Morgunblaðið - 02.06.2021, Side 16

16 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 2. JÚNÍ 2021
✝
Bergsveinn
Þórður Árna-
son húsasmíða-
meistari fæddist í
Selárdal við Arn-
arfjörð 25. mars
1933. Hann lést á
Hrafnistu Boða-
þingi 18. maí 2021.
Foreldrar Berg-
sveins voru hjónin
Auðbjörg Jóns-
dóttir, f. 1897, d.
1982, og Árni Magnússon, f.
1897, d. 1988. Bergsveinn var
einn af sjö systkinum: Gunnar
Halldór, f. 1920, d. 1998, Sigríður
Kristín, f. 1923, d. 2020, Ásta
Brynhildur, f. 1926, d. 1927, Jón
Magnús, f. 1930, Sveinn Ásgeir, f.
1931, d. 2014, og Agnar Ey-
steinn, f. 1937, d. 2010.
Bergsveinn kvæntist Gróu Jó-
hönnu Friðriksdóttur, f. 1933, d.
2021, húsmóður frá Hrafna-
björgum í Jökulsárhlíð. Þau slitu
samvistum.
Börn þeirra eru: 1) Auðbjörg
Bergsveinsdóttir, f. 1960, gift
Jóni Baldri Þorbjörnssyni, Auð-
víkur þar sem hann stundaði
nám í húsasmíði við Iðnskólann í
Reykjavík og lauk sveinsprófi
þaðan 1958 og síðan meist-
araprófi við sama skóla.
Bergsveinn vann við húsa-
smíðar í Reykjavík og vítt og
breitt um landið. Vann m.a.
nokkur ár hjá Rarik við upp-
byggingu spennistöðva í
tengslum við byggðalínu Rarik.
Smíðar voru hans áhugamál
og fjölmargir fallegir smíðagrip-
ir liggja eftir hann renndir á
rennibekk.
Árið 1995 hófu þeir bræður
Bergsveinn og Agnar, ásamt
Helga Jónssyni frænda þeirra,
endurbætur á gamla félagsheim-
ilinu í Selárdal sem varð sælu-
reitur fjölskyldu og vina í ferð-
um í dalinn. Bergsveinn átti
ófáar ferðir í dalinn þar sem
hann m.a. vann að endurbótum á
Selárdalskirkju og var hans síð-
asta verk sl. sumar að endurnýja
panelklæðningu kirkjunnar þar
sem hann smíðaði hverja fjöl og
kom síðan listilega fyrir á sínum
stað.
Útförin fer fram frá Árbæjar-
kirkju í dag, 2. júní 2021, klukk-
an 13.
Athöfninni verður streymt á:
https://tinyurl.com/kac2556x
Streymishlekk má finna á:
www.mbl.is/andlat
björg á einn son,
saman eiga þau tvö
börn og þrjú barna-
börn. 2) Friðrik Már
Bergsveinsson, f.
1962, kvæntur Júl-
íönu Sóleyju Gunn-
arsdóttur, börn Sól-
eyjar og fósturbörn
Friðriks eru tvö,
fimm barnabörn og
eitt barna-
barnabarn. 3) Berg-
lind Bergsveinsdóttir, f. 1965,
gift Guðjóni Grétari Engilberts-
syni, eiga þau þrjú börn og þrjú
barnabörn. 4) Árni Örn Berg-
sveinsson, f. 1968, í sambúð með
Sólrúnu Axelsdóttur, Árni Örn á
eina dóttur og Sólrún á tvo syni.
Bergsveinn fæddist og ólst
upp í Selárdal við Arnarfjörð.
Foreldrar hans bjuggu lengst af
á Kolbeinsskeiði í Selárdal. Þau
brugðu búi 1961 og fluttu á
Bíldudal og síðar til Reykjavíkur.
Um tvítugt fór Bergsveinn í
Smíðaskólann að Hólmi í Land-
broti og nam þar einn vetur. Síð-
an lá leið hans suður til Reykja-
Elsku pabbi minn.
Þú varst einstakur og góður
maður.
Vandvirkni og útsjónarsemi
var þitt leiðarljós og ekkert
skrítið að við bræður skyldum
feta sömu leið í lífinu með þá
góðu fyrirmynd sem þú varst.
