Morgunblaðið - 03.12.2021, Blaðsíða 19

Við kynntumst þegar nokkrir
myndlistarmenn komu saman og
stofnuðu Gallerí Grjót neðst á
Skólavörðustígnum fyrir u.þ.b. 40
árum. Seinna eftir að Ófeigur og
Hildur opnuðu gullsmíðaverk-
stæði Ófeigs á Skólavörðustíg þar
sem hann útbjó sýningaraðstöðu
fyrir listamenn sýndi ég þar
nokkrum sinnum.
Allt frá byrjun var vinátta okk-
ar náin enda tengdi listin og feg-
urðarþráin okkur saman. Ófeigur
var alltaf hjálpsamur vinum sínum
og sérlega ræktarsamur, mundi
t.d. alltaf eftir afmæli mínu, ólíkt
mér sem man aldrei eftir þannig
viðburðum. Hér áður fyrr fórum
við oft saman í ferðalög um landið
með konum okkar og voru það
skemmtileg ferðalög sem lengi
verður minnst. Má þar nefna ferð í
Húsafell að skoða haustlitina og
heimsækja Pál skúlptúrbónda og í
Dalina á söguslóðir Íslendinga-
sagna svo dæmi séu nefnd. Minn-
isstæð er einnig ferð til Akureyr-
ar. Í þeirri ferð áttum við
ánægjulega heimsókn til Guð-
mundar Ármanns listmálara og
hans konu þar sem mikið var
spjallað um listir og þjóðmál yfir
kaffi og kökum. Tíminn flaug
áfram og ég sá að Ófeigur var far-
inn að ókyrrast og líta oft á klukk-
una. „Hvað er nú Ófeigur minn?“
sagði ég, þá kom þessi fína skýr-
ing: „Ég þarf að komast heim að
taka lyfin mín.“ Svona var nær-
gætnin alltaf til staðar því Ófeigur
vildi engan móðga, – þetta er kall-
að í dag að vera lausnamiðaður og
þannig var Ófeigur.
Við Jenný þökkum fyrir allar
samverustundirnar gegn um árin.
Margs er að minnast. Eitt sinn er
ég opnaði sýningu í kjallara Nor-
ræna hússins mættu Ófeigur og
Hildur eins og venjulega og eftir
skoðun á myndunum kemur gull-
smiðurinn til mín og segir: „Á
þessari sýningu þinni, Siggi minn,
eru tvær myndir á heimsmæli-
kvarða!“ Svona var Ófeigur góður
og uppörvandi og ég trúði honum
alveg. Við Jenný sendum Hildi og
fjölskyldu Ófeigs okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur.
Sig. Þórir.
Við Ófi, eins og hann var kall-
aður, kynntumst árið 1976 við
upphaf svifdrekaflugs á Íslandi.
Við vorum fyrstir á Reykjavíkur-
svæðinu að prófa okkur áfram í
þessari nýju íþrótt. Fórum ótal
könnunarferðir um heiðarlöndin
austur af borginni, í leit að hlíðum
og brekkum sem hentuðu til að
æfa renniflug. Skrámuðum hend-
ur og hné á eggjagrjótinu, brutum
og beygðum upprör í harkalegum
lendingum, en lærðum og lærðum.
Lærðum hvaða hlíðar hentuðu
best fyrir þessa eða hina vindátt-
ina. Hvar og hvernig við gátum
forðast ókyrrð í lofti, hvað vind-
urinn mátti vera mikill eða lítill
upp á öryggið, hvernig best var að
standa að flugtaki og lendingu.
