Morgunblaðið - 16.08.2021, Qupperneq 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 16. ÁGÚST 2021
✝
Kristinn fædd-
ist 22. júlí 1925 í
Ásbyrgi á Reyð-
arfirði.
Foreldrar hans
voru Steinunn Sig-
ríður Kristinsdóttir
Beck, f. 1. janúar
1899, og Einar Guð-
mundsson, f. 29.
febrúar 1888. Stein-
unn og Einar eign-
uðust fimm börn þar
af fjögur sem komust á legg, var
Kristinn elstur þeirra. Systkin
Kristins voru: Már, f. 1926, d.
1943, Margrét Siggerður, f. 1929,
d. 2021, og Örn, f. 1932, d. 2021.
Árið 1953 gekk Kristinn í
hjónaband með Ragnheiði Ingi-
björgu Einarsdóttur, f. 30. janúar
1932, í Reykjavík, d. 29. mars
1998. Foreldrar Ragnheiðar voru
Einar Guðbjartsson, f. 1. janúar
1901, og Karólína Sigurbjörg
Jónsdóttir, f. 20. mars 1902, d.
1932.
Börn Kristins og Ragnheiðar
eru:
Einar Már vélavörður, f. 15.
nóvember 1954. Maki: Júlíana
Haraldsdóttir viðskipafræðingur.
Þau eiga þrjú börn, Draupni,
Ragnheiði Ingibjörgu og Aldísi
Örnu, og fjögur barnabörn.
Ragnheiður Karólína, starfs-
maður Sýslumanns á Austur-
landi, f. 28. janúar 1956. Maki:
Gunnlaugur Einar Ragnarsson
aðalbókari. Þau eiga tvo stráka,
Birni Snæ og Erni Frey og þrjú
barnabörn.
Margrét Steinunn, matráður
og bókavörður á Eyrarbakka, f.
26. júlí 1957. Maki: Vilbergur
Prebensson, mjólkurfræðingur á
Selfossi. Þau eiga þrjá stráka,
Kristin Steinar, Jóhann Vigni og
Guðmund Einar og þrjú barna-
börn.
Tómas Örn, tölvunarfræð-
ingur í Reykjavík, f. 5. mars 1961.
Maki: Elísabet Tómasdóttir lyfja-
fræðingur. Þau eiga tvo syni,
Tómas Þóri og Ragnar Björgvin.
Kristinn Ingi, konditorimeist-
ari og kennari í Danmörku, f. 3.
apríl 1962. Maki:
Helle Kit Hansen fé-
lagsráðgjafi. Þau
eiga saman tvær
dætur, Jósefíne
Björgu og Karólínu
Björgu, auk þess
sem Kristinn átti
son fyrir, Stefán
Smára. Barnabörn-
in þar eru tvö.
Sæbjörg Sylvía,
rekstrarfræðingur á
Akureyri, f. 12. júlí 1965. Maki
hennar var Gústaf Jóhannsson,
rafvirki á Akureyri. Þau skildu
en eiga saman börnin Jón Brynj-
ar og Karólínu. Barnabarn er
eitt.
Kristinn Þórir lauk barna-
skólaprófi frá Reyðarfjarðar-
skóla og veturinn eftir það fór
hann í Eiðaskóla. Á öðrum vetri
hans þar veiktust þeir bræður,
hann og Már, af berklum og lést
Már af þeim. Kristinn fékk bata
og gat lokið prófum. Kristinn inn-
ritaðist því næst í Gagnfræða-
skóla Akureyrar og að því loknu í
Menntaskólann á Akureyri vet-
urinn 1948 en veiktist fljótlega af
„Akureyrarveikinni“. Eftir langa
baráttu við veiki sína fékk Krist-
inn að hefja nám í Kennaraskól-
anum.
Hjónin hófu búskap á Reyðar-
firði þar sem Kristinn fékk
kennarastarf. Kristinn var settur
skólastjóri við Grunnskóla
Reyðarfjarðar 1971 en skipaður
formlega 1975.
Kristinn og Ragna áttu þátt í
því að stofna Félag eldri borgara
á Reyðarfirði og var hann for-
maður þar í nokkur ár.
Þegar Kristinn svo dró sig í hlé
frá kennslunni, 1987, starfaði
hann nokkur ár hjá Skólaskrif-
stofu Austurlands auk þess að
sinna kirkjugörðum Reyð-
arfjarðar. Kristinn fluttist á dval-
arheimili aldraðra á Eskifirði,
Hulduhlíð, og bjó þar síðustu ár.