Sú kennsla sem þú gafst okkur
er það veganesti sem við búum
að um ókomna tíð. Það var varla
til sá spýtukubbur sem flestir
hefðu hent sem hverju öðru rusli
sem þú vildir ekki geyma en þú
sást alltaf einhvern dýrgrip í
huganum sem hægt væri að
smíða, en ekki endilega alveg
strax, annaðhvort var gripurinn
ekki alveg fullbúinn í huga þínum
eða það sem oftast var að það
þurfti annan kubb til að líma við
og svo í rennibekkinn og þótt
ekki alveg væri ljóst hvað yrði til,
birtist það alltaf smátt og smátt
og enn einn dýrgripurinn leit
dagsins ljós. Þetta var þitt yndi
og verkstæðið þitt var alltaf góð-
ur samverustaður en nú harmar
maður það að hafa ekki leyft sér
að leyfa núinu að líða í stað þess
að vera oftast á hraðferð. Enginn
veit hvað átt hefur fyrr en misst
hefur en ég bý að öllu því sem þú
hefur kennt mér og þakka fyrir
það.
En það voru ekki bara smíðar
sem tengdu okkur saman pabbi
minn, þegar stund gafst var sest
niður og málefni líðandi stundar
voru rætt og oftar en ekki færð-
ust samtölin í átt að sameigin-
legu áhugamáli okkar en andlegu
málefnin voru okkur báðum mjög
hugleikin, lífið og tilveran og „líf
eftir dauðann“. Ég man að fljót-
lega eftir að ég lærði að lesa var
ég farinn að glugga í bækur þín-
ar um bandaríska sjáandann
Edgar Cayce og síðar meir
þyngri bækur um andleg mál-
efni. Um þetta gátum við talað
endalaust og sérstaklega hvað
tæki við eftir þetta líf og það
breyttist ekkert þótt veikindi þín
gæfu til kynna í hvað stefndi, það
var frekar eins og eldsneyti í
fjörugar umræður um hvað tæki
við.
Þú sagðir mér eitt sem situr
fast í mér, það er enginn dómstóll
sem dæmir þig til vítisvistar eða í
engla samvist, heldur er það sál-
in sem dæmir sig sjálf, hvernig
henni hafi vegnað í lífsins ólgu-
sjó. Allar þær ákvarðanir sem við
tökum í lífinu, góðar og slæmar,
þær fylgja okkur og þegar tími
er til kominn þá er það krufið til
mergjar svo sálin sjái hvað hefði
betur mátt fara. Enginn lífstíða-
dómur heldur einfaldlega sjálfs-
skoðun og áframhaldandi þroski.
Þetta situr fast í mér svo ég veit í
mínu hjarta að þú ert nú í birtu
og yl framhaldslífsins þar sem þú
heldur áfram að þroska sálina, ég
veit líka að sorgin mín gæti trufl-
að á nýjum stað en það er eðlilegt
að syrgja það góða og ég skal
reyna að passa að toga ekki of
mikið í þig en þú veist að þú þarft
að gefa þessu tíma. Auðvitað
syrgjum við en með tímanum
veistu að þú færð meira frelsi til
þess að njóta, fræðast og halda
áfram að gefa frá þér allt það
góða sem í þér býr.
Þú sagðir mér að lífið allt væri
hringrás, blómið fölnar og deyr
og vex svo aftur að vori, eins er
með manneskjurnar, hringrás en
allt snýst um kærleikann, hverr-
ar trúar sem fólk er.
Innilegar þakkir pabbi minn
fyrir allt það sem þú hefur gefið
mér og megi kærleikurinn lýsa
þér um ókomna tíð.
Þinn sonur
Friðrik Már.
Elsku pabbi minn, nú hefur þú
kvatt, sáttur við guð og menn. Þó
er sárt að horfa á eftir þér, sjá
þig ekki lengur á verkstæðinu og
fá að fylgjast með smíðagripum
verða til, kíkja við í kaffi og
spjalla um menn og málefni eða
næstu ferð í dalinn. En við eigum
góðar minningar sem hlýja og
gleðja. Allar ferðinar upp um
fjöll og firnindi, austur á land eða
vestur á firði. Æskuminningar,
þegar þú hvattir okkur krakkana
til að efla líkamlegt þrek með
handstöðum, taka sjómann eða
skautaferðirnar. Það vakti mikla
kátínu hjá okkur krökkunum
þegar þú og Aggi frændi tókust á
í glímubrögðum og hvöttum við
ykkur óspart þó mömmu og
Möggu frænku þætti oft nóg um.
