fráfalli Hafþórs, þessa
góða drengs sem ég var svo lán-
samur að fá að kynnast á minni
lífsins göngu. Hafþór reyndist
mér frá fyrstu stund líkt og flest-
um öðrum ákaflega ljúfur mað-
ur, bóngóður, eilítið stríðinn,
brosmildur, húmorískur og lífs-
glaður.
Móðir Teresa sagði að það
væri auðvelt að segja nokkur
hlýleg orð, en bergmál þeirra
væri svo sannarlega endalaust.
Og það er einmitt þessi fallega
skilgreining sem hvarflar að mér
þegar ég hugsa til baka um hann
Hafþór. Ræktarsamur um vel-
ferð og hamingju annarra og
þrátt fyrir mikinn persónulegan
missi á sinni lífsleið, einstakur í
því að gefa frá sér bros og kær-
leik og einstaka hlýju til þeirra
sem nutu hans samfylgdar og
nærveru. Og hans orð til mín lifa
með mér áfram og hlýja.
Af lifandi gleði var lund þín hlaðin,
svo loftið í kringum þig hló,
en þegar síðast á banabeði
brosið á vörum þér dó,
þá sóttu skuggar að sálu minni
og sviptu hana gleði og ró.
En seinna skildi ég: Hér áttirðu ekki
að eiga langa töf.
Frá drottni allsherjar ómaði kallið
yfir hin miklu höf:
Hann þurfti bros þín sem birtugjafa
bak við dauða og gröf.
(Grétar Ó. Fells)
Hafþór sótti án efa innri styrk
og frið í sína trú enda trúin hin
sterka stoð í hans lífi. Og Hafþór
vissi sem var að trúin er virkur
kraftur sem mótar líf hvers
manns á hverjum degi. Og von-
andi verður trúin hans nú sí-
streymandi uppspretta friðar,
krafts, hughrekkis og vonar fyrir
hina stoðina í lífi Hafþórs, hana
Lilju, eftirlifandi eiginkonu
hans. Megi þessi sama dásam-
lega uppspretta fylla líf ástvina
hans og fjölskyldunnar allrar.
Guð blessi minningu þessa
góða drengs og hafðu þakkir
Hafþór minn fyrir okkar kynni.
Egill Örn Arnarson Hansen.
Fallinn er frá góður drengur
sem við Íslendingar eigum meira
að þakka en flestir gera sér grein
fyrir. Margir starfa undir merkj-
um almannavarna í þágu þjóð-
arinnar, en almannavarnakerfið
eins og það er í dag spratt ekki
fram fullmótað, heldur þróaðist í
marga áratugi. Hafþór Jónsson
átti stóran þátt í þeirri þróun.
Hafþór vann hjá Almanna-
vörnum ríkisins frá 1972-2003.
Ég kynntist honum fyrst sem fé-
lagi í Hjálparsveit skáta í Kópa-
vogi og yfirkennari í skyndihjálp
og almannavörnum hjá Lands-
sambandi Hjálparsveita skáta.
Heimsóknir til Hafþórs til að
ræða hvernig hjálparsveitir
gætu best komið að gagni í al-
mannavörnum voru margar.
Leið mín lá svo til Bandaríkj-
anna, en ég kom heim til að taka
við sem framkvæmdastjóri Al-
mannavarna ríkisins. Ýmsir
sóttu um og fleiri voru hvattir til
að sækja um. Ég var ekki fyrsta
val Hafþórs í starfið, en hann lét
mig ekki finna fyrir því (en trúði
mér fyrir því seinna). Hann tók
mér opnum örmum frá fyrsta
degi og leyfði mér að njóta vaf-
ans. Á árunum sem við unnum
saman, 1996-2003, urðum við
miklir félagar og samstiga í því
hvert almannavarnir ættu að
stefna. Þessi ár voru tímabil
mikilla breytinga. Margt var
endurskoðað, sumu breytt, öðru
haldið eða sleppt. Mig langar til
að lýsa því hér hversu mikilvæg-
ur Hafþór var í allri þessari þró-
unarvinnu og án hans hefði sú
þróun ekki verið jafn farsæl og
raun ber vitni. Að hafa aðgang að
Hafþóri, hans reynsluheimi,
vitneskju, þekkingu og vísdómi
var mikilvægara en orð fá lýst.
