Huginn - 01.04.1953, Side 11

HUGINN
11
Grænlandsför
Það var fyrir eigi allmörgum árum að tveir
ungir vinir mínir réðu sig á færeyskan fiski-
kútter, sem var að fara á línuveiðar við
Grænlandsstrendur. Fóru þeir héðan síðla
vors. Kútterinn var, eins og færeyskir kútt-
erar eru flestir, búinn seglum, en hafði einn-
ig lítinn hjálparmótor. Þeir höfðu útivist bæði
langa og stranga áður en þeir náðu til Græn-
lands. Var þegar tekið til við veiðarnar, en þær
gengu afar illa. Stafaði það hvorttveggja af
því, að veiðarfæri voru, þegar til kom, í mjög
lélegu ásigkomulagi og veðrátta fremur erfið.
Einstaka sinnum barst mér bréf frá þeim; létu
þeir illa yfir vistinni, gramdist þeim mjög, hve
illa veiðarnar gengu, sem vonlegt var. Einnig
kváðu þeir viðgjörning allan slæman um borð
í kútter Wilhelmínu, en svo hét kútterinn,
lúkarinn lekan og hina verstu mannaíbúð. Þó
tók fæðið út yfir allan þjófabálk; það var bæði
lítið og lélegt. Ekkert þýddi þó að kvarta, þar
eð Færeyingarnir voru allir harðánægðir með
fæðið og neitaði skipstjórinn á þeim forsend-
um að bæta úr því. Höfðu vinirnir orð á í bréf-
um sínum, að brátt ræki að því, að þeir yrðu
að fara að leggja sér lýsnar, sem þeir sögðu
þrífast í þessari svínastíu, til munns.
Þegar komið var að hausti og ekki hafði tek-
izt að fylla kútterinn, þótti vinum mínum all
ólíklegt að þeir næðu heim til íslands fyrir jól,
og þótti þeim heldur súrt í broti. Einhverra
orsaka vegna þurfti skipið að fara til Godt-
haab og hafa þar nokkurra daga viðdvöl.
Var tækifærið óspart notað til skemmtana,
sem von var, eftir svo langa útiveru. Voru þeir
hrifnir mjög af Grænlendingum, kváðu þá
gestrisna og hina örlátustu, drengi hina beztu
í hvívetna. Meðan kútterinn lá þarna í Godt-
haab, kom sænskur linuveiðari þangað. Vant-
aði á hann tvo háseta. Sögðu vinirnir þá upp
á Wilhelmínu og báðu jafnframt um, að þeim
yrði greitt það kaup, sem þeir áttu inni eftir
sumarið. Skipstjóri kvaðst eigi geta borgað
að svo stöddu, svona fyrirvaralaust. Samdist
þó að síðustu með þeim og skipstjóra, að þeir
gætu vitjað kaupsins þá er þeir kæmu til
Færeyja, hjá útgerðarfyrirtæki því, sem gerði
skipið út, en það hafði aðsetur í Thórshöfn.
Réðust félagarnir síðan á línuveiðarann, sem
fór þegar á veiðar, en hélt að þeim afloknum
rakleitt til Thórshafnar í Færeyjum. Þar fór
annar þeirra af, leigði sér hótelherbergi og
beið komu „Drottningarinnar“, og fór síðan
með henni síðasta spölinn heim til íslands.
Hinn hélt með skipinu til Svíþjóðar og er fyr-
ir skömmu kominn heim aftur.
Rek ég eigi sögu þeirra lengra, en læt fylgja
jafnlega skemmtileg að vísu, en oft var mjög
gaman. Á sunnudagsmorgnana máttum við
sofa eins lengi og við vildum, en komin þurft-
um við að vera á fætur kl. 4, því þá byrjaði
lestrartími, sem stóð til kl. 7, en á kvöldin
vart oftast einhver skemmtun, eins og ég hef
áður sagt.
Ég er nú búin að nefna nokkuð af því, sem
við gerðum okkur til skemmtunar á Reykj-
um, en margs er þó enn ógetið, t. d. eins og
allra hinna skemmtilegu kvöldstunda, þegar
stórir hópar af stelpum söfnuðust saman á
einhverju herberginu með gítarana sína og
sungu og spiluðu af mikilli list.
Ég minnist hér ekkert á námstilhögun, því
ég álít, að hún sé svo svipuð í flestum skól-
um, að ástæðulaust sé að fjölyrða um það efni
hér.
Að lokum langar mig til að setja hér nokkr-
ar hendingar úr skólasöng Reykskælinga:
Syngdu mig heim þá héðan fer eg,
hugurinn gleðst, eg er laus við erfið próf.
Réttmætan hlýhug til Reykjaskóla ber eg,
reynt skal að kætast við þetta lokahóf.
Syngdu mig heim yfir heiðar og dali,
hugurinn flýgur, en bíllinn rennur hart.
Myrkur þótt breiðist um mar og himinsali
minningaljósið mér fylgir glatt og bjart.
Steinunn Hildur Sigurðardóttir.