Hann lést 2. ágúst 2021.
Útför hans fer fram frá Reyð-
arfjarðarkirkju í dag, 16. ágúst
2021, kl. 14.
Elsku afi minn á Reyðarfirði
hefur fengið hvíldina löngu.
Minningarnar streyma fram
hver af annarri um græn grös á
Eyrarstígnum og gráhærðan
mann að brasa við sláttuvél í
skyrtu með axlabönd. En þannig
var hann afi nánast alltaf til fara,
fínn í tauinu í skyrtu og með bindi
þótt það hafi fengið hvíld við garð-
störfin. Afi heilsaði alltaf með
handabandi, þéttu taki sem hann
sleppti ekki nema þétt væri gripið
til baka og hristi svo og hristi með-
an hann spurði út í lífið. Afi var allt-
af hress og mikill húmoristi. Hann
kom yfirleitt askvaðandi inn og
heimtaði kaffi og með því og spurði
alltaf: „Er ekkert með kaffinu
hér?“ hárri röddu, um leið og hann
breiddi út höndina yfir matarborð-
ið eins og til að leggja áherslu á að
borðið væri ekki að svigna undan
veitingum. Kannski skýrðist
hressleikinn að einhverju leyti af
því að hlutföllin í bollanum voru 50/
50 sykur og kaffi.
Það var aldrei erfitt að ná afa
með í glens og gaman en hann var
ávallt viljugur að taka þátt í gríni
og gleðja okkur krakkana þannig.
Það var þó yfirleitt best að vera
ekki að velja sér sæti við hlið hans
en hann sat oft með hendurnar
krosslagðar þegar þannig lá á hon-
um en þá átti hann mun auðveld-
ara með að bora vísifingri milli rif-
beinanna á manni sem hann gerði
óspart og hló svo.
Við afi áttum margar stundir
saman, meðal annars í sumarbú-
staðnum og einnig ferðuðumst við
töluvert saman þegar stórfjöl-
skyldan tók sig saman og hittist.
Þessar stundir eru ógleymanlegar,
þar sem afi reyndi að svindla í spil-
um, þar sem við skáluðum saman
seint um nætur, þar sem við hlóg-
um að vitleysunni hvort í öðru.
Eftir að afi flutti á hjúkrunar-
heimilið á Eskifirði fór ég að venja
komur mínar þangað, þar sem við
sátum og spjölluðum, hann sagði
mér sögur frá liðinni tíð, skólaár-
unum á Eiðum, þegar hann lá inni
á farsóttarhúsinu í Reykjavík með
lömunarveiki og sagði yfirhjúkrun-
arkonunni að hann væri yfirsjúk-
lingur, þegar hann gerði alls konar
strákapör í ungdómnum sem hann
skellihló að. Afi var nefnilega mikill
prakkari og hrekkjóttur með ein-
dæmum en hann sagði mér síðar
að bestu umönnunina hefði hann
samt fengið hjá móður sinni á
Reyðarfirði.
Eftir að afi fór að tapa sjóninni
las ég stundum fyrir hann því mér
fannst erfitt að heyra hann segja
að hann gæti ekki lesið lengur en
það var hans helsta ástríða í lífinu.
Með afa fórum við alltaf í kirkju-
garðinn á aðfangadag. Þar heils-
uðum við upp á ömmu Rögnu sem
dó allt of snemma. Afi talaði alltaf
svo vel og hlýlega um ömmu
Rögnu og sagði mér sögur af þess-
ari konu sem í minningunni var
með hlýtt bros og átti alltaf ís í
frystikistunni. Þegar búið var að
kveikja á kerti hjá ömmu var farið
til Möggu og Marinós þar sem yf-
irleitt var talað tæpitungulaust,
mikið hlegið og féllu margir óvið-
eigandi brandarar í eldhúsinu á
Heiðarveginum og var afi þá yf-
irleitt í essinu sínu.
Elsku afi minn, ég geymi þig hjá
mér og gleðst yfir samfundum
ykkar ömmu, loksins eruð þið sam-
an aftur.
Þar til síðar,
Ragnheiður Ingibjörg
Einarsdóttir.