Við dáðumst að kraftinum og
eljunni við þau verkefni sem þú
tókst þér fyrir hendur, þrátt fyr-
ir veikindi og þverrandi þrek síð-
ustu ár. Þú komst okkur stöðugt
á óvart, prjónahandverkið þitt,
hespaðir af hverju verkinu af
öðru og oft í nýjum flóknum út-
færslum sem þér hugkvæmdist
og nú verða sörur ekki bakaðar
fyrir jólin nema okkur verði
hugsað til þín og þær bakaðar
þér til heiðurs. Við vorum ekki
alltaf í rónni þegar þú dreifst þig
af stað, einn þíns liðs, upp að
Stíflisdalsvatni eða vestur í Sel-
árdal til að halda áfram með
verkefnin þín sem þú vannst af
mikilli natni og ber Selárdals-
kirkja vel þess merki. Eftir þig
liggja verk sem við fáum að njóta
og sem minna á listhæfni þína,
vandvirkni og hógværð.
Elsku pabbi minn, þú tóks
veikindum þínum af miklu æðru-
leysi og nýttir tímann þinn vel.
Þú trúðir á æðri mátt en það var
þó alltaf fyrst og fremst kærleik-
urinn sem var þér hugleikinn,
það var sama hver guðinn var,
það var kærleikurinn sem skipti
öllu. Nú ertu kominn í sumar-
landið þitt og örugglega tekið vel
á móti þér. Takk fyrir allt, hvíl í
Guðs friði.
Ég blessa nafn þitt blítt í sál mér
geymi,
og bæn til Guðs mín hjartans kveðja
er.
Hann leiði þig í ljóssins friðarheimi,
svo lífið eilíft brosi móti þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Berglind.
Pabbi var ættaður frá Selárdal
í Arnarfirði, þangað sótti hann
eftir að hafa komið sér upp íveru-
stað ásamt bróður sínum og
frænda. Þeir fengu til afnota
gamla samkomuhúsið og gerðu
upp, nú eru þeir allir fallnir frá
þessir öðlingsmenn en eftir situr
arfleifð þeirra, mörg handtök og
komið að okkur næstu kynslóð að
halda við því sem þeir byrjuðu á.
Það var oft glatt á hjalla og alltaf
nóg húsrúm. Pabbi naut þess líka
að vera þarna í einverunni og þó
að við börnin værum í seinni tíð
að segja honum að hann ætti ekki
að vera að fara einn vestur, fór
hann, þreyttur á að bíða eftir að
við hefðum tíma. Við áttum
margar ánægjustundir saman í
Dalnum með pabba og gaman að
heyra sögurnar frá gömlum tíma
frá hans uppvaxtarárum, „það
skorti aldrei mat,“ sagði pabbi
einbeittur.
Fjallið Jóreið stendur vörð í
öllum sínum ljósbrotum þegar
horft er út um gluggann á sam-
komuhúsinu og Vatnahvilftin
blasir við, þangað sem unga fólk-
ið í Dalnum fór að gera sér glað-
an dag, tók jafnvel með bát og
sigldi á vatninu og kveikti varð-
eld. Eitthvað sem við sjáum ekki
alveg fyrir okkur í dag að fara að
drösla bát upp á fjall, og það eng-
inn plastbátur.
Elsku pabbi minn, við fórum í
margar ferðirnar saman, fjall-
göngur, útlönd eða bara í Dalinn.
Eitt áttum við eftir og það var að
ganga á Kaldbak, þú treystir þér
ekki síðasta sumar, þú sagðir að
það væri nóg að horfa á hann úr
Dalnum þínum. Nú ert þú farinn
í þína löngu ferð og þín er sárt
saknað en líka léttir fyrir þína
hönd að vera laus úr viðjum veik-
inda sem þú tókst á við af æðru-
leysi og vannst þína uppáhalds-
iðju. Fram á síðasta dag stóðstu
við rennibekkinn og renndir fal-
lega hluti og prjónaðir þegar erf-
itt var orðið að koma sér niður á
verkstæðið. Tómarúmið er mikið
en þú lifir í hjarta mínu og ég
minnist þín með þakklæti og
hlýju, takk fyrir allt og allt.
