Lindin - 01.02.1959, Blaðsíða 13

-11-
11
Að nokkri stund liSinni o.g fleiri ferSum upp á þilfariS,
sá Knútur a6 þeir höfðu mæstuni fyllt holuna af brúnum ílöngum
pökkum og sbo byrjutSu þeir aö fella f jalirnar í gólfiö á sinn
staS á ný. Þegar þeir höfíSu lokiS því, byrjuSu þeir at$ tala
saman í lágum hljótSum.
Knútur reyndi aS fylgjast með því, sem beir töluSu, og
oftar en einu sinni heyrSi hann ortSiS vindlinga pappír - og
nú var hann viss um, hvatS þeir voru í raun og veru aS atShafast.
Hann ætlaði einmitt aS snúa sér á hina hliSina og fara
atS sofa - um þetta allt saman burfti hann aS hugsa úthvíldur
daginn effcir, þegar voldugur hnerri baut frá vitum hans,
án bess atS hann heftSi nokkuS tækifæri til þess atS stötSva
hann.
Mennirnir spruttu á fætur, þutu til kojunnar og drogu
tjaldiS frá. Knútur lá grafkyrr, ekki ein taug krærSi á sér
í líkama hans. Hann fann á sér a6 mennirnir störSu á hann
og fann sterka vínlykt leggja aS sér.
"Hann sefur," þrumaSi í þeim, um leit5 og þeir drógu
tjaldiS fyrir á ný.
Knútur var rakur um allan kroppinn og skalf allur
af ótta.
Augnabliki sít5an var hann sofnaSur.
Þegar Knútur var kominn þarna 1 sinni spennandi frásögn,
vildi tollvörSurinn fá atS vita nöfn hásetanna tveggja, og
eftir aS hafa heyrt bau, kallaSi tollvörtSurinn upp aöal-
stövarnar í senditækinu, og talaði heil soköp, sem dreng-
irnir heyröu ekki, vegna þess atS hann lokaöi bíldyrunum.
^ftir stutta stund kom hann út aftur.