Morgunblaðið - 08.06.2021, Síða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 8. JÚNÍ 2021
✝
Hafdís Vignir
fæddist í
Reykjavík 29. októ-
ber 1930. Hún lést
27. maí 2021.
Foreldrar henn-
ar voru Guðlaugur
Kristjánsson, skó-
smiður og starfs-
maður Reykjavík-
urborgar, f. 1984 í
Ólafsvík, d. 1974,
og Elín Benedikts-
dóttir húsfreyja, f. 1885 á Geirs-
eyri í Patreksfirði, d. 1970.
Systkini hennar voru: Sveinn,
f. 1921, d. 2006, Halldóra, f.
1922, d. 2014, Gunnar, f. 1924,
d. 2001, Pálína, f. 1926, d. 1941,
Steinvör Fjóla, f. 1928, d. 2018,
Guðrún, f. 1932, Reynir, f. 1936,
d. 1942.
Hafdís giftist 18. nóvember
1950 Ragnari Vignir ljósmynd-
ara, síðar aðstoðaryfirlögreglu-
þjóni. Foreldrar hans voru
Sigurhans Vignir, ljósmyndari
og listmálari, f. 1894 á
Hróðnýjarstöðum, Dalasýslu, d.
1975, og Anna Elísabet Vignir
húsfreyja, f. 1902 í Ögri á Snæ-
fellsnesi, d. 1974.
Börn þeirra eru:
1) Reynir Vignir, f. 1953,
kvæntur Þóru Sjöfn Guðmunds-
dóttur, f. 1953. Börn þeirra: a)
Elísabet Anna, gift Georges
bæjarskóla, en áhugi hennar
beindist snemma að hár-
greiðslu. Daginn eftir 16 ára af-
mæli sitt gerði hún náms-
samning við Krístínu
Ingimundardóttur hárgreiðslu-
meistara og vann á stofu henn-
ar í Kirkjuhvoli samhliða námi
við Iðnskólann í Reykjavík. Hún
lauk sveinsprófi 1949 og fékk
síðar réttindi sem hár-
greiðslumeistari og var með
rekstur í Reykjavík um árabil.
Hún fór í margar ferðir um
Vesturland og Vestfirði og bauð
upp á þjónustu áður en hár-
greiðslustofur komu í hvert
byggðarlag. Samhliða rekstri
sínum var hún heimavinnandi
húsmóðir, en þegar börnin
stækkuðu starfaði hún á sauma-
stofu við að sníða fatnað og síð-
ar sá hún um mötuneyti Lands-
banka Íslands í Austurveri.
Hafdís og Ragnar bjuggu
fyrstu hjúskaparár sín í Túna-
hverfinu og innréttuðu eigin
íbúð í Miðtúni 76. Síðar byggðu
þau raðhús í Giljalandi 4 og
voru með fyrstu íbúum í nýju
Fossvogshverfi árið 1968. Eftir
smá útúrdúr í Grafarvogi fluttu
þau aftur í Fossvoginn í ný-
byggingu eldri borgara við
Sléttuveg 21 árið 2007, en frá
mars 2020 bjó Hafdís í nýju húsi
Hrafnistu nr. 25 við sömu götu
þar sem hún lést.
Útför Hafdísar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 8. júní
2021, klukkan 13.
Guigay, synir
þeirra: Jónatan og
Stefán Reynir. b)
Ragnar, kvæntur
Sigrúnu Brynjólfs-
dóttur, dætur
þeirra: Brynja
Dögg, Elín Sjöfn,
og Anna Björk.
2) Anna Ragn-
heiður, f. 1960, gift
Pétri Stefánssyni,
f. 1938. Dætur
þeirra: a) Karitas Anna, í sam-
búð með Styrmi Sigurðssyni,
synir þeirra: Stormur Þór og
Rökkvi Freyr. b) Hafdís Tinna, í
sambúð með Bjarna Bent Ás-
geirssyni, sonur þeirra er Hilm-
ir Bent.
3) Hildur Elín, f. 1967, gift
Einari Rúnari Guðmundssyni, f.