Þú ert eins og náttúran vildi, að þú
værir.
Vöxt þinn hindraði aldrei neinn.
Allir vegir voru þér færir
viljinn sterkur og hreinn.
Þrunginn krafti, sem kjarnann nærir,
klifrar þú djarfur og einn,
léttur í spori, líkamsfagur.
Lund þín og bragur er heiðskír dagur,
frjálsborni fjallasveinn.
(Davíð Stefánsson)
Auðbjörg.
Bergsveinn tengdafaðir minn
erfði sín stóru og fallegu augu frá
Árna föður sínum. Auðbjörg
dóttir hans og Heiðar dótturson-
ur fengu þau síðan í arf. Þessi
augu lýstu innra eðli Bergsveins
svo vel. Þegar hann var að segja
til og kenna einhverjum til verka
voru þau full umhyggju og stund-
um óþreyju. Þegar við rökrædd-
um heimsmálin í sinni smæstu og
stærstu mynd voru augun full
ákveðni. Þegar málin snerust um
réttlæti lýstu þau af samblandi af
áhyggjum og ákafa. Þegar hann
tileinkaði sér eitthvað nýtt, eins
og að takast á við ný verkefni á
sviði smíða, kynna sér esperantó
eða iðka prjónaskap eftir að
heilsu hans fór að hraka voru
augu Bergsveins full áhuga. Þeg-
ar hann vann að einhverju sinna
listilegu smíðastykkja, hvort sem
það voru heilu húsin, húsgögn
eða rennsli fínlegra muna – jafn-
vel að líma saman brotinn gít-
arinn minn – lýstu augun ein-
beitni. Á góðri stundu þegar
glettnin var nærri geisluðu þessi
fallegu opnu augu.
Nú hafa augu Bergsveins
lokast hinsta sinni. Um leið kem-
ur yfir mig eigingjarn söknuður
yfir að geta ekki leitað lengur til
hans með verklegar lausnir á
hinum og þessum viðfangsefnum,
því hjá Begga var hvergi skortur
á verkviti, vandvirkni eða hjálp-
semi. Ég get heldur ekki kíkt inn
í kaffi framar. Í slíkum heim-
sóknum snerist samtalið gjarnan
upp í rökræður um ýmis málefni,
og oftar en ekki færði Beggi svo
vel úthugsuð og óhrekjanleg rök
fyrir sínu máli að þau voru sem
sannleikurinn sjálfur.
Ofar söknuðinum ríkir þó
þakklætið fyrir að fá að verða
samferða Bergsveini og hafa
hann að bakhjarli í hartnær fjóra
áratugi. Þótt tengdafaðir minn sé
genginn munu augu hans halda
áfram að lýsa þeim sem kynntust
honum.
Jón Baldur.
Í dag er elskulegur tengdafað-
ir minn, Bergsveinn Þórður
Árnason, borinn til grafar. Eftir
erfiða baráttu við krabbamein
varð hann að lúta í lægra haldi,
þrátt fyrir mikinn líkamlegan
styrk og andleg heilindi. Leiðir
okkar lágu fyrst saman þegar
hann var að byggja nýtt glæsi-
hýsi fjölskyldunnar í Deildarásn-
um og ég að eltast við dóttur
hans. Upp frá því áttum við
margar góðar stundir, ævintýri
og svaðilfarir, þá sérstaklega
margar ógleymanlegar ferðir á
æskuslóðirnar í Selárdal. Berg-
sveinn var listasmiður og í ófá
skiptin kom hann til okkar og
hjálpaði til við smíðar á öllu
mögulegu og ómögulegu. Það er
með sárum söknuði sem við
kveðjum Bergsvein í dag, megi
minning þín lifa.
En komin eru leiðarlok
og lífsins kerti brunnið
og þín er liðin æviönn
á enda skeiðið runnið.
Í hugann kemur minning mörg,
og myndir horfinna daga,
frá liðnum stundum læðist fram
mörg ljúf og falleg saga.
Svo, vinur kæri, vertu sæll,
nú vegir skilja að sinni.
Þín gæta máttug verndarvöld
á vegferð nýrri þinni.
Með heitu, bljúgu þeli þér
ég þakka kynninguna,
um göfugan og góðan dreng
ég geymi minninguna.
