Morgunblaðið - 23.11.2021, Blaðsíða 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. NÓVEMBER 2021
✝
Jóhanna María
Pálmadóttir
fæddist á Akureyri
28. ágúst 1927.
Hún lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
15. nóvember 2021.
Foreldrar hennar
voru Guðrún Jó-
hannesdóttir, f. í
Litla-Laugardal á
Tálknafirði 21.9.
1904, d. 23.3. 1993,
húsfreyja á Akureyri, og Pálmi
Friðriksson, f. á Naustum á
Akureyri 29.10. 1900, d. 16.2.
1970, útgerðarmaður og sjó-
maður.
Jóhanna var elst sinna systk-
ina sem eru: Andrea, f. 10.12.
1930, d. 26.10. 1979, Guðbjörg,
f. 20.10. 1933, d. 26.1. 2018, og
Jóhannes, f. 12.7. 1944.
Jóhanna ólst upp á Akureyri,
tók gagnfræðapróf og fór í
Húsmæðraskólann Ósk á Ísa-
firði. Hún starfaði lengst hjá
Sjúkrasamlagi Akureyrar sem
aðalbókari og síðan í sjúkra-
tryggingum.
Eiginmaður Jóhönnu var
Matthías Einarsson, fv. lög-
regluvarðstjóri á Akureyri og
áður sjómaður. Hann var fædd-
ur á Grenivík 10.6. 1926 og lést
27.2. 2019. Foreldrar hans voru
Guðrún Stefánsdóttir hús-
2012, og Kristín Embla, f. 26.5.
2018, Matthías, f. 22.12. 1986,
hátækniverkfræðingur, sam-
býliskona Heiða Anita Halls-
dóttir, f. 30.9. 1986, Tómas
Helgi, f. 29.8. 1989, tölvunar-
fræðingur, sambýliskona El-
ísabet S. Reinhardsdóttir, f. 8.4.
1994. Börn hans og Kolbrúnar
Freyju Þórsdóttur Davidsen, f.
12.2. 1987, Matthías Þór, f.
15.2. 2017, og Ásdís Þóra, f.
15.2. 2017. 3) Gunnar Rúnar, f.
4.4. 1961, sjúkrahúsprestur í
Reykjavík, eiginkona Arnfríður
Guðmundsdóttir, f. 12.1. 1961,
prófessor við HÍ, börn Guð-
mundur Már, 12.3. 1991, verk-
fræðingur, eiginkona Rachel
Glasser, f. 24.6. 1991, Anna
Rún, f. 15.5. 1997, læknanemi
og Margrét Tekla, f. 27.11.
2004.
Jóhanna naut þess að hafa
fólk í kringum sig og gera því
vel til líkama og sálar. Hún var
virk í félags- og kirkjustarfi og
þau hjón sóttu messur alla
sunnudaga. Oddfellow-hreyf-
ingin var þeim hjónum afar
kær og þau störfuðu þar mikið,
bæði á Akureyri og sunnan
heiða. Þá tóku þau virkan þátt
í starfi eldri borgara í Garða-
bæ.
Útför hennar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 23. nóv-
ember 2021, klukkan 15 að við-
stöddum nánustu aðstandend-
um vegna takmarkana.
Streymi er á slóðinni:
https://streyma.is/streymi/
Hlekk á streymi má finna á:
https://www.mbl.is/andlat
freyja, f. á Mið-
görðum á Grenivík
31.12. 1898, d.
14.3. 1990, og Ein-
ar Guðbjartsson
vélstjóri, f. á Skeri
á Látraströnd 9.11.
1896, d. 13.11.
1927.
Synir Jóhönnu
Maríu og Matthías-
ar eru: 1) Pálmi, f.
21.8. 1951, fv.
sóknarprestur, eiginkona Unn-
ur Ólafsdóttir, f. 9.6. 1954, fv.
kennari og verslunarmaður,
dóttir þeirra Hanna María, f.
25.9. 1975, viðskiptafræðingur,
eiginmaður Davíð Freyr Odds-
son, f. 26.11. 1974, börn þeirra
Unnur María, f. 27.10. 2003,
Pálmi Freyr, f. 11.10. 2006, og
Helgi Freyr, f. 20.6. 2012. 2)
Stefán Einar, f. 4.5. 1958, dokt-
or í æðaskurðlækningum, eig-
inkona Ásdís Ólöf Gestsdóttir,
f. 15.2. 1971, viðskiptafræð-
ingur og flugmaður, börn
þeirra Björn Thor, f. 24.10.
2003, og Thelma Eir, f. 24.10.
2003. Fyrri eiginkona Jónína
Benediktsdóttir, f. 26.3. 1957,
d. 16.12. 2020, og eru þeirra
börn Jóhanna Klara, f. 1.10.
1984, lögfræðingur, eiginmaður
Stefán Bjarnason, f. 29.2. 1984,
börn Stefán Kári, f. 17.10.
Það er ekki sjálfgefið að eiga
tengdamóður sem sína bestu
vinkonu. Í 50 ár hefur hún verið
stór hluti af lífi mínu og alltaf
minn bandamaður í einu og öllu.
Jóhanna María var einstök
kona. Hún leit á lífið sem spenn-
andi og gefandi vegferð og naut
þess að vera með fólki.
Í mat og heimilishaldi var
hún í raun ofurkona. Alltaf að
skoða eitthvað nýtt og prófa
nýja hluti. Henni fannst mik-
ilvægt að allur matur væri holl-
ur og gerði tilraunir með svo
margt á því sviði. Vandvirkni
var alltaf í öndvegi og alls ekki
sama hvernig allt væri fram
borið. Hennar skoðun var sú að
það tæki aldrei lengri tíma að
gera vel og vanda sig. Tækist
það gæfi það bros og þakklæti
og hvað var hægt að biðja um
meira.
Í hannyrðum og saumaskap
var hún einstök og afkastamikil.
Á árum áður saumaði hún
jakkaföt á feðgana auk frakka
og yfirhafna auk fjölda fallegra
kjóla. Í seinni tíð var það ná-
kvæmur og fíngerður útsaumur
sem heillaði hana mest. Saman
fórum við Jóhanna og Matthías í
að mynda verkin hennar. Það er
verðugt verkefni að halda utan
um handverk hennar.
Utan þessa alls var hún per-
sóna sem maður gleymir aldrei.
Hún var trú og trygg. Hrein-
skiptin í orðum og sagði skoðun
sína án hiks. Hún tók að sér
fólk, tók að sér verkefni og
sinnti öllu af kærleika og um-
hyggju.
Jóhanna og Matthías áttu fal-
lega samleið sem margt má læra
af. Matthías óþreytandi í að
skulta henni og fara með henni í
búðir og samverur. Þau voru
miklar félagsverur og eftir að
þau hættu að vinna fannst
manni á stundum að þau hefðu
aldrei haft meira að gera. Dug-
leg að fara út úr húsi og taka
þátt í því félagsstarfi sem í boði
var. Synir þeirra og þeirra fjöl-
skyldur skiptu þau afar miklu
máli og fjölskyldan hefur í raun
alltaf verið sem eitt lið. Ömmu-
og afabörnin voru í sérstöku
uppáhaldi hjá þeim. Börnunum
þótti spennandi að koma til afa
og ömmu. Heimilið og heimilis-
lífið var aldrei gamalt. Það var
alltaf eitthvað nýtt um að vera
og það sem lagt var á borð
fannst krökkunum ekki aðeins
spennandi heldur einfaldlega
það besta sem hægt var að fá.
Trúin var alltaf sterk í huga
þeirra. Þau voru alls ekki að
prédika yfir öðrum, en með lífi
sínu og orðum kenndu þau okk-
ur hinum hvaða gildi skiptu
mestu máli lífinu.
Ég á örugglega eftir að sakna
heimsóknanna og símtalanna. Á
eftir að sakna þess að geta ekki
rætt um handarvinnu og sauma-
skap við hana. En mest mun ég
sakna samtalanna sem við áttum
tvær saman og gátum rætt öll
leyndarmál lífsins. Það hafa ver-
ið forréttindi og mikil blessun að
eiga samleið með Jóhönnu Mar-
íu, sem var mér í raun sem önn-
ur móðir. Hún talaði oft um að
hún saknaði þess að hafa ekki
átt líka dóttur en sagðist líta á
mig sem slíka. Sannarlega er ég
þakklát og stolt af því að hafa
fengið að vera dóttir hennar í
þessi 50 ár. Það hefur verið
skemmtilegt og gefandi ferða-
lag.
Guð blessi minningu hennar
og fjölskylduna alla.
Unnur Ólafsdóttir.
Amma uppi var mögnuð kona
sem okkur þótti svo vænt um.
Hún var ljúf, skemmtileg og góð
við alla. Við nutum þeirra for-
réttinda að búa eitt sinn í sama
húsinu. Þau bjuggu uppi og við
niðri. Þess vegna urðu þau
amma uppi og afi uppi. Þau voru
svo ung í anda og til í allt að það
passaði ekki að kalla þau lang-
ömmu og langafa.
Það var engu líkt að koma til
þeirra eftir skóla eða á öðrum
tíma og fá smá trakteringar eins
og amma kallaði það. Þetta voru
í raun stórveislur og þær bestu í
heimi. Það voru allir velkomnir
til þeirra og veitingarnar voru
alltaf ómótstæðilegar. Þau voru
dugleg að bjóða heim og það
voru margir sem komu til
þeirra. Það var alveg sama þótt
einhverjir bættust við því það
var alltaf eins og amma ætti von
á fullt af fólki. Ósjaldan höfum
við beðið foreldra okkar um eitt-
hvað alveg eins og við fengum
hjá ömmu uppi og afa uppi. Hjá
þeim var einfaldlega allt best.
Amma uppi kenndi okkur svo
margt. Hjá henni lærðum við
ýmis spil og leiki. Hún kenndi
okkur líka að hekla, prjóna og
baka eins og við værum í hús-
mæðraskóla. Hún gerði ekki
hlutina fyrir okkur heldur sagði
hún okkur hvað við ættum að
gera og leiðbeindi okkur.
Við erum rík að hafa fengið
að eiga samskipti við ömmu uppi
og afa uppi næstum alla daga.
Þegar þau voru á Garðatorginu
þá kíktu þau í heimsókn til okk-
ar eða við til þeirra og svo öll
símtölin frá þeim til að athuga
hvernig við hefðum það og hvað
við værum að gera. Þau fylgdust
vel með áhugamálum okkar og
fylgdu okkur eftir. Þau mættu á
hinar ýmsu sýningar og tónleika
til að sýna okkur stuðning.
Amma sendi afa sem sinn full-
trúa til að hvetja okkur í íþrótt-
um. Á meðan tók hún til eitt-
hvert góðgæti sem beið okkar
eftir æfingar eða leiki og oft
komu vinir okkar með.
Við eigum óteljandi fallegar
og góðar minningar um elsku
ömmu uppi sem við erum þakk-
lát fyrir og munum geyma í
hjarta okkar. Elsku amma uppi
kvaddi okkur alltaf með sömu
orðunum. Við ætlum að nota þau
orð til að kveðja hana: Guð
geymi þig, elsku hjartað mitt.
Unnur María, Pálmi Freyr
og Helgi Freyr.
Í dag kveðjum við hinstu
kveðju mína elskulegu tengda-
móður, Jóhönnu Maríu Pálma-
dóttur, sem við kölluðum alltaf
öll „ömmu“ í daglegu tali. Nú er
hún komin yfir móðuna miklu
þar sem tengdafaðir minn,
Matthías Einarsson, sem lést
fyrir tveimur árum, beið hennar.
Bæði kvöddu þau í hárri elli eft-
ir farsælt líf og samleið í 68 ár.
Þau voru einstök hjón sem pöss-
uðu svo vel saman þar sem þau
fylltu skarð hvort annars sem
gerði lífsgöngu þeirra svo takt-
fasta. Það var gott að vera í ná-
vist þeirra. Hlýja, umhyggja og
virðing.
Jóhanna var einstök og glæsi-
leg kona, svo yndislega góð, ljúf
og hlý. Hún var sérlega gestris-
in og snillingur í að galdra fram
gómsætar kökur og rétti með að
því er virtist engri fyrirhöfn þó
svo maður kæmi óvænt í heim-
sókn. Hafði mikið yndi af að
gefa af sér og gleðja aðra. Minn-
ist enn síðustu jólaboða hennar
þar sem hún í hárri elli töfraði
fram fjölrétta veisluborð sem
erfitt er að líkja eftir þótt ára-
tugir skilji að. Óaðfinnanlegt í
útliti sem og í gæðum. Snill-
ingur var hún með alla handa-
vinnu. Hún gat galdrað fram fal-
legar flíkur, lopapeysur, húfur,
vettlinga og sokka á börnin sem
nú eru vel varðveitt. Umhyggju-
söm með eindæmum. Alltaf boð-
in og búin að rétta hjálparhönd.
Hvar og hvenær sem var.
Jóhanna var eilítið forvitin og
fylgdist því vel með sínum.
Hvetjandi og í mun að greiða
götu samferðafólks. Gladdist
einlæglega með sínum þegar vel
gekk en einnig kunni hún að
stappa stálinu í viðkomandi þeg-
ar á móti blés. Jákvæð og upp-
byggjandi.
Það var blessun að fá að hafa
Jóhönnu sér við hlið.
Hvíl í friði elsku amma. Takk
fyrir samfylgdina. Guð blessi
þig.
Ásdís.
Margt hefur breyst hér á
landi síðan á fyrri hluta síðustu
aldar, eða frá því að tengdamóð-
ir mín var ung stúlka að vaxa
upp á Akureyri. Í þá daga þótti
ekki sjálfsagt að stúlkur færu í
langskólanám, óháð námsgetu
og áhuga. Það er ljóst að Jó-
hönnu skorti hvorki getu né
áhuga og ekki heldur einbeit-
ingu eða sjálfstraust til náms.
Hún lauk gagnfræðaprófi heima
á Akureyri og nokkrum árum
seinna fór hún í Húsmæðraskól-
ann Ósk á Ísafirði, en hún talaði
ætíð vel um dvölina og námið
fyrir vestan. Hvað sem Jóhanna
tók sér fyrir hendur síðar á lífs-
leiðinni, hvort sem það voru
skrifstofustörf eða verkefni á
vettvangi félagsmála, gerði hún
af heilum hug. Myndarskapur
heima fyrir bar dugnaði hennar
vitni, að ekki sé talað um þær
hannyrðir sem hún skilur eftir
sig og munu í framtíðinni vekja
hlýjar minningar hjá afkomend-
um hennar.
Þó að Jóhanna legði metnað í
allt sem hún gerði, má segja að
metnaður hennar hafi ekki síst
legið í afkomendum hennar,
sonunum og börnum þeirra.
Hún var óendanlega stolt af
drengjunum sínum og óspör á
hvatningu og stuðning þeim til
handa. Það sama má segja um
barnabörnin, sem nutu þess að
finna hjá ömmu einlæga um-
hyggju í sinn garð og óskipta
gleði yfir smáum og stórum
áföngum á lífsleiðinni. Jóhanna
var dugleg að hvetja barnabörn-
in til góðra verka og óhrædd við
að láta aðdáun sína í ljós þegar
henni fannst tilefni til þess. Hún
var alltaf tilbúin að brasa eitt-
hvað með þeim, sérstaklega
þegar hún sá tækifæri til að
kenna þeim eitthvað gagnlegt,
eins og að baka jólasmákökur,
sem við hin nutum líka góðs af.
Ég er þakklát fyrir þá góðvild
og gæsku sem hún sýndi börn-
unum okkar og ég veit að þau
munu búa að til framtíðar. Það
er fjársjóður sem aldrei verður
metinn til fjár. Ég bið góðan
Guð að blessa minningu tengda-
móður minnar og ömmu
barnanna minna og þakka allt
það góða sem hún gaf okkur af
sínu ríkidæmi.
Arnfríður Guðmundsdóttir.
Amma okkar var yndisleg. Í
hvert skipti sem við fórum í
heimsókn til hennar og afa var
veislumatur settur á borð. Ótal
kökur, smákökur og heimabök-
uð brauð voru tekin upp úr
frystinum og sest til borðs, al-
veg sama hversu saddur maður
sagðist vera. Eftir kræsingarnar
voru spiluð spil, leystar kross-
gátur, saumað, heklað eða
prjónað saman. Við lærðum að
baka fleiri sortir af jólasmákök-
um og fengum þjálfun í alls
kyns hannyrðum hjá ömmu en
ekki síst lærðum við að vera
vandvirkar, duglegar, koma vel
fyrir og að koma vel fram við
náungann. Það er ekki auðvelt
að kveðja ömmu sína en það er
gott að vita af henni í faðmi afa
enn á ný. Við þökkum fyrir allt
sem amma kenndi okkur og
óendanlegan stuðning og kær-
leika sem hún veitti okkur. Takk
fyrir allt og Guð geymi þig,
elsku amma.
Anna Rún og Margrét
Tekla Arnfríðardætur.
Í dag kveðjum við ömmu okk-
ar Jóhönnu Maríu í hinsta sinn.
Amma var einstaklega góð kona
og amma. Sannur mannvinur og
alltaf ljúf og skilningsrík. Amma
var svakalega góður kokkur og
saumakona af guðs náð. Eftir
hana liggja ótal flíkur og út-
saumur. Okkur þykir einstak-
lega vænt um jólasokkana sem
hún saumaði handa okkur sem
við hengjum upp á jólunum. Nú
í hennar minningu fyrir þessi
jól. Einnig prjónaði hún nokkrar
lopapeysur á okkur í gegnum
árin sem við höldum mikið upp
á. Eiginlega listaverk á sinn
hátt. Á hverjum jólum buðu þau
amma og afi fjölskyldunni í jóla-
boð. Amma var einstaklega
gestrisin og naut þess að hafa
marga í kringum sig. Einkan-
lega á hátíðum þar sem hún var
í essinu sínu í eldamennskunni.
Uppátækjasöm og það endaði
nefnilega einhvern veginn alltaf
þannig að allir krakkarnir fundu
möndlu í grautnum sínum. Og
allir fengu möndlugjöf. Ef ein-
hver af okkur krökkunum
kyngdi óvart möndlunni var
amma fljót að lauma einni
möndlu í skálina á ný. Amma
var minnst tíu sorta jólabarn í
bakstrinum. Allt jafn girnilegt.
Við gleymum ekki hálfmánunum
hennar og hjónabandssælunni
sem amma gerði betur en allir
aðrir. Hálfmána bakaði hún fyr-
ir hver jól og hálfmánalyktin var
einkennandi á jólunum hjá
ömmu Jóhönnu og afa Matt-
híasi.
Hún amma Jóhanna skilur
eftir sig tómarúm og marga ást-
vini sem ávallt munu minnast
hennar fyrir það sem hún skildi
eftir í uppeldi okkar. Hún var
einstök.
Það var alltaf stutt í húm-
orinn hjá þér elsku amma og við
þökkum þér fyrir allar skemmti-
legu minningarnar og sögurnar
sem við geymum með okkur.
Guð blessi þig elsku amma og
takk fyrir samfylgdina.
Þín barnabörn,
Björn Thor og Thelma Eir.
Elsku amma mín hefur kvatt
okkur. Hún var einstök kona og
mikil fyrirmynd.
Amma var sannkölluð ætt-
móðir. Hún elskaði að hafa fólk í
kringum sig. Heimili hennar og
afa var samkomustaðurinn og í
raun eins og ævintýraheimur.
Þar hittist stórfjölskyldan og
gestagangur var mikill. Veislur
voru töfraðar fram og alltaf nóg
af ljúffengum trakteringum,
kærleika og hlýju.
Það var mikil gæfa að búa í
nálægð hennar og afa. Þannig
voru dagleg samskipti við þau
stór hluti af lífi mínu og fjöl-
skyldu minnar. Við nutum þess
að búa í sama húsi á Garðatorg-
inu. Þau bjuggu uppi og við
niðri. Þess vegna var hún aldrei
annað en amma uppi hjá börn-
unum mínum. Það fannst henni
góð lausn því hún taldi sig ekki
vera nógu gamla til að vera köll-
uð langamma. Ég þakka fyrir að
börnin mín fengu að njóta þess
að hafa ömmu uppi og afa uppi í
sínu nánasta umhverfi. Þau áttu
vísan stað á Garðatorginu og
nutu þess að fá að borða, læra,
spila eða eiga góð og innihalds-
rík samtöl. Þar var öllum sýnd-
ur einlægur áhugi.
Það var ómetanlegt að geta
leitað ráða hjá ömmu. Hún hafði
svör við öllu og var lausnamiðuð,
hugmyndarík og úrræðagóð.
Hún var hjálpsöm og mikill
dugnaðarforkur. Leti var ekki
til í hennar orðabók. Hún vildi
allt fyrir alla gera og lagði sig
fram um að leggja öðrum lið en
fannst óþarfi að hafa um það
mörg orð. Oftar en ekki gladdi
hún okkur með alls konar góð-
gæti eða hlutum sem hún hafði
töfrað fram. Það lék allt í hönd-
unum á henni og handverkið var
óaðfinnanlegt.
Amma var glæsileg kona.
Hún vildi vera fallega klædd, vel
snyrt og með hárið vel lagt.
Henni þótti ekki verra ef það
glitraði á föt og skart. Hún
fylgdist vel með nýjustu straum-
um og stefnum í tísku og öðru.
Hún var skipulögð og fór vel að
hafa stjórn á hlutunum. Oftar en
ekki valdist hún til forystu í hin-
um ýmsu félagsstörfum. Hún
tók virkan þátt í öllu og fé-
lagslífið gaf henni mikið.
Hún var aldrei fyrir að gefast
upp og sýndi það og sannaði
þegar við sátum við rúmstokk-
inn hjá henni síðustu dagana.
Henni þótti gott að hafa fólkið
sitt hjá sér. Lífsviljinn var
sterkur en hún lét okkur líka
vita að hún væri þakklát fyrir
skemmtilegt líf og ég veit að
hún var tilbúin að hitta afa í
Sumarlandinu.
Amma lifði fallegu lífi.
Hjartahlýja hennar, góðvild,
nærgætni og umhyggja átti sér
engin takmörk. Hún var stolt af
stóra hópnum sínum og lét okk-
ur óspart vita af því. Hún studdi
okkur í einu og öllu. Hún hafði
djúp og dýrmæt áhrif á líf mitt
og fyrir það er ég ævarandi
þakklát. Hún sáði fræjum kær-
leikans og það er okkar að láta
þau bera ávöxt. Perlur minning-
anna eru margar og fallegar. Ég
kveð elsku ömmu mína með
þakklæti og væntumþykju. Bros
hennar, hlýja og kærleikur lýsir
leið okkar og fyllir hjörtu okkar
af dýrmætum minningum. Guð
geymi elsku ömmu.
Hanna María Pálmadóttir.
Þegar elsku frænka okkar
hefur nú kvatt látum við systur
hugann reika og minnumst konu
sem reyndist okkur svo vel. Jó-
hanna móðursystir okkar lét sér
ætíð annt um velferð okkar og
þau Matthías voru okkur systr-
um sem aðrir foreldrar. Við ól-
umst upp við það á Akureyri að
mikill samgangur var milli
heimilanna og ætíð hefur heimili
þeirra hjóna verið okkur opið.
Frá því að Andrea móðir okk-
ar lést langt fyrir aldur fram ár-
ið 1979 hefur Jóhanna frænka
staðið sem klettur fyrir okkur.
Hún var óspör á góð ráð til okk-
ar um lífið og tilveruna og ekki
komum við að tómum kofanum
hjá henni hvað varðaði matseld
og handavinnu.
Jóhanna var þekkt fyrir hag-
leik sinn, smekkvísi og gestrisni
og það var alltaf gott að heim-
sækja þau Matthías á þeirra fal-
lega heimili í Munkaþverár-
stræti, Þórunnarstræti og nú
síðast á Garðatorg. Engu skipti
hvort gestur gerði boð á undan
sér eða ekki, á svipstundu
galdraði Jóhanna fram veislu-
borð og margir minnast hennar
eflaust fyrir setninguna, „Má
ekki bjóða þér meira“? Oftar en
ekki ætluðum við að líta örstutt
inn og þiggja kannski kaffi, sem
við og fengum og þá ávallt með
meðlæti, en svo án þess að við
tækjum mikið eftir því meðan
spjallað var fór Jóhanna að
sýsla í eldhúsinu og svo var ekki
við annað komandi en að við
þægjum kvöldverð líka og þá
yfirleitt þríréttað. Hún skildi
svo ekkert í því þegar við af-
þökkuðum kvöldkaffið. Blessaðri
frænku okkar fannst líka að við
systur litum alltof sjaldan inn og
þegar við gerðum okkur líklegar
til brottfarar þá fannst henni að
okkur lægi bara ekkert á, hvað
við værum að fara að gera?
Við kveðjum elskulega
frænku með mikilli hlýju og
kæru þakklæti fyrir allt og allt.
Guðrún og Rósa.
Jóhanna María
Pálmadóttir