Morgunblaðið - 10.07.2021, Blaðsíða 33

MINNINGAR 33
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 10. JÚLÍ 2021
✝
Gunnlaugur
Einar Þor-
steinsson fæddist í
Ólafsfirði 6. apríl
1946. Hann lést á
Hornbrekku í
Ólafsfirði 28. júní
2021.
Foreldrar hans
voru Þorsteinn
Mikael Einarsson,
f. 23. ágúst 1924, d.
31. desember 2006
og Anna Gunnlaugsdóttir, f. 15.
mars 1926, d. 29. nóvember
2011. Gunnlaugur Einar var
elstur 6 systkina. Þau eru Sig-
ursveinn Hilmar Þorsteinsson,
f. 2. mars 1948, Guðbjörg Þor-
steinsdóttir, f. 17. desember
1951, Ingibjörg Þorsteinsdóttir,
f. 7. maí 1954, Þórhildur Þor-
Börn Gunnlaugs og Dómhild-
ar eru: Anna Lilja Gunnlaugs-
dóttir, f. 23. desember 1978,
börn hennar Rut Marín, f. 10.
mars 2006 og Gunnlaugur Orri,
f. 9. ágúst 2009. Þorsteinn
Mikael Gunnlaugsson, f. 26.
mars 1983, unnusta hans Hall-
dóra Eydís Jónsdóttir, f. 8.
ágúst 1984. Helgi Pétur
Gunnlaugsson, f. 27. september
1990, sambýliskona hans Jó-
hanna Sara Jakobsdóttir, f. 4.
september 1993.
Gunnlaugur fór á sjó um 20
ára gamall og stundaði sjó-
mennsku þar til hann flutti í
Klaufabrekknakot 1977 og
gerðist bóndi.
Útför hans fer fram í dag, 10.
júlí 2021, frá Urðakirkju í
Svarfaðardal og hefst hún
klukkan 13.30.
Streymt verður frá útförinni.
Stytt slóð á streymið:
https://tinyurl.com/rnj6pkvk
Virkan hlekk á streymið má
finna á:
https://mbl.is/andlat
steinsdóttir, f. 13.
mars 1958 og Elín
Rún Þorsteins-
dóttir, f. 12. desem-
ber 1969.
Þann 3. júlí 1982
kvæntist Gunn-
laugur Einar Jón-
asínu Dómhildi
Karlsdóttur frá
Klaufabrekknakoti,
f. 27. júní 1957.
Faðir hennar var
Karl Karlsson, f. 30. október
1912, d. 19. september 2009 og
móðir hennar Lilja Hallgríms-
dóttir, f. 5. ágúst 1916, d. 11.
febrúar 2014. Systkini Jónasínu
Dómhildar eru Jónasína Dóm-
hildur, f. 30. maí 1946, d. 18.
nóvember 1951 og Halla Soffía,
f. 4. júní 1950.
Í dag skein sól á sundin blá
og seiddi þá,
er sæinn þrá.
Og skipið lagði landi frá.
Hvað mundi fremur farmann gleðja?
Það syrtir að, er sumir kveðja.
Ég horfi ein á eftir þér,
og skipið ber
þig burt frá mér.
Ég horfi ein við ystu sker,
því hugur minn er hjá þér bundinn,
og löng er nótt við lokuð sundin.
En ég skal biðja og bíða þín,
uns nóttin dvín
og dagur skín.
Þó aldrei rætist óskin mín,
til hinsta dags ég hrópa og kalla,
svo heyrast skal um heima alla.
(Davíð Stefánsson)
Það eru einhvern veginn ekki
til nægilega stór og sterkt orð til
að fanga hug okkar til þín, elsku
pabbi. Hetjan okkar allra, sval-
astur og bestur, að okkar mati
manna mestur. Frábær fyrir-
mynd og ljúfmennska þín okkar
leiðarljós. Hjartans bestu þakkir
fyrir allt, kærleikinn, hlýjuna og
stóra faðminn. Alltaf til staðar,
kletturinn okkar í lífsins ólgusjó.
