Lindin - 01.02.1959, Blaðsíða 11

-9-
0
"Þetta á ekki aö býða neitt sérstakt. FariS heldur og
taliS viS skipstjórann, biö hafiS mikiS meira erindi viS
hann." Knútur talaöi meS beim'’.' frjálsleik , sem aSeins sá,
sem hefur hreina samvizku getur gert.
Djörfung Knúts vakti eftirtekt tollvarSanna. Þeir köll-
uöu á einn félaga sinn, sem sat inni í varöbílnum, og báðu
hann aö gæta drengjanna.
Knútur gekk strax til þriðja tollvaröarins. "Ef ég
væri í yöar sporum, mundi ég rétta félögum mínum hjálpar-
hönd. Þaö er ekki élíklegt að til slagsmála komi um borö
í Mávinum.
Tollvörðurinn, lítill, feitur rnaöur, sem ekki leit neitt
ævintýralega út, horfði rannsakandi á Knút og sagöi svo:
"Sjaöu nú til, ungi maöur, þú hefur sagt bó nokkuö margt, en
enn þá hefur þú ekki sagt eitt orö um bað, sem aö er. Heldur
þú ekki að þaö væri goð hugmynd aö skrúfa frá krananum - .
þaö er nefnilega svolítið auðveldara að framkvæma hitt og
þettaö, ef maður hefur aðeins litla hugmynd um, hvaö um er
aö ræöa."
"það skal ég ségja þér," svaraði Knútur, "en Jörgen,
fyrst verður þú aö segja mér, hvers vegna þú ert hér, og
hvaö skeö hefur hér, áður en ég kom."
Og svo sagöi Jörgen alla söguna um útvarpsendinguna, og
um misskilning tollvaröanna og grun, af því aö hann hafði
sagt eitthvað, sem hægt var aö misskilja.
Tollvöröurinn hlustaöi mjög áhugasamur, en haföi bó
meiri áhuga á því, sem Knútur gæti bætt viö, og heimtat$i