Fréttablaðið - 16.10.2021, Side 22

Á end-
anum má
rekja fall
WOW til
minna
mistaka,
ekki ann-
arra.
Skúli Mogensen leggur öll
spilin á borðið þegar hann
gerir upp sögu WOW, sem
hann stofnaði fyrir áratug.
Með aðstoð fjölskyldunnar
og vina, en ekki síst Grímu,
nýrrar konu sinnar, horfir
hann loksins björtum augum
fram á við.
Innan við Tíðaskarð liggur marf latur Hvalf jörðurinn og speglar sig makindalega í heiðu himinhvolfinu. Það er þægð í loftinu, enda vegurinn
fram undan svo til fáfarinn – og
fyrir vikið er náttúran allt um kring
miklu áleitnari en forðum daga.
Þegar ekið er yfir Laxá í Kjós og
litlu síðar Reynivallahálsinn, blasir
Hvammsvíkin við, sólarmegin í
firðinum – og það er við hæfi að
nokkrar álftir hefji sig til flugs þegar
blaðamann og ljósmyndara ber að
garði.
Erindið er að hitta Skúla Mogen-
sen, staðarhaldara í plássinu og einn
umtalaðasta athafnamann Íslands á
síðari tímum. En hann er þó hvergi
sjáanlegur, finnst ekki í húsaþyrp-
ingunni, hversu mikið sem kallað er,
uns hann rekur hausinn út úr einum
skálanum með kúst í hendi og kallar
til okkar glaður í bragði: „Velkomnir
í sveitina, drengir mínir.“
Við horfumst í augu, Skúli og skrif-
ari þessa viðtals – og hann játar án
spurningar að svona sé nú komið lífi
hans; hann sé kominn niður á jörð-
ina. Sveitin hafi samt bjargað honum
og Grímu, konunni hans, á þessum
síðustu og verstu tímum: „Hér höfum
við gengið í öll störf, hvort sem það
hefur verið að skrúbba klósettin,
skipta á rúmum, mála húsin, taka
á móti gestum eða skipuleggja við-
burði í Hvalfirði,“ segir hann og
leggur frá sér kústinn.
Við röltum af stað eftir landareign-
inni sem hefur verið heimili hans og
skjól frá því flugfélagið féll: „Fyrsta
árið eftir gjaldþrotið er allt í móðu,“
rifjar hann upp, „og sem betur fer var
ég ekkert að tjá mig þá, enda hefði ég
sennilega virkað sem bitur og gamall
karl sem lifði á fornri frægð, en það er
nú það síðasta sem ég vil.“
Sár?
„Mjög, einkum og sér í lagi út í
sjálfan mig. Á endanum má rekja
fall WOW til minna mistaka, ekki
annarra. Og það máttu vita að enn
líður ekki sá dagur að ég hugsi ekki
um það sem betur mátti fara.“
Ég gaf mig allan í verkefnið
WOW fór með himinskautum frá
stofnun þess fyrir áratug, fram
til 2018 þegar ofvöxturinn var
farinn að sliga það. Þá voru starfs-
menn þess 1.500 – og fyrirtækið
það fimmta stærsta á landinu – og
skilgreint sem þjóðhagslega mikil-
vægt, enda skilaði það milljónum
ferðamanna til landsins og tugum
milljarða króna. Ári seinna var því
lokað.
„Allan þennan tíma voru engin
skil hjá mér á milli vinnu og einka-
lífs. Ég gaf mig allan í verkefnið. Og
þess vegna fannst mér á endanum
eins og ég hefði tapað sjálfsmynd-
inni.“
Hvað sökkstu djúpt?
