Heimar - 01.02.1935, Page 1

Vesfmannaeyjum L februar 1935.
f •
i
Heimar.
Fari svo ölíklega að blað þelta borgi kostoað-
inn við útgáfn þess er ætlun mín að það komi
aftur einusinni eða tvisvar á þessu ári. Verður
fvrst og fremst seilst eftir efni úr Vestmannaeyj-
um sjálfum þess eðlis, sem því er ætlað að flytja.
Mun nóg til ef menn vilja segja frá.
Þá langar mig einnig til þess að láta menn
lesa örlítið brot af allri þe.irri sannanafúlgu, sem
e.i að hrúgast upp — einkum á Englandi ■— fyrir
framhaldslífi manna og fá einhverja nasasjón af
sálrænni þekkingu. En eins og öllum er kunnugt
hafa blöðin annað „þarfara" að flytja en þessa
þekking. Er það þó margra mal að fá eða engin
þokking sé nauðsynlegri. Verður hér að vísu lítið
um bætt með þessu. En viljann til þess langar
mig að sýna.
Þegar Hannes hrapaðL
Mörgum hér er af frásögn eitthvað kunnur
atbuiður sá, er kom fyrir Hannes Jónsson „lóðs“
í Vesturhúsum í æsku, er hann hrapaði í Bjarnar-
ey og bjargaðist á óskiljanlegan hátt. Enda þótt
skrifað hafi verið um þetfa í æfiágripi þeirra hjóna
í blaðinu „Ægi“ (okt. nóv. 1921), þá er nú bæði
svo langt um liðið að margir hér munu ekki hafa
lesið það, og svo ætla ég að bæta við það nokkr-
um orðum sem tilraun til skýringar á þessu, sem
gerðist. Bað verður vitanlega aldrei annað en til-
raun og getgátur, því að þekking vor nú á slíkum
hlutum eða svjpuðum er af ákaflega skornum
skamti.
Ég leýfr mér að taka fyrst upp oiðrétta frá-
sögnina eins og hún er í „Ægi“.
„Begar Hannes var 13 ára gamall var hann
eitt sinn sem oftar við lundaveiði í Bjamarey. f*á
var lundi veiddur í net, en nú nota menn háf.
Gekk hann þá eitthvert sinn einsamall fram á
fjallsbrúnina með um 15 faðma langt net á hand-
leggnum í leit eftir íundaholum. En þá vatð hon-
um fótaskortur og valt hann þá fyrst í brattri
brekku og steyptist svo ofan fyrir. Vissi hann þá
eigi af sér fyr en hann hókk í lausu lofti með
höfuðið niður og annan fótinn fastan í netinu er
hafði í fallinu fest sig á bergsnös nokkru ofar,
Var hann úr öklaliðnum á þeim fætinum er t
hékk. tsamt tókst honum að ná höridum í netið
og rétta sig við. í þeim sveiflum hrökk aítur í
liðinn. En óhægur var honum fóturinn eigi að
síður. Skömmu ofar en hann hékk var sillanokk-
ur í bjarginu og náði hann þangað með því að
lesa sig upp eftir netinu, en þaðan virtist ókleift á
alla vegu — standtierg og þó heldur fram yfir sig
viðast hvar. Að kalla á hjálp var árangurslaust