Ég kom oft inn til hans til að
spjalla og spyrja spurninga á
borð við „hvers vegna gerum við
þetta svona?“, eða „af hverju er
þetta svona?“ Stundum gaf hann
mér skýringar sem sýndu að vit
væri í því sem verið væri að
reyna að gera. Þá gerðum við
verkferla eða annað til ná fram
því sem til var ætlast. Eða hann
yppti öxlum og sagði að það hefði
bara alltaf verið gert svona. Þá
áttuðum við okkur á að þetta
væri orðið barn síns tíma og því
bæri að leggja það til hliðar. Með
leiðbeiningum frá Hafþóri var
hægt að tryggja að breytingar
voru góðar og í eðlilegu fram-
haldi af því sem áður hafði verið
gert. Ég verð ævinlega þakklát
fyrir að hafa haft hann mér við
hlið þessi ár hjá Almannavörnum
ríkisins og fyrir allt það sem
hann kenndi mér, sem ég nýti
mér í mínum störfum enn þann
dag í dag.
Að mörgu var að huga. Við
gerðum m.a. skipulagsbreyting-
ar og bjuggum til 6 formleg svið,
en Hafþór passaði upp á að við
gleymdum ekki því sjöunda.
Hana geymdi Hafþór í skúffu hjá
sér og tók fram þegar fólk hafði
samband til að láta vita af yf-
irvofandi hættu sem það hafði
dreymt fyrir eða fann á sér. Allt
var samviskusamlega skrifað
niður og skoðað.
Ég var líka svo heppin að fá að
kynnast Lilju. Hún tók mér inni-
lega frá því að ég hitti hana fyrst.
Hún er, eins og Hafþór, einstakt
ljúfmenni. Það er gott að vera í
hennar návist. Það var gaman að
vera með henni þegar starfsfólk-
ið kom saman með mökum. Tóm-
as sá ég nokkrum sinnum þegar
hann kom að heimsækja pabba
sinn á skrifstofuna. Ég sendi
Lilju og Tómasi mínar dýpstu
samúðarkveðjur.
Sólveig Þorvaldsdóttir.
Ein mín mesta gæfa er að við
Þórunn Jónína skyldum verða
vinkonur. Við kynntumst þegar
ég hóf skólagöngu í níu ára bekk
í Hlíðaskóla og urðum við smám
saman og áreynslulaust perlu-
vinkonur. Hún var engin venju-
leg stelpa. Þroskuð, ákveðin,
óhrædd og sjálfstæð. Vissi ná-
kvæmlega hver hún var og hvað
hún vildi. Æðrulaus með sína
sönnu guðstrú og bæði einstak-
lega kát og hlý. Sýndi væntum-
þykju óspart, bæði í orðum og
verki. Í dag er það augljóst fyrir
mér að dóttir Hafþórs og Lilju
hefði ekki getað verið neitt öðru-
vísi því þetta gæti allt eins verið
lýsing á þeim. Með Þórunni eign-
aðist ég einstaka vinkonu í allt of
stuttan tíma en nánasta fjöl-
skyldan mín stækkaði fyrir lífs-
tíð með Hafþóri, Lilju, Tomma
og Edward, og stórfjölskyldan
mín með þeirra skyldfólki.
Tengslin mynduðust og styrkt-
ust smám saman og jafn
áreynslulaust og vinátta okkar
Þórunnar á sínum tíma.
Hafþór var mörgum kostum
gæddur. Skarpgreindur, vel máli
farinn og gott skáld eins og ljóð-
in hans báru vitni um. Ég tók eft-
ir því strax sem barn hversu
vandvirkur og skipulagður hann
var af því hvernig hann raðaði í
skólatöskuna hennar Þórunnar.
