Huginn - 01.04.1953, Blaðsíða 14

14 H U G I N N
sem átti að verða eftirmaður hans, en var
rekinn burt og varð í staðinn efsti maður á
svarta lista Stalins.
Eftir ferðina til Vera Cruz fór Jacson allra
sinna ferða í húsi þeirra Trotzkys hjónanna
eins og aðrir góðir vinir þeirra. Hann gat kom-
ið og farið eftir því sem honum datt í hug.
Þetta var alveg sérstök ívilnun, þar sem heim-
ili Trotzkys annars var nú af öryggisástæð-
um varið sem virki væri. Húsið hafði tvö-
faldar járnbrynjaðar dyr, skotheldum hlerum
var hægt að renna fyrir gluggana og bæði
loft og gólf voru sprengjuheld. Nokkuð frá
húsinu voru reistar traustar gaddavírsgirð-
ingar í kring um húsið. í sérstökum varð-
turni var ætíð einn af hinum tryggu, gömlu
vinum heimsstjórnmálamannsins á verði og
leit eftir öllum, sem komu og fóru. Vörðun-
um var sagt, að Frank Jackson væri einn af
hinum góðu og hollu vinum Leon Trotzkys.
Allan veturinn fóru ástarbréf á mill Franks
og Sylvíu. í ágúst fékk hún svo leyfi og kom
til að heimsækja hann. Hann leit þá fremur
sjúklega og þreytulega út. Þau voru bæði boð-
in í te hjá Trotzky, og við þetta tækifæri tók
Frank í fyrsta sinn þátt í pólitískum umræð-
um, þar sem sjónarmið hans og Trotzkys voru
þveröfug við sjónarmið Sylvíu.
Hann lofaði Trotzky, að hann skyldi skrifa
grein um efni það, er þau höfðu rætt um og
sýna honum hana áður en hann sendi hana
í nokkurt blað. Jackson kom síðan viku seinna
með greinina. Hann kom rétt í því er búið
var að koma fyrir nýju öryggistæki, sem var
eimpípa á þaki hússins. Trotzky var niðri í
garðinum, þar sem hann gaf hænsnum sín-
um.
„Hvar er Sylvía?“ spurði Trotzky.
„Hún kemur eftir andartak,“ svaraði Jack-
son.
Hann fékk hinum aldna stjórnbyltingar-
manni greinina og sagði síðan, að hann væri
þyrstur og vildi því fara inn og vita, hvort
hann fengi ekki eitthvað að drekka. Trotzky
fylgdi honum eftir inn í vinnustofu sína, en
þrem mínútum seinna heyrði frú Trotzky
nístandi vein, er gekk í gegnum merg og
bein og síðan þunga stunu, er líktist annað-
hvort lágu veini eða snökti.
Jaques Monard, öðru nafni Frank Jackson,
hafði notað íshaka, sem hann hafði falið
undir regnfrakka sínum fyrir morðvopn.
Hann hjó honum þrjá þumlunga niður í
Út við yztu nöf
Út við yztu nöf
iða hyldjúp höf,
bjargsins breiða fót
bryðja í fjörugrjót.
Falla ferleg björg,
flögrar kría örg,
sökkva lönd í sæ,
sollin fljóta hræ.
Háreista hamraborg,
hallir, stræti og torg,
gleypti grimmur mar,
glöddust öldurnar.
Stíga draugar dans,
drekka minning hans,
sem ræður ríkjum þar
og raunar alls staðar.
Örlygur frá Viðey.
heilabú Leon Trotzkys, sem lézt síðan eftir
26 klukkustundir.
Jackson var settur í varðhald og þegar hann
kom til yfirheyrslu sagði hann: „Þeir fengu
mig til að gera það. Ég þorði ekki annað. Þeir
höfðu tekið móður mína og halda henni fang-
inni . . . Ég tek það hér með strax fram, að
Sylvía á hér engan hlut að málum.“
Enn þann dag í dag situr hann innan hinna
þykku múra mexíkanska hegningarhússins.
Hann var dæmdur sem hinn persneski Jaques
Monard Vandendreschd.
Þegar Sylvía kom á morðstaðinn, tryllt-
ist hún alveg. Hún brast í óstjórnlegan grát
og hrópaði móðursýkislega: „Morðingi . . . .
andstyggilegi, lævísi morðingi . . . . Ég hata
þig og hef viðbjóð á þér . . . . ég vona að ég
þurfi aldrei að sjá þig framar.“
Vinir Sylvíu Ageloff tóku hana burt með
sér, því hún hafði fengið mikið taugaáfall og
lá lengi veik eftir þetta. Hún var saklaus, en
hinn samvizkulausi morðingi hafði notað
hana til að fá tækifæri til að framkvæma
ódæðisverk sitt. Hún var grunlaust verkfæri
í höndunum á pólitískum glæpamanni.
(Þýtt). Jónas Hólmsteinsson.