Lindin - 01.02.1959, Blaðsíða 9

-7-
<*
hafgi sagt, aí5 þa6 væri bannaS a6 hlusta á útvarpsendingar
tollb jónustunnar. ÞaS var betra atS þegja.
En nú var áhugi tollbjónanna vakinn, af bessari
setningu, sem ekki var lokitS.
Hann spurSi: ,fHvaS veixtu vel?”
"Ekkert"
,fÞú byrjaSir á aS segja eitthvaS. HvaS er þetta, sem
þú veizt - láttu þaS.koma.,f
"Ég veit ekkert - ég segi ekki neitt -,f. NÚ var Jörgen
alveg rólegur, hann hafSi ná6 sér aí5 nýju. ÞaS var raunar e;;k
ekkert aþ hræöast, af því aS hann haföi ekki gert neitt rangt,
og haföi hemild til þess aS standa á bryggjunni.
"VitS verSum víst at5 tala dálítiS nánar vit5 þig - komdu
meS o-kkur hingaS upp í bílinn.1’
"GætitS heldur aS "Mávinum," nú er hann aS koma upp aS -
Þarna er Knútur - Knútur, Knútur," hróSaSi Jörgen af lífs og
sálarkröftum, og hann sá, aS Knútur hafSi heyrt til hans.
"Viltu halda þér saman, drengur."
,fnei, baS vil ég ekki," svaraSi Jörgen, og svo hrópaSi
hann aftur: "Knútur, halló Knútur - þetta er Jörgen."
"Halló, Jörgen - £."
Svo heyrSi Jörgen ekki meira. TollverSirnir tveir
ýttu honum bak viS tunnurnar. - -
Um borS í Mávinum var Knútur önnum kafinn viS aS ganga
frá landfestum. Hans vinnustaSur var frammi í stafni, og
vegna þess aS "Mavurinn" var ekkeet stórskip, sigldi þaS
sjálft upp aS bryggju. ÞaS fór svoleiSis fram, aS skips-
stjórinn stýrSi stefninu þannig aS bryggjunni, aS þaS og
bryggjan mynduSu eins og 60'ý horn og svo var þaS hlutverk
Knúts aS stökkva 1 land meS festingarnar, til þess aS koma