Morgunblaðið - 22.12.2021, Side 18

✝
Anna Laufey
Gunnarsdóttir
fæddist í Stykk-
ishólmi 24. febrúar
1941. Hún lést á
líknardeild Land-
spítalans 8. desem-
ber 2021.
Foreldrar henn-
ar voru Hildur
Vigfúsdóttir Hjal-
talín og Gunnar
Jónatansson.
Bræður hennar voru Vigfús, f.
15.10. 1927, en hann lést árið
2003, og Óskar, f. 31.10. 1932
og lifir hann systur sína. Börn
hans og Unnar Agnarsdóttur, f.
10.6. 1935, d. 3.6. 2006, eru
Gunnhildur, f. 1959, maki Arn-
ór Þórir Sigfússon, f. 1958, og
eiga þau þrjú börn og eitt
barnabarn, og Agnar, f. 1963,
maki Margrét Ásgeirsdóttir, f.
1966, og eiga þau þrjú börn og
þrjú barnabörn.
Anna ólst upp í
Stykkishólmi við
ástríki og um-
hyggju foreldra og
bræðra.
Hún stundaði
nám við grunnskól-
ann í Stykkishólmi,
við Héraðsskólann
á Reykjum í Hrúta-
firði og Hús-
mæðraskólann á
Laugalandi í Eyjafirði.
Um tvítugt flutti hún til
Reykjavíkur og starfaði meðal
annars hjá Sambandi íslenskra
samvinnufélaga, Samvinnu-
bankanum og síðast í Háaleit-
isútibúi Landsbankans í Aust-
urveri.
Útför hennar fór fram í
kyrrþey, að hennar ósk, frá
Fossvogskapellu 20. desember
2021.
Anna, elskuleg föðursystir
mín, er fallin frá eftir stutta en
snarpa baráttu við krabbamein.
Hún skipaði stóran sess í lifi
okkar Agnars bróður alla tíð.
Hún passaði okkur oft þegar
við vorum lítil og okkur fannst
það alltaf svo gaman. Hún
leyfði okkur nefnilega að gera
ýmislegt sem foreldrunum
fannst kannski ekki alveg við
hæfi og alltaf lumaði hún á góð-
gæti sem við máttum fá okkur
þó við værum búin að bursta
tennurnar. Anna var glæsileg
kona, dökk yfirlitum, há og
grönn og alltaf smekkleg til
fara og smart. Hún hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum,
var mjög sjálfstæð og lagði
mikla áherslu á að bjarga sér
sjálf með alla hluti.
Þegar ég var lítil fannst mér
Anna vera langflottasta konan
sem ég þekkti og ég var mjög
stolt af því að þessi glæsilega
kona væri frænka mín. Svo
vann hún um tíma á kvöldin í
sjoppu, Blaðasölusjoppu í Aust-
urstræti þar sem inngangurinn
í Eymundsson er núna. Það var
toppurinn að fá að vera með
henni í sjoppunni og stundum
fékk ég meira að segja að af-
greiða.
Þegar hún fór til útlanda
fengum við systkinin alltaf eitt-
hvað sem hún hafði valið af
kostgæfni handa okkur.
Þegar afi og amma fluttu frá
Stykkishólmi í bæinn þá flutti
hún til þeirra, og hélt með þeim
heimili þar til þau voru bæði
fallin frá. Herbergið hennar á
Laugateignum var stórt og
flott og búið fallegum húsgögn-
um. Meðal annars átti hún for-
láta snyrtiborð sem var fullt af
snyrtivörum og alls kyns
skvísudóti. Ég fékk oft að sitja
við snyrtiborðið þegar ég var
stelpa og gera mig fína, setja á
mig augnskugga, eyrnalokka og
alls kyns skart.
Samband hennar og Vigfúsar
eldri bróður hennar var ein-
stakt. Hún aðstoðaði hann á
alla lund en hann var lítillega
fatlaður, hafði fengið lömunar-
veikina á barnsaldri.
Síðustu árin hafa þau systk-
inin, Óskar, pabbi minn og
Anna, búið í sömu blokkinni í
Sóltúni 5, hann á fimmtu hæð
en hún á annarri. Ekki var síð-
ur fallegt systkinasambandið
þeirra. Þau aðstoðuðu hvort
annað ef með þurfti og skiptust
á að bjóða hvort öðru í mat á
laugardagskvöldum.
