Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - okt 2018, Qupperneq 15

þetta væri að gerast í dag fyrir
njósnir og hnýsni í líf annarra,
að ekki sé nú talað um hvað við
gerðum mikið at í fólki á þessum
árum.
Á þingsmannsferli mínum hitti
ég einu sinni konu sem ég kann­
aðist vel við og við tókum spjall
saman. Kom þá fljótlega í ljós
að hún hafði verið í síld á Sigló
hér í denn tid og búið í Syðsta
brakkanum, þetta rifjaðist vel
upp fyrir mér og ljós fóru að
blikka í kolli mínum. Konan
sagði svo með dýrðarljóma í
augunum frá þessum árum sínum
á Sigló, skemmtistöðunum og
brakkalífinu og talið barst að
kærasta einum sem hún átti
og saknaði og lýsti svo vel, og
vitið hvað, ég þekkti manninn
og mundi meira að segja nafnið
á honum. Konan var svo hissa
og ánægð að ég held bara að
hún hafi kosið mig allan minn
þingmennskuferil eftir þetta.
En á milli vinnu minnar á Skafta­
planinu og hjá SR vann ég í
verslun, fyrst sem sendill og síðar
sem sendill og innanbúðarmaður
– fékk sem sagt stöðuhækkun.
Ég er hér – og nú fæ ég glampa
i augun – að tala um Verslunina
Ásgeir hjá þeim sæmdarhjónum
Möggu og Jónasi Ásgeirs.
Ég held að vera mín hjá þeim í
búðinni sé mín Háskólaganga,
og hafi búið mig best undir
starfsvettvang minn.
Þvílíkt líf og þvílíkt dúndurfjör
sem var alla daga í búðinni, sem
var eins og Félagsheimili bæjarins,
þar sem nánast allir litu við, sumir
til versla og aðrir til að hlusta á
sögur eða að segja sögur og það
hefur fylgt Siglfirðingum lengi því
varla hittast svo tveir Siglfirðingar
að ekki séu sögur úr bænum á
dagskrá, stundum kryddsaltaðar
eins og síldin.
Ég minnist þess t.d. að þegar
mikill snjór var og allar götur
ófærar fyrir bílaumferð, brugðum
við Jónas á það ráð að ég fór
með sendingarnar í bakpoka og
á gönguskíðum til viðskiptavina
okkar, og önnur minning er þegar
ég var að bera stórt fat fullt af
skyri um borð í einn síldarbátinn,
en rann til og steinlá svo að fatið
fór á flug og á hvolf og skyrið
úr fatinu, að við Jónas ráðagóði
björguðum því með því að ég
skóflaði skyrinu með höndunum
upp í fatið á ný og svo sléttuðum
við skyrið með fullum pakka af
Braga kaffi!
Hænsnabændurnir Bjartur á
Ráeyri og Petra Landmark sáu
verslunni Ásgeir fyrir eggjum
sem við Jónas sóttum yfir um
tvisvar í viku. Þegar ég var ca 12
ára gamall leyfði Jónas mér að
taka við og keyra bílinn þegar við
vorum komin fram hjá húsinu
hans Hlöðvers skólastjóra og yfir
á Ráeyri og til baka aftur. Þetta
var mikið upplifelsi og gaman, og
gott dæmi um afslappað og gott
bæjarlíf. Bragi Magg lögga var
mikill vinur Jónasar og kom oft
í búðina, og einu sinni rétt um 6
leytið þegar við Jónas vorum að
leggja af stað til Bjarts og Petru –
sem sagt að fara yfir um að sækja
egg, vildi Bragi koma með einn
rúnt að þessu sinni, sem ég var nú
ekki kátur með í byrjun, því þá
fengi ég örugglega ekki að keyra.
En viti menn, nærvera Braga í
sínu lögguúníformi breytti engu
hjá Jónasi ­ hann einfaldlega
stoppaði hjá húsi Hlöðvers, fór út
úr bílnum og sagði mér að taka
við, sem ég hikaði við að þessu
sinni og horfði dauðhræddur á
Braga, sem Jónas skynjaði vel og
sagði eitthvað við Braga sem ég
man ekki hvað var. En til að gera
langa sögu stutta, keyrði ég mína
leið fram og til baka með Braga
löggu aftur í.
Þegar niður í búð var komið
sagði Bragi. Þú ert bara efnilegur
bílstjóri Kristján, en hvað ertu
annars gamall? 12 ára að verða 13
hökti ég út úr mér með titrandi
röddu. Nú ertu ekki eldri ­ þá
ertu enn betri bílstjóri sagði Bragi!
Mér myndi ekki endast dagurinn
til að segja allar þær sögur sem ég
kann um Jónas og lífið í búðinni
og það sem þar gerðist – það
verður að bíða betri tíma.
En get þó ekki látið ósagða þessa
sögu um Jónas í stuttri útgáfu:
Á Hótel Hvanneyri héldu bæjar­
og ríkisstarfsmenn árshátíð sína,
Jónas vann þá hjá Póstinum.
Mikið fjölmenni var og mikið
gaman. Einn dagskrárliður árs­
hátíðarinnar var vísna samkeppni,
menn áttu að skrifa vísu og
merkja sér hana og setja í kassa,
og síðan fór dómnefnd yfir vísur­
nar og verðlaunaði þær bestu.
Siglfirðingablaðið 15
Margrét Ólafsdóttir og Jónas Ásgeirsson.