1967. Sonur þeirra er Einar
Vignir. Dóttir Hildar frá fyrra
hjónabandi með Skarphéðni
Gunnarssyni er Jóhanna María,
gift Stefáni Birni Karlssyni,
dóttir þeirra er Arnhildur Elín.
4) Sigurhans, f. 1969, kvænt-
ur Margréti Gunnlaugsdóttur, f.
1973. Börn þeirra: a) Jóna Rut.
b) Tvíburarnir María og Tómas.
Hafdís ólst upp í Reykjavík
og bjó þar alla sína ævi. Fjöl-
skyldan bjó lengst af á Þrastar-
götu 3. Hún stundaði nám í
Skildinganesskóla og Austur-
Eins lengi og mig rekur minni
til hef ég 13. júlí ár hvert fengið
að heyra söguna um hvernig ég
hafði af mömmu heitasta og sól-
ríkasta dag ársins 1967. „Hélt að
þú ætlaðir aldrei að koma þér í
heiminn,“ sagði mamma svo oft
enda mikil sólbaðskona. Þegar
svo ljósmóðirin spurði hvort hún
ætti ekki að hringja í Ragnar og
láta vita af fæðingunni sagði
mamma henni að bíða aðeins því
hún ætlaði að fá að eiga mig ein
í smá tíma. Þannig hófst hið fal-
lega samband sem ég átti við
hana mömmu mína. Oft þurfti
hún nú samt að taka á honum
stóra sínum í uppeldinu. Setn-
ingar eins og „það var eins og
himinn og jörð væru að farast“
fékk ég að heyra en líka „svo
varstu bara alltaf svo glöð“.
Þetta var einmitt svo lýsandi
fyrir mömmu að halda alltaf í
það jákvæða í fari fólks. En
mamma var ekki bara góð
mamma og vinur sem ég á eftir
að sakna um ókomin ár, hún var
mjög merk kona enda sjálf alin
upp af dugandi móður, Elínu
ömmu, sem var ákveðin í að
börn sín skyldu menntast.
Mamma var 14 ára gömul
ákveðin í að eftir skyldunám
ætlaði hún að læra hárgreiðslu.
Daginn eftir 16 ára afmælið
skrifaði hún undir námssamning
við Kristínu Ingimundardóttur
sem rak á þeim tíma eina virt-
ustu hárgreiðslustofu í Reykja-
vík. Metnaður hennar í náminu
var mikill því mamma tók
sveinspróf árið 1949 með með-
aleinkunn upp á 9,33. Síðar fékk
hún meistarabréf í iðninni sem
hún var alla tíð mjög stolt af.
Hún ferðaðist víða um Vestfirði,
þaðan sem hún var ættuð, til að
klippa, leggja permanent og
greiða eða eins og Inga frænka,
sem þá bjó á Patró, sagði: Þá
voru nú langir dagar og ekki
mikið sofið.“ Enda var það
þannig að þegar mamma og
pabbi giftu sig og hófu búskap
var mamma búin að leggja fyr-
ir og kaupa öll þau heimilistæki
sem í boði voru á þeim tíma.
Eftir að fjölgaði í fjölskyldunni
hætti mamma að starfa á hár-
greiðslustofu en starfrækti alla
tíð sína eigin stofu heima við og
ólumst við systkinin upp við
lyktina af permanentvökva og
hárlakki sem var eins konar
peningalykt okkar eins og síld-
arbræðslulykt var víða um
landið.
Mamma lagði alla tíð mikið
upp úr fjarhagslegu sjálfstæði
sínu sem sjálfsagt var ekki
mjög algengt meðal kvenna
fæddra 1930 og brýndi hún það
fyrir okkur dætrunum sérstak-
lega. Mamma var mikill fag-
urkeri, lagði mikið upp úr því
að vera fallega til fara, sem átti
einnig við um okkur börnin.
