Rökkur - 01.09.1924, Síða 36

32
hans. Og á andartaki hvarf hann inn í
skóginn eins og kólfi væri skotið.
Góð stund leið. Jeg ljet ímyndunina
reika. Jeg gat ekki varist því, að hugsa
um allskonar hættur, gamla tæmda náma,
er jeg mundi hrapa í og margt annað.
Og jeg fór gætilegar um stund. pá lá
jeg í upp í knje og gat vart kipt mjer
upp aftur úr fúinni mýrinni. Jeg gerð-
ist nú ógætinn og æddi áfram og rak
höfuð mitt í grein af svo miklu afli, að
svimi sótti á mig. Blóðið vætlaði úr enni
mjer. Og jeg hjelt áfram, kaldur, meidd-
ur — og hræddur. Jeg skammast mín
ekki fyrir að kannast við það. Svo
mundi fleirum en mjer hafa farið.
Loks sá jeg ljós skamt í burtu. pað
var gulhvítt á lit eins og máninn og
blakaði ekki. Jeg rak upp fagnaðaróp.
petta var ljós í glugga. Og jeg safnaði
öllu mínu þreki og stefndi á það. Loks
komst jeg alla leið þangað sem húsið var.
Húsið var lítið. Tjald var dregið fyrir
þann gluggann, sem ljósið skein úr, og
sást því eigi inn. Dyrnar voru á hinni
7hlið hússins. En er jeg var í þann veg-