Smátt og smátt fikruðum við okk-
ur upp í hærri og brattari hlíðar í
meiri vindi og flugin urðu meira en
bara flugtak og lending og stund-
um tók vindurinn völdin og við
lentum annars staðar en við ætl-
uðum og ekki eins mjúklega og við
ætluðum. Ófi hafði tekið nokkra
tíma í einkaflugi, og kunni því
undirstöðuatriðin í flugeðlisfræði,
sem var ómetanlegt, og við þáðum
góð ráð hjá strákunum á Ísafirði
sem höfðu byrjað æfingar nokkr-
um árum fyrr. Þetta brölt okkar
Ófa um fjöll og heiðar kom sér vel
síðar fyrir nýliðana. Reynsla okk-
ar og þekking stytti þeim leiðina
og forðaði þeim frá skrámum og
brotnum rörum. Síðar var þetta
frumkvöðlabrölt okkar Ófa kallað
að læra svifdrekaflug „the hard
way“. Þetta ævintýri, að brjóta
nýrri íþróttagrein braut, batt okk-
ur Ófeig tryggum vinaböndum
sem entust til æviloka. Ófeigur var
kjörinn fyrsti formaður Svif-
drekafélags Reykjavíkur á stofn-
fundi þess árið 1978. Ófeigur
Björnsson var alla tíð mikill
áhugamaður um flug og flugeðl-
isfræði, og sá áhugi birtist með
margvíslegum hætti í list hans. Þó
að seinni tíma svifdrekaflug, tuga
kílómetra yfirlandsflug, bæði hér-
lendis og erlendis, sé hápunktur
ferilsins, þá er byrjendabröltið
okkar Ófa í gamla daga alltaf kær-
ast í minningunni. Nú þegar
Ófeigur hefur hafið sitt síðasta
flug sendi ég Hildi og strákunum
samúðarkveðju, og ég veit að lend-
ingin verður góð.
Einar Eiríksson.
Þegar ég sest niður til að skrifa
nokkur orð um minn góða vin og
félaga, Ófeig Björnsson, og hug-
leiði kynni mín af honum þessa
áratugi sem við áttum samleið,
finnst mér blasa við að höfuðein-
kenni hans hafi verið hvað hann
var einstaklega vandaður og vand-
virkur. Já, Ófeigur vandaði sig við
allt sem hann tók sér fyrir hendur,
hann vandaði framkomu sína og
hann vandaði samskipti sín við
annað fólk. Ég hugsa að honum
hafi verið í blóð borin fágun og
smekkvísi en hann hafi svo af
vandvirkni ræktað þá góðu eigin-
leika alla ævi. Ófeigur bar það
meira að segja utan á sér hvern
dag hversu mikill fagurkeri hann
var. Aldrei sá ég hann nema ein-
staklega fallega og frumlega
klæddan og undraðist oft hvar
hann hefði orðið sér úti um þenn-
an sláandi flotta og litríka fatnað
sem hann setti saman af listrænni
snilld. Og það lýsir Ófeigi að hon-
um tókst einhvern veginn að brill-
era svona í klæðaburði af fullkom-
inni hógværð.
Ófeigur var svo gæfusamur að
finna kornungur að árum stúlku
sem heillaði hann, Hildi Bolladótt-
ur, Hann hefur eflaust vandað sig
vel því hún játaðist honum og örk-
uðu þau upp frá því sinn æviveg
saman. Ég hef varla kynnst sam-
lyndari eða samhentari hjónum.
Hildur er yndisleg kona, hlý og
traust, og auk þess gædd listræn-
um hæfileikum og smekkvísi eins
og Ófeigur. Og á Skólavörðustígn-
um bjuggu þau saman á efri hæð-
inni og unnu saman á neðri hæð-
inni, hann með gullsmíðina og
höggmyndirnar, hún með kjólana
og hattana. Þau voru alltaf saman.
Ófeigur hefur á undanförnum
árum og áratugum gegnt lykil-
hlutverki í þeirri þróun sem gert
hefur Skólavörðustíg að einna
mest sjarmerandi götunni í
miðbæ Reykjavíkur, m.a. með
sniðugum uppátækjum svo sem
kjötsúpuhátíð og beikondögum.
Ég veit að hann var afar vinsæll
og mikils metinn af nágrönnum
sínum og kollegum.
Við félagar Ófeigs munum
sakna ljúfmannlegrar návistar
hans, kankvísi og hæverskrar
gamansemi. Hann var ekki fyrir-
ferðarmikill eða plássfrekur mað-
ur en hann skilur eftir sig stórt
tómarúm. Mér þótti afskaplega
vænt um hann Ófeig.
Við Helga sendum Hildi og allri
fjölskyldunni innilegar samúðar-
kveðjur.
Guð blessi minningu Ófeigs
Björnssonar.
Örnólfur Árnason.
Skólavörðustígurinn, nánar til-
tekið regnbogalitaður Dagsslakk-
inn frá Bergstaðastræti og niður
að Laugavegi, og u.þ.b. 100 metra
radíus út frá honum, var lén
Ófeigs Björnssonar gullsmiðs. Þar
var hann í læri hjá Jóhannesi Jó-
hannessyni, listmálara og gull-
smið, forðum daga og þar tók
hann þátt í sýningarstarfsemi með
félögum sínum úr öllum greinum
sjónmennta um árabil. Gullsmiðju
sína starfrækti Ófeigur seinna
meir í þungamiðju þessa svæðis,
og hún varð einnig miðstöð mikils
sýningarhalds þegar fram liðu
stundir. Eins ber að nefna að gull-
smiðju sína notaði Ófeigur einnig
til að kynna skart eftir norræna
starfsbræður og –systur, svo og
nýjabrum ungra íslenskra gull-
smiða. Fyrir vikið eiga ýmsir
þeirra honum skuld að gjalda.