Kristinn Þórir
Einarsson
sópurum um nætur meðan við
sváfum, enda var hann þegar
farinn að leggja grunn að fram-
tíðinni. Við minnumst tjaldúti-
legu og annarra ferða þar sem
hann var á rauðu, stífbónuðu
Bjöllunni sinni. Og eins góðra
stunda heima hjá honum og
elskulegum foreldrum hans í
Stórholtinu. Hannes var með
þegar við nokkrir menntaskóla-
nemar stofnuðum samtökin
Tengla til að vinna að því að
vekja athygli á málefnum geð-
sjúkra og fatlaðra og rjúfa fé-
lagslega einangrun þeirra. Við
heimsóttum geðdeildir, stóðum
fyrir samkomum og skemmtun-
um og reyndum að mynda stuðn-
ingsnet fyrir þá sem lokast höfðu
inni á Kleppi og öðrum stofn-
unum. Væntanlega hefur sú
reynsla leitt Hannes inn á svið
geðlæknisfræðinnar sem varð
síðan fræðasvið hans og starfs-
vettvangur.
Við fráfall Hannesar Péturs-
sonar horfum við um öxl með
trega og þakklæti sem glitrar á
daggardropum minninganna. Al-
nafni hans, þjóðskáldið, orðar
það svona:
Sem dropi tindrandi
tæki sig út úr regni
hætti við að falla
héldist í loftinu kyrr
þannig fer unaðssönnum
augnablikum hins liðna.
Þau taka sig út úr
tímanum og ljóma
kyrrstæð, meðan hrynur
gegnum hjartað stund eftir stund.
Guð blessi minningu góðs
drengs, og styrki Júlíönu eigin-
konu hans og dætur og systur og
þau öll sem harma hann.
Karl Sigurbjörnsson,
Sveinn Rúnar Hauksson.
Fallinn er frá heiðursmaður-
inn Hannes Pétursson, góður
vinur minn til margra ára. Sjúk-
dómur sem engin ráð eru við
lagði hann að velli langt um ald-
ur fram. Við grípum stundum til
fleygra orða skáldsins, „Mínir
vinir fara fjöld…“. Það á við hér
og staðreyndir lífs og tilveru
verða ekki umflúnar.
Sagt er að vinabönd úr skól-
um séu þau bönd sem seint
trosna. Um þetta efni hafa verið
skrifuð fræðileg álit, skáldsögur
samdar og orðum hagað í vísum
og ljóðum. Lífshlaup fólks kann
að sækja í ólíkar áttir en eftir
stendur strengur vináttu úr
skóla sem fátt fær haggað.
Menntun, störf, búseta, áhuga-
efni og fjölskylduhagir skipta
máli fyrir ræktun vináttunnar en
grunnurinn stendur.
Leiðir okkar Hannesar lágu
saman fyrir hartnær sextíu ár-
um þegar við gengum í Lind-
argötuskólann sem þá var gagn-
fræðaskóli krakka í næsta
nágrenni og þeirra sem komu ut-
an af landi. Rölt krakka í og úr
skóla kvölds og morgna og mal
um nýta og einskisnýta hluti er
án efa mikilvægt fyrir félagsleg-
an þroska fólks. Flest undir sól-
inni komst á dagskrá á leiðinni
úr Stórholti og á Lindargötuna.
Dugnaði Hannesar í barnaskóla
var viðbrugðið en það breyttist
um tíma þegar við fórum að læra
saman. Námstilhögun okkar var
á þá leið að við skiptum náms-
greinunum á milli okkar; annar
reiknaði á meðan hinn las landa-
fræði. Fyrir vikið gafst meiri
tími til að fylgjast með atburðum
eins og geimferð Gagarins, þar
stóðum við jafnfætis. Í ljósi nið-
urstöðu jólaprófa tóku mæður
okkar fyrir þessa námsaðferð en
hún lagði góðan grunn að langri
vináttu okkar.
Eftir nám í menntaskóla og
læknadeild, lá í loftinu að Hann-
es héldi út í heim. Bretland varð
fyrir valinu. Eftir áralanga dvöl
þar við nám, störf og rannsóknir
leyndu bresk áhrif sér ekki. Fág-
uð og prúð framkoma var eft-
irtektarverð sem og gætni í orð-
um um menn og málefni. Ávallt
til hafður á heimsborgaravísu og
leið ekki illa í jakkafötum af
bestu gerð með bresku sniði.
Í mörg ár var samgangur lítill
á milli okkar því báðir bjuggu í
útlöndum og önn dagsins í fyr-
irrúmi. Síðar á lífsleiðinni var
það föst venja mín að heimsækja
þau hjón, Hannes og Júlíönu,
seinnipart aðfangadags. Spjall
yfir glasi af púrtvíni um viðburði
liðins árs og það sem framundan
væri var tilefnið. Ávallt eftir-
minnilegar heimsóknir.
Framlag Hannesar í þekking-
aröflun á geðsjúkdómum er
markvert. Segja má að hann hafi
verið þátttakandi og brautryðj-
andi í rannsóknum á erfðafræði
geðrofssjúkdóma. Samtímis
gegndi hann starfi prófessors við
Háskóla Íslands og yfirmanns
geðsviðs Landspítalans. Það
kom í hans hlut að endurskipu-
leggja geðlæknisstarf samein-
aðra spítala, Borgarspítalans og
ríkisspítalanna upp úr síðustu
aldamótum. Í góðu samstarfi við
starfsmenn var þessu flókna
verkefni siglt vel í höfn.
Við leiðarlok þökkum við
Hildur Hannesi samfylgdina og
vottum Júlíönu, dætrum þeirra
og fjölskyldunni allri okkar
dýpstu samúð.
Magnús Pétursson.
Hannes Pétursson var ein-
staklega vinnusamur og vandað-
ur læknir, vísindamaður og
stjórnandi á geðdeild Borgar-
spítala frá 1982 og geðdeild
Landspítala frá 1998. Leiðir okk-
ar lágu fyrst saman haustið
1989. Þá vakti hann athygli mína
sem læknanema fyrir áhuga-
vekjandi kennslu um geðsjúk-
dóma og meðferð þeirra. Það var
áberandi hve mikla áherslu hann
lagði á að þekking og miðlun
hennar yrðu að byggjast á rann-
sóknum, það væri einfaldlega
engin önnur leið fær til að þróa
greiningu og meðferð innan
læknisfræði. Þessi skýra sýn
hafði mótast í sérnámi hans og
rannsóknum með prófessor Mal-
colm Lader í London, sem tjáði
mér síðar meir að Hannes hefði
verið öflugasti doktorsnemi sem
hann hefði leiðbeint á löngum
ferli. Hannes var afar hvetjandi
þegar ég fann áhugann á völund-
arhúsi mannshugans og geðsjúk-
dómum kvikna á námskeiðinu í
geðlæknisfræði. Teningunum
var kastað þegar ég var kandídat
á geðdeild Borgarspítala árið
1991 og vann rannsókn þar undir
leiðsögn hans. Hannes ráðlagði
mér að stefna á akademískan
feril innan geðlæknisfræði og
sækja um í sérnámi líkt og hann
á Maudsley Hospital og Institute
of Psychiatry í London. Að loknu
sérnámi þar réð ég mig á geð-
deild Borgarspítala í hálft starf
haustið 1999 samhliða hálfu
starfi hjá Hannesi við rannsókn-
ir á erfðaþáttum geðrofssjúk-
dóma í náinni samvinnu við
Hrein Stefánsson og fleiri vís-
indamenn hjá Íslenskri erfða-
greiningu. Hannes hafði þá tekið
við starfi prófessors og forstöðu-
læknis á geðdeild Landspítala
árið 1998 og ráðist í ýmsar
breytingar, sumar umdeildar, en
flestar löngu tímabærar þar um
aldamótin. Saga þróunar geð-
heilbrigðisþjónustu á þessari öld
er þó saga umfangsmeiri breyt-
inga og má segja að endurteknar
breytingar á skipulagi og stjórn-
un séu frekar orðnar reglan en
hitt á síðustu árum. Þegar und-
irritaður var skipaður yfirlæknir
móttökugeðdeildar 32A á geð-
deild Landspítala snemma árs
2002 hófst nýtt skeið nánara
samstarfs með Hannesi í vörn og
sókn sem varði í tæpan áratug. Í
hönd fóru viðburðaríkir tímar í
rannsóknum og þróun klínískrar
þjónustu í skugga langvinns
skorts á fjármagni eða fagfólki
eða hvoru tveggja, áskorana sem
hafa einkennt þróun heilbrigðis-
þjónustu Landspítala lengst af á
þessari öld. Við áttum um árabil
reglulega trúnaðarsamtöl um
marga þætti starfseminnar og
bestu leiðir til að takast á við
ágjöf en sækja samt fram.
Hannes forðaðist jafnan kastljós
fjölmiðla og taldi almennt að
ekki borgaði sig að fara þangað
með umræðuna þegar kreppti
að starfseminni. Metnaður,
skyldurækni, snyrtimennska,
sjálfsagi, seigla, útsjónarsemi og
vandvirkni voru áberandi þættir
í fari hans. Það var ljóst að
Hannes naut jafnan mikils
stuðnings eiginkonu sinnar, Júl-
íönu, í þeim fjölmörgu ábyrgð-
arverkefnum sem hann tók að
sér á starfsævinni, og það var
skýrt í hans huga að án þess
stuðnings hefði hann aldrei náð
að afkasta jafnmiklu og raun ber
vitni. Hann var faðir þriggja
hæfileikaríkra dætra og var
jafnan stoltur þegar hann talaði
um nám þeirra og störf. Ég
votta aðstandendum samúð á
kveðjustundu.
Engilbert Sigurðsson.
Hannes Pétursson, prófessor
í geðlækningum, var frábær fyr-
irmynd okkur sem vorum kyn-
slóð á eftir honum í geðheil-
brigðisþjónustunni. Hann var
vel menntaður á bestu stöðum í
Englandi, virkur í vísindum og
kennslu, sinnti vel stjórnun,
bæði mannauðinum en var líka
vakinn og sofinn yfir gæðum
þjónustunnar, enda vissi hann
vel að það væri besta leiðin til að
tryggja hag geðsjúkra.
Þótt manni stæði við fyrstu
sýn ákveðin ógn af þessum
formlega manni í jakkafötum
með bindi, þá lærði maður fljótt
að á bak við settlegt fasið var
einstakt ljúfmenni með sterkar
hugsjónir. Það passaði vel við
það sem ég frétti seinna eftir
krókaleiðum, að Hannes hefði
sem ungur maður tekið þátt í
frumkvöðlastarfi til að rjúfa ein-
angrun fólks með geðsjúkdóma.
Þar var um að ræða sjálfboða-
vinnu menntaskólanema, sem
gekk undir heitinu „Tenglar“.
Þetta fólst meðal annars í því að
mæta á Klepp, lesa blöðin með
fólki, spjalla við það og fara í
göngutúra.
Hannes var „Borgarspítala-
maður“ og stýrði geðdeild þar á
bæ af festu. Seinna var hann
einn af lykilaðilum í sameiningu
Landspítala og Sjúkrahúss
Reykjavíkur, sá tækifæri þar
sem aðrir sáu hindranir og
byggði upp sameinaða geðdeild.
Ég kynntist Hannesi fyrst vel
þegar ég var kominn til náms í
Lundúnum, á þeirri heilbrigðis-
stofnun og háskólastofnun þar
sem Hannes hafði numið sitt
fag. Hannes var þar reglulegur
gestur, ráðagóður og hjálpsam-
ur og maður fann skýrt þá virð-
ingu sem hann naut á sínum
gamla námsstað og alveg ljóst
að við Íslendingarnir sem fylgd-
um í fótspor hans nutum góðs af
því orðspori sem Hannes átti.
Seinna hvatti Hannes mig
eindregið til að snúa aftur til Ís-
lands og það var ánægjulegt að
vinna með honum hér heima.
Þrátt fyrir að veikindi væru far-
in að hrjá Hannes þá var hann
vakinn og sofinn yfir velferð
geðlækninga og geðheilbrigðis-
þjónustunnar og alltaf jafn
styðjandi og hvetjandi.
Fyrir hönd Landspítala vil ég
þakka Hannesi óeigingjörn störf
í framlínu heilbrigðisþjónustu
áratugum saman. Hugur okkar
er hjá fjölskyldu hans.
Páll Matthíasson.
Við kveðjum nú góðan vin og
samstarfsmann, Hannes Péturs-
son, prófessor í geðlæknisfræði,
eftir langvarandi veikindi.
Við Hannes kynntumst fyrst
þegar ég hóf störf sem aðstoð-
arlæknir á geðdeild Borgarspít-
alans 1983 fyrir tæpum 40 árum.