Seinni hluta starfsævinnar
vann hún í Landsbankanum í
Austurveri. Hún var vel liðin
bæði af samstarfsfólki og ekki
síður af viðskiptavinum og
stundum beið fólk lengur til að
fá afgreiðslu hennar. Hún hafði
einstaka þjónustulund og var
greiðvikin og hlý og hafði góð-
an húmor.
Hún átti yndislegar og
traustar vinkonur sem hafa
haldið hópinn allt frá því þær
voru ungar stúlkur. Þær hittust
gjarnan oft í viku, fóru í göngu-
túra, á kaffihús og nutu sam-
vista. Nú er stórt skarð höggv-
ið í þeirra góða vinahóp.
Einnig munum við fjölskyld-
an sakna hennar. Hún var allt-
af boðin og búin og tilbúin til
að aðstoða ef eitthvað var og
vildi fá fréttir af krökkunum
mínum og vita hvort það væri
ekki allt í lagi hjá öllum.
Við vorum ekki bara frænkur
heldur líka góðar vinkonur og
fyrir það er ég þakklát. Minn-
ingin um Önnu lifir með okkur
fjölskyldunni um ókomna tíð.
Gunnhildur Óskarsdóttir.
Það er erfitt til þess að
hugsa að elsku Anna frænka sé
farin og að heimsóknir til henn-
ar í Sóltún og samtöl okkar um
daginn og veginn heyri sögunni
til. Ekki þorði ég að hugsa þá
hugsun til enda að það væri
komið að kveðjustund þegar ég
heimsótti hana á Landspítalann
í stuttu stoppi á Íslandi í októ-
ber. Anna afasystir mín átti
sérstakan stað í hjarta mér og
ég leit á hana sem aukaömmu.
Anna var einstök kona, harð-
dugleg, falleg og fyndin. Hún
var gjafmild og hugsaði mikið
um velferð fólksins í kringum
sig, en vildi aldrei láta hafa
neitt fyrir sér. Ef maður
hringdi í Önnu og sagðist ætla
að reka inn nefið hjá henni og
að hún ætti alls ekki að hafa
neitt fyrir manni var hún samt
búin að skella í pönnukökur eða
taka saman góðgæti og sá til
þess að maður færi aldrei
svangur frá henni. Anna átti
margar góðar vinkonur og ég
hef alltaf dáðst að því hvað þær
voru mikið saman og duglegar
gera skemmtilega hluti, ekki
síst á fullorðinsárum. Anna var
alltaf með nýjustu tísku og
strauma á hreinu þótt hún léti
nú ekki oft eftir sér að kaupa
Anna Laufey
Gunnarsdóttir
það sem hana langaði í. Oft
hringdi hún í mig til að spyrja
hvort ég væri búin sjá eða
prófa hitt og þetta. Ég var svo
heppin að græða oft á því sem
hún keypti en notaði svo ekki
þegar heim var komið. Anna
var dugleg við að tileinka sér
nýja tækni, átti smartsíma,
spjaldtölvu og fartölvu, missti
ekki af neinu og fylgdist vel
með fjölskyldunni í gegnum
samfélagsmiðla. Ég gat alltaf
treyst á að Anna myndi læka
það sem ég birti á Facebook og
Instagram. Mikið á ég eftir að
sakna elsku frænku minnar. Ég
minnist hennar með hlýju og
sorg í hjarta og er óendanlega
þakklát fyrir allar góðu stund-
irnar.
Ragnhildur Erna
Arnórsdóttir.
Anna frænka var afasystir
mín og ótrúlega stór hluti af
litlu fjölskyldunni okkar. Fyrir
mér var hún skemmtilega,
fyndna og gjafmilda frænkan
sem mér þótti afskaplega vænt
um. Hún gat alveg látið mann
gráta úr hlátri sem er það sem
ég mun sakna mest, að hlæja
með henni og grínast með það
að við værum jafngamlar því
það eru slétt 60 ár á milli okkar
í aldri. Hún vildi allt fyrir alla
gera og maður fór aldrei svang-
ur úr heimsóknum til hennar,
oftast fórum við bara rúllandi
út í sykurvímu. Ég kann ótrú-
lega mikið að meta allar minn-
ingarnar sem hún hefur gefið
mér í gegnum ævina.
Elsku Anna frænka, takk
fyrir að vera svona yndisleg,
takk fyrir að gefa lífinu lit,
takk fyrir mig.
Unnur.
Anna frænka mín var ein
besta manneskja sem ég hef
kynnst. Hún var stólpi, hún var
alltaf til staðar og til í spjall.
