Morgunblaðið - 23.04.2021, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 23. APRÍL 2021
✝
Kristjana Vil-
borg Árnadótt-
ir, eða Kidda eins
og hún var alltaf
kölluð, fæddist í
Grundarfirði 28.
júní 1950. Hún lést
á Landspítalanum
5. apríl 2021. For-
eldrar Kiddu voru
Árni Jóhannes Hall-
grímsson, f. 1926, d.
2009 og Ásdís Ás-
geirsdóttir, f. 1927. Systkini
Kiddu eru Ása, Guðrún, Ásgeir,
Hallgrímur, Sigurður og Dagný.
Kidda flutti með foreldrum
sínum frá Grundarfirði suður á
Seltjarnarnes árið 1954 og síðan
giftur Helenu, eiga þau þrjú
börn. Friðsteinn, giftur Hildi,
eiga þau tvö börn, og Sólrún
Lilja, gift Jens, eiga þau 2 börn.
Barnabörnin eru sjö og barna-
barnabörnin fimm.
Fyrir nokkrum árum byggðu
hjónin sér lítið fallegt heils-
árshús með hjálp barna sinna
(Draumahöllina) á Hálsenda í
Kjós en þangað fluttu þau fyrir
rúmlega ári. Þar ætluðu þau að
eyða ellinni saman. Kidda elsk-
aði náttúruna og fjöruna sem var
í næsta nágrenni og var búin að
tína allmarga steina í safnið sitt.
Kidda var hagyrðingur af guðs
náð, sem ekki allir vissu af. Allt
lék vel í höndum Kiddu hvort
sem það voru prjónarnir, litirnir
eða öll börnin og mannfólkið sem
hændist að henni og hún umvafði
með allri sinni hjálpsemi, ást og
hjartahlýju.
Útför Kiddu fór fram í kyrr-
þey.
á Hjallaveg 46 árið
1962.
Þann 18. október
1969 giftist Kidda
eftirlifandi eig-
inmanni sínum,
Hannesi Birni Frið-
steinssyni, f. 20.
október 1946 í Vest-
mannaeyjum.
Kidda og Hannes
fluttu til Vest-
mannaeyja 1969.
Árið 1973 fluttu þau hjónin síðan
til Grundarfjarðar og áttu þar
heima til ársins 1988. Lá þá leið
þeirra til Reykjavíkur þar sem
þau bjuggu í nær 32 ár.
Börn þeirra hjóna eru Árni,
Þung eru sporin, elsku Kidda
mín. Með mikilli sorg og trega
kveð ég þig með hjartað fullt af
þakklæti.
Þú varst alltaf stúlkan mín.
Ó þá ljúfu, sumardaga, þá ég áður,
átti með þér.
Þessa daga ég vildi aftur, og þér
halda
í faðmi mér.
Æ þegar rökkvar og húm fellur á
þá leitar hugur til þín.
Mér finnst ég megi þig alls staðar sjá
þú varst alltaf, þú varst alltaf, stúlkan
mín.
Þetta sumar og sólardaga alltaf geymi
í sálu mér.
Sífelld gleði, bros þitt bjarta, sérhver
minning
er helguð þér.
Hvílík rómantík, ljúfar stundir, ást í
leyni.
Nutum lífsins, skýjum bleikum á,
langar nætur, þær liðu hjá.
Svo kom haustið, sál mín brennur, síðla
sumars,
þú hvarfst frá mér.
Mér í huga ertu ætíð, og ég aldrei
mun gleyma þér.
Æ þegar rökkvar og húm fellur á
þá leitar hugur til þín.
Mér finnst ég verði þig aftur að fá
þú varst alltaf, þú varst alltaf stúlkan
mín.
(Már Elíson 1951)
Minning þín er ljós í lífi mínu,
ég sé þig aftur seinna.
Þinn eiginmaður,
Hannes.
Útbreiddur hlýr faðmur, breitt
bros, fjólubláar neglur og bolur í
stíl. Þannig hef ég í hyggju að
muna eftir þér elsku Kidda mín.
