Lindin - 01.02.1959, Blaðsíða 14

-12-
1 o
x x*
MJa, herna höfum vitS aldeilis slegiS okkur upp,”
sagSi hann, og néri saman höndum, T,en láttu mig svo heyra
hvaS skeöi næst.”
Knútur hélt frásögninni áfram, og sagSi frá því aS
þegar hann var aS þvo sér morguninn eftir, kom annar
hásetanna til hans, og sagSi meS égnandi svip, aS ef hann
nokkurn tímann heyröi eöa sæi eitthvaS um borS 1 skipinu,
sem kcemi honum undarlega fyrir sjénir, þá skyldi hann gæta
sín, og.bianda sér ekki í þaS eSa tala um þaS, því aS ef hann
gerSi svo, skyldi hann hafa verra af.
Knútur stéS mállaus og starSi a hásetann. Þeir höfSu
altaf veriS vinir, svo aS þetta morgunskot virkaSi eins og
helt va?ri fullri fötu af ísköldu vatni niSur bak hans.
Innst inni skildi hann þé hvaS hásetinn meinti, en lét þé
auövitaö eins og hann vissi ekki hvaS hann væri aS fara,
og muldraSi því aöeins éskiljanlegt svar, um leiö og há-
setinn hvarf á braut.
Knútur fér aö hugsa um þetta, og atburöir næturinnar
flöguöu aftur fyrir hugskotssjénum’hans, En svo ték hann
djarfa ákvörSun. Kann ætlaöi aö segja skipstjéranum frá
öllu saman. Skipstjorinn bar ábyrö á skipinu og flutningum,
og ef eitthvaö vafasamt var um borS, þá yröi hann aS vita
nakvæmlega um þaö.
Þegar Knútur haföi sagt skipstjéranum frá þv£, sem
skeö haföi, slé sá síöarnefndi á öxl hans og sagöi, aS þaS
yrSi einhverntíma maSur úr honum.
En meira vissi Knútur ekki.