Fimmtán Mazda-bílar og sjálf-
skipuð formennska í Mazdavina-
félaginu sem hann stofnaði fyrir
sig og aðra Mazdaeigendur sem
hann þekkti eru ein birtingar-
mynd þess hve trúr hann var
sínu, húmorsins og sköpunar-
gleðinnar. Natinn og áhugasam-
ur, til í galsa, leik og ævintýri
eins og börnin okkar hafa notið
góðs af.
Ég er óendanlega rík að elska
og hafa verið elskuð af Hafþóri.
Dekrið og stuðningurinn við mig
og mína var ómældur og tók á sig
margar myndir. Bílrúður sem
búið var að skafa á köldum
morgnum, mokaðar tröppur á
snjóþungum vetrardögum,
þvegnir húsgluggar á fallegum
vordögum, vel ort ljóð á hátíð-
isdögum, heimsendur hádegis-
matur á Covid-föstudögum.
Besta smurbrauð bæjarins,
heimagert af Hafþóri, sent án
sérstaks tilefnis. Umbeðin og
óumbeðin barnapössun. Spenn-
andi sögustundir á ævintýraeyj-
unni með Hauki Tuma. Hvatning
til Emils og Þróttara á hliðarlín-
unni. Fimleikaskutl með Stein-
unni Ástu. Öll hlýju knúsin. Og
svona mætti lengi telja. Alltaf
var svarið hans við okkar þökk-
um á sama máta: „Við elskum
ykkur, við erum til fyrir hvert
annað.“ Við, því Lilja og Hafþór
voru sem eitt. Algjörlega einstök
í samheldni og kærleika í orði og
verki.
Missirinn er mikill en þakk-
læti fyrir að hafa átt Hafþór að
og löngunin til að halda minn-
ingu hans og áherslum í lífinu á
lofti eru sorginni yfirsterkari. Er
hægt að skilja eitthvað betra eft-
ir sig að jarðvist lokinni en það
að hafa verið öðrum svona ein-
stök fyrirmynd?
Vilborg Helga Harðardóttir.
Kolla mágkona
mín er látin. Þótt
hún hafi verið veik
var þetta samt að
vissu leyti svolítið
bratt. Ég var svo ung þegar hún
og bróðir minn fóru að vera sam-
an að ég þekki eiginlega ekki lífið
öðruvísi en Kolla sé í því. Ég
þekki eiginlega ekki bróður minn
í eintölu, það hefur verið Kjartan
og Kolla nánast allt mitt líf. Alltaf
nefnd bæði í einu.
Ein sterkasta bernskuminn-
ingin var þegar hún, kornung
stúlkan, passaði okkur systkinin
þegar mamma fór til Portúgals
með Sjöfn systur sinni. Þá var ég í
skólanum eftir hádegi og fékk
súrmjólk í hádegismat á meðan
ég skrifaði skrifstafi sem ég hat-
aði og Kolla var að reyna að segja
mér af sinni einstöku blíðu að
þetta væri ekki rétta hugarfarið.
Kolla var svo yndisleg, ljúfari
Kolbrún
Garðarsdóttir
✝
Kolbrún Garð-
arsdóttir fædd-
ist 26. júní 1958.
Hún lést 3. apríl
2021. Útför Kol-
brúnar fór fram 16.
apríl 2021.
manneskja var
vandfundin, þolin-
mæðin uppmáluð,
ráðagóð og reddaði
einhvern veginn
öllu. Þegar öllu er á
botninn hvolft mun
hún lifa lengst okkar
allra því hún er sú
sem gaf okkur svo
mikið og hugsaði
aldrei um sjálfa sig,
alltaf um aðra. Hún
skildi svo mikið eftir sig og mun
því búa í hjarta okkar ávallt og
ævinlega.