Þú varst hjartahlýjasta mann-
eskjan sem ég þekkti, ósérhlífin
og viljugasta konan til að hjálpa
öðrum. Ég sagði stundum að þú
færir úr síðustu flíkinni þinni fyrir
náungann ef þú vissir að sú flík
myndi veita hlýju og skjól. Þú
varst alltaf reiðubúin, sama
hversu stórt eða lítið verkið var.
Umvafðir alla og knúsaðir. Þú
varst samt ákveðin og vissir alveg
hvað þú vildir.
Þú varst næstelst af okkur sjö
systkinum og um það leyti sem ör-
verpi foreldra þinna fæddist, það
er að segja ég, varst þú sjálf orðin
móðir 18 ára gömul. Fyrst um
sinn voru tengslin ekki mikil enda
skildu 18 ár okkur að, ekki það að
þegar þið hjónin komuð suður
með börnin ykkar þá fékk ég alltaf
að dandalast með. Það var ekki
fyrr en þú fluttir alfarið suður að
við fórum að hittast meira, en þá
virtist aldursbilið á milli okkar
ekki skipta máli. Alltaf var gott að
hitta þig því þú umvafðir mig og
vildir allt fyrir mig gera. Þú elsk-
aðir mannamót enda vildirðu helst
hafa allt fólkið þitt nálægt þér og
umvefja það. Þegar kórónufarald-
urinn skall á var það frekar erfitt
fyrir þig að knúsa ekki allt og alla.
Þú elskaðir fjólubláa litinn
meira en alla aðra liti í flórunni,
enda sást það vel því þú skartaðir
ávallt einhverju fjólubláu. Þú
elskaðir skart, fallega skó, töskur
og að hafa fallegar langar neglur,
oftast í fjólubláum tón. Eftir að
dóttir mín fæddist var eins og viss
tengsl og skilningur væri á milli
ykkar. Þú tókst henni sem einni af
þínum barnabörnum, enda elsk-
aðir þú börn og gafst þér alltaf
tíma til að vera með þeim, hvort
sem það var að perla eða lita. Þú
varst flink í höndunum, saumaðir
hverja flíkina á fætur annarri,
bæði fyrir þig og þá sem leituðu til
þín. Prjónaðir eins og enginn væri
morgundagurinn. Þú varst með
pínu söfnunaráráttu en þú safn-
aðir merkjum, pennum, skeiðum
og fallegum steinum svo eitthvað
sé nefnt.
Við náðum að ferðast saman þú
og ég ásamt systrum okkar og
mömmu, fórum til Benidorm og
Noregs. Einnig ferðuðumst við
innanlands með fjölskyldum okk-
ar og nutum þess að vera saman í
íslenskri náttúru. Síðustu þrjú ár
ævi þinnar voru þér erfið þar sem
alzheimer læddist að þér hægt um
sinn en þetta ár varstu farin að
gleyma meir en áður. Ég mun allt-
af þakka fyrir það að einhverjar
fallegar vættir létu mig taka upp
símann og hringja í þig á dánar-
deginum þínum. Ég hafði þá ekki
hugmynd um að þú værir að fara
að kveðja okkur. Hjarta mitt er
fullt af hlýju og þakklæti yfir því
að ég náði að segja þér hversu
mikið ég elskaði þig og þú sagðir
það sama við mig, að þú elskaðir
mig.
Elsku Kidda mín, ég þakka þér
af alhug fyrir allt það sem þú hef-
ur gert fyrir mig og kennt mér og
fyrir alla þá hlýju og ást sem þú
hefur sýnt mér og mínum, fyrir
það verð ég ævinlega þakklát.
Mínar innilegustu
samúðarkveðjur sendi ég fjöl-
skyldu Kiddu minnar, móður
minni og systkinum.
Dagný.
Eins og lífið getur verið gott og
yndislegt þá getur það líka verið
sárt og ósanngjarnt og þannig er
það svo sannarlega núna. Ég á
hins vegar mikið af fallegum og
dýrmætum minningum um þig
sem eiga eftir að ylja mér um
hjartarætur alla daga. Þú vildir
allt fyrir alla gera og varst með
hjarta úr gulli. Ég er þakklát fyrir
að hafa fengið þig sem bestu
tengdamömmu sem hægt var að
óska sér. Til að komast í gegnum
þessa sorg verð ég að trúa því að
þetta hafi einhvern tilgang eins og
allt annað sem við erum búin að fá
að reyna. Ég veit að mamma mín
tekur vel á móti þér í fallega sum-
arlandinu.
