Morgunblaðið - 03.12.2021, Síða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 3. DESEMBER 2021
✝
Jóhanna Björg
fæddist á Ytri-
Bakka við Eyja-
fjörð 17. ágúst
1919. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Grund 27. nóv-
ember 2021.
Foreldrar Jó-
hönnu voru Ásta
Ásgeirsdóttir og
Hjalti Gunnarsson.
Systkini hennar
voru Gunnar Ásgeir, f. 1920,
María, f. 1924, og Friðrik, f.
1929, þau eru öll látin.
Jóhanna Björg giftist 1944
Birni Helgasyni, f. 1921, d. 2009.
Árið 1950 fluttu þau í Hæð-
argarð 24 og voru meðal frum-
byggja í Bústaðahverfinu og þar
bjó Jóhanna þar til fyrir einu ári
er hún flutist á Grund, þá 101
árs.
Börn þeirra: 1) Hjalti Ásgeir,
f. 1944, d. 1988, maki Hrafnhild-
ur Stefánsdóttir, f. 1946. Börn
þeirra: a) Inga Björg, maki Jó-
hannes Hauksson, börn Hringur
Ásgeir Sigurðarson, Hildur Ylfa,
Haukur Oddur. b) Björn, maki
Elísabet Böðvarsdóttir, börn Ár-
Daan Klemann, sonur Joelp
Haukur. b) Ewout, maki Ina van
Breeschoten, sonur Viðar Björn.
c) Diederik, maki Nienke Buss-
ing. 5) Ásta Björg, f. 1955, maki
Andrés Halldór Þórarinsson, f.
1949. Börn þeirra: a) Þórarinn
Örn, maki Kristín Dröfn Einars-
dóttir, börn Jóhanna Lilja, Einar
Andrés og Björn Helgi. b) Hall-
dór Haukur, maki Rakel Rut
Nóadóttir. c) Andrés Ásgeir,
maki Tinna Daníelsdóttir, börn
Anna Bryndís, Ásta Kristín og
Haukur Orri. d) Jóhanna Krist-
ín, maki Guðmundur Steinn
Steinsson, sonur Steinn.
Jóhanna lauk prófi frá
Kennaraskólanum 1938, kenndi
um tíma í Hafnarfirði og í Vest-
mannaeyjum, þá aðallega
handavinnu. Eftir að þau Björn
giftu sig tók við barnauppeldi.
Hún lærði ung að prjóna hjá
ömmu sinni, Jensínu Matthías-
dóttur, og heillaðist hún af því
handverki. Hún hannaði margar
prjónaflíkur, allt frá skírnar-
kjólum til lopapeysa. Margar af
lopapeysuuppskriftum hennar
eru enn mikið prjónaðar. Fyrir
meira en áratug varð hún lög-
blind en þá kom sér vel að geta
prjónað eftir minni. Garð- og
blómarækt var henni einnig
hugleikin.
Sungin verður sálumessa í
Landakotskirkju í dag, 3. desem-
ber 2021, klukkan 13.
dís Eva og Hjalti
Ásgeir. 2) Margrét
Ólöf, f. 1945, maki
Kristján Þór Har-
aldsson, f. 1943.
Börn þeirra: a) Ása
Guðrún, sonur Ólaf-
ur Césarsson. b)
Ólöf Birna, maki
Marius Midtvik,
dætur Lína Mar-
grét og Hanna Ell-
en. c) Matthías,
maki Snæfríður Ingadóttir, dæt-
ur Ragnheiður Inga, Margrét
Sóley og Bryndís Brá. 3) Helgi, f.
1947, maki Þorbjörg Sveinbjarn-
ardóttir, f. 1946, d. 2006. Börn
þeirra: a) Ólöf Guðrún, maki
Kristján Helgi Stefánsson, sonur
Árni Heiðar, f. 2017, d. sama ár.
b) Björn, maki Gerður Guð-
mundsdóttir, synir Arnar Þor-
berg og Tómas Helgi. c) Jóhanna
Hólmfríður. d) Elínbjörg. e)
Hjalti Sigursveinn, maki Mar-
grét Kjartansdóttir, dætur Íris
Björg og Fjóla Rún. Sambýlis-
kona Helga er Christina Wendt,
f. 1956. 4) Haukur, f. 1950, maki
Annemarieke Gerlofs, f. 1960.
Börn hennar a) Annelose, maki
Jóhanna Hjaltadóttir, Hann-
amma, er látin.
