Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2019, Qupperneq 28

28 – Sjómannablaðið Víkingur
Togarinn „Apríl“ týnist
Átján menn farast
Enn blakta sorgarfánar yfir sjómannabænum Reykja-
vík.
Enn eigum við á bak að sjá hóp vaskra mannvæn-
legra manna, er samferða hafa orðið einum togaran-
um í öldudjúp úthafsins.
Ættingjar og vinir, ekkjur og börn gráta þá, sem eigi
komu heim.
Þannig er saga sjómannabæjarins. saga um baráttu
og strit, saga um lífsháska og slys, sjóslysin stórfeldu.
Fjórir togarar íslenska flotans hafa farist með áhöfn
á 6 árum.
–
Tvennt rennur upp fyrir bæjarbúum þegar slík stórslys,
sem þessi bera að höndum.
Er gert allt sem gert verður til að öryggi sjó-
mannanna sje sem mest?
Við verðum að vona að svo sje, að skipaskoðunin og
eftirlitið sje örugt og tryggt, En fyrst svo er, þá er það
líka segin saga, að samskonar sorgaratburðir sem hjer
endurtakast.
Hve oft?
Hvenær næst?
Það veit enginn.– Vonandi verður nú stundarbið uns
næsta stórslys ber að höndum.
–
Reykvíkingar hafa orð á sjer fyrir hjálpfýsi.
Mörg heimili standa nú á flæðiskeri. – Jólin fara í
hönd. – Hjer þarf skjóta hjálp – og mikla.
Reykvíkingar!
Minnist þeirra, sem mist hafa ástvini sína. Rjettið
hjálparhönd.
Munið, að enginn veit hver verður hjálparþurfi
næst.
–
Vikuna sem leið, fjaraði út öll von um það, að togarinn
,„Apríl“ væri ofan sjávar. Þá daga lifði fjöldi manns í
þessum bæ milli vonar og ótta, lifði angistar- og kvíða-
fulla daga, er enduðu í sárum söknuði, þegar síðasti
vonarneistinn dó út um það að, að nokkrir þeirra
átján, sem voru með Apríl væru á lífi.
Þann 1. desember síðastliðinn hefir togarinn „Apríl“
farist fyrir sunnan land.
Með skipinu voru 18 manns, 16 manna skipshöfn og
2 farþegar.
Skipið var á leið hingað frá Englandi og vissu menn
það seinast til þess að það var komið upp undir Ísland,
átti um 80 sjómílur ófarnar til Vestmannaeyja að kvöldi
sunnudags 30. nóvember. Þá brast á veðrið mikla, og í
því hefir skipið sennilega farist – sokkið niður þar sem
það var komið.
Þessir fórust með „Apríl“:
Skipverjar voru sextán, sem áður er sagt, og allir á
besta aldri, flestir innan við þrítugt og sá elsti 55 ára.
Jón Sigurðsson, skipstjóri. Hann átti heima á Holts-
götu 13 hjá foreldrum sínum, 29 ára að aldri, fæddur
338,57, knúinn 600 hö gufuvél. Skip-
stjóri Þorsteinn Þorsteinsson, Þórshamri
Reykjavík. Eigandi Fiskveiðahlutafélagið
Ísland, Reykjavík frá 21. apríl 1920.
Skipið fórst á leið til Íslands frá
Englandi 1. desember 1930. Togarinn var
að koma úr söluferð og átti eftir um 80
sjómílna siglingu til Vestmannaeyja
þegar síðast heyrðist frá honum. Áhöfn-
in, 16 manns, og tveir farþegar fórust
með skipinu.
Apríl RE 151.
Íslandsfélagið
Samið um smíði tveggja togara í Beverley
Íslandsfélagið ákvað að láta smíða tvo togara í Bretlandi, og fóru þeir Þorsteinn Þorsteinsson og Hjalti Jónsson
(Eldeyjar-Hjalti) til að semja um smíði skipanna. Þeir snéru sér fyrst til skipasmíðastöðvar þeirrar í Southbank,
sem áður hafði smíðað skip fyrir Íslandsfélagið. En hún hafði þá tekið að sér smíði svo margra stórskipa, að hún
gat ekki annað meiru fyrst um sinn.
Þeir Hjalti og Þorsteinn fóru svo til Beverley og sömdu þar um smíði skipanna. Ekki voru bæði skipin smíðuð í
einu. Öðru var lokið á árinu 1919, og var það skírt Apríl. Hitt var smíðað 1920, og var það nefnt Maí. Skipasmíði
var afardýr á þessum árum, því nú var einmitt sem óðast verið að koma upp skipum í stað þeirra sem sökkt hafði
verið í stríðinu. Svo var og það, að mjög var óséð um allt verðlag og öll viðskipti. Hjalti beitti sér því ákveðið á
móti því, að Íslandsfélagið réðist í skipakaup að svo komnu máli, en hann varð að algerum minnihluta í félaginu.
Saga Eldeyjar-Hjalta ll. Guðmundur G Hagalín. 1974.