Skólablaðið - 01.04.1979, Síða 10

TIL BYGGBA.
Ljósin blína eins og stjörf inn í myrkrið
sem hrekkur og steytir á glýbjörtum loga,
drýlir af málmum og verður að baki
heimstökk heiðanótt.
Undir við útvarp,veraldarskvaldur í þögn,
rær vélin í gráðiðog raular
með strokkum slr djúpri rödd
líkt og drunginn í gljúfrum
á heiðinni ofan fremsta bæjar.
Á fremsta bænum,í suðurkvist méð spegilbroti
og kvikmyndastjömum á freknóttum vegg
yfir herbergi bóndans sem treður í nefið
um draumlitlar nætur og miðar á kopp,
þar verður gott að skelfa og svita
osthyld brjóst,sofa úr ser dagirm
í spenmjúlcum höndum,meðan þú bíður
á hlaðinu kaldur,uns blikar á glugga.
Þú geispar af lýju í brattlögðum hnykkjum
að dalnum niður,að fremsta bænum,lampatýru.
Mig langar að flauta á myrkrið,en sl þá dillur á vegbrún
og kotlega girðing renna í móti,
mara um dimmu hundagelt og sökkva til hljóðs.
Ég skipti um gír.
Og þar er einhver að opna,heyrir í loftinu
mölina gnesta undir akheitum börðum
og hárinu sveipar um öxl.
Slrðu hana,fjórhjóla garmur?
Við erum komnir í byggð,
komnir loks í byggð
á fremsta bænum.
FEIMNISMÁL IM NÝJU.
Við sátum bæði þessleg á svefnbekk,rjóð og ein,
en er ég slökkti ljósið hún öll varð pín og kvein:
Sko þetta máttu ekki gera.
Ég mótbárunni skeytti lítt,en mynntist sjansinn við.
I millikossapásum hún stundi út á hlið:
Sko þetta máttu ekki gera.
Með frygðarhetju lævísi Ig fingri draup á hné,
en hjartakrúttið passaði sín helgu ástarhné:
Sko þetta máttu ekki gera.
Ég sinnti eigi um rrf>u þá,ég sótti fram á lær
og sokkaböndin gómaði,...en kvað mín blessuð mær:
Sko þetta máttu ekki gera.
Ég brigðull fór að njósna um
og frauken aanti skjálfandi í
Sko þetta máttu ekki gera.
Ég lét þó ei af fjálgrinu,en
svo litlar vörtur ískruðu og
En þetta máttu ekki gera.
barminn puttum tveim
faðir-vora-hreim:
læddi hönd á bert,
sprungu út í stert:
HÉN amma mín það.
Sáuð þið hana ömmu mína
sitja í keng og spinna lopann.
NÚ er hún heilinn á bak og burt,
og kvæðin búin að brjóta og týna.
Gullin hafði hún með seimingi kvatt,
en ætlaði seint að deyja.
Skáldin drukku og duttu,
samt draup hvorki af ömmu nl datt.
Þá loks fékk hún hvíldina og þomaði um kinn,
og jarma nú lömbin á glóbjörtum degi,
en liðast í sundur hreppstjórinn
og holdið af systur er orðið að heyi.
Því taka menn ofan,er fortíðina
hitta þeir á fömum vegi.
Nú umdi holdþyrst kona og engu minna ég. The Female Friend.
I ólgugrind ég Ig böðlaðist um einkamálaveg, Alias Jón G. Guðlaugsson,4.-C.
og eðlið vældi: Gera,gera,gera.
Við þéttar saman unnust tvö og þráðum brunafóm,
og þetta elska mig,en hitt lá allt að stjóm,
og nóttin hvæsti: Gera,gera,gera.
Við lltum síðan viljug undan lífsins bestu kvöð.
Og loks er þess að geta hún stundi þrivsar: Gvöð.'
ð þetta áftu um fram allt að gera.
N.B. Ljóðið „HÖN AMMA. MfN ÞAÐ" hefur áður birst í
skólablaði Hagaskóla.'