Alltaf voru saumuð, af Dóló
móðursystur, eða keypt ný og
falleg föt, fyrir jólin. Hún fékk
sér jafnan nýjan kjól sjálf og
mjög minnisstætt er Þorláks-
messukvöld fyrir nokkrum ár-
um þegar hún hringdi í okkur
systur og var að velta fyrir sér
jólakjól og þar sem við vorum
báðar uppteknar gerði hún sér
lítið fyrir, pantaði leigubíl og
fór og keypti jólakjól. Síðustu
jól gat hún ekki gert upp á
milli tveggja sem ég sýndi
henni og keypti bara báða, en
ekki hvað!
Erfið er sú tilhugsun að eiga
ekki eftir að setjast niður upp
úr kvöldmat og hringja í
mömmu og taka spjallið og enn
sorglegri sú tilhugsun að fá
ekki að heyra söguna af sólrík-
asta degi ársins 1967. Hvíl í friði
elsku mamma.
Þín dóttir,
Hildur Elín.
Það var dásamlegur sumar-
morgunn þegar tengdamóðir
mín kær kvaddi okkur. Sólskin,
hlýtt, ekki ský á himni, og hún
Hafdís Vignir var kona sumars
og sólar.
Hún var einstaklega glæsileg,
dökk á brún og brá, ávallt vel
greidd og snyrt, hafði gaman af
fallegum fötum, skarti og klút-
um og elskaði að klæða sig upp
og fara á mannamót. Hún átti
auðvelt með að spjalla við fólk
og hafði ánægju af því að fylgj-
ast með vinum og ættingjum.
Slík reynsla í mannlegum sam-
skiptum kom sér líka vel í ára-
tuga starfi við hárgreiðslu, því
hún átti trygga viðskiptavini,
sem komu til hennar í klippingu,
krullur og gott spjall í leiðinni.
Hafdís var dugnaðarforkur. Á
yngri árum fór hún í leiðangra
um Vesturland og Vestfirði,
vann frá morgni til kvölds við að
snyrta hár, og sagði okkur
margar sögur af þessum ferð-
um. En þegar börnin voru orðin
fjögur tók heimilishaldið meiri
tíma. Hjá tengdaforeldrum mín-
um var röð og regla. Máltíðir og
kaffitímar í föstum skorðum,
bakað og eldað fyrir stóra fjöl-
skyldu, sundferðir daglega, og
þegar börnin voru vaxin úr grasi
fór hún að vinna utan heimilis.
Leikni með skæri hentaði vel
til að sníða flíkur úr íslenskri ull,
og við það starfaði hún í mörg
ár. Fjölskyldan naut góðs af og
gjafmildi hennar var takmarka-
laus þegar hún færði okkur hlýj-
ar peysur, sokka og vettlinga.
Síðar réð hún sig í mötuneyti
Landsbankans í Austurveri og
var þar dýrmætur starfskraftur.
Barnabörnum sínum var hún
hlý og góð amma, hjálpsöm og
lét sér annt um þeirra hag, enda
minnast þau hennar með mikl-
um kærleika. Langömmubörn-
unum mætti sama hlýja og ástúð
og fram á síðasta dag var vel-
ferð afkomendanna efst í huga
hennar.
Þrátt fyrir heilsuleysi og sjón-
skerðingu var aldrei bilbug á
Hafdísi að finna. Hún tók því
sem að höndum bar af ótrúlegu
æðruleysi og yfirvegun og
kvartaði aldrei. Hún hafði alla
tíð mikið yndi af ferðalögum,
helst á hlýrri slóðir, og ferðir
þeirra Ragnars til Bandaríkj-
anna voru henni eftirminnilegar.
Spánn, Kanarí og Tenerife voru
í uppáhaldi þar sem hún naut
sumars og sólar.
