Borgfirðingabók - 01.12.2014, Síða 168

168
B O R G F I R Ð I N G A B Ó K 2014
hann stóð á fjárhúsgólfinu miðju að leysa hnútana af nærbuxna skálm-
unum. En ekki lengi. Andartak stóð hann kyrr, eins og til að athuga víg-
stöðuna og sækja í sig veðrið. Svo rann kappinn fram á móti ofur eflinu,
rak upp ægilegt heróp og sveiflaði um sig eina vopninu sem hand bært
var, samanhnýttum nærbrókunum, ákveðinn í að selja líf sitt eins dýrt
og kostur væri.
Árangurinn af þessu óvænta gagnáhlaupi lét heldur ekki á sér standa.
Hvort sem nú heldur var vegna þess að hinn ungi fullhugi virtist til alls
vís, lemjandi nærbuxunum samanhnýttum í kring um sig, – eða hins að
hann lét sig engu skipta það sem á vantaði um siðsamlegan klæðaburð
í þvílíkum hernaði. Má og vel vera að þess konar klæðnaður hermanna
gæti reynst heppilegur á fleiri vígstöðvum. Enda lét árangurinn ekki á
sér standa.
Ógurlegur flótti brast þegar í innrásarliðið og riðluðust fylkingar hver
um aðra í ofboðinu sem á þær kom við að reyna að bjarga sér. Sjálfur rak
kappinn flóttann á undan sér, hótandi því versta, allar götur til heima-
stöðva sinna. Kom síðan lallandi til baka hrósandi sælum sigri.
Aftur á móti var hann frændi minn, sem áður getur, ekki eins ánægður,
hvort sem nú var vegna þess að hótanir hans fengu ekki hljómgrunn hjá
okkur hinum eða vegna þess ærumissis sem hann taldi sig verða fyrir við
það að konur skyldu líta hann augum klæðlausan. Kvaðst hann aldrei
skyldi láta sjá sig á jafnasnalegum stað og þessum og fór einförum það
sem eftir var dagsins. Daginn eftir mætti hann nú samt, jafnhress og
aðrir, og var sem betur fór búinn að jafna sig á þessu.
Guðmundur Böðvarsson fær sér sundsprett í Áslaug.