Huginn - 01.04.1953, Blaðsíða 10

ÍO H U G I N N
Þegar ég minnist hinna gömlu, góðu daga
á Reykjaskóla, koma margar skemmtilegar
myndir fram í hugann. Það er nú ævinlega
svo, að fjarlægðin gerir fjöllin blá, og þegar
minnzt er liðinna skóladaga, eru það oftast
þeir björtu og brosmildu, sem iða fyrir hug-
skotssjónum okkar, fullir af gáska og glettni
skólalífsins.
Svo að ég víki nú að skólalífinu, þá býst ég
nú við að almennt séð, sé það nú með nokk-
uð svipuðu sniði á hinum ýmsu héraðsskól-
um, þó að þeir hafi auðvitað nokkur sérein-
kenni, sem mótuð eru af nemendunum sjálf-
um og stjórn skólans.
Þá þrjá vetur, sem ég dvaldi á Reykjaskóla,
voru þar nokkuð um eða innan við 100 nem-
endur. Nægilega stór hópur til þess að hægt
væri að efna til fjörugs rkóialífs, en ekki svo
margt, að það mynduðust einstakar „klíkur“,
ef svo mætti að orði komast, sem héldu sig út
af fyrir sig, svo aö lítil kynni mynduðust á
inu, þegar seglbátnum hvolfdi undir mér
hérna um árið.
Æ, já, ævi mín var friðsöm þangað til ég
komst í kunningsskap við hann Lipurfót
hérna, ég vissi ekki hvað vandræði voru, fyrr
en ég dróst inn í þennan dauðadans. Ég held,
áð mér sé farið að förlast eitthvað. Mér heyr-
ist hljómsveitin vera að hætta. Það getur ekki
verið! Það getur alls ekki verið! Og samt læt-
ur þögnin í eyrum mínum eins og englasöngur.
„Æ, þeir eru hættir, óhræsin þau arna! Þeir
ætla ekki að spila meira. Árans leiðindi! Nei,
haldið þér það? Ætli þeir héldu áfram, ef þér
borguðum þeim 50 kall? Guð, hvað það væri
gaman! Góði, biðjið þá að spila sama lagið.
Mér þykir svo gaman að dansa vals!!“
(Lausl. þýtt.)
milli nemenda. Sem sagt, nemendurnir voru
eins og stór fjölskylda og hver og einn reyndi
að gera sitt til að heimilislífið yrði sem
ánægjulegast.
Á sunnudagskvöldum skiptust bekkirnir á
um að sjá fyrir skemmtiatriðum og var þá oft
talsverður metnaður að hafa nú ekki sína
kvöldvöku lakari en hjá hinum bekkjunum.
Var þá liðið kannað til að komast að raun um,
hverjir væru líklegir til að geta fært fram
eitthvert skemmtiatriði. í svo stórum nem-
endahóp var auðvitað margs konar fólk og
með áhuga á mismunandi sviðum. Sumir léku
á hljóðfæri, aðrir sungu, einnig reyndust vera
í hópnum hinir ágætustu galdramenn, sem
léku listir sínar við mikinn fögnuð áhorfenda.
Einnig komu fram upplesarar og leiknir voru
smáleikþættir. Oft var glatt á hjalla úti í
íþróttahúsinu, þegar verið var að undirbúa
einhverja kvöldvökuna. Var þá oft setzt á
gólfið, er listamennirnir tóku að þreytast á
æfingunum, og ljósin slökkt og sagðar svo
mergjaðar draugasögur, að jafnvel kom fyrir,
að þeir taugaveikluðustu sáu hauslausar
beinagrindur stíga dans í fölri skímunni, sem
tunglið varp inn um gluggann.
Um helgar var oft farið á skíði, þegar færi
gaf, ýmist í nágrenni skólans eða farið var í
lengri ferðir, t. d. eins og upp á Holtavörðu-
heiði.
Lengi hefur sá háttur verið viðhafður, að
Reykskælingar og Reykhyltingar bjóði hverj-
ir öðrum heim, sinn veturinn hvorir. Finnst
mér það skemmtileg venja og skapast af því
aukin kynni milli skólanna, auk þess sem að
því er hin bezta skemmtun. Keppni er þá háð
á milli skólanna í ýmsum íþróttagreinum, svo
sem knattspyrnu, sundi o. s. frv., og þykir þá
mikið við liggja að standa sig vel.
Einu sinni til tvisvar á vetri fékk skólinn
að fara á opinbera samkomu einhvers staðar
í grenndinni og var þá oftast valin hin svo
kallaða Húnavaka á Blönduósi, en það er ein
vika á vetri og eru þar þá alla dagana fjöl-
breytt skemmtiatriði og dans. Er þetta mjög
vinsælt meðal Húnvetninga og sækir þangað
fólk hvaðanæfa að.
Á kvöldin er 1 klukkustund, sem nemendur
mega nota til útivistar áður en þeir fara að
sofa. Má þá oft sjá tvennt og tvennt leiðast
innilega upp skólaveginn, eða suður með sió.
Á laugardagskvöldum voru oftast böll, mis-