Ömmu og afa tókst að búa til
einstakt heimili sem svo gaman
var að koma á alla tíð. Ávallt hefur
verið gott samband innan fjöl-
skyldunnar og á milli fólks. Þetta
var amma alltaf ánægð með, hvað
allir væru ánægðir og þætti gott
að vera saman, það væri aldrei
neitt vesen.
Amma var einstaklega jákvæð.
„Þetta hefði ekki getað verið
betra“ var setning sem hún notaði
oft, það skipti ekki máli hvort um
var að ræða heimsókn á bráða-
móttökuna fyrr í ár eða til að lýsa
síðasta fjölskylduboði. Hún sá
alltaf jákvæðar hliðar á málunum.
Þær eru ótalmargar minning-
arnar, en af þeim öllum var jóla-
dagur í Hæðargarði einstakur.
Þar kom öll stórfjölskyldan og átti
notalega stund saman. Það var
alltaf spilaði á spil, ungir og gaml-
ir. Hvort sem það var Actionary
þar sem leika átti Hæðargarð eða
Fimbulfamb með öllum sínum
bröndurum þá var alltaf mikið
hlegið. Þetta eru jólin fyrir mér.
Yfir öllu þessu ríkti svo amma
og passaði að allir fengju nú
örugglega nóg að borða.
Svona mun ég muna eftir
ömmu, gæðastundir saman þar
sem öllum líður vel. Sjálfur hef ég
reynt að lifa eftir þessu viðhorfi
hennar, skapa góðar samveru-
stundir og sameiginlegar minn-
ingar með fjölskyldu og vinum.
Það er margt að þakka fyrir nú
þegar komið er að leiðarenda. All-
ar lopapeysurnar og prjónaskap-
inn sem hún bjó til af svo miklu
listfengi. Þakklæti fyrir að börnin
okkar hafi fengið að kynnast því
að eiga langömmu svona lengi,
umhyggju ömmu fyrir því að allir
hefðu það gott. Þakklæti fyrir ótal
samverustundir allt frá fyrstu
kynnum til síðasta dags.
Þetta hefði ekki getað verið
betra.
Þórarinn Örn.
Þegar ég var um tvítugt þá
borðaði ég hádegismat með ömmu
einu sinni í viku. Oft hafði hún lax í
matinn því að hún vissi að það er
uppáhaldsfiskurinn minn. Borð-
búnaðurinn var ekkert alltaf alveg
hreinn en það skipti ekki máli.
Amma var komin yfir nírætt, orð-
in lögblind og sá einfaldlega ekki
þegar það var smá skítugt. Þess
vegna kom ég og þreif hjá henni
fyrir hádegismatinn. Ég er mjög
þakklát fyrir þetta fyrirkomulag
því það gerði mér kleift að kynn-
ast ömmu mun betur en ég hefði
annars gert. Henni fannst gaman
að segja mér sögur frá því í gamla
daga og sýna mér það nýjasta sem
hún var að prjóna. Eitt skiptið
voru það lopapeysur á barna-
barnabörnin. Allir fengu rauðar
peysur, bekkurinn hjá stelpunum
var gulur en hjá strákunum blár.
Eftir matinn drukkum við kaffi
saman og borðuðum smákökur.
Stundum sagði hún mér sömu
söguna margar heimsóknir í röð.
Eins og þegar Helga tókst að laga
snúningstakkann á uppþvottavél-
inni með útskorinni klemmu. Mik-
ið sem hún var lukkuleg með þá
útsjónarsemi. Eftir kaffið hafði ég
yfirleitt lausan tíma áður en ég
þurfti að mæta í skólann. Þá stakk
amma alltaf upp á því hvort ég
vildi ekki leggja mig aðeins undir
teppi. Og hvort ég vildi! Það var
ekki til betri staður til að leggja
sig á en á sófanum hjá ömmu.
Amma var engum lík. Alltaf
skýr í kollinum og alltaf glöð að
sjá mann.
Hæðargarðurinn á sérstakan
stað í hjartanu. Allir voru vel-
komnir til ykkar afa í kaffi og kök-
ur. Í garðinum voru öll möguleg
blóm og á vorin voru breiður af
krókusum, skillum og páskalilj-
um.
Ég sakna þín amma mín, ná-
granni, vinkona og nafna.
Nú verðið þið afi saman á ný.
Gangið saman hönd í hönd. Og
spjallið saman við Hjalta.
Þú ert falleg amma, innan sem
utan.
Ég elska þig.
Takk fyrir allt.
Jóhanna Kristín Andrésdóttir.