Hafdís fylgdist með byggingu
hjúkrunarheimilisins Sléttunnar
úr stofuglugganum á Sléttuvegi
21 og sagði oft að þarna ætlaði
hún að fá pláss þegar þar að
kæmi. Og það rættist, því hún
var meðal þeirra fyrstu sem
fluttu á heimilið, í upphafi covid-
faraldursins. Það var gott að
vita af henni í öruggum höndum
en erfitt að geta ekki heimsótt
hana langtímum saman. Við fór-
um því gjarnan og heimsóttum
hana á gluggann í herberginu
hennar, sáum hana og spjöll-
uðum um leið í farsíma. Við
hefðum líka viljað halda upp á
níræðisafmælið hennar í október
á annan hátt en covid-farald-
urinn leyfði. Síðast hittist öll
fjölskyldan á opnunardegi ljós-
myndasýningar Sigurhans,
tengdaföður hennar heitins. Það
var dýrmæt stund og verður í
minnum höfð.
En langri ævi er lokið. Hafdís
var mér ávallt góð og hlý
tengdamóðir og aldrei bar
skugga á okkar samskipti. Börn-
um mínum og barnabörnum var
hún ástrík amma og langamma
og fyrir það er ég þakklát.
Blessuð sé minning elsku
Hafdísar, hafi hún þökk fyrir
allt og allt.
Sjöfn.
Í dag kveðjum við elskulega
tengdamóður mína í hinsta sinn.
Ég minnist þess þegar hún tók
svo hlýlega á móti mér í Gilja-
landi þegar ég mætti í fjöl-
skylduafmæli og hitti stórfjöl-
skylduna í fyrsta skiptið. Minn
verðandi eiginmaður hafði tafist
í veiði en á þessum tíma var
ekki hægt að senda skilaboð um
slíkt. Það var því ekki laust við
að hjartað í mér 19 ára tæki
aukaslög þegar ég labbaði upp
tröppurnar inn í stofu og mætti
verðandi mági og mágkonum
ásamt fjölskyldum þeirra. Ég
róaðist þó fljótt því Hafdís lét
mér strax líða vel og það var
það sem einkenndi hana og
hennar samskipti við aðra. Hún
hafði einstakt lag á því að láta
fólki liða vel með nærveru sinni,
sýndi samferðafólki sínu athygli
og lét sig velferð þess varða.
Þau Ragnar heitinn nutu þess
að fylgjast með barnabörnum og
síðar barnabarnabörnum vaxa
og dafna og sinntu ömmu- og
afahlutverkinu einstaklega vel.
Í mörg ár var það fastur liður
hjá Hafdísi og Ragnari að mæta
til okkar á þriðjudögum og taka
á móti krökkunum okkar úr
skóla og leikskóla. Krakkarnir
eiga ljúfar minningar um þessa
eftirmiðdaga þar sem þau
mættu iðulega með uppáhalds-
bakkelsið þeirra og dekruðu við
þau. Þetta létti óneitanlega und-
ir hjá okkur vinnandi foreldr-
unum en oftar en ekki enduðum
við á því að eiga góða stund öll
saman yfir kvöldverði. Þessar
minningar ylja.
Hafdís hafði unun af því að
ferðast og talaði hún oft um
Flórídaferðirnar en þau Ragnar
fóru árlega í slíkar ferðir í mörg
ár þar sem þau nutu sín vel.
Á samband okkar Hafdísar
bar aldrei skugga og ég minnist
tengdamóður minnar með þakk-
læti og hlýju. Ljúf minning um
einstaka tengdamóður og ömmu
mun lifa í hjörtum okkar um
ókomna tíð.
Margrét Gunnlaugsdóttir.
Elsku amma Hafdís er búin
að kveðja okkur og margar
minningar rifjast upp. Það var
alltaf gott að koma í heimsókn
til hennar og afa Ragnars og vel
tekið á móti okkur. Amma átti
alltaf með kaffinu og passaði að
leggja fallega á borð og kveikja
á kerti. Hún vildi hafa fallegt í
kringum sig og var sjálf alltaf
fín og flott; hárið dökkt, krullað
og lagt og með skæran varalit.
Amma fylgdist vel með okkur
fólkinu sínu og vissi hvað var í
gangi hjá öllum. Hárgreiðslu-
meistarinn amma tók líka alltaf
eftir nýjum hárgreiðslum eða
háralit – jafnvel þegar sjónin
var farin að daprast.
