Huginn - 01.04.1953, Blaðsíða 5

sömu svifum er 6000 bréfdúfum sleppt úr búr-
um, flytjandi fregnina um, að Ólympíuleik-
arnir séu hafnir.
Þegar ég sé Paavo Nurmi koma hlaupandi
með Ólympíueldinn inn um Maraþonhliðið,
flýgur mér í hug sagan um litla Lappadreng-
inn, sem lagði land undir fót til þess að kom-
ast til Parísar og sjá Nurmi hlaupa þar á
Ólympíuleikunum. Þessi finnski „konungur
hlauparanna" var æðsta hugsjón og leiðar-
stjarna drengsins á hinni óralöngu leið. Pyrsta
áfangann fór drengurinn á hreindýrasleða,
en síðan fótgangandi. Eftir 8 mánuði var
hann kominn til fyrirheitna landsins, þar sem
Ólympíuleikarnir áttu að fara fram og stjarna
hans átti að skína. En þegar þangað kom,
voru kraftar drengsins þrotnir. Hann var
fluttur í sjúkrabíl seinasta áfangann og farið
með hann á sjúkrahús, þar sem hann lá mál-
laus og einmana rneðan Ólympiuleikarnir
voru háðir og Nurmi — hinn „vængjaði hlaup-
ari“ — vann þrenn gullverðlaun og aðdáun
alls heimsins.
Þegar litli drengurinn gat loks gert sig
skiljanlegan, var Nurmi sagt frá ævintýrinu.
Litlu síðar var drengnum ekið út á Stade
Clombe í París, þar sem leikarnir höfðu verið
háðir. Og þar mætti Nurmi líka í sínum blá-
hvítu klæöum, — litum Finnlands. Nurmi
hljóp hring eftir hring fyrir þennan litla,
elskulega áhorfanda. Og sennilega hefur eng-
inn hlaupari hlotið meiri aðdáun en hinn
þögli finnski hlaupari hlaut þennan júlí-
morgun á Ólympíuleikvanginum í París.
Síðan er liðinn meira en aldarfjórðungur.
En nú birtist Nurmi hér 55 ára að aldri, í blá-
hvítu klæðunum og með Ólympíukyndilinn í
hendinni. Hann á að baki sér glæsilegasta
íþróttaferil, sem sagan getur um. Nurmi hleyp-
ur með eldinn einn hring á vellinum og kveik-
ir síðan á eldstæði, sem komið hefur verið
fyrir þar. Við eldinum tekur nú landi hans,
Hannes Kolehmainen, „hetjan frá Stokk-
hólms-leikjunum“. Hann hleypur með eldinn
upp í hinn 70 metra háa turn leikvangsins,
þar sem hann á að loga meðan leikarnir
standa yfir. Nú stígur í ræðustólinn Heikki
Savolinen, verðlaunamaður frá fernum
Ólympíuleikum og sver Ólympíueiðinn í við-
urvist 70 þúsund áheyrenda og áhorfenda.
Engin þjóð gat sett glæsilegri svip á setn-
ingu Ólympíuleika en Finnar gerðu að þessu
sinni.
_________________________ h u g i n n ó
Of langt mál yrði það, ef segja ætti frá öllu
því, sem fyrir augun bar á leikvanginum
næstu daga. Þar leiddu saman hesta sína all-
ir beztu íþróttamenn heimsins, með þeim ár-
angri, að sett voru 26 ný Ólympíumet, og voru
8 þeirra jafnframt heimsmet. Glæsilegast af
öllum þessum metum er að ég held heimsmet
Ferreira de Silva, 19 ára stúdents frá Brasi-
líu, en það setti hann í þrístökki með atrennu,
stökk 16.22 m. Til gamans má geta þess, að
íslandsmetið í sömu grein er 14.71 m.
Sá íþróttamaður, sem féll mér bezt í geð,
var ameríski presturinn, séra Bob Richards.
Hann er stangarstökkvari og sigraði á þessum
Ólympíuleikum með nýju Ólympíumeti, 4.55
rn. Hann hefur hæst stokkið 4.62 m. og var
honum þá sagt, að líffræðilega væri ómögu-
legt fyrir hann að stökkva hærra. En B.
Richards svaraði því aðeins á þessa leið: „Ef
Guð segir mér, að ég geti fært til fjöll, þá veit
ég, að hann getur hjálpað mér til þess að
yfirstíga þessa 4 þumlunga, sem vantar til
að ná heimsmetinu." Bob mun vera eini
presturinn, sem leitast við að ná til himna
á þennan hátt.
Maðurinn, sem mest bar á á þessum leikj-
um, var án efa Tékkinn Emile Zatopek. Hann
keppti í þrem löngum hlaupum, 5 km., 10 km.
og Maraþonhlaupi, sem er rúmir 42 km. Za-
topek vann þessi þrjú hlaup, og setti nýtt
Ólympíumet í þeim öllum. Kona Zatopeks
keppti einnig og vann hún fjórðu gullverð-
launin fyrir fjölskylduna, með því að setja
heimsmet í spjótkasti kvenna.
Nú skulum við snúa okkur að glímumönn-
unum.
Fimm glímusýningar voru haldnar, fjórar
þeirra fóru fram á skemmtistað, sem er á að
gizka 10 mínútna gang frá Ólympíuleikvang-
inum. Þessar sýningar fóru fram um kl. 9 síð-
degis, en þegar þeim var lokið, var dansað
til kl. 2. Ekki var laust við að manni sýndust
veiðihárin rísa á köppunum, þegar dansinn
hófst, því eins og allir vita, eru stúlkur í Finn-
landi þær fallegustu á Norðurlöndum, þó að
okkar gangi að sjálfsögðu næst.
Á þessum skemmtistað sýndu nokkrar aðr-
ar þjóðir. Til dæmis sýndu Rússar þar þjóð-
dansa, sem vöktu óhemju athygli. Yfirleitt
virtist fólk mjög ánægt með íslenzku glím-
una, þó að augljóst væri, að því þætti hún
nokkuð harkaleg. Síðasta og skemmtilegasta
sýningin fór fram í Ólympíuþorpinu, en þar