Tengdamóðir mín er látin í
hárri elli. Forsjónin gaf henni
langa og farsæla ævi þar sem hún
hélt góðri heilsu og skýrri hugsun
fram á síðasta dag. Og forsjónin
gaf henni einnig létta lund og
óendanlega bjartsýni. „Það var
svo heppilegt að…“ sagði hún
gjarnan þegar eitthvað kom upp
á, og fann jákvæða hlið hverju
sinni. „Það var svo heppilegt,“
sagði hún, „að þegar ég datt og
hruflaði mig og var flutt á slysa-
varðstofuna á laugardagskvöldi
þá var það áður en kvöldálagið á
slysavarðstofuna byrjaði og því
tók aðgerðin enga stund“.
Hanna amma, eins og hún var
kölluð af flestum, var afburða
handavinnukona og ungaði út
mynstrum af lopapeysum, húfum,
sjölum og vettlingum, og þessi
mynstur birtust í ýmsum prjóna-
ritum og eru enn vinsæl. Þegar
gesti bar að, hvenær sem var,
sumar sem vetur, unga sem
gamla, átti hún ávallt eitthvert
bakkelsi, heimabakað, og var fljót
að setja á borðið, kaffi og te handa
þeim eldri og síder handa þeim
yngri. Svo spjallaði hún við gest-
ina og sýndi þeim áhuga og mundi
hvað sagt var. Svo voru gestir
gjarnan leystir út með lopahúfum,
vettlingum eða leistum.
Það er ekki skrítið að börnum
hennar, barnabörnum og öllum
hafi þótt gott að koma þar. Jóla-
boðin voru yndisleg, og þar hittust
ættingjarnir og afkomendur og
fjölmenntu til hennar á jóladag í
klassískan jólahátíðarmat og síð-
an var tekið í spil og aðra skemmt-
an. Þessi jólaboð höfðu verið alla
tíð, í það minnsta eftir að ég kom í
fjölskylduna. Sjón hennar var
slök síðari árin en hún steikti
samt laufabrauð og þreifaði þá
fyrir sér, og svo prjónaði hún eftir
minni. Heyrnin hafði látið undan
síga, en hún missti ekki móðinn og
tók heyrnartækjum vel. Síðasta
jólaboðið var haldið jólin 2019
þegar hún var 100 ára en dætur
hennar sáu um matargerð og frá-
gang allan og höfðu gert það
nokkur síðastliðin ár.
Heimili sitt hélt hún fram yfir
101 árs afmælið en þá fékk hún
inni á Grund og var mjög sátt. Það
þarf að nefna sérstaklega hversu
vel starfsfólkið á Grund reyndist
henni. Við sem kynntumst Hönnu
ömmu höfum hana sem fyrirmynd
í okkar lífi, og þá sérstaklega
vinnusemina, bjartsýnina og um-
hyggjuna fyrir sínu fólki. Ég
þakka samfylgdina. Blessuð sé
minning hennar.
Andrés Þórarinsson.
Ferð þín er hafin.
Fjarlægjast heimatún.
Nú fylgir þú vötnum sem falla til nýrra
staða.
Og sjónhringar nýir sindra þér fyrir
augum.
(Hannes Pétursson)
Þau leiddust gegnum lífið
Björn föðurbróðir okkar og Jó-
hanna Hjaltadóttir sem við kveðj-
um í dag. Þrátt fyrir 12 ára ald-
ursmun voru þeir mjög nánir
bræðurnir Björn og Ólafur og
mikil og góð samskipti milli Hæð-
argarðs og Hamrafells. Þar bar
aldrei nokkurn skugga á.
Í fáeinum minningarorðum er
ekki hægt að gera löngum æviferli
skil en Jóhanna fagnaði 100 ára
afmæli 17.8. 2019 í ógleymanlegri
garðveislu umvafin fjölskyldunni.
Hún var líka þeim hjónunum í
Hæðargarði efst í huga, fjölskyld-
an, þessi samstillti hópur sem
stækkaði ár frá ári og þau máttu
sannarlega vera stolt af þeim öll-
um. Afi og amma voru þeim góðar
fyrirmyndir í einu og öllu. Börnin
á öllum aldri sóttu í þeirra fé-
lagsskap allt til kveðjustundar.
Það var sérstakt andrúmsloft í
Hæðargarði eins og ys, þys og
áreiti nútímasamfélags næði ekki
þangað inn. Á því heimili voru
efnishyggja, græðgi og auðsöfn-
un ekki mikils metnar.