Þín er svo óskaplega sárt sakn-
að. Elskum þig og dáum meir en
orð fá lýst, ljúfi pabbi. Þig mun-
um við í hjartanu geyma og
grallaraglott þitt í huga okkar
sveima.
Anna, Þorsteinn og Helgi.
Gunnlaugur Einar
Þorsteinsson
✝
Marlies fædd-
ist 18. janúar
1931. Hún lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Ísafold 30.
apríl 2021.
Marlies giftist
7.7. 1951 eig-
inmanni sinnum
Jóni R. Árnasyni, f.
19.4. 1926, d. 6.1.
2006. Foreldrar
hennar voru Erwin
Wilke embættismaður í Lubeck
í Þýskalandi, f. 17.5. 1904, d.
4.8. 1968, og Hildegard Wilke,
Pjetur, f. 11.9. 1958, kvæntur
Ernu Valgeirsdóttur, f. 23.2.
1959. Börn þeirra eru Jón Pét-
ur, f. 2.7. 1990, Bjarni Geir, f.
6.7. 1995, og Haraldur Elís, f.
1.5. 1997. Fyrir á Gunnar Arn-
ar, f. 3.12. 1978, og Önnu
Heiðu, f. 19.7. 1984. Fyrir á
Erna Guðrúnu Lilju Magn-
úsdóttur, f. 28.6. 1980. 4) Þór-
arinn Axel, f. 14.6. 1968,
kvæntur Natali Ginzhul, f. 5.9.
1971, börn Þórarins eru Elísa,
f. 5.9. 1989, og tvíburarnir Sig-
urjón og Helena, f. 28.7. 1995.
5) Þórunn Hólmfríður, f. 20.7.
1968, gift Haraldi Axel Gunn-
arssyni, f. 17.8. 1966, barn
þeirra Gunnar Wilhelm, f. 4.2.
2002.
Útför hennar hefur þegar
farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
f. 26.7. 1909, d. 8.4.
1981. Börn Jóns og
Marliesar eru: 1)
Árni Erwin, f. 19.2.
1955, börn hans
eru Tinna Karen, f.
24.8. 1984, og
Berglind, f. 11.5.
1989. Fyrir á Árni
Moniku Dís, f. 18.6.
1978, 2) Katrín Hil-
degard, f. 3.4.
1956, dóttir Katr-
ínar er Heiðrún Erla Guð-
björnsdóttir, f. 28.12. 1977, gift
Einari Hilmarssyni, 3) Gunnar
Þótt sólin nú skíni á grænni grundu
er hjarta mitt þungt sem blý.
Því burt varst þú kölluð á örskammri
stundu,
í huganum hrannast upp sorgarský.
Fyrir mér varst þú ímynd hins göfuga
og góða,
svo gestrisin, einlæg og hlý.
En örlög þín ráðin – mig setur hljóða,
við hittumst ei framar á ný.
Megi algóður Guð þína sálu nú geyma,
gæta að sorgmæddum, græða djúp sár.
Þó komin sért yfir í aðra heima
mun minning þín lifa um ókomin ár.
(Sigríður Hörn Lárusdóttir)
Elsku mamma og tengda-
mamma,
hinsta kveðja,
Gunnar og Erna.
Þá fékk amma mín loks hvíld-
ina eftir 90 ár á þessari jörð. Lífið
er aldrei eins skrýtið og þegar
einstaklingur fæðist eða deyr,
þarna er náttúran að verki og öll
göngum við þennan veg. Það var
gott að geta setið við hlið henni og
kvatt, með trú um að einhvern
tíma hittumst við aftur. Sömuleið-
is er gott að trúa því að núna fái
hún að valhoppa um án verkja,
laus við rúmlegu, með bros á vör
og fallna ástvini sér við hlið.