Við amma áttum útþrána
sameiginlega. Amma elskaði að
ferðast og leið vel í útlöndum.
Samkvæmt henni hófst ferðin í
Fríhöfninni og áður en ég fór til
útlanda gaukaði hún oft að mér
seðli og hvíslaði: „Kauptu þér
eitthvað fallegt í Fríhöfninni.“
Mér er minnisstætt þegar ég
bjó í Frakklandi og heimsótti
hana og afa á Costa Brava yfir
langa helgi. Þau tóku vel á móti
mér með íslenskum flatkökum
og hangikjöti og dagarnir liðu í
afslöppun á ströndinni og við
sundlaugina. Kvöldin voru samt
best en þá sátum við úti á svöl-
um við kertaljós í góða veðrinu
og spjölluðum um heima og
geima yfir köldum drykk.
Nú er amma lögð af stað í síð-
ustu ferðina sína. Ég er viss um
að afi Ragnar bíður eftir henni á
svölunum á áfangastað með
kveikt á kerti og kaldan drykk.
Hvíldu í friði elsku amma, við
munum sakna þín.
Elísabet Anna Vignir.
„Jæja/Hæhæ Raggi minn,
amma hér.“
Það var ekki endilega orða-
valið heldur hvernig amma Haf-
dís talaði alltaf við mig, einhver
hógværð og hlýja … alltaf.
Á yngri árunum voru fastir
punktar í tilverunni sem tengd-
ust samverustundum hjá henni
og nafna heitnum hakkabuff og/
eða spagettí með hakki. Kruð-
urnar voru alltaf til hjá ömmu
og þær voru bestar með vel
þykku lagi af smjöri. Jafnframt
brá mér ekki við að heyra:
„Hann afi þinn er úti í bakaríi
að kaupa vínarbrauð.“ Gistinæt-
urnar í Giljalandinu og síðar
Breiðuvík voru svo alltaf
skemmtilegar.
Ég man alltaf eftir ömmu sem
fínni frú; ef hún var ekki búin að
setja í hárið á sér þá var það á
leiðinni. Henni fannst svo gaman
að bera skart enda fór það henni
vel. Pelsinn góði var aldrei langt
undan þegar átti að gera sér
glaða stund með sínu fólki.
Amma var líka þannig að hún
bæði hlustaði af natni á það sem
við barnabörnin sögðum henni
af okkar stöðu og síðar meir af
barnabarnabörnunum. Það
gladdi ömmu að heyra sögur.
Í mörg mörg ár var hefð hjá
mér að fá að sækja ömmu og
nafna og fara í áramótagleði
Vignir-fjölskyldunnar og það var
eins og sækja hefðarkonuna sem
er lýst hér að ofan. Þessi kvöld
tel ég að lifi í minningu stórfjöl-
skyldunnar því ömmu fannst
skemmtilegast að vera með sínu
fólki á nýju ári. Það komu allir
til hennar, kysstu á kinn og ósk-
uðu gleðilegs nýs árs.
Eftir að amma varð ekkja
fannst mér ef eitthvað okkar
samband verða enn hlýrra því
við ræddum mikið um alnafna
heitinn og það hefur gefið mér
mikið, og vonandi henni auka-
bros. Hin síðari ár voru heim-
sóknirnar hvort sem var á
sjúkrahús eða síðar Hrafnistu
alltaf góðar samverustundir.
Hverri heimsókn fylgdu nýjustu
fréttir af ungviðinu, venju sam-
kvæmt.
Ég kveð elsku ömmu Hafdísi
með mikilli hlýju, þakklæti og
söknuði.
Hvíl í friði elsku amma Haf-
dís og takk fyrir allt.
Ragnar Vignir.
Elsku besta amma mín, það
er með miklum söknuði sem ég
kveð þig í hinsta sinn en einnig
miklu þakklæti fyrir allan þann
tíma sem ég átti með þér og
þær minningar sem eftir sitja.
Ég hef alla tíð litið upp til þín
enda ákvað ég að feta í þín fót-
spor og lærði hársnyrtiiðn og
seinna meistarann.
