Lindin - 01.02.1959, Blaðsíða 15

o
-13-
"Jæja, svo get ég haldiS áfram sögunni, sagSi toll-
vöröurinn, "skipstjérinn náöi sambandi viS okkur meS sendi-
tækjum og skýröi okkur frá bví, aS eitthvaö væri ekki meö
féldu, en hvaö aS var, gat hann ekki talað um - - ".
Á bessu augnabliki komu tvei gæzlubílar í viðbót og
lögreglubíll, og varla höfSu bílarnir stöövast, begar
hópur einkennisklæddra manna stigu út, og eftir augnablik voru
drengirnir tveir umkringdir af alvarlegum mönnum.
Einn beirra kom alveg upp að beim Knúti og Jörgen. Þaö
var mikið gull greipt í deriö á húfUnni hans.
"Jæja, hérna eru bá drengirnir. Ég get frætt ykkur
um þaö, að bið hafið komið okkur á spor mikils smyglara-
hrings, sem við höfum altaf verið að reyna að handsama, en
við vissum ekki hverjir önnuðust flutningin, en þeini höfum við
nú náð."
Síðan snéri sá gullagði við og sagði til mannanna:
"Farið um borð, og handtakið bá.
Jörgen var daufur í dálkinn yfir bví að honum skyldi
vera blandað inn í þetta afrek Knúts, sem vegna eftirtektar-
semi sinnar hafði komizt á snoðir um ’oetta, og begar hann
færði betta í tal við einn hinn einkenniskleeddu manna,
svaraði hann: "Já, bað er rétt, að við hefðum verið engu
nær, ef Knútur hefði orðið hræddur við orð hásetans - en
sjáðu nú til, Jörgen, við pabbi þinn erum búnir að tala saman,
hann hringdi til mín, við erum nefnilega gamlir skólabræður,
og hann sagði mér svolítið um vináttu bína og Knúts - og
það er skoðun mín, að í innilegri vináttu sé eitthvað, sem
ekki er hægt að útskíra, einhver ósýnileg bönd, sem leita