Amma mín var þýsk og upplifði
tímana tvenna, stríð og erfiðleika
sem því fylgdi í æsku en ferðaðist
síðan til Íslands þar sem hún síð-
ar kynntist afa. Einstaka sinnum
fékk maður nokkur orð upp úr
henni varðandi þessa tíma en hún
sóttist ekkert sérstaklega eftir að
tala um þá. Magnað hvað sagan
stendur manni nærri þegar mað-
ur horfir á mynd af henni, sem þá
var unglingur með yngri systkin-
um sínum, móður og föður í her-
búningi. Mér hefur alltaf þótt sú
mynd vera mögnuð enda uppi á
vegg heima. Oft hlógum við að
henni þegar hún staulaðist gegn-
um íslenskuna með skemmtileg-
um þýskum hreim og undarlegum
orðbeygingum en manna hæst hló
hún samt að sjálfri sér.
Það voru þó nokkuð margir
sunnudagseftirmiðdagarnir sem
við vörðum í Sörlaskjólinu þegar
ég var yngri, garðurinn minnis-
stæður þar sem allir sátu í sátt og
samlyndi og spjölluðu meðan við
krakkarnir spiluðum badminton
eða krikket. Afi átti stóran flygil
sem hann og amma hvöttu mig að
glamra á og hef ég glamrað tölu-
vert síðan og þakka fyrir ég þeim
fyrir að efla áhuga minn á klass-
ískri tónlist.
Amma var einstaklega lagin í
eldhúsinu, reiddi fram mat að mér
fannst með annarri hendi, baunir
í uppstúf munu alltaf minna mig á
hana. Hún gat haldið á heitum
hlutum beint úr ofni að því er virt-
ist og oft og iðulega var maður
staðgengill viskustykkis þegar
hún þerraði blautar hendur á koll-
inum á manni ef maður var að
flækjast í kringum hana við eld-
hússtörfin. Hún var, eins og
kannski margar húsmæður á
þessum tíma, afar hagnýt á ótrú-
legustu hluti og skammaði mig
einu sinni fyrir að henda papriku-
kjarna, hann væri sko hægt að
nýta sem áburð seinna meir!
Við mamma áttum heima í
kjallaranum í Sörlaskjóli eitt ár
þegar ég var unglingur og oft og
iðulega kíkti maður á gamla sett-
ið á efri hæðinni, laumaðist í sæl-
gætisskúffuna eða til að spjalla
aðeins um allt og ekkert.
Síðustu árum sínum varði hún
á Ísafold í Garðabæ og þakka ég
starfsfólki þar fyrir vinalega
framkomu og umönnun.
Takk fyrir gömlu góðu minn-
ingarnar og árin amma mín, góða
ferð og sjáumst síðar.
Þitt barnabarn,
Heiðrún Erla
Guðbjörnsdóttir.
Elsku amma, nú ertu farin frá
okkur.
Eftir sitja margar góðar minn-
ingar frá Sörlaskjólinu þar sem
eldhúsborðið var aðalvettvangur
umræðna, sögustunda og gleði,
ásamt öllu bakkelsinu.
Ég mun sakna góðu stundanna
með þér, elsku amma mín.
Hún amma mín sagði mér sögur
er skráðust í huga minn inn,
sumar um erfiðu árin
aðrar um afa minn.
Og þá var sem sól hefði snöggvast
svipt af sér skýjahjúp
því andlitið varð svo unglegt
og augun svo mild og djúp.
(Rafnar Þorbergsson)
Hinstu kveðjur,
Jón Pétur Gunnarsson.
Amma mín, Marlies, var stór-
brotin kona. Fædd 1931 í Þýska-
landi og bjó lengst af í Prezlau.
Hún var elst fimm systkina. Í
seinni heimsstyrjöld lagðist fjöl-
skyldan á flótta eftir að Banda-
menn og Rússar réðust á bæinn og
Rússar tóku til fanga föður henn-
ar. Móðir hennar hafði þá nýverið
fætt yngsta barn sitt þegar hún
þurfti að flýja með fjölskylduna í
fangamannabúðir í Lübeck, en
yngsta barnið hafði ekki ferðalag-
ið af. Eftir skrautlegan flótta með
klækjabrögðum komst faðir henn-
ar aftur til fjölskyldunnar en gat
enga vinnu fengið. Amma mín
fékk vinnu á sveitabæ til að brauð-
fæða fjölskylduna og hélt það í
þeim lífinu. Amma var staðráðin í
því að komast út úr fátæktinni og
baslinu við fyrsta tækifæri og þeg-
ar hún 19 ára gömul sá auglýsingu
um atvinnu á Íslandi var hún ekki
lengi að grípa tækifærið.
Í hennar huga var Ísland al-
gjört sæluríki þrátt fyrir að her-
agann sem hún hafði vanist í
Þýskalandi væri hvergi að finna
hér. Hér máttu konur gera allt
sem þær vildu sem henni þótti
stórmerkilegt. Í Íslandi kynnist
hún svo afa mínum, Jóni R. Árna-
syni lækni, og eignast með honum
fimm börn.
Ég á margar æskuminningar
um ömmu og afa úr Sörlaskjólinu.
Ófáar eru tengdar ömmu í eldhús-
inu, með kássu í pottunum og
svuntu á sér, haldandi á sígarettu.
Hún hafði unun af því að reykja og
grínaðist með það að hún vildi fá
pakka og kveikjara með sér í
kistuna. Það er lýsandi fyrir húm-
orinn hennar. Andinn var alltaf
léttur á heimilinu í minningunni og
mikið hlegið og grínast. Afi hafði
sinn sérstaka húmor og hafði
gælunöfn fyrir börn og barnabörn
sem gjarnan voru „gúllígúllí“ eða
annað álíka og gáfu afa stórt knús
við hverja komu. Amma mín var
þó ekki þessi hlýja týpa sem knús-
aði og kyssti mikið ömmubörnin
sín. Sennilega lýsandi fyrir tíðar-
anda, reynslu og uppruna hennar.
Eftir að amma flytur inn á Ísa-
fold fyrir nokkrum árum fór ég að
venja komur mínar oftar til henn-
ar og þá oftast með börnin mín
meðferðis. Henni þótti veit ég
vænt um hverja einustu heimsókn
og kvaddi okkur alltaf með ósk um
að við myndum koma sem fyrst
aftur, þó að henni þætti ég nú oft
fara fullfrjálslega með uppeldi á
börnunum mínum, enda annálaðir
uppátækjasmiðir. Skrokkurinn á
henni var orðinn illa farinn af slit-
gigt undir lokin og sögðum við allt-
af að hún væri orðin „stálslegin“
enda komin með gerviliði í nær
alla liði sem hægt er að skipta um.
Þegar ljóst var að dagar ömmu
væru farnir að teljast í dögum en
ekki vikum fórum við systkina-
börnin og áttum góðar stundir
með ömmu eftir covid-lokanir.
Hún lifnaði öll við að fá að sjá
myndir og myndbönd af afkom-
endum sínum og hversu fallegur
og gerðarlegur hópur það er sem
hún átti enda varð það hennar ævi-
starf að sinna börnum og búi. Mik-
ið er ég þakklát að hafa fengið að
fylgja ömmu minni seinustu
stundirnar í þessari jarðvist og fá
að vera til staðar fyrir hana. Ég
geymi í hjartanu minningu um
sterka konu sem sýndi þraut-
seigju, hélt í gleðina og gerði það
besta sem hún gat í öllum aðstæð-
um og tek með þakklæti við þeirri
skapgerð sem hún arfleiddi mig
að.
Anna Heiða Gunnarsdóttir.