Ein af mínum fyrstu minn-
ingum er úr Giljó þar sem við
Hafdís Tinna systir vorum að
leika okkur í hárgreiðsludótinu
þínu og tókst mér að flækja einn
krulluburstann í hárinu á henni
með þeim afleiðingum að þú
þurftir að klippa hann lausan.
Uppáhaldsminningarnar mínar
eru þegar þú komst sem módel
til mín í skólann, þar ljómaðir
þú öll og varst svo spennt yfir
öllum nýjungunum. Þú varst
ástæðan fyrir því að mér fannst
gaman að setja permanent og
leggja hár, þó svo að við værum
ekki alveg sammála um það í
hvaða röð skrefin væru tekin,
auðvitað fór ég eftir þínum ráð-
um enda kona með mikla
reynslu.
Þú varst alltaf svo stolt af
fólkinu þínu og eignaðir þér allt-
af bestu eiginleikana okkar og
er ég sannfærð um að þú hafðir
alltaf rétt fyrir þér.
Viku fyrir andlát þitt var ég
með Rökkva Frey hjá þér og þú
ljómaðir öll við að fylgjast með
honum og varst að velta fyrir
þér hvað þú ættir í honum. Ég
setti mynd af þér á gamla borðið
frá ykkur afa og Stormur Þór
bendir á hana oft á dag og segir
stoltur „langamma“.
Takk fyrir að vera mín fyr-
irmynd elsku amma.
Með ástarþökk ertu kvödd í hinsta
sinni hér
og hlýhug allra vannstu er fengu að
kynnast þér.
Þín blessuð minning vakir og býr í
vinahjörtum
á brautir okkar stráðir þú, yl og
geislum björtum.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Ég verð ykkur afa ævinlega
þakklát fyrir hlýjuna og kær-
leikann.
Minningarnar um þig munu
lifa með mér alla ævi.
Þín
Karitas Anna.
Elsku amma Hafdís var sjálf-
stæð, hörkudugleg og glæsileg
kona sem fór sínar eigin leiðir í
lífinu. Hún hugsaði svo vel um
sitt fólk og vildi allt fyrir mann
gera. Amma var alltaf áhugasöm
um hvað við barnabörnin vorum
að bralla. Hvort sem það var
skólinn, vinna eða félagslífið þá
spurði amma af áhuga og var
alltaf tilbúin að hlusta. Hún og
afi voru stór hluti af lífi mínu og
er ég svo þakklát fyrir allar þær
stundir sem við áttum. Þegar
maður er krakki áttar maður sig
ekki jafn mikið á því hversu dýr-
mætar stundirnar sem maður á
með fólkinu sínu eru og í dag
eru minningar um bakarísmat
eftir skóla, gistingar og ömm-
umat nokkuð sem ég held fast í
og þykir svo vænt um.
Mér finnst enn ekki raun-
verulegt að þú sért farin frá
okkur elsku amma en ég veit að
afi Ragnar tók á móti þér opn-
um örmum og að þið munuð
passa vel hvort upp á annað.
Jóna Rut Vignir.
Hafdís Vignir HINSTA KVEÐJA
Uppáhaldsfrúin mín,
hefur núna kvatt.
Bruður, snúða, appelsín
snæddi með henni, smart.
Er hún til okkar gáði,
penan pels og hálsklút sá
og þá hún alltaf tjáði:
„Mikið ertu orðin há!“
Hennar verður sárt saknað,
para saman sokka,
fá majorkaperlulokka.
En þó allt sé nú heldur grátt,
þá mun hún Hafdís fljúga hátt
Takk fyrir allt elsku
amma mín, hvíl í friði.
Þín
María.
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
ELÍS GUNNAR KRISTJÁNSSON
húsasmíðameistari,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
fimmtudaginn 10. júní klukkan 13.
Ólafur Elísson Stella Skaptadóttir
Anna Björg Elísdóttir Stefán Jóhann Björnsson
Atli Þór Elísson
Hlynur Elísson Addý Ólafsdóttir
Trausti Elísson Sif Þórsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn