Fréttablaðið - 07.10.2021, Síða 18

Allt er kynningarblað sem býður auglýsendum
að kynna vörur og þjónustu í formi viðtala og
umfjallana. Í blaðinu er einnig hefðbundið rit-
stjórnarefni. Blaðið fylgir Fréttablaðinu daglega.
Umsjónarmenn efnis: Elín Albertsdóttir, elin@frettabladid.is, s. 550 5761 | Oddur Freyr
Þorsteinsson, oddurfreyr@frettabladid.is s. 550 5766 | Sandra Guðrún Guðmundsdóttir,
sandragudrun@frettabladid.is, s. 550 5762 | Starri Freyr Jónsson starri@frettabladid.is,
s. 550 5767 | Þórdís Lilja Gunnarsdóttir, thordisg@frettabladid.is, s. 550 5768
Útgefandi:
Torg ehf
Ábyrgðarmaður:
Björn Víglundsson
Sölumenn: Arnar Magnússon, arnarm@frettabladid.is, s. 550 5652,
Jón Ívar Vilhelmsson, jonivar@frettabladid.is, s. 550 5654, Jóhann
Waage, johannwaage@frettabladid.is, s. 550 5656, Ruth Bergsdóttir,
ruth@frettabladid.is, s. 694 4103.
„Ég var sein af stað á skáldaveginn
og þorði ekki að vera listamaður
fyrr en ég var komin yfir þrítugt.
Mig hafði lengi langað til að skrifa
og ákvað að standa með draumn-
um og skráði mig í ritlistarnám.
Eftir það byrjaði boltinn að rúlla.
Fyrsta bókin mín, smásagnasafn-
ið Keisaramörgæsir, kom út 2018.
Núna kemur mín önnur eigin bók,
Tanntaka, út og er það ljóðabók,“
segir Þórdís Helgadóttir. Þórdís er
ein Svikaskálda, en hópinn skipa
sex skáldkonur. „Við höfum gefið
út þrjár ljóðabækur og kom fyrsta
skáldsagan okkar, Olía, út í gær
hjá Forlaginu.“
Grensan á milli
Allajafna vinnur Þórdís á mörkum
hins raunverulega og óraunveru-
lega. „Árið 2019 var ég ráðin sem
leikskáld Borgarleikhússins. Ég
samdi verk sem átti að sýna í
fyrra, en vegna faraldursins á það
enn eftir að birtast á fjölunum.
Verkið er eins konar absúrd, hryll-
ingsdrama um kynslóðir, áföll,
mæður, dætur og allt þar á milli.
Þetta hefur verið ákveðið þema
hjá mér upp á síðkastið. Ég er
algerlega gagntekin af mannlegri
hegðun sem stýrist af óheilbrigð-
um viðbrögðum við alls kyns
tilfinningum, sárum og áföllum.
Ég hef gaman af þessu skrítna, að
taka eitthvað skrítið, skrúfa upp
í því og leika mér með það. Mér
finnst gaman að vera á grensunni
á milli veruleika, raunsæis og
fantasíu og sýna hvernig það sem
við teljum eðlilega hegðun getur
verið svo absúrd og klikkað. Ég
sé það hjá sjálfri mér og fólkinu
í kringum mig. Við verðum fyrir
áföllum og fólk virðist vera með
alls konar undarlega mekanisma
til þess að forðast að vinna úr
hlutunum og tilfinningum. Við-
brögð fólks geta verið svo skrítin
og mér finnst gaman að skoða
húmorinn í því hvað við erum öll
skrítin og asnaleg.“
Hryllingur og fegurð
Ljóðabókin Tanntaka segir Þórdís
að sé pæling um þroska, um það
að fullorðnast og vera í stöðugri
umbreytingu og að fara á milli
hlutverka. Þá skoðar hún móður-
hlutverkið í áhugaverðu ljósi.
„Þetta fjallar ekki bara um að vera
mamma, en hlutverkið sjálft er svo
djúsí. Það er eitthvað svo líkam-
legt og existensíalískt og fullt af
líkamshryllingi. Hlutverkið er ríkt
af alls konar myndhverfingum
eins og að skipta um ham, sem
getur bæði verið fallegt en líka
frekar ógeðslegt.