Ófeigur var líka í fararbroddi
þeirra sem vildu halda á lofti
merki Skólavörðustígs með ýmiss
konar uppákomum frá beikon-
festivölum til kjötsúpudaga. Og
ekki verra að hafa eilitla brjóst-
birtu með í þessum matarveislum.
Og þetta afmarkaða svæði var
hlaðvarpi Ófeigs hin síðari ár.
Eins og gildur íslenskur bóndi
gáði hann til veðurs beggja megin
Dagsslakkans upp á hvern nýtan
dag, tók sér síðan stöðu úti fyrir
dyrum forretningar sinnar, jafnan
með léttreyktan sígarettustubb
milli fingranna. Þar gaf hann sig á
tal við vegfarendur, jafnt um listir,
borgarpólitík sem persónufræði,
og hafði jafnan eitthvað markvert
til málanna að leggja. Og tók oft á
sig sveig niður og upp eftir göt-
unni ef hann sá skemmtilegan
skrafskúm liggja vel við höggi.
Það var einhvern veginn eðlilegur
útúrdúr að líta inn í gullsmiðju
hans. Það gerði m.a. Hillary
Clinton á yfirreið einu sinni um
landið, og hafði gott eitt að segja
af því sem hún sá þar.
Þrátt fyrir fjölmörg áhugamál,
t.a.m. svifdrekaflug og seglbátaút-
gerð, fann Ófeigur sér tíma til að
setja sitt mark á íslenska skart-
gripahönnun svo um munaði. Eins
og lóhannes lærifaðir hans lagði
hann fyrst í stað áherslu á grófa
og áferðarmikla silfursmíð, en
þróaði með tímanum fágaðri smíð,
hóf m.a. að búa til nýmóðins út-
gáfur af víkingasilfri og bronsi.
Ófeigur var líka framarlega í hópi
þeirra gullsmiða sem vildu breyta
áherslum í smíðinni, draga úr inni-
haldslausu „skreyti“ hlutanna og
gera í staðinn skartgripaeigend-
um kleift að tjá persónuleika sinn
og áhugamál í ríkara mæli með
smíðisgripunum sem þeir gengu
með. Þetta leiddi Ófeig út í til-
raunir með það sem hann nefndi
„myndklæði“, verk úr hertu leðri
og kopar, sem menn og konur
gátu borið á herðum sér.
Á latínu er talað um „genius
loci“, anda sem talinn er svífa yfir
tilteknum stað. Óhætt er að segja
að andi Skólavörðustígs hafi nú
verið burtkallaður. Og ekki ljóst
hver eigi að koma í stað Ófeigs
Björnssonar. Sjálfur vil ég þakka
fyrir margra áratuga fölskvalausa
vináttu. Hildi konu hans og helstu
stoð, svo stórfjölskyldu hans,
sendi ég hugheilar samúðarkveðj-
ur.
Aðalsteinn Ingólfsson.
Við Ófeigur vorum skólabræð-
ur í Austurbæjarskólanum, meðal
annars hjá rithöfundunum Vil-
borgu Dagbjartsdóttur og Stefáni
Jónssyni. Þessir meistarar mót-
uðu okkur vinina varanlega og
listabrautin varð ekki umflúin.
Síðar brölluðum við margt sam-
an með Magnúsi Tómassyni vini
okkar og mörgu góðu listafólki í
Gallerí Grjóti.
Kæri vinur, eftir situr ómetan-
leg minning um greiðvikinn og
góðan listamann sem hafði hina
einstöku Hildi sér við hlið í lífinu
og á listabrautinni sem þau gengu
saman í takt.
Elsku Hildur, við María send-
um þér og fjölskyldu þinni inni-
lega samúðarkveðju.
Hvíl í friði góði vinur.
Örn Þorsteinsson.
Miðbæjarfélagið í Reykjavík
kveður nú góðan félaga, Ófeig
Björnsson, gullsmíðameistara og
listamann. Mann sem setti svip á
Skólavörðustíginn svo um munaði.
Þetta var gatan hans og Ófeigur
oft kallaður „húsvörður Skóla-
vörðustígsins“.
Fáir menn í sögu bæjarins hafa
unnað sinni götu jafnheitt og
Ófeigur en hann starfaði og bjó á
Skólavörðustíg í rúma þrjá ára-
tugi. Brautryðjandi hátíða, allt
skyldi gert til að efla fagurt mann-
líf og þar birtist okkur hin sam-
heldna fjölskylda hans, hvort sem
það var á kjötsúpudaginn, blóma-
daginn, á beikonhátíðinni, mat-
arhátíð alþýðunnar eða blúshátíð-
inni. Þá eru ótaldir allir
hljómleikarnir og aðrir listvið-
burðir sem hann stóð fyrir með
fjölskyldunni, að ekki sé minnst á
listasalinn sjálfan á efri hæðinni,
eitt kunnasta og elsta gallerí borg-
arinnar.
Ófeigur var hagleikssmiður og
gripir hans hafa vakið athygli
langt út fyrir landsteinana. Ýmsir
heimskunnir gestir lands og þjóð-
ar hafa litið í fallegu verslun
þeirra Hildar þar sem finna má
handverk þeirra beggja. Verslun-
inni fundu þau stað í snotru timb-
urhúsi neðst á Skólavörðustíg og
endurreistu með miklum myndar-
brag og húsið sannkölluð bæjar-
prýði. Og það var ekki bara vinnu-
staður heldur líka heimili þeirra.
Þar ríkti einstakur andi enda
Ófeigur annálað ljúfmenni og
heiðursmaður fram í fingurgóma.
Elsku Hildur og fjölskylda.
Okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Við vinir ykkar í miðbænum þökk-
um allar góðu og ómetanlegu
stundirnar og stuðninginn í ár-
anna rás.
F.h. Miðbæjarfélagsins í
Reykjavík,
Gunnar Gunnarsson.
Kær vinur, Ófeigur Björnsson,
er fallinn frá. Í fáum orðum vil ég
minnast hans og þakka fyrir ein-
staka vináttu og trygglyndi. Á ár-
um áður, í barningi hversdagsins,
var gott að leita til hans og fá ráð
og aðstoð við ýmis verkefni. Sér-
staklega vil ég þakka Ófeigi og
konunni hans, Hildi, fyrir höfðing-
leg boð um að sýna í fallega gall-
eríinu í Listhúsi Ófeigs, voru það
ómetanleg boð. Elsku Hildur,
Bolli, Bjössi og fjölskyldur, inni-
legar samúðarkveðjur. Ófeigur
mun lifa áfram í listaverkum sín-
um.
Helga Magnúsdóttir.
Ég kynntist Ófeigi Björnssyni
fyrst árið 1988 á meðan ég var á
Fulbright-styrk hér á Íslandi og
bjó til jarðhitaknúinn skúlptúr
sem að lokum var settur upp við
Perluna. Vinnustofan mín var við
Vesturberg í Breiðholti og Ófeig-
ur og fjölskylda hans bjuggu neð-
ar í götunni. Hann vann þá sem
slökkviliðsmaður á Keflavíkur-
flugvelli til styrktar starfi sínu
sem myndhöggvari og gullsmiður.
Við urðum fljótt vinir og vorum
góðir vinir til æviloka hans. Eig-
inkona hans, Hildur Bolladóttir,
fatahönnuður og kjólameistari, og
börn hans voru mér eins og fjöl-
skylda næstu áratugina.
Ófeigur Björnsson sýndi mikið
hugrekki á öllum sviðum lífs síns.
Eitt af mörgum áhugasviðum
hans var svifdrekaflug og báta-
siglingar. Raunverulegt hugrekki
er líka sýnt í ævilangri baráttu
hans gegn ofurefli. Eftir lokun
Gallerís Grjóts þegar neðri hluti
Skólavörðustígs varð nánast við-
skiptaleg eyðimörk keyptu Ófeig-
ur og Hildur Skólavörðustíg 5. Ár-
ið 1992 opnuðu þau dyr sínar á
nýju fyrirtæki, Gallerí Ófeigur,
sem varð síðar að, „Ófeigur ís-
lensk hönnun“. Það má með sanni
segja að viðleitni þeirra hafi verið
lífsnauðsynleg til að endurvekja líf
á þessari ástkæru götu. Margir
sem þekktu hann efuðust um
skynsemi þeirra og von og mögu-
leika og áhættu sem hann og Hild-
ur tóku, en enginn getur neitað ár-
angri ákvörðunar þeirra.
