Lindin - 09.01.1943, Blaðsíða 16

-12-
aðsópsmiklir og hinir fyrirmannlegustu og höfíu bundi? vasa-
klúta sína um handleggin, svo a5 hægt væri fyrirhafnarlítiS aí5
greina þá frá almúganum.
Elvar og ólafur Frímannsson gengu nú snuíugt inn i
eldunarhúsi?, hvar fyrir voru vi?5 eldamennsku Egillína, Ása og
Ólafía. Foringjarnir spur?u formálalaust, hvafta miíaegisver^ur
ætti a?' vera í dag. Saltfiskur og hrísgrjónagrautur, svaraði
ólafía frekar vingjarnlega.MHva5 á a£ gera vil allt hangikjötiF
í kjallaranum?M spurði óli. "Þa* á a* vera í veizluna, auðvitaS,”
svara*i Egillína ekki vingjarnlega. Þá tók Elvar til máls. "Já,
þi^ eigi^ af sjóía strax hangikjöt fyrir sex handa okkur til
mi5degisver?ar í dag, svo viljum vií5 ekki þennan kínverj amaí,
heldur sætsúpu á eftir me? miklu af sveskjum og rúsínum, og þar
á eftir viljum við fá sterkt og gott kaffi.M
Þá hvessti nú á nor^austan í eldhúsinu. Egillína rétti
úr sér og sag?í:i:MEf þi5 ekki snautiS strax héðan út, óþekktar-
pésar, þá kalla ég á Magnús eí'a Ástráð, þi5 eigiS ekki a?5 vera
a5 flækjast hérna. Hana, þi£ geti? fari5 me?5 þessa skólpfötu
út á milli ykkar og hellt úr henni, en dembi?' ekki niður. "Magnús
Runólfsson kom nu inn, þvi hann hafði gleymt a5 skýra stúlkunum
frá nýjustu heimsviíburðum. Þær umsnérust allar viS þessar fregnir,
og það var alveg sama hvað þær tautu*u og rauluðu, þær uríu a5
beygja sig fyrir hinni nýju ráístjórn. óli Frímannsson herti
nú enn betur á ólinni og bætti því viS, a?5 þeir vildu hafa alveg
sérstakt bor5 út af fyrir sig, og svo ætti Sverrir Sverrisson
eingöngu a? ganga um beina fyrir þá sérstaklega og ætti hann aS
fá lánaða hvíta svuntu hjá stúlkunum. Hann þyrfti líka a5 vera
búinn a* bor?5a á^ur svo hann ekki nappaíi neinu af hangikjöt-
inu þeirra.
Þegar svo maturinn kom um hádegi? munaði ákaflega litlu
a5 uppþot yr5i ekki í salnum. En Gu*mundur Guðmundsson stóð upp
og heimtaíi skilyr^islausa hlý*ni eins og lofa£ hefði veri? og
ekki um annaí af ræ5a, enda höfðu olætin aíallega stafaS frá
millistéttunum, þvi að gömlu foringjarnir og þeir, sem eldri
voru, báru harm sinn í hl^óði og táruSust aðeins lítilsháttar
þegar þeir fundu hangikjötslyktina, en þeir sem verst hugsuðu,
lofuSu sexmenningunum með sjálfum sér, a5 þeir skyldu fá plokk-
fisk úr gömlum saltfiski í vezlumatinn á sinum tíma, já og miki?
af pipar og salti í svo það yrði bragS a* matnum. Þegar nyja