Lindin - 01.02.1959, Blaðsíða 8

-6-

voru auSar, svo at5 hann átti að geta komizt í tíma. Hann
steig petalana svo aS kvein í dynamónum. Þeirri hugsun
sló allt 1 einu miSur í huga hans, hvaS hann ætlaSi eigin-
lega a6 gera, begar hann kæmi niður aS "Mavinum.” ÞaS vissi
hann ekki - ekki enn þá. En ef hann aSeins hitti Knu£, bá
myndi áframhaldið koma af sjálfu sór.
AS lokum fór hann aS greina sofandalegu lugtirnar, sem
stóðu meSfram bryggjunni. Þar lá stórt millilandaskip bundiS,
svo aS hann gat ekki enn bá séð, hvort "Mavurinn" væri
kominn inn.
Þegar hann var kominn niSur aíS vörugeymslunum, sá hann
aS í hafnarmynninu var skip á ferö. ÞaS hlaut aS ver "Máv-
urinn". Hann llt hjóliS upp viS nokkrar tunnur og ætlaSi
einmitt aS ganga niSur á bryggjuna, þegar tveir menn stóSu
allt í einu viS hliS hans.
"HvaS ert bú aS gera hór, drengur? hvæsti dimm rödd
alveg upp viS eyraS á honum.
Jörgen varS skelfdur og hrökk í kút. Hans fyrsta
hugsun var aS flýja, en hættti bó strax viS þaS aftur. MeS
því móti mundi hann ekki hitta Knút.
"Já, drengur, út meS þaS, hvaS ertu aS gera hér."
"Ég er aS bíSa eftir Knúti," stamaSi Jörgen, "hann
kemur meS "Mávinum."
Þá fyrst sá Jörgen, aS mennirnir tveir voru tollverSir.
Hann þekkti einkennisbúningana. ÞaS róaSi lítiS eitt - og
þó, þetta voru enmitt beir, sem ef til vill sátu fyrir Knúti.
"Hver er þessi Knútur?"
"Knútur er bezti vinur minn - og ég veit vel - - "
Jörgen þagnaSi. Ef til vill var þaS rétt, sem faSir hans