Lindin - 09.01.1943, Blaðsíða 14

-10-
skal ég heldur ekki hallmæla jpótt eigi viti ég hverju þar frá
greinir. Ég las nú og las, þar til bókin var nær á enda skráS
og var }?á mjög orSi?' áliSið kvölds og tími til kominn að
leggjast til hvildar og gera Vatnaskóg heldur a5 landi draum-
anna.
En hvort sem nú var um að kenna meinlausum dagbokar-
þáttum Skógarmanna eða þá áíurnefndum skrautlitu5um marbletti
á hnútunni, þá gat ég me5 engu móti sofnað og bylti mér óró-
lega af leiíindum. AÖ síðustu hafSi ég ekki anna? ráð en að
kveikja aftur og lesa meira í bókinni, því ekki dugði að eyða
ævinni í eintóman velting.
Ég las og las og loksins kom ég að einum merkilegum
kafla i bókinni, sem vakti óskifta athygli mína. Ákvað ég loks
a5 taka afrit af honum til fróðleiks og gaman fyrir J)á, sem
hér kunna að eiga hlut að máli, eða ekki eiga hlut að máli
eins og Vilhjálmur Gíslason myndi orða það.
Dagsetningin var olæsileg en orðaforðanum, sem þar
kom á eftir, var niðurraðað eitthvað á þessa leið:
Pimmtudagsmorguninn rann upjfheiður og fagur og logn
var á sjó og landi, drengirnir fengu sætt kex með morgunkókóinu
en nokkrir skýhnoðrar voru á sveimi yfir Skarðsheiðinni, hitinn
var um 18 stig. Allir voru komnir á fætur og sumir búnir að
þvo ser.
hrír foringóanna, þeir Magnús Runólfsson, Ámi Sigur-
jónsson og ÞÓrður Möller tóku sér morgunlabb út í skóginn og
reikuðu þar um í háheimspekilegum samræðum. Allt i einu v-oru
þeir truflaðir af mannamáli, sem barst til þeirra úr skógar-
runna nokkrum að því er þeim virtist. Þeir felldu niður samtalið
og þrátt fyrir það, þótt menn þessir séu lítið gefnir fyrir að
hlusta á mál manna og forvitnir í minna lagi, þá gengu þeir
samt nær runnanum til þess að geta heyrt betur. Sjá þeir
nú, hvar í runnanum sitja piltungar nokkrir af minni gerðinni,
og voru þeir i djúpum samræðum. Snáða þessa verður ekki komist
hjá að nafngreina og voru þeir þessir: Olafur Frímannsson,
Halldór Eggertsson, Elvar Skarphéðinsson, Guðmundur Guðmundsson
á Unnarstíg, Þorir Magnusson, Hafnfirðingur að ætt og uppruna
og loks Sverrir Bjarnason. Samkvæmt áreiðanlegum heimildum og
eftir atliti drengjanna að dæma voru þeir flestir um eða yfir