Hann tók við yfirlæknisstarfi
árinu áður þá aðeins 35 ára gam-
all. Hannes hafði sent mér mjög
persónulegt bréf og hvatti mig
til að koma til vinnu á geðdeild-
inni. Hann var með nýjar spenn-
andi hugmyndir og framtíðarsýn
í geðlækningum og fannst mér
mjög áhugavert að taka þátt í
þeim breytingum sem Hannes
vildi innleiða. Hann var ákaflega
hvetjandi í starfi og mikill öð-
lingur og fagmaður. Það tók
strax góður vinskapur með okk-
ur hjónum og Hannesi og Júl-
íönu og hefur samleið okkar ver-
ið löng og farsæl.
Sérlega minnumst við ferða
okkar erlendis og var Frakkland
og menning þess okkar sameig-
inlega áhugamál. Hannes var
gífurlega sögufróður og er okkur
afar minnisstæð ein ferð okkar
til Lundúna þar sem hann
fræddi okkur um sögu borgar-
innar af mikilli innlifun og djúpri
þekkingu. Hér heima áttum við
einnig ófáar gæðastundir með
Ásgeiri Karlssyni heitnum geð-
lækni og Guðrúnu konu hans.
Við erum þakklát fyrir að hafa
kynnst Hannesi en það er ávallt
erfitt að kveðja góðan vin í
blóma lífsins en við iljum okkur
við notalegar minningar. Við
sendum Júlíönu, dætrum þeirra
og fjölskyldunni, okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Halldór Kolbeinsson
og Hildur Petersen.
Það var leitt að fá fregnir af
því að Hannes Pétursson væri
fallinn frá. Hann átti að baki
glæsilegan starfsferil bæði sem
geðlæknir og vísindamaður og
gegndi auk þess ótal trúnaðar-
störfum um ævina. Hann var t.d.
öflugur í félagsstarfi geðlækna
og var formaður Geðlæknafélags
Íslands 1983 til 1988.
Þegar ég var á kandídatsári,
fyrir rúmum tuttugu árum, hafði
ég sambandi við Hannes og vildi
kanna möguleikann á því að fara
í nám í geðlækningum. Þetta
leiddi til fundar skömmu seinna
á skrifstofu hans ásamt Engil-
berti Sigurðssyni, sem seinna
átti eftir að taka við af Hannesi
sem prófessor í geðlækningum.
Hann lagði áherslu á mikilvægi
rannsókna og var mjög hvetjandi
í þeim efnum. Ef ég hefði verið
beðinn um að lýsa Hannesi eftir
þennan fund þá hefði ég sagt
hann vera kurteisan og virðuleg-
an. Þannig reyndist hann síðan
alltaf vera – sannkallaður sént-
ilmaður.
Þetta varð síðan upphafið að
lærdómsríkum og skemmtileg-
um tíma á geðdeild Landspítala
þar sem ég fékk m.a. að njóta
leiðsagnar fyrrverandi „læri-
sveina“ Hannesar sem komnir
voru í ábyrgðarstöður á geð-
deildinni. Það atvikaðist síðan
svo að ég fór sjálfur í sérnám á
sama stað í London og Hannes.
Ég er ekki í nokkrum vafa um að
orðspor hans og tengsl á staðn-
um hjálpuðu mikið, enda hafði
hann áður lagt inn gott orð fyrir
íslenska lækna sem síðan höfðu
staðið sig framúrskarandi vel.
Maður skynjaði að hann naut
trausts og virðingar á sínum
gamla vinnustað í London. Þeg-
ar upprunaland mitt bar á góma
var ég iðulega spurður út í
Hannes. Þarna hafði hann
greinilega eignast marga vini til
lífstíðar.
Ég hitti Hannes í síðasta sinn
á kaffistofu á Maudsley-spítalan-
um í London, hans gamla vinnu-
stað. Hann var á ferðinni, hafði
samband og vildi endilega fá að
hitta mig. Við spjölluðum saman
yfir kaffibolla, áttum saman góða
stund og skiptumst á fréttum.
Alveg eins og á okkar fyrsta
fundi ræddi hann hvað væri mik-
ilvægt að stunda rannsóknir og
mynda „kontakta“. Mér þótti
vænt um þessa heimsókn og leitt
að samtölin gátu ekki orðið fleiri.
Ég minnist Hannesar með
þakklæti og virðingu og ég veit
að það gera aðrir kollegar hans
einnig.
Karl Reynir Einarsson,
formaður Geðlækna-
félags Íslands.