Ég er þess fullviss að nú sitja
hún og pabbi á rökstólum við eld-
húsborð hlaðið mat og kræsing-
um einhvers staðar í Nangijala,
himnaríki, buskanum eða hvar
það er sem við endum að loknu
þessu jarðvistarlífi að planleggja
kartöflurækt og annað skemmti-
legt. Matur mun svo sannarlega
koma við sögu þar og ekki mun
hann verða af skornum skammti
né vanta að hann kitli bragðlauk-
ana.
Ég er þakklát fyrir tímann sem
við fengum með Kollu og öll þau
miklu, góðu, fallegu og blíðu áhrif
sem hún hafði á líf okkar allra.
Takk fyrir allt Kolla mín, allt sem
þú færðir inn í líf okkar sem eftir
sitjum döpur og hnuggin.
Elsku Kjartan, Garðar, Sig-
rún, Elvar Steinn, Leonie, Edda
María, Birkir Þór og fallegu
barnabörnin, ykkar missir er svo
mikill og nístandi. Minning um
góða manneskju lifir að eilífu í
hjarta okkar.
Sofðu rótt Kolla mín.
Þín mágkona,
Arndís (Dísa).
Fallin er frá elskuleg og kær
vinkona okkar, Kolbrún Garðars-
dóttir. Vinskapur okkar teygir sig
langt aftur á síðustu öld þegar við
fimm vinkonur í MH ákváðum að
stofna saumaklúbb. Síðan bætt-
ust í hópinn Kolla og Klara. Milli
okkar var ætíð trygg vinátta og
hittingur óreglulegur nokkrum
sinnum á ári. Landfræðilega var
langt á milli okkar eftir að skóla-
göngu lauk og við héldum hver til
sinna starfa og ein flutti utan. Við
höfum því gengið í gegnum full-
orðinsár okkar saman, fylgst með
gleði- og sorgarstundum hver
annarrar. Saumaklúbburinn okk-
ar var lengi bara „saumó“ en er
við höfðum allar fengið það fal-
lega hlutverk að verða ömmur
vorum við fljótar að gefa klúbbn-
um okkar nafnið „ömmurnar“.
Kolla var yngst í okkar hópi en
gömul sál eins og sagt er. Hjá
henni voru engin vandamál held-
ur verkefni sem þurfti að leysa,
lausnamiðuð mjög. Þau Kjartan
byggðu sér fallegt og notalegt
heimili í Skógarásnum. Þar var
indælt að koma í saumó og ekki
skemmdu veisluföngin fyrir.
Kolla var snillingur í eldhúsinu.
Ekki var síðra hjá þeim í fallega
sumarbústaðnum þeirra sem þau
voru dugleg að nostra við. Kolla
okkar var mikil mamma og amma
og stolt af sínum börnum og
barnabörnin voru henni mjög
hugleikin enda öll einstaklega vel
af guði gerð. Það lýsir Kollu vel
að þegar hún veiktist fyrst fyrir
sjö árum, veikindi sem ágerðust
síðan með árunum, þá gerði hún
alltaf lítið úr sínum veikindum
þegar við hittumst. Okkur fannst
ótrúlegt að miðað við það hvað
hún var að ganga í gegnum þá tal-
aði hún um veikindin eins og þau
væru ekkert mál, alltaf jafn já-
kvæð. Þvílíkt æðruleysi. Klúbb-
urinn hjá Dóru þann 18. mars sl.
verður okkur ætíð minnisstæður
en þá var elsku Kolla með okkur í
síðasta sinn þótt ekki höfum við
vitað það á þeirri stundu. Kollu
verður sárt saknað í okkar hópi
en minningin um yndislega konu
mun lifa með okkur. Við sendum
Kjartani, börnum og barnabörn-
um, sem og allri hennar stórfjöl-
skyldu, innilegar samúðarkveðj-
ur.
Dóra, Guðrún Soffía,
Guðrún Erna, Klara,
Ebba og Hanna.