Rökkur - 01.09.1924, Qupperneq 12

8
Við riðum geyst heim að Víðigerði
Þeir höfðu „bófamerkt" Neira. Og það
er alvarlegt orð í okkar landi. Neira ljet
eitt sinn svipuól sína rista hörund ill-
mennis nokkurs, er sekur var um þjófn-
að, og rak hann svo á braut. Fanturinn
„merkti“ Neira.
„Við hittumst seinna“, hafði illmennið
við hann sagt. Neira ypti öxlum.
Hann vissi vel, að í einvígi gæti hann
ráðið niðurlögum færari manns. Envafa-
laust mundi fanturinn fara í liðshón til
sinna líka. En samt, — hann átti hníf
góðan, er hafði oft reynst bjargráðið
eina.
Dagarnir liðu. Neira stundaði starf
sitt eins og áður. Fór snemma á stjá og
kom seint heim.
Eitt sinn var hann uppi á hæðunum
með eldri syni sínum, dökkeygum og
snareygum dreng, tólf vetra gömlum, er
var steyptur í sama móti og faðir hans
og líklegur til að taka við af honum á
sínum tíma. Hann sat á hnakk-kúlunni
hjá föður sínum og faðir hans ræddi við.