Ófeigur Björnsson var mikill
listamaður og ótrúlegur hand-
verksmaður. Starf hans sem
myndhöggvari og skartgripasmið-
ur hlaut verðskuldaða innlenda og
alþjóðlega viðurkenningu. Í gall-
eríi hans voru margar frábærar
sýningar á íslenskri og alþjóðlegri
myndlist.
Ófeigur Björnsson var sannur
föðurlandsvinur, ekki aðeins í
starfi sínu við að skapa framtíðar
menningararf Íslendinga með
listaverkum sínum og viðleitni til
að blása nýju lífi í miðbæ Reykja-
víkur. Hann var maður sem hafði
mikla umhyggju fyrir því að gera
heiminn betri á meðan hann var á
meðal okkar. Í rúman áratug kom
ég með verkfræðinema frá Coo-
per Union í New York-borg til Ís-
lands í tveggja mánaða starfsnám.
Hann hafði alltaf gaman af því að
miðla af mikilli innsýn sinni í ís-
lenska menningu og sögu. Ófeigur
hvatti nemendur mína til að líta á
verslun sína sem vinalegt athvarf
sem væri ávallt til staðar til að
veita þeim góð ráð og aðstoð.
Ófeigur Björnsson var ástríkur
eiginmaður, faðir og afi. Hann var
góður vinur margra alls staðar að
úr heiminum. Hann var mér svo
sannarlega góður vinur og var
ótrúleg manneskja.
Mörg ykkar vita miklu meira
en ég um mismunandi þætti hins
ótrúlega lífs hans og framlag hans
til Íslands og heimsins alls. Ófeig-
ur Björnsson var allra vinur, mik-
ill listamaður og maður sem naut
réttmætrar virðingar. Við munum
sakna hans, en samt munum við að
eilífu velta því fyrir okkur hversu
miklu hann í raun áorkaði.
Prófessor Robert Dell.
Ófeigur var okkur félögunum
vel kunnur. Suma okkar þekkti
hann úr Breiðholtinu síðan úr
barnæsku, öðrum hafði hann
kynnst í gegnum starfsemi sína á
Skólavörðustígnum og í tengslum
við beikonhátíðina sem við og syn-
ir hans, Bolli og Bjössi, stóðum að.
Á Skólavörðustígnum, hjá
Ófeigi og Hildi, var alltaf opið fyrir
okkur félagana. Þau opnuðu fyrir
okkur dyrnar að heimili sínu og
vinnustað, hýstu erlenda gesti
okkar, slógu upp veislu í garðinum
og opnuðu galleríið á efri hæðinni
undir kokkteilboð og listasýningu.
Það var sama hvað okkur vantaði,
alltaf var svarið jákvætt. Menn-
ingar- og félagsmiðstöðin á Skóla-
vörðustíg 5 stóð okkur alltaf opin í
aðdraganda Reykjavík Bacon
Festivals, á meðan á hátíðinni stóð
og eftir hátíðina líka – sem nokk-
urs konar lager fyrir óskilamuni
og ýmsar græjur og leikmuni.
Það var gott að eiga griðastað í
miðbænum hjá verndara Skóla-
vörðustígsins. Að geta stoppað við
hjá Ófeigi og fengið sér fyrsta
flokks kaffibolla, rætt málin og
skoðað úrval fallegra skartgripa,
fata og listaverka. Ófeigur sat
yfirleitt í mestu makindum á skrif-
stofunni og var ánægður að sjá
mann. Hann var alltaf með nýj-
ustu fréttir á hreinu og hafði skoð-
anir á málunum, þó ávallt spakur.
Við beikonbræður erum þeim
hjónum ævinlega þakklátir fyrir
þeirra frábæra viðmót og fyrir að
styðja svona vel við bakið á okkur í
öllu okkar brölti í gegnum tíðina.
Við minnumst Ófeigs með mik-
illi vinsemd og virðingu og vottum
Hildi, Bolla, Bjössa og þeirra fjöl-
skyldum okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Fyrir hönd beikonbræðra,
Þorbjörn Sig.
MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. DESEMBER 2021
✝
Rósa Bergs-
dóttir fæddist á
Hraunum í Fljótum
8. apríl 1942. Hún
lést á Sauðárkróki
21. nóvember 2021.
Foreldrar Rósu
voru hjónin Hólm-
fríður Jónsdóttir, f.
30. júní 1917, d. 25.
maí 2004, og Berg-
ur Guðmundsson, f.
