Skátakveðjan - 01.12.1940, Blaðsíða 9

SKÁTAKVEÐJAN
/
sá, er þessar línur ritar, dvaldi i!
Róm.
Loks þegar Pétur var kominn út
fyrir borgarmúrana, hægði hann
ferðina. Það var hætt að rigna, ó-
veðursskýin flykktust á austurloftið,
og dauft stjörnuskin varpaði glætu
á minnisvarðana heggja megin
Appiavegarins. Hann liafði gengið um
tólf mínútna gang frá horginni, þcg-
ar hann varð var við undarlega birtu,
sem færðist eftir veginum og nálg-
aðist hann hægt.
Þetta líktist hvorki ljósi af kyndli
né ljóskeri. Það bar sérstaka Ijirtu,
sem helzt mætti líkja við hið daufa
stjörnublik vetrarhrautarinnar og
myndaði hálfhring, eins og' geisla-
haug um höfuð heilagra manna.
Pétur nam undrandi staðar.
Eftir því sem geislabaugurinn
nálgaðist, varð hann óskýrari, en nú
sást greinilega móta fyrir mannlegri
veru, sem var á leið til horgarinnar.
Veran var klædd kyrtli og gekk á
þeirri hrún vegarins, sem fjær var
Pétri. Virtist sem hún myndi fara
frarn hjá honum án þess að verða
lians vör.
En þegar hinn ókunni hafði geng-
ið nokkur skref, sneri hann sér við.
Pétur, sem ekki gat haft augun af
sýninni, þekkti þessa hreyfingu.
Svona hafði Jesús litið við og liorft
á hann nóttina í garði æðsta prests-
ins, þegar hann liafði afneitað í
þriðja sinn drottni sínum og meist-
ara. Postulinn þaut í áttina til hans.
Augu hans höfðu opnast, og liann sá
frammi fyrir sér meistara sinn og
frelsara, eins og hann hafði séð hann,
er þeir gengu saman um Gvðingaland
og Galileu. Hann þekkti aftur hið
sorghitna og mildilega ásakandi
augnaráð, — sömu augun horfðu á
hann með guðdómlegri góðvild, eins
og' eftir þriðju afneitun hans. Tilfinn-
ingar, sem engin orð fá’Iýst, hærðust
í sál hans. Hann greip í kyrtil Jesús og
hrópaði:
„Herra, hvert ætlarðu?“ (Domine,
quo vadis?)
Jesús svaraði:
„Ég er á leið til Rómaborgar,, til
þess að láta krossfesta. mig aftur.“
Þá féll Pétur honum fóta.
„Herra“, sagði hann, „fyrirgefðu
mér. Þú þekkir veikleika minn. í
nótt hefi ég enn einu sinni afneitað
þér. Legðu nú hönd þína á höfuð
mér og leyf mér að grála við fætur
þína. Þá munu ógnir dauðans, sem,
náðu tökum á mér, liverfa, og ég
skal reynast verður þeirrar kórónu,
sem þú af náð þinni villt gefa mér.“
Og Pétur fékk að gráta hurt hryggð
sina hjá bezta vini sínum og fann
hvernig dýrlegur kraftur sálufriðar
og hlessunar streymdi frá hendi
hans, er hún livíldi á liöfði honum.
Þegar postulinn reis á fætur, ró-
legur og endurnærður, var .Tesús
ekki sýnilegur lengur. Það hafði
lrvesst aftur og stormurinn þyrlaði
svörtum skýjabólstrum inn yfir
Tiberdalinn. Það var aftur helli-
rigning. En postulinn fann að Drott-
inn var hjá honum, þótt hann sæi
hann ekki lengur, og öryggistilfinn-
ingin, sem fylg'di návist Iians, yfirgaf
hann ekki framar.
Pétur hélt nú aftur lil horgarinn-