„Alla leið. Eftir á að hyggja hefði
ég átt að leita mér aðstoðar. Reiðin
og sorgin tókust heiftarlega á í
hausnum á mér. Eftir alla uppbygg-
inguna fannst mér ég vera einskis
nýtur. Mér fannst ég líka hafa
brugðist svo mörgum, starfsfélög-
unum sem höfðu lagt nótt við dag
til að byggja upp félagið með mér,
öllum fjárfestunum, vinunum, fjöl-
skyldunni og nýrri konu, henni
Grímu minni sem ég hafði kynnst
þegar allt lék í lyndi, en þegar þung-
lyndið sótti hvað harðast að mér
bauð ég henni að fara frá mér, þetta
væri ekki ferðalagið sem ég hafði
ætlað henni með mér. Ég var and-
lega og líkamlega gjaldþrota.“
En Gríma hristi upp í manni
sínum, kom honum í hversdags-
verkin í Hvammsvík: „Hún hefur
verið ótrúlega sterk og staðið við
Ég missti fókusinn
Skúli segist vera
kominn niður á
jörðina. Sveitin
hafi bjargað
honum og
Grímu, konunni
hans, á þessum
síðustu og
verstu tímum:
„Hér höfum
við gengið í öll
störf, hvort sem
það hefur verið
að skrúbba kló-
settin, skipta á
rúmum, mála
húsin, taka á
móti gestum
eða skipuleggja
viðburði í Hval-
firði.“
FRÉTTABLAÐIÐ/
SIGTRYGGUR ARI
Sigmundur Ernir
Rúnarsson
ser
@frettabladid.is
hlið mér eins og klettur. Ég er
óendanlega þakklátur fyrir hennar
stuðning og ást, að ekki sé talað um
strákana okkar tvo sem við eigum
núna saman, Jaka sem er eins og
hálfs árs og mánaðargamlan bróður
hans.“
Og talandi um fjölskyldu; hann
segir alla stórfamilíuna hafa hjálpað
sér svo um munar, ásamt vinum
nær og fjær: „Mamma og pabbi,
Anna Skúladóttir og Brynjólfur
Mogensen, hafa stutt mig í einu og
öllu – og það er fyrir þeirra tilstilli
að Hvammsvíkin er enn þá í eigu
fjölskyldunnar, en svo má nefna
börnin mín þrjú með fyrrverandi
eiginkonu, þau Ásgeir, Önnu Sif og
Telmu, sem öll eru föðurbetrungar
og fullir þátttakendur í fjölskyldu-
fyrirtækinu sem er mér ákaf lega
dýrmætt. Þá hefur Margrét, mín
fyrrverandi, reynst okkur mjög vel
í þessari erfiðu vegferð, sem ég er
ævinlega þakklátur fyrir, enda langt
í frá sjálfgefið.“
Hann þagnar um stund, en segir
svo hægum rómi: „Þessi stuðningur
allra minna nánustu kom örugglega
í veg fyrir að ég legðist í langvarandi
þunglyndi. Ég sé það núna að ég var
kominn miklu lengra niður en ég
áttaði mig á.“
Ég ætti síðastur manna að væla
Við skottumst upp í gamla Falcon
Crest á háhólnum í Hvamms-
víkinni, þaðan sem bandamenn
fylgdust með hundruðum herskipa
í fjarðarbotninum. Í byrginu, sem
Skúli og Gríma hafa breytt í glæsi-
lega íbúð, eru Churchill og Roose-
velt sagðir hafa fundað á laun. Og
hér hefurðu svo sjálfur falið þig,
spyr blaðamaður í hálfkæringi: „Já,
það má segja það, en í öllu falli dró
ég mig bara í hlé.“
Hann er hversdagslega klæddur
og enn er stutt í góðlátlegt brosið,
það kunnuglega vörumerki hans
frá velgengnisárunum hjá WOW.
Augun eru öllu hlutlausari að sjá,
enda minningin ströng: „Ég á svo
mörgum það að þakka hvernig ég gat
rifið mig aftur í gang, svo sem Valda
í Hjólakrafti sem kunnur er fyrir að
koma krökkum sem eiga erfitt upp
á reiðskjóta og þaðan út í náttúruna.
Hann skipaði mér að taka rúntinn
með þeim. Og allt í einu sat ég með
þessum krökkum í rútu á hringveg-
inum á meðan við skiptumst á að
hjóla og deildi með þeim svefnað-
stöðu og matarborði, krökkum sem
höfðu lent í alls konar mótlæti í æsku
– og þarna áttaði ég mig á því að ég
ætti síðastur manna að væla.“
Við horfum yfir Hvammsvíkina
sem hann hefur ásamt Grímu og for-
eldrum sínum byggt upp á undan-
liðnum árum: „Þetta verkefni kom
fyrr upp í hendurnar á mér en ég átti
von á,“ segir hann með glott á vör.
„Mér var kippt niður á jörðina, akk-
úrat þessa hér sem blasir við okkur.“
Og hugmyndafræðin er klár, segir
hann ákveðinn og meinar sjálfbæra
ferðaþjónustu upp á tíu fingur. Hér
komist menn í náttúrunnar skjól;
ferðamaðurinn sem gisti Hvamms-
vík vakni undir dúnsæng, úr æðar-
varpinu í kring, gangi niður að vatni
og veiði sér silung í hádegismatinn
með heimasprottnum kartöf lum
og grænmeti, gangi svo saddur á
fjöllin í kring, fari á kajak um fjörð-
inn, eða renni fyrir lax, uns hann
njóti sjóbaðanna sem verða opnuð
næsta vor, en þar sé 90 gráðu heitu
vatni blandað saman við sjó svo úr
verður einstök veröld ferskleikans í
f læðarmálinu, en í kvöldmat sé svo
matur úr héraði, snæddur í gömlu
hlöðunni þar sem menningin flæðir
milli veggja fram á nótt.
„Hér sameinast það alþjóðlega
og staðbundna í einum punkti. Og
hér sjáum við stóru breytinguna.
Fyrir tíu árum var kallað eftir fleiri
álverum. Núna er kallað eftir 
22 Helgin 16. október 2021 LAUGARDAGURFRÉTTABLAÐIÐ