19 júlí 1904, d. 24.
mars 1992. Systur Rósu eru
Anna Björk Stefánsdóttir, f. 23.
mars 1939, búsett í Reykjavík, og
Jóna, f. 17. júní 1949, d. 13. sept-
ember 2014.
Rósa ólst upp á Nautabúi í
Hjaltadal og kynntist snemma
sveitastörfum sem áttu eftir að
verða hennar ævistarf. Skóla-
rúnu Huldu Waage. Guðrún
Hulda á fyrir þrjú börn. Haukur
á soninn Þórð Loga með Sigríði
Júlíu Brynleifsdóttur. Sigríður á
fyrir soninn Stefán Snæ. 4) Sig-
urlína Edda, f. 25. júní 1975, bú-
sett á Sauðárkróki.
Rósa vann stærstan hluta ævi
sinnar við fjölbreytt sveitastörf
enda mikill bóndi í sér. Flutti að
Hofi í Hjaltadal með manni sín-
um árið 1963 og bjó þar til ársins
1972 er þau fluttu að Marbæli í
Óslandshlíð. Þar bjuggu þau
lengstum með blandaðan búskap
til vorsins 2002. Nokkrum mán-
uðum seinna hætti Rósa með bú-
skap og fluttist til Sauðárkróks
þar sem hún bjó til æviloka.
Útför Rósu fer fram frá Sauð-
árkrókskirkju í dag, 3. desember
2021, klukkan 14.
Streymt verður frá útför á fa-
cebooksíðu Sauðárkrókskirkju.
Hlekk á streymi má finna á:
https.//www.mbl.is/andlat
ganga Rósu var
ekki löng en hún
lauk þó einum vetri
í Húsmæðraskól-
anum á Löngumýri
til viðbótar við
barnaskólagöngu
sína.
Rósa giftist árið
1964 Þórði Stef-
ánssyni frá Hrafn-
hóli í Hjaltadal, f.
26. ágúst 1926, d. 2.
apríl 2002. Börn Rósu og Þórðar
eru: 1) Kolbrún, f. 23. maí 1964,
búsett á Sauðárkróki, gift Her-
manni Einarssyni og á með hon-
um börnin Elvar Örn, Eyþór og
Stefaníu. 2) Hjalti, f. 1. desember
1965, búsettur í Óslandshlíð. 3)
Haukur, f. 4. september 1968,
búsettur á Selfossi, giftur Guð-
Elsku mamma er fallin frá.
Minningarnar hrannast upp,
minningar frá barnæskunni á Hofi
og síðar á Marbæli. Minningar um
konu sem vann ætíð mikið, bæði
innan dyra og utan. Mamma var
og vildi alltaf vera bóndi, henni
þótti vænt um dýr af öllum stærð-
um og gerðum. Helst vildi hún
aldrei þurfa að farga neinni
skepnu. Haustin voru henni erfið,
þegar sláturtíðin byrjaði. Skóla-
ganga mömmu var ekki löng, hún
var nokkra vetrarparta í barna-
skóla og einn vetur á Húsmæðra-
skólanum á Löngumýri.
Henni þóttu heimilisstörf held-
ur leiðinleg þrátt fyrir veturinn á
Löngumýri og vildi heldur vera
við útistörf. Þrátt fyrir að skóla-
gangan væri ekki löng var
mamma víðlesin og fylgdist vel
með því sem um var að vera. Hún
var vel hagmælt og skrifaði auk
þess dagbækur frá 10 ára aldri.
Dagbækur sem eru okkur afkom-
endum hennar ómetanlegar heim-
ildir ásamt öllum myndunum sem
hún skilur eftir sig. Mamma hafði
ákveðnar skoðanir og henni féll
illa við græðgi, eigingirni og sér-
hagsmunagæslu hvers konar.
Hennar heitasta ósk var að af-
komendur hennar yrðu góðar
manneskjur, óeigingjarnar og
gjafmildar.
Móðurminning
Sáran söknuð finn,
sorg í hjarta ber,
létt ei lífið er,
laugast tári kinn.
Finn ei faðmlag þitt,
framar lífs á slóð,
þjáðum varst þú góð,
þú varst skjólið mitt.
Elsku móðir mín,
mér þú varst svo kær.
líkt og lindin tær,
ljúf var ásýnd þín.
Bak við himins hlið,
heilsar englaval.
Guðs í sælum sal,
seinna hittumst við.
(Kristján Runólfsson)
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín dóttir,
Kolbrún.
Rósa Bergsdóttir