Ef það er líf eftir þetta líf mun
ég elska þig líka þar.
Þín tengdadóttir,
Helena.
Kristjana Vilborg
Árnadóttir
✝
Steinþór Krist-
jánsson fæddist
18. janúar 1931 í
Geirakoti, Sandvík-
urhreppi. Hann lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Fossheimum á
Selfossi 13. apríl
2021.
Foreldrar hans
voru Guðmunda
Þóra Stefánsdóttir,
húsfreyja í Geira-
koti, f. 1.1. 1901, d. 5.12. 1995, og
Kristján Þórður Sveinsson, bóndi
í Geirakoti, f. 5.9. 1891, d. 2.8.
1990.
Systkini Steinþórs eru: Sveinn,
og byggði síðan hús við Fossheiði
3 á Selfossi og bjó þar allt þar til
hann flutti á hjúkrunarheimilið
Fossheima á Selfossi árið 2014.
Hann vann öll venjuleg sveita-
störf og var á vertíð fyrst á
Stokkseyri og síðar í Njarðvíkum
og Þorlákshöfn. Eftir það eign-
aðist hann vörubíl og vann sjálf-
stætt sem vörubílstjóri alla
starfsævina. Steinþór hafði ein-
lægan áhuga á tónlist, söng í kór-
um og sótti tónleika og söng-
skemmtanir þegar færi gafst.
Starfsfólki Fossheima á Selfossi
eru færðar sérstakar þakkir fyr-
ir einstaka umönnun og hlýju í
hans garð.
Útför hans fer fram frá Sel-
fosskirkju í dag, 23. apríl 2021,
klukkan 13.30. Streymt verður á
vef Selfosskirkju:
https://www.selfosskirkja.is
Streymishlekk má nálgast á:
https://www.mbl.is/andlat/
f. 17.4. 1925, d.
21.10. 2015, maki
Aðalheiður Edilons-
dóttir, f. 26.9. 1933;
Katrín, f. 14.5. 1926,
maki Gudmund Aa-
gestad, f. 7.6. 1928,
d. 13.10. 2017; Stef-
án, f. 27.4. 1927, d.
22.5. 1970, maki
Anna Borg, f. 20.10.
1933, d. 11.11. 2018;
Sigrún, f. 24.1.
1929, maki Gunnar Marel Krist-
mundsson, f. 5.11. 1933; Ólafur, f.
26.2. 1949, maki María Ingibjörg
Hauksdóttir, f. 16.5. 1953.
Steinþór ólst upp í Geirakoti
Það má segja að staða mín í
systkinahópnum sé nokkuð sér-
stök. Fimm eldri systkinin fædd-
ust í þéttri röð, elsti bróðirinn
Sveinn er fæddur 1925, síðan hin
nánast árlega og Steinþór rak lest-
ina 1931. Síðan liðu 18 ár þar til ég
örverpið leit dagsins ljós. Þegar
Steini bróðir fæddist voru foreldr-
ar okkar nýfluttir ofan úr Gnúp-
verjahreppi og byrjuð búskap í
Geirakoti sem þá var leigujörð.
Húsakynni þættu ekki beysin nú á
dögum, ekkert rafmagn, enginn
sími og vatn sótt í brunn. Þetta var
það Ísland sem Steini fæddist inn í.
Þegar ég komst á legg var þetta
svo gjörbreytt. Komið var nýtt
íbúðarhús og myndarlegur bústofn
og Steini bróðir fyrir löngu útskrif-
aður úr barnaskólanum á Selfossi.
Hann fékk snemma áhuga á vélum
og þegar faðir okkar keypti drátt-
arvél var strákurinn auðvitað lát-
inn vinna á honum og fór á milli
bæja með herfi og plóg og braut
land til ræktunar fyrir bændur.