Ég hringdi oft í hana á leið-
inni heim úr vinnu eða skóla og
það voru frábær samtöl, í
hverju einasta símtali spurði
hún um allt og ekkert, var svo
áhugasöm um allt sem var að
gerast í mínu lífi og sagði setn-
inguna „segðu mér eitthvað
skemmtilegt!“ að minnsta kosti
fimm sinnum í hvert skipti.
Það var eins þegar maður
kom í heimsókn, en þá var allt-
af eitthvert nammi, konfekt eða
After Eight-súkkulaði á stofu-
borðinu og hún vildi helst ekki
sleppa manni út án þess að
maður þæði bláber og rjóma
með sykri út á.
Takk fyrir að vera til staðar
og takk fyrir öll bláberin og
pönnukökurnar.
Eiríkur.
Anna frænka mín er látin.
Ég minnist hennar nú þegar ég
horfi á snjóinn falla út um
gluggann á fögrum desem-
berdegi sem hófst á að kveðja
hana á líknardeildinni eftir
stutt en talsvert erfitt stríð. Ég
á góðar minningar um Önnu
sem var hluti af lífi mínu alla
tíð. Margar af þeim urðu mér
aftur ljóslifandi á skemmtilegu
kvöldi snemma í nóvember sem
við mæðginin áttum yfir freyði-
vínsflösku heima hjá mömmu.
Hvernig það atvikaðist að við
vorum tvö ein (og hvernig við
sátum uppi með opna freyði-
vínsflösku!) man ég ekki. En
einhvern veginn var það þó
þannig að ég spurði mömmu
nokkurra spurninga um Önnu.
Fyrr en varði vorum við búin
að sitja ein í tvo klukkutíma og
ræða lífshlaup Önnu sem
mamma og aðrir kunna betur
að segja frá en ég.
Það sem ég kann þó frá að
segja eru okkar persónulegu
kynni. Anna var einstakur per-
sónuleiki. Sérstakan lærdóm
hef ég dregið af því hversu laus
hún var við tilfinningasemi og
væmni. Þetta kann að hljóma
eins og hún hafi verið köld eða
lokuð, en það var hún ekki. Það
var frekar eins og hún kysi að
taka lífinu, með öllum sínum
gjöfum og tökum, með æðru-
leysi í fylgd með glettni, sem
gerði það að verkum að það var
erfitt að ímynda sér að neitt al-
varlegt gæti komið fyrir hana.
Hún var einhvers konar eilíf
kona, fram á hinsta dag, alltaf
fyndin og skemmtileg. Hún var
góð í að halda manni í símanum
og það gerði hún sannarlega
með því að spyrja um eitthvað
nýtt, sem opnaði dyr yfir á nýja
hluti sem hægt væri að segja
frá eða spyrja út í. Hún var
hluti af símhringingarútínunni
á langri búsetutíð minni í út-
löndum og skylduheimsókn (í
besta skilningi þess orðs) bæði
þegar heim var komið og áður
en utan var farið. Undanfarið
ár, á meðan ég hef búið á Ís-
landi, höfum við síðan glætt
kynnin með endurteknum
heimsóknum í Sóltúnið, með
eða án sonar míns. Alltaf sýndi
hún mér og öllu mínu fólki
þessa einstöku blöndu af húm-
or, gleði og umhyggju án til-
finningasemi. Anna frænka mín
sýndi tilfinningar sínar helst
með gjörðum sínum. Megi hún
hvíla í friði.
Óskar Örn Arnórsson.
Elsku Anna er látin og miss-
irinn er mikill. Ég kynntist
Önnu þegar ég byrjaði með
bróðursyni hennar, Agnari.
Hún tók mér strax vel og ég
gerði mér strax grein fyrir því
hversu stór partur af þessari
litlu fjölskyldu hún Anna var.
Þau voru þrjú systkinin og ein-
ungis tengdafaðir minn eign-
aðist sína eigin fjölskyldu.
Systkini hans, Vigfús og Anna,
voru alltaf ómissandi partur af
öllum okkar boðum og nú eru
þau bæði farin. Börnin mín
þekkja ekki fjölskylduboð án
Önnu frænku og þeirra missir
er mikill. Anna var stór karakt-
er sem skilur eftir sig stór og
litrík spor. Þau minnast
skemmtilegrar frænku sem víl-
aði ekki fyrir sér að orða hlut-
ina eins og þeir voru og krydd-
aði allar frásagnir skemmti-
lega.
