Lindin - 01.02.1959, Blaðsíða 10

-8-
8
skipinu upp aíS.
Rett áður en Knútur ætlaSi aS stökkva, varS hann viss
um, aö sá sem stóð barna rétt fyrir ofan og haföi hrópaS
nafniS hans, var Jörgen. Eitt augnablik var hann stífur af*
hræSslu, begar hann sá, aS Jörgen var dreginn í burtu.
HvaS hafSi skeS? Hvers vegna? Hann varS aS alhafast
eitthvaS. Heil margar hugsanir liSu gegnum huga hans á broti
úr sekúndu, en hann gleymdi bví ekki, aS hans fyrsta skylda
var aS festa skipiS. Eins og pardusdýr stökk hann í land,
smeygSi cocoskaSlinum gegnum hringinn á bryggjunni og hnýtti
vel aS honum. Hann hafSi framkvæmt betta svo oft, aS hann
kunni baS upp á sína tíu fingur, svo aS þaS tók aSeins nokkrar
sekúndur.
NÚ var hann búinn aS gera skyldu sína gagnvart skip-
stjóranum, og hann baut í áttina aS tunnunum, þar sem hann
fann Jörgen. Jörgen var ekki eins og hann hafSi reiknaS meS,
rxgbundinn meS hendurnar fyrir aftan bak, og stóran vasaklút
bundinn fyrir munninum, heldur stóS hann rauSur af reiSi
milli tveggja tollbjóna. Knútur var vægast sagt furSu lostinn,
og hann sagSi: "En Jörgen, hvaS hefur þá skeS?n
"ÞaS var gott, aS þú komst - bú verSur aS segja alla
söguna - þeir vita aS eitthvaS er bogiS viS "Mávinn."
"Ég hef þegar sagt þaS,,f byrjaSi Knútur en svo þagnaSi
hann. Hvernig hafSi Jörgen frétt aS eitthvaS væri rangt, sem
fram fór um borS? Þetta var undarlegt. Hann var trufalaSur í
þessum hugrenningum af tollverSinum, sem nú sagSi: "Jæja,
segiS okkur nú, hvaS þetta á allt saman aS þýSa."