(Höf. ók.)
Guðjón
Engilbertsson.
Kæri afi, mín fyrirmynd og
hetja.
Á fingrum annarrar hendi get
ég talið þær persónur sem hafa
gefið mér lífskraft á erfiðum tím-
um í gegnum hlýjar minningar,
sannan kærleik, óendanlega virð-
ingu og þann lærdóm sem mótað
hefur minn farveg. Þótt sam-
skipti okkar hafi ekki alltaf verið
mikil, þá hefur þú alla tíð verið sá
brunnur af lífsreynslu og faglegri
visku sem ég hef ávallt leitað í
þegar í ógöngum hef lent.
Ég er svo þakklátur fyrir að
hafa fengið að byrja mína æsku í
Deildarásnum, undir verndar-
væng þínum og ömmu, sem bæði
kennduð mér hvað það er að vera
nægjusamur hluti af þessu lífi og
bera virðingu fyrir því fólki sem
maður umgengst. Þakklátur fyr-
ir að þið bjugguð til þá akker-
islínu sem ávallt heldur mér föst-
um og dregur mig í land þegar
ímyndunaraflið og rótleysið
hleypur með mig í gönur.
Ótal smá brot af okkar sam-
skiptum í gegnum lífið liggja vel
geymd í minningunni, fyrsta
bátsferðin á trillunni Rakel,
fyrsti fimm hundruð krónu seðill-
inn sem ég fékk til að kaupa flug-
elda, fyrsta hringferðin um land-
ið, stelast á verkstæðið í
kjallaranum í Deildarás, seinna
Iðnbúðinni, svo fátt eitt sé nefnt.
Það að sniglast i kringum þig
við sum þau ótal verkefni sem þú
vannst að og óendanlegur áhugi á
fallegri trésmíði sem ól af sér
marga góða gripi, mörgum til
mikillar gleði, er án efa stærsti
áhrifavaldur þess að ég valdi að
feta einnig braut húsasmíðarinn-
ar. Og þegar natnin, gleðin og
áhuginn við fagið og lífið rífur í
mig er ég ekki í minnsta vafa
hverjum ég á að þakka.
Öll fáum við að reyna að á
stundum verða gamlir góðir vinir
aðskildir um tíma, við upplifum
sársauka og leiða og nærstaddir
fá að sjá tvær vængbrotnar sálir
líða um. Og þegar litið er til baka
sér maður svo mikinn kærleik og
eftirsjá á bak við blikið, þá getur
maður einungis glaðst yfir því að
þessir gömlu vinir og kærleiks-
sálir ná endanlega saman á ný og
fá að njóta hinnar hinstu hvílu
með ótal sögum úr fortíðinni.
Hvíl í friði, elsku afi, og takk
fyrir allt það góða sem þú hefur
gefið mér.
Heiðar.
Líkt og ömmu fyrir rúmum
mánuði kveðjum við þig með sorg
í hjarta og rifjum upp góðar og
gamlar minningar. Hugurinn
reikar sérstaklega í Deildarásinn
þaðan sem margar minningar frá
uppvaxtarárum okkar systra
koma. Að sitja í eldhúsinu og
fylgjast með ömmu að steikja
kleinur og fá að aðstoða, fá að
dýfa sykurmola úr krúsinni í
kaffi, rölta svo niður á verkstæði
til þín, afi, þar sem þú varst æv-
inlega eitthvað að bardúsa, horfa
á Dansar við úlfa - vídeóspóluna
aftur og aftur. Deildarásinn var
svona hálfgert félagsheimili fyrir
okkur frændsystkinin, þar var líf
og fjör enda vildum við helst vera
sem lengst og oft erfitt að ná
okkur heim eftir heimsóknir til
ömmu og afa. Það var gaman að
hlusta á sögurnar þínar um lífið í
Selárdal þegar þú varst að alast
þar upp. Ansi merkilegt fannst
okkur þegar þú sagðir frá því að
það hefði ekki verið til neinn kló-
settpappír þegar þú varst lítill og
því hafi verið notaður mosi og
dagblöð eftir klósettferðirnar!