Elsku amma Marlies, þú varst
alltaf í uppáhaldi hjá mér og þar
sem ég er skírð í höfuðið á þér hafð-
ir þú sérstakt dálæti á mér líka. Við
áttum einlægt og náið samband og
munu minningar mínar um okkur
alltaf lifa í hjarta mínu.
Það var svo gaman að horfa á
þýska spurningaþætti með þér og
heimsmeistaramótið í boxi, ef það
var ekki þungavigtin þá nenntir þú
ekki að horfa á það.
Þú ert fyrirmynd mín í lífinu
enda upplifðir þú mikla erfiðleika
og mótlæti sem þú tókst alltaf á
með góðum húmor. Þú varst ótrú-
lega sterk og algjör nagli.
Ég ber nöfn okkar í húðflúri
ásamt demöntum þar sem þú kall-
aðir mig alltaf litla demantinn þinn.
Síðasti dagurinn sem við áttum áð-
ur en þú fórst var yndislegur, við
hlustuðum á uppáhaldslagið okkar,
Für Elise, ásamt öðrum lögum og
hefði ég ekki getað beðið um betri
kveðjustund.
Þangað til við hittumst aftur, Ich
liebe dich meine Oma.
Þín
Elísa.
Marlies mágkona hennar
mömmu er látin. Það var alltaf
hlýtt á milli þeirra mágkvennanna.
Nú hafa þær kvatt með aðeins
rúmlega árs millibili, báðar rétt
komnar á tíræðisaldurinn.
Mér er minnisstætt þegar Mar-
lies flutti aftur til Íslands ásamt
fjölskyldu sinni eftir áralanga dvöl í
Svíþjóð. Hún var falleg kona, hlý-
leg og alltaf ósköp góð við mig, sem
þá var kringum tíu ára aldurinn.
Það var ekki fyrr en síðar sem ég
velti fyrir mér lífshlaupi hennar.
Marlies fluttist, kornung kona, til
Íslands í fyrra skiptið rétt upp úr
1950 í leit að vinnu og lífsbjörg sem
ekki var í boði í heimalandi hennar.
Hún deildi þar örlögum með svo
fjöldamörgum löndum sínum sem
hröktust frá Þýskalandi á árunum
eftir síðari heimsstyrjöldina. Það
er ekki fyrr en á seinni árum að
gaumur hefur verið gefinn þeim
margvíslegu sögum sem þær gátu
sagt. Marlies var ekki ein þeirra
sem sögðu mikið af sínum högum,
en samt mátti lesa ýmislegt í litlar
athugasemdir sem komu frá henni.
Þegar ég var að læra þýsku til
stúdentsprófs gaf hún sér tíma til
að setjast með mér heima hjá
ömmu og fara með mér yfir náms-
efnið. Hún var afsakandi yfir því að
henni fannst hún ekki geta gert
nóg, en það var mikill misskilning-
ur eins og ég reyndi að segja henni.
Uppruna hennar bar sjaldan á
góma í okkar samskiptum fyrr en
rétt núna síðustu árin. Eftir að hún
fluttist á Ísafold, þar sem hún bjó
fram í andlátið, þótti henni vænt
um að þar vann stúlka sem var
meira en fús til að tala við hana
móðurmál þeirra beggja. Marlies
ljómaði þegar hún sagði okkur
mömmu frá því. Heyrnin var farin
að gefa sig, en það stoppaði hvor-
uga þeirra í því að spjalla saman og
ég treysti því að Marlies hafi hitt
fyrir rætur sínar í þeim samræð-
um. Hún hafði líka gaman af því að
heyra af því að ég hefði varið næst-
um ári í Norður-Þýskalandi, 2015,
og átt þar indæla daga við störf og
örlítið þýskunám.
Nú seinni árin höfum við mæðg-
urnar, mamma og ég, verið í góðum
tengslum við Tótu, yngri dóttur
Marliesar. Mér þótti vænt um að fá
að vera hluti af því sem upphaflega
var vinátta þeirra nafnanna, sem
áttu samstillta sýn á ýmislegt sem
skiptir máli og náðu svo vel saman.
