Strandapósturinn - 01.06.1971, Side 84

Þegar ég var 24 ára, veiktist ég fyrir alvöru, og var alltaf vesal-
ingur eftir það um fjölda ára. Þegar einn sjúkleikinn var liðinn
hjá, kom önnur plágan öllu verri hinni. Sannaðist þar gamli orðs-
kviðurinn: Þegar ein báran rís, er önnur vís. Eitt meðal annars
var það, að ég fékk óþolandi verk í höndina og handlegginn, þann
hinn sama, er hinn ókunni gestur greipaði forðum, sem endaði
með því, að hvort tveggja krepptist, eftir þungar þrautir og sárar.
— Þegar ég var búin að vera veik í mörg ár, fór ég loks að
leita mér bóta við veikindum mínum. Bar öllum læknum, er ég
leitaði til, saman um það, að veikindi þessi stöfuðu af hræðslu,
er ég leyndi, — og ég hefði orðið fyrir einhverju, sem hefði haft
þessi gegntakandi áhrif. Yrði ég að segja frá því afdráttarlaust, ef
ég vildi eiga von um bata. Var ég lengi treg til að láta af heiti
mínu, en þó kom að því, að kvalir þær á sál og líkama, sem ég
hafði orðið að þola langtímis, buguðu mig, svo ég sagði lækn-
um helztu atriði leyndarmáls míns. Virtist mér sumir þeirra vera
lítt trúaðir á sögu mína. En allir sögðu þeir hið sama, að eitthvað
mikið hefði komið fyrir mig, svo að blóðrásin hefði breytzt vegna
ofhræðslu, og ég þá verið óþroskaður unglingur, enda var ég að-
eins 15 ára þá, sem áður greinir.
Þegar hér var komið, að ég leitaði fyrst fyrir alvöru læknis, var
ég orðin meira en þrítug að aldri og búin að liggja tvö ár alveg
rúmföst. Þá krepptist ég öll og fékk sár á líkamann og andlit og
var búin að missa allan réttan hörundslit. Fór ég þá suður í
Reykjavík á fund Guðmundar Bjömssonar, sem þá var landlækn-
ir. Það var árið 1909. Arið áður var ég búin að vera fáeinar vikur
í Ffólmavík hjá Magnúsi lækni Péturssyni, og varð mér það að
nokkru liði. Batinn gekk hægt, og mörg voru árin, sem ég var
svona, og alltaf komu nýir sjúkdómar fram, sem voru torveldir við-
fangs. Og alltaf var þessi gamli óvinur að ónáða mig, að mér
fannst. Þó að ég flyttist hingað í Árnesshrepp, kom það ekki að
liði; hann kom eftir. Var það jafnan, er mér leið verst í veikind-
unum, að þá kom hann og sagði, að þetta hefði hann sagt mér
í öndverðu ao myndi koma fram, nema ég gjörði vilja hans. Það,
sem ég heyrði hann segja, fann ég að kom fram í hvívetna, hvað
sem almenningur gjörir sér hugmynd um. Þó að læknar vildu
82