Jóhanna hafði yndi af gróðri og
í sameiningu ræktuðu þau hjónin
einstaklega fallegan garð og blóm
bæði úti og inni. Prjónarnir voru
heill kapítuli þar sem hún hannaði
uppskriftir og flíkurnar urðu
örugglega óteljandi því það var
ekkert slegið af nánast fram á síð-
asta dag.
Þegar að Björn lést 2009 mátti
ætla að Jóhanna legði árar í bát,
90 ára og orðin mjög sjóndöpur.
En það var öðru nær hún bjó
áfram í Hæðargarðinum sem sýn-
ir best hversu ótrúleg seigla og
kjarkur einkenndi hana ásamt
léttu lundarfari alla tíð. Hláturinn
var alltaf skammt undan. Við átt-
um margar gæðastundir þar sem
hún rifjaði upp gamla daga og
alltaf beið dúkað borð með kaffi
og lengst af heimabökuðu með-
læti.
101 árs flutti Jóhanna á hjúkr-
unarheimilið Grund og tók þeim
umskiptum með sama æðruleysi
og alla tíð hafði einkennt hana en
þrekið var farið að minnka. Fáum
er það gefið að lifa í 102 ár með
óbilandi minni og áhuga á mönn-
um og málefnum. Hljóðbækur
voru vel nýttar síðustu árin og
löngu fyrir jól var hún búin að
hlusta á nýjustu bækurnar. Alltaf
var fylgst vel með Hamrafellsfjöl-
skyldunni og spurt frétta af ung-
um jafnt sem öldnum.
Lífssólin er sest en minning-
arnar lifa um merka ættmóður.
Við sendum fjölskyldunni innileg-
ar samúðarkveðjur.
Svíður í sárum, sorg drúpir höfði,
góð er gengin á braut.
Minningar mildar mýkja og lýsa
og leggja líkn við þraut.
(H.Z.)
Guðný Margrét og Sig-
ríður Birna Ólafsdætur.
Með Hönnu frænku er gengin
sú síðasta af hennar kynslóð í fjöl-
skyldunni. Hún var elst systkina
sinna, og sú sem lifði lengst. Þeg-
ar við heimsóttum hana, rúmri
viku fyrir andlátið, fannst okkur
eins og alltaf að þetta yrði nú ekki
síðasta heimsóknin til hennar.
Hún var hress eins og alltaf,
spurði margs og sagði frá mörgu,
og vitnaði í síðustu samtöl okkar
frá því nokkrum mánuðum fyrr.
Hún rakti fyrir okkur hvaða bæk-
ur hún væri nú að hlusta á og
hvað hún væri að bíða eftir að
jólabækurnar kæmu á hljóðbók-
um. Við vitum að henni fannst
hálfaumt að geta ekki gefið okkur
neitt almennilegt, en lét kaffi og
smákökur duga.
En þannig var Hanna. Alltaf
sami áhuginn á öllu sem að henn-
ar fólki sneri. Alltaf viljinn til að
segja frá og fræðast. Alltaf hugs-
að um velferð fólksins síns. Alltaf
léttleikinn og stutt í hláturinn. Og
fallega brosið sem náði alltaf til
augnanna.
Hún hafði margsagt okkur að
þetta væri að verða gott, hún væri
orðin alltof gömul. Við vorum
henni ekki sammála þótt vissu-
lega megi til sanns vegar færa að
102 ár séu hár aldur. Hún saknaði
þess að allir jafnaldrar hennar
væru farnir, hún hefði ekki leng-
ur neinn til að tala við sem hefði
alist upp með henni eða á svip-
uðum tíma. Hún naut þess engu
að síður að hitta fólkið sitt og
spjalla.
Við munum minnast Hönnu
með mikilli hlýju og söknuði, en
jafnframt þakklæti fyrir að hafa
fengið að njóta samvista við hana
svona lengi. Við vottum öllum
ættingjum okkar dýpstu samúð
um leið og við þökkum almættinu
fyrir Hönnu frænku.
Óli, Ásta, Sigurgeir og
Sigurbjörg.
Jóhanna Björg
Hjaltadóttir
Útför í kirkju
Hvernig á að
standa að undir-
búningi útfarar?
utforikirkju.is
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar ástkærs
eiginmanns míns,
PÁLS PÁLMASONAR,
áður til heimilis að Dverghamri 7,
Vestmannaeyjum.
Fjölskyldan þakkar starfsfólki Heilbrigðisstofnunar Suðurlands
Vestmannaeyjum fyrir einstaka umönnun og væntumþykju í
garð Páls Pálmasonar og fjölskyldu hans.