Verkið er pínu hrátt og mér
finnst mjög uggandi að vera ljóð-
skáld. Það er eitthvað mjög per-
sónulegt við að gefa út ljóðabók
og öðruvísi en að gefa út sögur. Ég
er mun spéhræddari við að vera
ljóðskáld en smásagnahöfundur,
því í ljóðunum er ekki hægt að fela
sig á bak við sögurnar.“
Samunnið skáldverk
Olía er sérstakt verk í íslenskri
bókmenntasögu enda unnið af
sex höfundum. „Svikaskáld hafa
starfað frá 2017. Við höfum gefið
út bækur saman, haldið nám-
skeið og alls konar. Þetta er frábær
félagsskapur og það er ótrúlega
skemmtilegt og gefandi að glíma
við það að skapa saman. Bók-
menntir hafa lengi haft orð á sér
að vera einmanalegt listform ef
við berum þær saman við önnur
listform eins og dans eða leiklist.
En þær þurfa ekki að vera það.
Það er í raun ekkert sem segir að
bókmenntir þurfi að vera ein-
manalegar. Ekkert nema hefðin
kannski.“
Olía er fyrsta skáldsaga Svika-
skálda og vonandi ekki sú síðasta.
Jóhanna María
Einarsdóttir
johannamaria
@frettabladid.is
Kjólinn fann
Þórdís í verslun
í Haarlem í Hol-
landi og jakkinn
er um tíu ára
gamall ullarjakki
úr Zöru.
FRÉTTABLAÐIÐ/
VALLI
Þennan róman-
tíska blómakjól
keypti Þórdís í
Gallerí 17 fyrir
útgáfuhóf Tann-
töku. „Ég ákvað
að fara alla leið
í rómantíkina
áður en ég yrði
endanlega
miðaldra. Svo
skellti ég lifandi
orkídeu í hárið.“
„Fyrst bjuggum við til persónurn-
ar og svo skrifuðum við verkið.
Persónurnar eru ólíkar týpur á
ólíkum aldri. Þær eiga það þó
allar sameiginlegt að vera „erfiðar
konur“ í togstreitu við samfélagið
og hlutverkin sem þeim eru
ætluð. En það er samt engin
önnur leið fyrir þessar konur að
vera, en að vera erfiðar, í þeim
aðstæðum sem þær lenda í og í
þessu karllæga samfélagi. Hver
okkar skapaði eina persónu. Svo
f léttast líf þeirra saman í bókinni.
Við unnum verkið út frá baráttu
kvennanna við sjálfar sig, hverja
aðra eða jörðina.“
Ný verkfæri
Þórdís hefur komið víða við í
bókmenntaheiminum og vinnur
í ýmsa miðla. „Mér þykir gaman
að fara á milli og prófa nýja miðla.
Það er ólíkt að skrifa ljóð eða
skáldsögu heldur en að vinna í
leikhúsinu eða annað. Auðvitað
er það krefjandi að læra sífellt á
ný og ný verkfæri. Þegar þú lærir á
nýtt form vantar svo stóran hluta
af gömlu verkfærunum, en það má
ýmislegt nota á milli miðla. Svo
lærir maður alltaf eitthvað nýtt og
getur haft með sér á milli forma.“
Þrátt fyrir að vinna í mörgum
miðlum býr Þórdís yfir einkenn-
andi höfundarrödd sem hefur
vakið athygli víða í bókmennta-
samfélaginu. „Ég nota innsæið
mjög mikið við sköpunina. Áður
en ég fór í ritlist var ég mjög
greinandi og sótti í heimspekina.
Einn daginn á fyrstu önn-
inni minni í ritlistinni þá fattaði
ég hvernig ég á að skrifa. Soffía
Bjarnadóttir rithöfundur kenndi
okkur að kafa í drauma og dag-
drauma og nota sem innblástur.
Þarna fann ég tækni sem fun-
keraði til þess að komast fram hjá
öllum hindrunum og stíf lum. Ég
nota ákveðna tækni í byrjun til
þess að loka á lætin í hausnum
á mér og setja í samhengi. Fyrst
opna ég autt skjal í tölvunni og
byrja að skrifa eitthvað út í loftið.
Fyrir mig virkar það ekki að
setjast niður til þess að skrifa
eitthvað ákveðið. Ég verð að fara
öfuga leið að skáldskapnum.