Anna fylgdist mjög vel með
öllu sem við hin tókum okkur
fyrir hendur og spurði af ein-
skærum áhuga um allt sem
tókumst á við. Hvort sem það
var skólaganga, starfsframi,
áhugamál eða félagsstörf þá
skipti þetta allt hana miklu
máli.
Andlát elsku Önnu frænku
er mikill missir fyrir elsku
tengdapabba því þeirra sam-
band var alla tíð mjög náið.
Undanfarin 20 ár eða svo hafa
þau búið í sama stigagangi og
samgangurinn því mikill. Hún
skilur eftir sig stórt skarð sem
seint verður fyllt.
Önnu frænku verður sárt
saknað en góðar og skemmti-
legar minningar sitja eftir og
þær eiga eftir að ylja okkur um
ókomna tíð.
Blessuð sé minning elsku
Önnu frænku.
Margrét Ásgeirsdóttir
(Magga).
18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 22. DESEMBER 2021
Nú hefur Guð-
mundur Stefánsson
lokið lífsgöngu sinni
og þar er genginn
góður maður. Guð-
mund sá ég fyrst fyrir rúmlega
60 árum, er hann kom til þess að
stilla píanó fyrir foreldra mína,
Ólaf Beinteinsson verslunar-
mann og Sigurveigu Hjaltested
óperusöngkonu. Ég tók þá strax
eftir því hversu Guðmundur
heitinn hafði góða nærveru og
geðþekka lund. Seinna kynntist
ég Guðmundi betur, því við hjón-
in vorum í nokkur ár nágrannar
Sigríðar dóttur hans og hennar
fjölskyldu í tvíbýlishúsinu Sam-
túni 14 -16 í Reykjavík. Hitti ég
Guðmund stundum á förnum
vegi þar og fékk hann líka til
þess að stilla píanóið á mínu
heimili í Samtúninu. Margt bar á
góma í samræðum okkar Guð-
mundar á stundum sem þessum
og hann var greinilega vel heima
í tónlistarlífi þjóðarinnar ekki
Guðmundur
Stefánsson
✝
Guðmundur
Stefánsson
fæddist 5. október
1937. Hann lést 11.
desember 2021.
Útförin fór fram
21. desember 2021.
síst hvað sígildan
söng snertir. Eftir
að Guðmundur
flutti á Sléttuveg 17
hitti ég hann iðu-
lega á skemmtun-
um íbúanna þar, en
ég hef verið nokk-
urs konar hirðspil-
ari um árabil á
Sléttuveginum, t.d.
á þorrablótum og
ýmsum öðrum
mannamótum. Guðmundur var
við slík tækifæri alltaf í góðum
gír og naut sín greinilega vel
meðal íbúanna á Sléttuveginum
og í þeim góða húsanda sem er
ríkjandi þar. Með þessum orðum
vil ég þakka Guðmundi Stefáns-
syni einstaklega góð samskipti í
gegnum árin og ég sendi börnum
hans, barnabörnum og öðrum
ættingjum og vinum samúðar-
kveðjur. Drottinn blessi ykkur.
Ólafur Beinteinn Ólafsson.
Mig langar til að minnast
starfsbróður míns, Guðmundar
Stefánssonar, í örfáum orðum.
Ég kynntist Guðmundi fyrst,
þegar hann var nemi í iðn sinni á
hljóðfæraverkstæði föður míns,
Pálmars Ísólfssonar. Það var af-
skaplega mildur og rólegur svip-
ur yfir Guðmundi og hann með-
höndlaði hluti, sem hann var að
gera við, af nærgætni og alúð,
eins og gera þarf, þegar um
hljóðfæri er að ræða.
Gott var að leita til Guðmund-
ar, þegar ég þurfti að láta spinna
bassastrengi í píanó eða flygil,
en það gat komið fyrir, að
strengir slitnuðu við stillingu. Þá
var stundum talað saman á létt-
um nótum. Ég man eftir því,
hvað Guðmundur varð hissa,
þegar ég hóf nám í píanósmíði
hjá föður mínum. Hann spurði
mig að því, hvort ekki væri allt í
lagi með mig, að standa upp úr
flugmannssætinu til þess að
grafa mig niður á hljóðfæraverk-
stæði!
Ég ætla ekki að hafa þessi orð
fleiri, en ég vil þakka Guðmundi
fyrir góða viðkynningu og bið
honum Guðs blessunar.
Ísólfur Þór Pálmarsson.