Steini fór ungur til sjós, fyrst á
Stokkseyri og síðan hjá frændfólki
okkar í Njarðvíkum.
Fljótlega upp úr þessu keypti
Steini sér sinn fyrsta vörubíl.
Hann festi sig í sessi í bransanum
og kom sér upp nýrri og stærri bíl-
um. Þegar ég fékk þá hugmynd
tvítugur að aldri að byrja búskap í
Geirakoti og byggja upp útihús,
tók Steini það að sér óbeðinn að
gerast byggingarstjóri enda gerði
hann sér grein fyrir því að ég væri
vart marktækur sökum æsku að
redda því sem með þyrfti eða að ég
yfirhöfuð hefði verksvit, nýkominn
úr skóla.
Kórastarf var líf og yndi bróður
míns. Ég komst að því að ávallt var
vænlegt til að létta lund Steina
þegar þungbær ellin sótti á að rifja
upp ferð hans til Ísraels með
Kirkjukór Keflavíkur. Þegar
Steini komst á eftirlaunaaldur
seldi hann vörubílinn og önnur at-
vinnutæki. Hann átti að baki far-
sælan feril á þjóðvegum landsins
sem má kallast blessun því eknir
kílómetrar eru örugglega taldir í
miljónum. Steini var ekki fjöl-
skyldumaður og bjó einn í húsi
sínu við Fossheiði á Selfossi. Hann
átti stóran frændgarð og minnast
systkinabörnin hans sem frænd-
ans sem oft gaf veglegar og óvænt-
ar gjafir. Sérstakt samband varð
snemma milli Steina og systurdótt-
ur hans Guðmundu. Stelpan var
snemma frökk í tilsvörum og fram-
göngu og þróaðist það með tíman-
um í að frænka varð sérfræðingur í
að eiga samskipti við Steina á létt-
um og góðum nótum. Þegar Steini
missti heilsuna fyrir rúmum 10 ár-
um var það Guðmunda sem studdi
hann best og veitti honum fylgd
gegnum heilbrigðiskerfið sem er
umhverfi sem er einhleypum körl-
um sem sjaldan hafa kennt sér
meins frekar framandi. Síðustu ár-
in var Steini á hjúkrunarheimilinu
Fossheimum. Þar var hann í góð-
um og öruggum höndum starfs-
liðsins sem af fagmennsku gengur
til þeirra vandasömu verka að gera
vistmönnum dvölina sem besta.
Þegar ég leit inn til Steina á Foss-
heima undanfarin ár dáðist ég æv-
inlega að því hvað þessar starfs-
stúlkur komu fram við bróður
minn af mikilli ástúð, natni og létt-
leika. Hafið innilegar þakkir fyrir.
Meira á www.mbl.is/andlat
Ólafur Kristjánsson.
Steini í Geirakoti er látinn, ní-
ræður að aldri. Hann var farinn að
bíða eftir kallinu, því hann sagði
við mig eitt sinn: Drottinn vill mig
ekki. Steini fæddist í Geirakoti og
stundaði þar almenna sveitavinnu
á yngri árum. Hann reri nokkrar
vertíðir frá Þorlákshöfn. Eftir að
faðir hans keypti öflugan traktor,
International W4, vann hann að
jarðabótum víða um sveitir.
Snemma keypti hann sér vörubíl
og varð það hans ævistarf að gera
út vinnuvélar og vörubíla.
Hann var mjög tónelskur og
söng með ýmsum kórum á Sel-
fossi. Hann hafði sínar skoðanir á
hlutunum og var ekki alltaf sam-
mála félögum sínum í kórastarfinu.
Þegar Steini var ungur maður
keypti hann sér útvarpsgrammó-
fón. Plötur með klassískri tónlist
og óperum, auk nýjustu íslensku
tónlistarinnar. Hann hvatti okkur
krakkana til að hlusta á þessa tón-
list. Og lagði þar með sitt á vog-
arskálarnar í uppeldi okkar.
Það var oft kátt í kotinu, t.d.
þegar þeir bræður Steini og
Stebbi komu úr siglingu með Gull-
fossi. Allir fengu gjafir og stór
mackintoshdós stóð á stofuborð-
inu. Þá voru sko jólin. Já, það eru
svo margar góðar minningar frá
þessum tíma.