Það er nokkuð ljóst að við viljum
öll verða eins og þú varst, afi,
þegar við eldumst. Þú fórst í
fjallgöngur langt fram eftir aldri
og stóðst að verða kominn í ní-
rætt á verkstæðinu að skapa ein-
staka hluti úr tré. Þegar þú varst
hættur að geta staðið við vélarn-
ar tóku prjónarnir alveg við og
þú hélst áfram að búa til og
skapa - alltaf eitthvað að bardúsa
eins og við munum muna eftir
þér.
Elsku afi, þín verður sárt
saknað en góðar minningar lifa í
hjörtum okkar.
Halla og Bergþóra.
Þungt er höggvið aftur á stutt-
um tíma, en við systkinin viljum
minnast föðurbróður okkar
Bergsveins Þórðar Árnasonar. Í
okkar huga er hann bara Beggi
frændi eins og við kölluðum hann
alltaf. Beggi var okkur systkin-
unum og foreldrum afskaplega
nátengdur og má segja að við
höfum átt þar annað par af for-
eldrum og heimili hjá honum og
Gróu, en Beggi og pabbi okkar
giftust systrunum Gróu Jóhönnu
og Magnhildi Friðriksdætrum.
Þau byggðu sín heimili í göngu-
fjarlægð hvert frá öðru og var
samgangur og kærleikur milli
fjölskyldnanna afar mikill alla
tíð. Börn Begga og Gróu eru okk-
ur sem systkini, enda sagt að
ekki sé hægt að komast nær í
skyldleika.
Það var okkur krökkunum
mikil skemmtun, oft þegar þeir
bræður komu saman, því að þá
tóku þeir oft hvor í annan og
tuskuðust til, en alltaf þó í gleði
og gamni og þrátt fyrir fortölur
eiginkvennanna sem höfðu þó
lúmskt gaman af. Þeir voru
hvattir áfram af tengdamóður
sinni með orðunum „já takt’ann
drengur“ og vísaði hún þá til
þeirra beggja, því ekki gerði hún
upp á milli þeirra.
Beggi frændi var alveg ein-
staklega góðhjartaður og ljúfur
maður sem vildi allt fyrir alla
gera. Hann var einstaklega lag-
hentur og listasmiður, eftir hann
liggja ófá verkin hvort sem það
eru kertastjakar, skálar eða vas-
ar renndir úr tré, húsgögn eða
fallegir viðarstigar og allt upp í
heilu húsin, svo var hann líka lið-
tækur í prjónaskap. Hvar sem
hann lagði krafta sína var verk-
inu skilað alveg fullkomlega. Eitt
sinn var hann að smíða eldhús
hjá Kiddu systur, hann mætti að
morgni og var svo farinn þegar
hún kom heim og tók verkið
nokkra daga, en það sem vakti
mesta athygli var hversu ein-
staklega vel hann gekk um, það
var aldrei skrúfa, nagli né nokk-
urt annað rusl sem hann skildi
eftir sig, ekki einu sinni svo mikið
sem sagarkorn.
Í sveitinni okkar eins og við
köllum Selárdal eru Beggi og
Agnar faðir okkar fæddir og þar
slitu þeir barnsskónum. Í lok síð-
ustu aldar hófst þar uppbygging-
arstarf þegar tekið var trausta-
taki gamla ungmennafélagshúsið
og það byggt upp aftur og gert að
samverustað fyrir fjölskyldurn-
ar. Upphafsmenn að þessu voru
bræðurnir Beggi og Agnar og
frændi þeirra Helgi Jónsson
ásamt Arnari bróður og Benna á
Bíldudal. Þar hafa fjölskyldurnar
átt yndislegar samverustundir
og þar höfum við fengið söguna
beint í æð og fengið að trítla í
spor feðra okkar og reynt að
upplifa tímana þeirra, hvort sem
það var að sækja kýrnar, klifra
upp á stórastein eða sinna öðrum
sveitastörfum. Selárdalurinn á
hug okkar allan en þar höfum við
systkinin ásamt börnum Begga
og Gróu verið að byggja upp
gamla heimili feðra okkar, Kol-
beinsskeið, sem tekið var í notk-
un síðastliðið sumar og mun þar
kær minning þeirra bræðra lifa
með okkur um ókomin ár.
Margs er að minnast og margs
er að sakna, far þú í friði kæri
frændi og hafðu bestu þakkir fyr-
ir allt og allt.
Þín bræðrabörn,
Magnús, Kristbjörg og
Arnar Jökull.
Bergsveinn Þórður
Árnason