Þá kemur þetta. Þetta er eina
leiðin sem ég kann. Ég er samt
enn undir mjög miklum áhrifum
frá heimspekinni. Greinandinn
í mér kemur svo aftur inn í ferlið
þegar ég vinn sögurnar eða ljóðin
áfram.“
Höfundarstíll og fataeinkenni
Þórdís hefur gaman af því að
klæða sig upp og segist vera með
veikan blett í hjartanu fyrir öllu
sem er rómantískt. „Mér finnst
mjög gaman að klæða mig upp á og
elska að hafa tilefni til þess að fara
í bleika pelsinn eða fína kjólinn. Á
sama tíma er ég samt oftast hrædd
við að vera „overdressed“ eða of
fín. Ég er alger sökker fyrir öllu sem
er rómantískt, pífum, blúndum,
og finnst æðislegt að vera með lif-
andi blóm í hárinu. En það er ekki
alltaf praktískt og rómantíkin þarf
eitthvert mótvægi. Það þarf líka að
vera eitthvað töff finnst mér.
Ég var svo hissa þegar vinir
mínir sögðu eitt sinn við mig að
ég væri með svo flottan og skýran
fatastíl, því ég hef alltaf öfundað
fólk sem er með augljósan stíl.
Svona týpur sem eru kannski alltaf
í svörtum rúllukraga og ógeðslega
töff. Ég ímynda mér að þetta fólk
hljóti að vera með allt á hreinu og
hef oft fantaserað um að nú ætli ég
að verða þessi týpa. Ég klippi á mér
hárið og fer í svartan rúllukraga,
en svo koma bara dagar þar sem
maður getur bara alls ekki verið í
svörtum rúllukragabol. Ég á rosa-
lega erfitt með að skuldbinda mig
við einn stíl. Mér finnst þetta fólk
sjúklega kúl en ég gæti bara aldrei
verið svona stílhrein.
En það er kannski eins með fata-
stíl og höfundareinkenni? Kannski
er erfitt að fatta það sjálfur að
maður sé að gera eitthvað ákveðið
fyrr en einhver bendir manni á
það. Ég er auðvitað bara ómeðvitað
að elta uppi það sem heillar mig
og mér finnst fallegt og það kemur
auðvitað fram hjá mér í fatastíln-
um jafnt sem og í skrifunum.“
Tískuvagnar
„Ég viðurkenni að ég er frekar
illa að mér í tískunni. Mér finnst
gaman að skoða Vogue en ég hef
ekki efni á að kaupa fötin þar.
Hér heima dýrka ég Yeoman-
fatamerkið. En það er kannski
orðið eins og Múmínbollinn fyrir
ákveðinn samfélagshóp. Svo er
ég mjög skotin í fatahönnuðinum
Andreu í Hafnarfirði. Hún er með
geggjaða kjóla og það er dálítil
rómantík í henni.
Ég er þó alger sökker fyrir öllu
nýju. Ég fylgist ekki jafn vel með
og þegar ég var yngri. Kannski
þarf maður að vera ákveðið ungur
til að vera með allt á hreinu í
tískunni. Núna er ég tveggja barna
móðir og farin að róast. Ég er samt
frekar íslensk í nýjungagirninni
og hoppa stundum á einhverja
tískuvagna. Núna er ég til dæmis
rosalega veik fyrir pastellitum
og er oft í pastel alklæðnaði. Áður
klæddi ég mig þó aldrei í pastel.
Tískuvagnarnir passa mér misvel,
og ég man alveg eftir vafasömum
ákvörðunum eins og ofplokk-
uðum augabrúnum og slíku. Ég
held að eftir því sem maður eldist
þá læri maður betur á sig.“
Sumar flíkur búa yfir galdri
Þórdís segir að hún hafi nýlega
tekið Marie Kondo-aðferðina á
fataskápinn. „Ég er ekkert rosa-
lega klár í að kaupa mér föt. Ég
á alltaf nokkrar f líkur sem eru
uppáhalds. Svo á ég slatta sem ég
hélt að virkuðu í búðinni en nota
aldrei. Núna er ég dugleg að pakka
f líkunum niður sem ég nota aldrei
og vera bara með geggjuðu fötin
uppi. Ég á mér stundum uppá-
haldsflíkur sem ég geng í þar til
þær detta í sundur. Núna syrgi
ég samfesting sem ég keypti í
Dublin fyrir þremur árum en er
nú að detta í sundur. Sumar f líkur
eru með einhvern galdur, þær
passa svo fullkomlega á mann og
gera eitthvað fyrir mann, að það
verður erfitt að láta þær frá sér.“ ■
2 kynningarblað A L LT 7. október 2021 FIMMTUDAGUR