Þegar ég var 18 ára bað Steini
mig að keyra sig og nokkra félaga
sína á ball á Hótel Sögu, Bænda-
höllinni. Þegar þangað var komið
var biðröð langt út á götu svo
bændasynirnir komust ekki inn.
Og þótti súrt í broti. Það var
ákveðið að fara eitthvað annað, en
það var sama hvert farið var; alls
staðar var fullt út úr dyrum. Þá
lagði Steini til að gera bara gott úr
hlutunum, fara aftur austur fyrir
fjall og fannst þetta hafa verið
hinn ágætasti bíltúr.
Hann ferðaðist mikið bæði inn-
anlands og utan. Má segja að
hann hafi lifað lífinu lifandi.
Blessuð sé minning Steina
frænda.
Stefán Sigurjónsson.
Mig langar að minnast Stein-
þórs Kristjánssonar en ég var svo
heppin að fá Steina frænda í líf
mitt þegar ég var um 7 ára eða
þegar mamma og Óli stjúpi minn
fóru að rugla saman reytum. Mér
fannst alltaf einhver ævintýra-
ljómi yfir Steina þegar ég var að
alast upp. Hann bjó einn í flottu
húsi sem í var arinstæði, hann átti
mjög flottan silfurlitaðan Benz
sem var flottasti bíll sem ég hafi
séð. Svo átti hann vörubíl og pæla-
tor og fór til Kanaríeyja á hverju
ári sem mér þótti mjög merkilegt
á þeim tíma. Það var alltaf gaman
þegar Steini kom heim úr slíkum
ferðum því oftast kom einhver
glaðningur með handa okkur
systrum í Geirakoti. Lengi átti ég
blævæng sem Steini gaf mér eftir
eina Kanaríferðina sem ilmaði
dásamlega og var í miklu uppá-
haldi.
Steini var mikill kóramaður og
söng í mörgum kórum. Ég man að
mér þótti alltaf mjög gaman að
fara á tónleika þegar Steini var að
syngja og líklega á Steini stóran
þátt í því hvað ég hef haft gaman
af því að hlusta á kórsöng frá því
ég var krakki. Það fór þó lítið fyrir
kóráhuganum þegar ég var um 16
ára, en þá bauðst Steini eitt sinn
til að keyra mig og vinkonu mína
til Þorlákshafnar þar sem við vor-
um á leið á Þjóðhátíð í Vest-
mannaeyjum. Á leiðinni fengum
við að njóta einhvers stórkostlegs
kórs sem Steini spilaði á hæsta
styrk alla leiðina. Ég er viss um að
honum hefur fundist hann mjög
fyndinn þarna með gelgjurnar í
bílnum en okkur þótti þessi ferð
mjög löng og höfðum ekki gaman
af þessu tónlistarvali Steina. En
þegar ég fór sjálf að syngja með
Jórukórnum á Selfossi áttum við
oft skemmtilegt spjall um kóra og
var hann mjög áhugasamur um
lagaval kórsins og kom alltaf á
tónleika á meðan ég var í kórnum.
Börnin mín nutu þess líka að
eiga Steina frænda að og þótti
strákunum mínum mikið til hans
koma og fannst alltaf mjög spenn-
andi þegar Steini kom að moka
snjó í sveitinni á veturna eða
mætti á vorin með áburð á vöru-
bílnum og voru þeir ávallt eins og
gráir kettir í kringum hann og oft
held ég að Steina hafi þótt nóg
um.
Það er gott að ylja sér við minn-
ingar um Steina sem bæði gat
verið sérvitur karl sem fór svo
sannarlega sínar eigin leiðir en á
sama tíma húmoristi og góður
frændi sem þótti fátt betra en að
eiga gott spjall við eldhúsborðið
með góðan kaffibolla.
Takk fyrir samfylgdina í gegn-
um lífið og hvíldu í friði elsku
frændi.
Sigurbjörg Harðardóttir.
Elsku Steini frændi.
Eitt sinn færðir þú mér þennan
sálm og nú færi ég þér hann, með
ósk um góða ferð.
