Skátakveðjan - 01.12.1940, Side 8

(i
SKÁTAKVEÐJAN
síðan Drottinn lét líf sitt á krossin-
um.
Nóttina áður en dómnum skyldi
fullnægt, lá Pctur vakandi. Honum
var órótt og hann studdi brennheitu
enninu að isúlunni, sem hann var
hlekkjaður við. Páll liafði sofnað
stundarkorn, en var vaknaður og
Iiélt nú í liönd vinar síns. Allt í einu
stóðu fangaverðirnir Processus og
Martinianus fyrir framan þá, leystu
þá úr hlekkjum og sögðu við þá:
„Flýið! Hliðin standa opin! Á morg-
un er það of seint. Okkur og hræðr-
unum er li|f jjkkar dýrmætara en
svo, að harðstjórinn megi tortíma
því.
Engill Drottins hefir fyrr leyst ykk-
ur úr fjötrum og fangelsum. I nafni
Drottins eruð ])ið einnig nú frjálsir
ferða ykkar!“
Þegar Pétur heyrði þetta, reis liann
á fætur. Flýðu, var hrópað (allt i
kring um hann; flýðu! hrópaði á
þessari stundu hið titrandi hjarta
hans. Óttinn við dauðann hafði
myrkvað sál hans —--------og þegar
hann kom aftur til sjálfs sín, var
haiin staddnr á fáfarinni götu langt
í hurtu frá fangelsinu. Skýjaður næt-
urhimininn hvelfdist 3Tfir honnm,
regnið streymdi niður með snörpum
vindhviðum, en raddir stormsins
virtust endurtaka eggjunarorðin:
Flýðu!
„Bróðir Páll!“ kallaði Pétur lágri
röddu, en enginn svaraði. Páll var
ekki með honum. Var hann kyrr í
fangelsinu, hafði hann ekki þegið
frelsið, eða hafði hann flúið í aðra
átt? Pétur vissi það ekki, og hann
gat ekki hugsað frekar um það; höf-
uð hans hrann af sótthita og hann
liafði ákafan lijartslátt. Pxekinn á-
fram af sjálfshjargarviðleitninni og
án þess að skeyta um sár þau, er
hlekkirnir höfðu núið á fætur hon-
um, þaut hann \’fir rómverska torgið
og Velia og eftir dalverpinu milli
Palatina og Coelhæðarinnar. Fram-
undan lá gatan að Capenahliðinu og
Appiaveginum. Að nokkrum mínút-
um liðnum myndi hann hafa horg-
armúrana að baki sér. Stormurinn,
slagviðrið og myrkrið léttu undir
flóttann. Göturnar voru mannlausar,
varðmennirnir virtust hafa látið hin-
um reiðu náttúruöflum eftir að sjá
um öryggi hinnar sofandi borgar.
Þegar Pétur flýtti sér framhjá
ísismusterinu, losnaði klæðið, sem
hundið var um sárin á fæti Uans.
Stormurinn þeytti því á þyrnirunn,
og segir sagan, að næsta morgun hafi
kristin kona, ein af lærisveinum post-
ulanna, fundið það. Enn er þessi
staður sýndur.
Við hina fáförnu götu Via di Porta
San Sebastiano, nálægt rústum gam-
als Isismusteris, stendur lítil en fög-
ur klirkja og mjög merkileg, þótt
hún sé nær gleymd hæði Rómahorg-
arbúum og ferðamönnum. Þessi
kirkja heitir S. Nereo ed Achilleo,
og þar er meðal annars geymdur
hiskupsstóll Gregoriusar mikla.
Elztu heimildir nefna kirkju þessa
Titulus fasciolæ, til minningar um
sárabindið (fascia), sem Pétur missti
hér. Dýrlingarnir, sem hún er kennd
við núna, hvíla í neðanjarðarkapell-
unni í Flavia Domitilla, en ekki hér,
og var verið að grafa hana upp, þegar