Látinn er Guðmundur Stef-
ánsson hljóðfærasmíðameistari
sem ég hef haft góð kynni af.
Mig langar að minnast hans í
nokkrum orðum. Þannig er að á
mínum vinnustað til þrjátíu ára,
Byggðasafni Árnesinga á Eyrar-
bakka, er einn safngripur sem
Guðmundur tók undir sinn
verndarvæng. Þetta er píanóið
gamla úr Húsinu á Eyrarbakka.
Árið 1992 hófust okkar samskipti
þegar hann kom í safnið til
skrafs og ráðagerða. Safnið var
þá á Selfossi og á sýningu safns-
ins var píanóið sem þurfti yfir-
halningar við. Þetta er píanó
smíðað í janúar 1871 hjá fjöl-
skyldufyrirtæki í Kaupmanna-
höfn, Hornung & Möller, og var
miðdepill tónlistarlífs um suður-
ströndina á áratugunum sitt
hvorum megin við 1900. Samdist
okkur um að hann tæki píanóið
til sín á verkstæði sitt og gerði
við það þannig að hægt væri að
spila á það. Árið 1995 var komið
með píanóið í Húsið. Skömmu
síðar kom Guðmundur og fín-
stillti píanóið. Síðan þá hefur pí-
anóið gamla verið miðdepill
margra tónlistarviðburða í stáss-
stofu Hússins og var Guðmund-
ur oft fenginn til að stilla grip-
inn.
Við leiðarlok er margs að
minnast eftir okkar fjölmörgu
samskipti um gamalt píanó. Þeg-
ar stillingar var þörf var hringt í
Guðmund og aldrei brást það að
nokkrum dögum síðar var hann
kominn á Eyrarbakka í hið
gamla faktorshús og farinn að
huga að gripnum. Þegar hann
leit upp frá verkinu sagði hann
sögur. Gjarnan um forfeður sína
á Eyrarbakka sem bjuggu í
Eimu. Við röbbuðum eitt sinn
um móður hans, Elínu Guðjóns-
dóttur, sem ólst upp á Bakkan-
um og var meir að segja vinnu-
kona í Húsinu í upphafi 20. aldar.
Í annað skiptið barst talið að
öðrum forföður hans, Þorsteini
Jónssyni bónda í Gröf í Ytri-
hreppi, sem á sínum tíma á 19.
öld vildi baða kindur sínar á
meðan aðrir vildu skera. Þor-
steinn varð undir í þessari deilu
og kindur hans voru skornar.
Þess vegna fór hann af jörðinni
og gaf hreppnum, hætti búskap
og gerðist tómthúsmaður. Svo
sagði Guðmundur mér skemmti-
lega sögu af því þegar hann á
Kaupmannahafnarárum sínum
hjá Hornung & Möller var send-
ur út í konungssnekkjuna til að
stilla þar píanó, jú þetta var á
þeim tíma þegar tilhugalíf Mar-
grétar Þórhildar prinsessu og
Henriks hins franska var í
blóma. Eitt sinn læsti Guðmund-
ur píanóinu, stakk lyklinum á sig
og geymdi milli píanóstillinga.
Eitthvað annað en að spila á pí-
anó þurftu prinsessan og greif-
inn að bardúsa á meðan.
Já sögurnar voru skemmtileg-
ar og alltaf varð maður ríkari af
sögum eftir heimsóknir Guð-
mundar.
Sumarið 2019 kom Guðmund-
ur í síðasta sinn til að stilla pí-
anóið en hvarf því miður frá því
verki í miðju kafi vegna slæmrar
heilsu. Okkar síðasta símtal var
nokkrum vikum síðar. Þar lögð-
um við á ráðin um arftaka hans
og framtíð píanósins en þó
Muggur sé allur þá lifir píanóið
gamla sínu lífi áfram og mun
þarfnast reglulega stillingar.
Mér er ljúft að minnast þessa
merka manns sem reyndist safn-
inu vel. Votta ég afkomendum og
frændliði samúð.
Lýður Pálsson.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Óheimilt er að taka efni úr
minningargreinum til birt-
ingar í öðrum miðlum nema
að fengnu samþykki.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi lið-
ur, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr felliglugg-
anum.
Einnig er hægt að slá inn slóð-
ina www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi). Þar sem pláss er tak-
markað getur birting dregist,
enda þótt grein berist áður en
skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu
ekki lengri en 3.000 slög. Ekki
er unnt að senda lengri grein.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Ekki er unnt að tengja við-
hengi við síðuna.
Minningargreinar