Lindin - 01.02.1959, Blaðsíða 7

-5-
tr
lS
á einhvern hátt,
Og bó, þaS var ótrúlegt um Knút, Þeir höfSu veriS
sessunautar bæSi í skólanum og K.F.U.M., og "perluvinir”,
síSan beir voru sjö ára. Knutur var mjög vandaður strákur,
sem kom fra góSu heimili og stóS sig vel í skolanum. Hann
átti ba'5 vissulega ekki skiliö a6 burfa a5 hætta í skólanum,
en móöir hans dó skyndilega og óvænt - og þá, -já, þaö var
ekki svo auövelt að útskýra baö, en hann varð aö fara á
sjóihn.
Nu, en allt þetta hafði Jörgen hugsað svo oft um, svo
aö þaö hjálpaði ekkert.
En ef Knútur var nú í klípu, þá varö hann eitthvað aö
gera.
Þrátt fyrir þaö, aö Jðrgen tryöi þ\rí ekki, aö þetta meö
"Mavinn” væri Knúti eitthvað viökomandi, þá fannst honum eins
og innri rödd segja sór, að eitthvaö væri bogið viö þetta.
Jörgen vildi ekki vera tilfinningasjúkur, en hann varö sér
bess meira og meira meövitandi, aö Knútur þurfti hjálpar
hans viö.
Fyrst ætlaði hann aö fara inn til föður síns, og tala um
þetta viö hann - en aftur hætti hann viö baö. Hann var hræddur
um, aö sér mundi ganga illa aö útskýra - þetta sem innri
röddin sagði.
En hvað átti hann þá að gera? Eftir litlar tiu mínútur var
klukkan oröin 22/45 - og svo, já, svo yrði hann kannske orðinn
of seinn, ef Knútur þarfnaðist hjálpar hans.
Jörgen tók skjóta ákvörðun, hann varö aö leggja af staö.
Hann fór í úlpu, og um leið og hann stökk ut kallaði hann,
aö hann ætlaði aö skreppa til Knuts.
Þaö var nokkuð löng leið niður á bryggjuna, en göturnar