Guðrún Kristín Guðjónsdóttir og fjölskylda
Okkar ástkæra
HREFNA SIGURSTEINSDÓTTIR,
Kringlumýri 21,
Akureyri,
lést 12. nóvember. Útför hennar hefur farið
fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Aðstandendur
Guðmundur Pét-
ursson var kvaddur
frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 16. nóv-
ember. Hann háði hetjulega baráttu
í tvö ár. Við vágestinn mikla, sem að
lokum náði tökunum. Ég á Gumma
margt að þakka, svo og fjölskylda
mín. Lánsöm var ég er hann kynnti
mig fyrir föðurbróður sínum Jónasi
Guðmundssyni stýrimanni, er síðar
varð eiginmaður minn og átti ég
með honum fjögur börn. Jónas lést
1985 eftir stutt veikindi og studdi
Gummi okkur það vel, svo og hans
fjölskylda, að seint gleymist. Hjálp-
semi gleymist ekki. Hann var sér-
stakur maður, barngóður með ein-
dæmum og ráðagóður. Það var
alltaf glatt á hjalla er Gummi birtist
með spaugsyrði á vörum, tilsvör
hans voru ávallt skondin og svolítið
beitt. Myndavélin var oftast með
ljósmyndaranum í för og áttum við
gott samstarf, þar sem hann mynd-
aði málverk Jónasar er síðar voru
sett á kort. Hann gerði allt vel, var
smekkmaður og listrænn, tranaði
sér aldrei fram. Fjölskyldan var
Guðmundi allt og átti hann ham-
ingjusöm ár með eiginkonu sinni
Jónu Jónsdóttur frá Ísafirði i ein 20
ár, sem nú sér á eftir yndislegum
eiginmanni.
Þakka fallega samfylgd, Guð
blessi þig.
Jónína Herborg Jónsdóttir,
Heiðdalshúsi, Eyrarbakka.
Gummi frændi var pottþéttur
karl. Hjartahlýr eldri bróðir pabba,
jarðbundinn og yfirvegaður. Á köfl-
um alvörugefinn og maður sem
samþykkti ekkert kjaftæði. Okkur
Guðmundur
Pétursson
✝
Guðmundur
Pétursson
fæddist 15. mars
1947. Hann lést 2.
nóvember 2021.
Útför hans fór
fram 16. nóvember
2021.
systkinunum (sér-
staklega einum aðila)
þótti alltaf gaman að
fá Gumma til að
skella upp úr með
einhverjum fíflalát-
um. Því mætti hann
með stóru brosi og
léttri lund. Svo tókst
honum að koma okk-
ur niður á jörðina og
var til í spjall um mál
líðandi stundar.
Hann mætti undantekningar-
laust til að fagna með okkur nýá-
unnum áföngum í lífinu, hvort sem
það var afmæli, útskrift, listasýn-
ing eða heimkoma úr langri reisu.
Hann festi ávallt mikilvægar
stundir á filmu. Náði fallegum
augnablikum og deildi með okkur
filmunni. Hann sýndi okkur kær-
leika og umhyggju og tókst ein-
hvern veginn alltaf að hitta nagl-
ann á höfuðið þegar kom að
gjöfum. Það var alltaf skemmtileg-
ast að opna gjafirnar frá Gumma
frænda. Þær voru aðsniðnar per-
sónuleika okkar og létu manni líða
þannig að maður væri mikils virði.
Gjafmildi, örlæti og gestrisni eru
kostir sem voru Gumma eðlislæg-
ir.
Með lifnaðarháttum sínum
kenndi Gummi frændi okkur
krökkunum mínimalískan lífsstíl,
hvað einfaldleikinn og „stílhrein-
leikinn“ er þægilegur. Þetta hefur
hann eins og pabbi eflaust erft frá
afa sem laumaði ósjaldan inn
lífsspekifrösum eins og „less is
more“ (minna er meira). Ætli fras-
inn hans Gumma væri ekki „qua-
lity over quantity“ (gæði umfram
magn). Það hefur kannski ekki al-
veg sokkið inn hjá okkur ennþá en
við munum taka þetta með okkur
inn í framtíðina. Kærar þakkir,
elsku Gummi, fyrir margar góðar
stundir. Þú munt lifa áfram í hjört-
um okkar allra.
Baldur Héðinsson,
Heimir Héðinsson og
Hrafnhildur Héðinsdóttir.