Ég hef augu mín til fjallanna:
Hvaðan kemur mér hjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni,
skapara himins og jarðar.
Hann mun eigi láta fót þinn skriðna,
vörður þinn blundar ekki.
Nei, hann blundar ekki og sefur ekki,
hann, vörður Ísraels.
Drottinn er vörður þinn,
Drottinn skýlir þér,
hann er þér til hægri handar.
Um daga mun sólarhitinn eigi vinna þér
mein,
né heldur tunglið um nætur.
Drottinn mun vernda þig fyrir öllu illu,
hann mun vernda sál þína.
Drottinn mun varðveita útgöngu þína og
inngöngu
héðan í frá og að eilífu.
(121. Davíðssálmur)
Guðmunda Þóra Björg
Ólafsdóttir.
Látinn er á Selfossi Steinþór
Kristjánsson vörubílstjóri. Flestir
þekktu hann sem Steina í Geir-
koti, svo sterkt var hann tengdur
heimahögum sínum. Steini hefur
verið nærri í lífi mínu allt frá
fyrstu tíð því góð vinátta var milli
hans og föður míns, sem lést á síð-
asta ári. Mér er ljúft að minnast
góðs vinar með þessum minning-
arorðum.
Ungur fór ég að fylgja föður
mínum í heimsóknir til Steina.
Drakk í mig orð karlanna, skraf
um vörubílaútgerð, vegagerð,
karlakórssöng og vangaveltur um
málefni líðandi stundar. Húsið á
Fossheiði var ævintýraheimur. Í
bílskúrnum voru olíutunnur, tól
og tæki og í stofunni bunkar af
grammófónplötum. Húsbóndinn
sat makindalega í höfðingjastól
sínum, sagði frá og kom einatt
með innlegg þvert á strauminn.
Talaði sér jafnvel þvert um hug til
að fá fram ný sjónarmið. Þegar
fjör fór að færast í umræðurnar
brosti okkar maður. Tilganginum
var náð. „Jamm, jahá,“ sagði
Steini og brosti. Nærveran var
hlý. Í um það bil áratug lögðust
ég, faðir minn og Steini í
landshornaflakk eina helgi á
sumri hverju. Í einum leiðangri
arkaði þríeykið frá Kóngsási á
Gnúpverjaafrétti fram um heiðar
og móa og stigið var þungt til jarð-
ar. Við sáum vatnsúða stíga til
himins sem vísaði leiðina fram að
gljúfurbarmi Þjórsár þar sem
Dynkur, hinn svipsterki foss,
blasti við. Að koma á þann stað
var einstök upplifun og var oft
rifjað upp síðar. Einnig þegar við
fórum um Jónsmessuleytið upp á
Bolafjall við Djúp um miðja nótt
til þess að fylgjast með sólarupp-
rás í Íshafinu. Ég get líka nefnt
leiðangur yfir Sprengisand og
brölt í svartaþoku í eyðibyggð á
Skálum á Langanesi. Allt voru
þetta ferðir augnabliksins, sem nú
eru mér orðnar dýrmætar minn-
ingar.
Draumar fólks eru oft sem
endurspeglun af hugsunum þess
og daglegu brasi. Þurfa ekki að
tákna neitt sérstakt né hafa for-
spárgildi. Draumfarir geta þó oft
verið bráðfyndnar. „Ég var í
vegavinnu í alla nótt,“ sagði Steini
einhverju sinni í sumarferð, þegar
við höfðum legið við næturlangt í
gangnamannaskála á reginfjöll-
um. Gamli vörubílstjórinn sem ók
á X-1320 hafði víða farið, keyrt út
malarhlöss hér og þar og sagði
skemmtilega frá verkum sem
sóttu að honum í vöku sem
draumi.
Steinþór Kristjánsson hefur nú
lagt upp í ferð á ókunnar slóðir.
Ég þakka góða samfylgd og votta
aðstandendum samhug. Hann
Steini í Geirakoti var góður mað-
ur.
Sigurður Bogi Sævarsson.
Steinþór
Kristjánsson
- Fleiri minningargreinar
um Kristjöna Vilborgu Árna-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.