Aldursmunurinn skipti þar ekki
máli frekar en þegar Marlies
mamma hennar var mér svo væn
og góð á árunum þegar við kynnt-
umst fyrst.
Ég minnist Marliesar með hlýju.
Anna.
Marlies E.
Árnason Wilke
Kær kveðja að
lokum.
Það var í ágústlok
1986, að við Kjartan
hittumst fyrst. Þá var ég 12 ára
gamall. Dyrabjallan hringdi bak-
dyramegin og ég kom til dyra, þú
hafðir ekki alveg búist við því kæri
Kjartan, en á augabragði breidd-
ist um andlit þitt þetta ljúfa bros,
augun blá ljómuðu og þú kynntir
þig. Ég varð dolfallinn og var alla
tíð. Dolfallinn yfir hlýju þinni, ljúf-
leika og þeim innileika sem af þér
stafaði. Hamingjan sem kom með
þér inn í líf okkar mömmu var
ólýsanleg og svo kærkomin. Þetta
var mér ljóst þar sem ég stóð í
anddyrinu og þú kynntir þig sem
Kjartan G. Magnússon, vin henn-
ar mömmu. Mín heitasta ósk í líf-
inu var uppfyllt, því ég vissi að í
þér var fólgin lífshamingja
mömmu og okkar.
Kynnin við þig voru ævintýri
líkust fyrir ungan dreng. Snjó-
sleðaferðir, skíðaferðir og Jónsnes
✝
Kjartan Guð-
brandur
Magnússon fæddist
17. nóvember 1927.
Hann lést 21. júní
2021.
Útförin fór fram
8. júlí 2021.
með öllum sínum
mikilfengleika, en
mest af öllu það
hjartans ævintýri
sem þú varst. Hæfi-
leiki þinn til að sjá
okkur börnin, taka
okkur alvarlega með
hlýju og glettni var
með ólíkindum.
Alltaf hafðir þú
tíma til að spjalla,
leggja við hlustir og
af þinni einskæru kænsku og mildi
gefa góð ráð. „Hugsaðu þér ef
bara allir væru eins og við tveir,
hvað allt væri nú gott þá.“ Svona
voru tilsvörin þegar málin höfðu
verið leyst, og það var manni ljóst
að þú meintir að í heiminum verð-
ur að vera pláss fyrir alla.
Alltaf varstu við öllum óskum
því þú sagðir aldrei nei. Svör þín
voru annars vegar skilyrðislaust
„já“ og hins vegar hið ljúfa „við
skulum sjá til“. Því þannig var allt
þitt viðmót, opið, jákvætt og hlýtt.
Á okkar myrkustu stund, við
fráfall Palla bróður, varstu stoð
okkar og stytta. Þolinmæði þín
endalaus og hlýja þín svo innileg.
Það varð mér strax ljóst að við
hefðum ekki komist í gegnum
þennan myrka tíma ef ekki væri
fyrir þann styrk sem í mildi þinni
fólst og það ljós sem af þér stafaði.
Hamingjan er lykillinn að líf-
inu, og þennan lykil hafðir þú kæri
Kjartan, og með honum opnaðir
þú öll þau hjörtu sem komust í
kynni við þig. Þú snertir fólk með
nærveru þinni og viðmóti á máta
sem er einstakur í þessum heimi.
Eftir skilurðu við fjölskyldu
sem hefur erft þennan eiginleika
þinn, börn, barnabörn, barna-
barnabörn og okkur systkin og
mömmu.
Hafðu eilífa þökk fyrir þessar
hlýju gjafir elsku Kjartan.
Egill Pálsson og fjölskylda.
Kjartan Guðbrand-
ur Magnússon
Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla
útgáfudaga.
Óheimilt er að taka efni úr minningargreinum til birtingar í
öðrum miðlum nema að fengnu samþykki.
Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Minningargreinar